* ไม่ได้แปลนาน เลยต้องมานั่งปรับการแปลใหม่  แน่นอนว่า หลังจากนี้คงใช้อะไรแบบนี้ แต่จะกลับมาทยอยแก้ไขตอนเก่าๆด้วย *
 

ในเกมจีบหนุ่มนั้น หากปักธงความสัมพันธ์ครบทุกตัวละครและดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ  

ก็จะมีฉากจบแบบฮาเร็มที่ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

 

แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง สิ่งนั้นจะเป็นไปได้จริงหรือ?

 

ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

 

แม้ว่าขุนนางจะมีภรรยาน้อยนอกเหนือจากภรรยาหลวงได้ไม่แปลก แต่สิ่งนั้นเป็นเหมือนผลเสียที่เกิดจากการแต่งงานด้วยฐานะ ไม่ใช่การแต่งงานด้วยความรัก

 

เป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวสามัญชนจะสร้างฮาเร็มผกผันกับสายเลือดราชวงศ์ ดยุค หรือมาร์ควิส ที่มีฐานะสูงกว่าตัวเอง

 

คงเคยเห็นท่าทีที่นอบน้อม หรือการรับมือของมาเรียนน่าในห้องเรียนแล้วใช่ไหมล่ะ?

 

แม้จะดูเกินจริงไปบ้าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติแล้ว

 

“อะไรกัน ผู้หญิงคนนั้น…? อยากตายหรือไงกัน…?”

 

ผู้ที่มีหน้าที่สืบทอดตระกูล มักจะมีคู่หมั้นตั้งแต่เด็กเหมือนกับเอ็ดเวิร์ดและอลิเซีย

 

ตั้งแต่ที่มีการหมั้นหมาย ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลก็จะแน่นแฟ้นขึ้น และทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดำเนินไปโดยมีสิ่งนั้นเป็นพื้นฐาน

 

หากเป็นแค่เอ็ดเวิร์ดคนเดียวก็คงยังพอว่า แต่การสร้างฮาเร็มผกผันกับตัวละครเป้าหมายคนอื่นๆ รอบตัวเขาเนี่ย จะถูกฆ่าตายก็ไม่แปลกเลย

 

ถึงแม้ตอนนี้จะถูกมองข้ามเพราะยังเป็นนักเรียน แต่ในเมื่อเคยเกิดเรื่องถอนหมั้นขึ้นมาแล้ว ก็ไม่แปลกอะไรถ้าหลังจากเรียนจบจะมีคนตายอย่างปริศนา

 

มาเรียนน่าปลอดภัย เพราะระหว่างที่เรียนอยู่นั้น เธอได้เผยว่ามีพลังของนักบุญอยู่ในตัว ทำให้มีคุณสมบัติที่จะแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ได้

 

หญิงสาวนามว่าแพทริเซีย ไม่มีอยู่ในความทรงจำเลย

 

ไม่ใช่ลูกสาวขุนนางที่ไหน แต่เป็นสามัญชน

 

“จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ…?”

 

เอาเถอะ ปล่อยไปเถอะ

 

สมมติว่าเธอเป็นผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนกัน ถึงกระนั้นฉันก็ไม่มีความคิดจะช่วยหรอกนะ

 

ตอนนี้ฉันใช้ชีวิตในฐานะแรกน่าแห่งตระกูลเบรฟ และฉันก็รักตระกูลเบรฟ

 

ต้องขอบคุณการปรากฏตัวของของปลอม ทำให้เรื่องราวที่อาจจะกระทบใจเล็กน้อยอย่างการที่อลิเซียถูกเปรียบเทียบกับมาเรียนน่าที่กลายเป็นนักบุญได้หายไป

 

ตรงจุดนี้ฉันก็ต้องขอขอบคุณเธอไว้ ณ ที่นี้เลย

 

เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เกี่ยวข้องอีกต่อไป ก็ไม่จำเป็นต้องไปจับตามองบรรดาชายหนุ่มรูปงามที่เป็นตัวละครเป้าหมายที่เหลือแล้ว แต่มีเพียงคนเดียวที่ควรจะใส่ใจ

 

นั่นคือ [เจลาซิส แกรนด์ อิกไนต์]

 

ลูกชายคนที่สองของตระกูลอิกไนต์ ผู้บงการจอมเวทแมลงปีศาจ

 

ผมสีแดงเพลิงเข้มจัด ดวงตาสีดำ

 

ในเรื่องราวหลายๆ เรื่อง สีแดงมักจะสื่อถึงความแข็งกร้าวและดุดัน แต่ในเกมจีบหนุ่มเกมนี้ กลับถูกวาดให้เป็นตรงกันข้าม

 

“แต่มันอร่อยนะ การกินข้าวกล่องที่แพทริเซียทำร่วมกับทุกคนที่นี่ อร่อยกว่าการกินที่โรงอาหารหรือหอพักหลายเท่าเลยล่ะ แปลกจัง”

 

เขาคือเจ้าของประโยคนี้ และไม่ว่าจะตอนที่พูดคุยกับทุกคน ตอนกินข้าว หรือตอนที่มีคนมาทักทาย สีหน้าของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

 

เป็นคนเงียบๆ ลึกลับ ที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

 

เอ่อ…ฉันจำได้ว่าเขาเป็นลูกอนุภรรยาของตระกูลอิกไนต์ใช่ไหมนะ?  *เมียน้อย นั่นแหละ*

 

ลูกชายคนโตผู้สืบทอดตระกูลอิกไนต์มีอยู่แล้ว ส่วนเขาเป็นเพียงแค่ตัวสำรองที่ถูกฝึกฝนมาอย่างเข้มงวด

