หลังจากที่อลิเซียเข้ามาช่วยงาน การทำงานก็รวดเร็วขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

 

ปริมาณงานที่ผมต้องใช้เวลาทั้งวันทำ กลับเสร็จสิ้นภายในช่วงเช้า ทำให้ช่วงบ่ายมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น

 

แม้จะเป็นงาน แต่ส่วนที่สำคัญมากๆ เซบาสก็รับหน้าที่ไปดูแล ดังนั้นผมกับอลิเซียจึงรับผิดชอบงานตรวจสอบตัวเลขเล็กๆ น้อยๆ ในเอกสาร

 

ผมภูมิใจในตัวเองมาตลอดว่าถนัดเรื่องการตรวจสอบตัวเลขเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ในตระกูลเบรฟ แต่อลิเซียกลับถนัดกว่าผมมาก

 

ผมเหมือนกบในกะลาเลยล่ะ

 

นี่คือช่วงเวลาที่ความรู้สมัยใหม่ต้องพ่ายแพ้

 

ถ้ามีทีมงานที่สร้างโลกนี้ขึ้นมา ผมอยากจะบอกพวกเขาว่า “ช่วยสร้างโลกที่ความรู้สมัยใหม่สามารถโดดเด่นกว่านี้หน่อยสิ!”

 

ลำดับชั้นในบ้านตอนนี้คือเซบาส–>อลิเซีย–>ผม

 

ถ้าไม่พอใจ ก็ต้องทำงานเอกสารให้เสร็จเร็วกว่าอลิเซีย แต่ในเมื่อผมเอาชนะเธอไม่ได้ ผมก็ยินยอมที่จะถูกเธอครอบงำ

 

“งั้น เดี๋ยวฉันจะไปช่วยคนในคฤหาสน์ทำความสะอาดต่อนะคะ”

 

ภาพของเธอในชุดทำงานที่ม้วนแขนเสื้อขึ้นมานั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอคือคุณหนูดยุก

 

เซบาสมองตามหลังเธอไปพลางพึมพำ

 

“เป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ สมแล้วที่ถูกเรียกว่าสตรีผู้ปราดเปรื่อง”

 

“ก็จริงนะ”

 

นี่ไม่ใช่ผลจากอัจฉริยภาพที่ได้รับการอบรมมาตั้งแต่เด็ก

 

แต่เป็นเพราะเธอเป็นคนขยันมากพอที่จะอดทนกับการอบรมอันเข้มงวดนั้น

 

เมื่อเธอเปลี่ยนใจได้แล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ไหนเธอก็สามารถอยู่รอดได้

 

เธอมีความสามารถที่ซ่อนอยู่ในตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว

 

แม้แต่ในเกม เธอยังสามารถยึดครองตระกูลเบรฟและทำสัญญากับปีศาจเพื่อขัดขวางความรักของตัวเอกได้เลย

 

“ดีแล้วนะขอรับคุณชาย?”

 

“อ่า ดีจริงๆ …!”

 

ผมเห็นด้วยกับคำพูดของเซบาสจากใจจริง

 

การต่อสู้กับเอกสารที่ไม่มีวันสิ้นสุด พูดตามตรงมันทรมานกว่าการฆ่าศัตรูเสียอีก

 

เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ที่พลังงานของเธอถูกนำมาใช้ในทางที่ดี

 

หรือว่านี่คือเส้นทางสู่การหลีกเลี่ยงความหายนะที่สำเร็จแล้วอย่างน้อยก็ชั่วคราว?

 

“บรรดาคุณนายก่อนหน้านี้ไม่เคยเข้ามาช่วยงานเลย คนรับใช้ทุกคนจึงรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ไม่มีใครรู้สึกแย่เลยขอรับ ตรงกันข้าม พวกเขาชื่นชมคุณหนูยิ่งกว่าคุณชายเสียอีกนะขอรับ”

 

“…จำเป็นต้องพูดว่า ‘ยิ่งกว่าฉัน’ ด้วยเหรอ?”

 

“เอาล่ะขอรับ คุณชายก็พยายามสร้างความน่าเชื่อถือกลับมาให้ได้นะขอรับ กระผมเองก็ใจร้ายเก็บงานบางส่วนไว้ให้คุณชายจะได้ไม่หนีงานนะขอรับ”

 

“นี่มันปีศาจชัดๆ เลยนะ? อ๊ะ ทำไมราคาของร้านอาวุธนี้มันแพงชมัด?”