 

ในรูทของเจลาซิส ตัวเอกจะสนใจเขาที่มักจะยืนห่างจากวงสนทนาของทุกคนเล็กน้อย และเริ่มเข้าไปพูดคุยอย่างกระตือรือร้น จากนั้นก็พัฒนาไปสู่เหตุการณ์ต่างๆ มากมาย

 

ตระกูลของเขามีปัญหามากมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง และตัวเอกจะคอยช่วยเหลือในการแก้ไขความทุกข์ทรมานที่เขาต้องเผชิญอยู่ท่ามกลางปัญหาเหล่านั้นด้วยความร่วมมือจากทุกคน 
ทำให้เขากลับมายิ้มได้อีกครั้ง ซึ่งเป็นเนื้อเรื่องที่ค่อนข้างดำมืดและเข้มข้น

 

เนื่องจากเขามีลักษณะไม่ค่อยยิ้ม ภาพประกอบรอยยิ้มของเขาจึงมีปรากฏอยู่เฉพาะตอนจบของเรื่องเท่านั้น หากเคลียร์ได้สำเร็จจะเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา 
แต่หากทำไม่สำเร็จจะเป็นรอยยิ้มที่บ้าคลั่งด้วยความริษยา

 

มีคนจำนวนมากที่จงใจเล่นไม่สำเร็จเพื่อดูภาพนั้นด้วย…

 

ในเมื่อถูกตระกูลอิกไนต์หมายหัวอยู่แล้ว หากฉันคอยปัดป้องปัญหาไปเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็คงจะเกี่ยวข้องกันเอง แต่จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

 

ฉันไม่รู้ว่าของปลอมจะจัดการกับรูทเหล่านั้นยังไง แต่สถานการณ์นั้นมันชัดเจนว่าเป็นการจัดการปักธงความสัมพันธ์ทั้งหมด

 

ถ้ามีท่านอัศวินที่คอยช่วยเหลืออยู่รอบตัว ปริศนาในการแก้ไขปัญหาครอบครัวที่ซับซ้อนก็คงจะครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นหากฉันจัดการกับทุกสิ่งที่เข้ามา ศัตรูของฉันก็คงจะทำลายตัวเองไปเอง

 

ควรจะใส่ใจบ้าง แต่ก็ปล่อยไปดีกว่า ปล่อยไปเถอะ

 

สิ่งที่ฉันควรทำคือ ใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างสงบสุขกับอลิเซีย พร้อมรับมือกับความวุ่นวายที่น่าจะเกิดขึ้นในช่วงท้ายของเรื่อง

 

มีแค่นั้นแหละ

 

ถ้าอย่างนั้นก็คงจะปล่อยมาเรียนน่าทิ้งไว้ไม่ได้ ต้องหาทางเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้… อืมม ยุ่งยากจริง

 

น่าจะดีถ้าเป็นรูทปกติ แต่ของปลอมนี่ ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าตัวเองก่อสถานการณ์อะไรขึ้นมา?

 

อลิเซียไม่ได้อยู่ในรูทการล่มสลายของตัวร้าย ดังนั้นเธอจึงไม่น่าจะเป็นต้นเหตุของภัยพิบัติใดๆ แต่ถ้ามีอะไรผิดเพี้ยนไป ผลกระทบก็จะตกไปอยู่ที่ใดที่หนึ่งอย่างแน่นอน

 

บาเรียเมืองหลวงและเมืองใต้ปราสาท รวมถึงเขตแดนเบรฟ ก็เป็นตัวอย่างที่ดีไม่ใช่หรือไง

 

ความวุ่นวายในเขตแดนเบรฟที่ถูกกองทัพปีศาจกลืนกิน ฉันตั้งใจจะรับผิดชอบจัดการเอง แต่เรื่องอื่นๆ จะทำยังไงกันนะ

 

บาเรียที่ปกคลุมเมืองหลวงจะถูกทำลาย

 

ในเกม อลิเซียที่ถูกครอบงำด้วยปีศาจเป็นผู้ทำลายมัน

 

น่าจะเป็นฝีมือของใครบางคนที่ยุยง ทำให้คาดการณ์ได้เลยว่ามันจะถูกทำลายอย่างแน่นอน แม้ไม่ใช่ฝีมือของอลิเซียก็ตาม

 

และในตอนนั้น พลังของนักบุญจะเป็นสิ่งจำเป็น

 

ถ้าจัดการล่วงหน้าได้ก็จะดี แต่ก็ต้องมีแผนสำรองไว้ด้วย

 

“อาหารของแพทริเซียอร่อยจริงๆ!”

 

“มันให้พลังดีนะ? แปลกดี”

 

“ฉันทำอาหารมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ… ฟุฟุ…”

 

“อยากกินทุกวันเลย แพทริเซีย”

 

“ผมก็ด้วย! ผมก็ด้วย!”

 

“ฉันก็อยากกินทุกวันเหมือนกันค่ะ เลยจะขอรบกวนที่นี่ทุกวันเลยได้ไหมคะ องค์ชาย?”

 

“พวกนาย ช่วยอ่านสถานการณ์บ้างได้ไหม”

 

“อากาศในสวนกลางเมื่อเทียบกับเมืองหลวงแล้ว สดชื่นและอร่อยกว่ากันเยอะเลยนะครับ”

 

ช่างเป็นเรื่องง่ายๆ ซะจริง

 

ฉันพึมพำขณะมองดูฮาเร็ม 01