 

ขณะที่ผมถอนหายใจพลางอ่านเอกสาร ผมก็เห็นรายงานการเปิดร้านอาวุธแห่งใหม่ และราคามันก็แพงกว่าร้านอาวุธอื่นๆ มาก

 

บ้าจริง ใครจะมาเปิดร้านหลอกลวงในดินแดนเบรฟแห่งนี้กัน ถ้าทำแบบนั้นชีวิตคงไม่ยืนยาวหรอก นี่มันคนใหม่หรือไงกัน

 

“หืมมม พวกเขามาเปิดร้านอาวุธในเมืองในวันที่ท่านอลิเซียมาถึงพอดีเลยนะขอรับ?”

 

เซบาสพูดพลางลูบหนวด

 

วันที่อลิเซียมาถึงงั้นเหรอ?

 

มันน่าสงสัยเกินไปแล้ว

 

“ยังไงนายก็คงสืบมาแล้วใช่ไหมว่าพวกเขามาจากไหน?”

 

“ขอรับ พวกเขามาจากเมืองหลวงขอรับ”

 

“นั่นไงล่ะ”

 

ถ้าถามรายละเอียด พวกเขาดูเหมือนจะทำธุรกิจแบบ “ไม่สนใจลูกค้า” ในเมือง

 

โดยโฆษณาว่า “นี่คือของดีจากเมืองหลวงที่หาไม่ได้ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้”

 

ถ้ามันเป็นของดีจริงก็คงดี แต่เมื่อดูจากเงินที่หมุนเวียนแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้ดีอะไรมากมายนัก

 

ในดินแดนที่มีการสู้รบอยู่บ่อยครั้ง และมีผู้เชี่ยวชาญด้านมอนสเตอร์มากมาย คุณภาพของดาบจึงไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่

 

เพราะมันเป็นของสิ้นเปลืองน่ะสิ?

 

จะว่าไปแล้ว การดูแลรักษาดาบทุกวันต่างหากที่สำคัญกว่า

 

ดาบที่ใช้ทุกวันและลับคมทุกวันก็จะสึกหรอจนใช้การไม่ได้เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเราจึงสั่งซื้อดาบมือสองจำนวนมากมาใช้ แต่ถ้าทำบริการระดับสูงแบบนั้น คงไปไม่รอดหรอก

 

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเดินทางจากเมืองหลวงที่มีคนมากมายมาทำธุรกิจในดินแดนเบรฟนี้ด้วย จุดประสงค์ของพวกนั้นคือมาจับตาดูอลิเซียใช่ไหม? หรือว่าพวกนั้นมีเจตนาที่จะทำร้ายเรา?”

 

“นักผจญภัยคนหนึ่งเห็นพวกเขาลอบทำอะไรบางอย่างตอนกลางคืนนะขอรับ เขาเห็นตอนที่เขากำลังเดินเตร่อยู่แถวนั้นตอนกลางคืนเพื่อขโมยของมีค่าเพราะไม่พอใจการทำธุรกิจแบบไม่สนใจลูกค้าของพวกเขาขอรับ”

 

“การกระทำรวดเร็วเกินไปจนน่าขำเลยนะ”

 

…ทั้งสองฝ่ายก็สุดโต่งจริงๆ  

 

แต่ก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ ที่เมื่อทำตัวน่ารังเกียจก็จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

 

นักผจญภัยในดินแดนแห่งนี้ไม่ใช่คนดีอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้ว

 

ตระกูลเบรฟรับหน้าที่อันตรายในการออกหน้าก่อนใครเพื่อน

 

ด้วยภูมิหลังแบบนั้น พวกคนเถื่อนจึงให้ความเคารพเรา

 

“กระผมไม่ทราบวัตถุประสงค์ของพวกเขา แต่ดูเหมือนจะมีคนเก่งอยู่หนึ่งคนในกลุ่มนั้น เพราะนักผจญภัยที่รายงานมาถูกฟันแขนขาดไปข้างหนึ่งขอรับ”

 

“โอ้…”

 

นักผจญภัยที่ทำอะไรเลวร้ายมักจะเป็นพวกอ่อนแอ แต่ถึงอย่างนั้นพวกนั้นก็ยังแข็งแกร่งกว่านักผจญภัยในดินแดนอื่นๆ

 

การอยู่รอดในฐานะนักผจญภัยในดินแดนเบรฟหมายความว่าอย่างนั้น

 

การที่พวกเขาไม่ฆ่า แต่ฟันแขนขาดเพื่อขับไล่ไป แสดงว่าเป็นการกระทำที่สุขุมรอบคอบมาก

 

“จะเอายังไงดีขอรับ?”

 

เซบาสถามผมแบบนั้น

 

ปกติแล้วจะเป็นหน้าที่ของเซบาสที่จะต้องห้ามปรามผมเมื่อผมพูดอะไรออกไปก่อน แต่การที่เขาถามแบบนี้หมายความว่าผมจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบครับ

 

“กำจัดทิ้งไปซะ”

 

สมมติว่าจุดประสงค์ของพวกนั้นไม่ใช่เจตนาที่ร้ายแรง แต่เป็นแค่การสอดแนม ต่อให้เป็นอย่างนั้น คนที่มาลอบสอดแนมคนในตระกูลเบรฟอย่างเธอตอนนี้ ก็ต้องถูกกำจัดทิ้งไป

 

“เช่นนั้น กระผมจะตรวจสอบความเคลื่อนไหวภายในคืนนี้ขอรับ”

 

“ฝากด้วยล่ะ”

 

“จะมอบรางวัลอะไรให้นักผจญภัยที่รายงานมาไหมขอรับ?”

 

“นั่นมันกรรมตามสนองตัวเองไม่ใช่เหรอ?”

 

นักผจญภัยที่สะเพร่าไปแหย่รังแตนแล้วถูกกัดก็ไม่มีทางรอดแล้ว

 

หรือว่าความทะนงตัวที่รอดมาได้?

 

ยังไงซะพวกเขาก็คงต้องตายในไม่ช้า การให้รางวัลอะไรไปก็เปล่าประโยชน์

 

“รับทราบขอรับ”

 

“จริงสิ เซบาส ฉันมีเรื่องจะรบกวนหน่อย”

 

“มีอะไรหรือขอรับคุณชาย?”

 

“ตอนไปโรงเรียน ช่วยหาทางให้ฉันอยู่ใกล้ๆ อลิเซียให้มากที่สุดได้ไหม?”

 

อีกไม่นานผมจะต้องออกจากดินแดนเบรฟพร้อมกับเธอเพื่อไปยังโรงเรียนในเมืองหลวง

 

โรงเรียนนั้นเป็นระบบหอพัก และทั้งผมกับเธอก็จะต้องเข้าหอพักด้วยกัน ซึ่งอาจทำให้มีบางสถานการณ์ที่ผมไม่สามารถปกป้องเธอได้

 

“นั่นหมายถึงการอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเลยใช่ไหมขอรับ? กระผมไม่ได้ติดใจอะไรหรอกขอรับ แต่การตั้งครรภ์ขณะเป็นนักเรียนนั้น กระผมคิดว่าการเรียนกับการเลี้ยงลูกไปพร้อมกันคงจะยากลำบากนะขอรับ”

 

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น! ไม่ใช่เรื่องนั้นเลย!”

 

คิดอะไรอยู่กันแน่ นั่นมันยังเร็วเกินไปสำหรับพวกเรา

 

ผมไม่อยากเป็นสัตว์ร้ายแห่งเบรฟหรอกนะ

 

“ฉันแค่อยากให้อยู่ในระยะที่ปกป้องได้เท่านั้น! มีความเป็นไปได้ที่จะถูกหมายหัวอยู่แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะสายเกินไปนะ!”

 

“การรักษาความปลอดภัยของโรงเรียน…ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่มีคนจับตาดูอยู่มากมาย และกระผมก็คิดว่าคงไม่มีใครวางแผนทำอะไรที่สะดุดตาหรอกนะขอรับ?”

 

“แค่เผื่อไว้เท่านั้นเอง ถ้าไม่มีทางเลือกอื่นก็ไม่เป็นไร”

 

หอพักหญิงและหอพักชายแยกอาณาเขตกัน และถ้าเป็นขุนนางระดับสูง ก็จะมีอาณาเขตส่วนตัวขนาดใหญ่ให้ด้วย แต่อลิเซีย แม้จะมาอยู่ตระกูลเบรฟ แต่เธอก็ยังคงเป็นสายเลือดดยุก

 

หากเธอต้องไปอยู่ในพื้นที่เฉพาะของขุนนางระดับสูง การรักษาความปลอดภัยก็จะเข้มงวดขึ้น

 

อนึ่ง ตระกูลเบรฟเองก็มีศักดิ์สูงพอที่จะสามารถแต่งงานกับตระกูลดยุกได้ แต่ก็ถือว่าถูกปฏิบัติเหมือนขุนนางชั้นผู้น้อย

 

โลกนี้มันโหดร้าย แต่ก็เป็นแบบนี้ตามที่ตั้งค่าไว้สินะ?

 

“อืม…ก่อนอื่นก็พวกคนจากเมืองหลวงนั่นแหละนะ”

 

ก่อนไปโรงเรียน เราไปกวาดล้างพวกนั้นกันก่อนดีกว่า