บทที่ 76 – ด้วยตำแหน่งผู้นำเป็นเดิมพัน

ภายในล็อบบี้ของกิลด์หมู่บ้านคัวร์ สามารถเห็นนักผจญภัยจำนวนมาก

ปัจจุบัน นักผจญภัยทุกคนของคัวร์รวมถึงผู้ที่บังเอิญอยู่ที่นี่ได้มารวมตัวกัน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่จะแออัด

โดยปกติแล้ว นักผจญภัยจะอยู่ในระหว่างทำเควสต์และจะไม่มารวมตัวกันแบบนี้ แต่—–

เควสต์ฉุกเฉิน – คุ้มกันผู้อพยพ

รางวัล – ยังไม่กำหนด

กำหนดส่ง – ยังไม่กำหนด

ผู้ว่าจ้าง – กิลด์นักผจญภัยเดดาลัส

รายละเอียดเควสต์ – ได้มีการตัดสินใจว่าชาวบ้านทั้งหมดจะถูกอพยพไปยังสปาด้า การคุ้มกันตลอดการเดินทางจะกระทำโดยกองกำลังพิทักษ์สันติราษฎร์ของแต่ละหมู่บ้าน นักผจญภัยจะต้องทำหน้าที่เป็นแนวหลังและปกป้องชาวบ้านจากศัตรู รายละเอียดเกี่ยวกับศัตรูมีเพียงว่ามันคือกองทัพมนุษย์ มันเป็นเควสต์ที่มีระดับอันตรายเกินกว่าเควสต์ใดๆ ที่เคยมีมา แต่ชีวิตของชาวบ้านทั้งหมดขึ้นอยู่กับพวกท่าน นักผจญภัยผู้กล้าหาญโปรดเข้าร่วม

และด้วยเหตุนี้ นักผจญภัยทุกคนที่นี่จึงถูกบังคับให้ยอมรับเควสต์ฉุกเฉิน

นักผจญภัยทุกคนที่นี่รู้ว่าเควสต์ฉุกเฉินหมายถึงอะไร แต่สิ่งที่พวกเขากังวลคือจะทำเควสต์นี้ให้สำเร็จได้อย่างไร

และในขณะนี้ 9 ปาร์ตี้และนักผจญภัยเดี่ยวอีก 10 กว่าคน รวมเป็นนักผจญภัย 50 คน กำลังพูดคุยเพื่อตัดสินใจว่าใครจะเป็นผู้นำในตอนนี้

“ฮ่า! พวกกระจอกที่ยังไม่ถึงแรงค์ 4 ควรอยู่ห่างๆ จากเรื่องนี้ไปซะ!!”

ไม่สิ พูดให้ถูกคือ พวกเขากำลังต่อสู้กัน

นักผจญภัยที่สวมชุดเกราะเบาถูกซัดกระเด็น

ตรงที่เขาล้มลงมีคนอื่นๆ อีกมากมายที่ขยับไม่ได้

“ข้าจะเป็นคนนำพวกแกเอง ไอ้พวกเวร!! ใครมีปัญหาก็ออกมาข้างหน้าเลย!!”

คนที่คำรามออกมาคือมนุษย์หมาป่าสูง 2 เมตร

แต่เขาไม่ได้แค่ตัวใหญ่ กล้ามเนื้อที่ฝึกฝนมาอย่างดีสามารถเห็นได้ภายใต้ขนสีเทาของเขา และรอยแผลเป็นเก่าๆ มากมายทั่วร่างกายของเขาก็แสดงให้เห็นถึงประสบการณ์ที่น่าทึ่งของเขาเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น?! ไม่มีใครสามารถรับมือกับ ท่านวัลแคน ผู้เป็นอมตะคนนี้ได้เลยเหรอ!?

การต่อสู้เพื่อตำแหน่งผู้นำถูกครอบงำโดยมนุษย์หมาป่าที่ชื่อ วัลแคน คนนี้

บัตรกิลด์สีทองที่ส่องประกายซึ่งห้อยอยู่รอบคอของเขาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงระดับของเขา

ในบรรดานักผจญภัยแรงค์ 4 ไม่กี่คนในหมู่บ้านคัวร์ เขาอยู่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัดในด้านพลัง

ปาร์ตี้แรงค์ 4 ที่คุโรโนะพูดถึงคือ [วัลแคน เพาเออร์] ของเขา

นักผจญภัยทุกคนเข้าใจว่าการมีชื่อของตัวเองอยู่ในชื่อปาร์ตี้อย่างยิ่งใหญ่หมายความว่าเขาแข็งแกร่งที่สุดแม้แต่ในทีมของเขา และมันเป็นทีมที่พึ่งพาคนๆ เดียวแบบแผน

และในความเป็นจริง ทุกคนยกเว้น วัลแคน เป็นนักผจญภัยแรงค์ 3

อันดับปาร์ตี้ไม่ได้เพิ่มขึ้นเนื่องจากอันดับของสมาชิกเพียงคนเดียว แต่การมีปาร์ตี้อันดับ 4 แม้ว่าคนอื่นๆ จะอยู่ในอันดับ 3 ก็ตาม หมายความว่ากิลด์ยอมรับว่าเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ทั้งปาร์ตี้มีความแข็งแกร่งของปาร์ตี้อันดับ 4

วัลแคน มองนักผจญภัยรอบๆ ด้วยสายตาคมกริบเพื่อข่มขวัญพวกเขา

ถึงแม้ว่ามันจะกลายเป็นการต่อสู้ในท้ายที่สุด วัลแคน เพาเออร์ ก็ได้รับการยอมรับจากทุกคน และนอกจากนี้เขายังมีประสบการณ์ในฐานะผู้นำปาร์ตี้ ถึงแบบนั้นก็มีนักผจญภัยที่ไม่พอใจจริงๆ เช่นกัน

ด้วยคำพูดที่ว่า [ตัดสินใจแล้ว] ความเงียบก็มาเยือนล็อบบี้ในที่สุด

ในขณะที่เขายิ้มเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคัดค้าน

“เดี๋ยว”

ชายคนหนึ่งเดินมาข้างหน้าเขา

“ฮูห์?”

ชายที่แต่งกายด้วยชุดสีดำสนิท ผมสีดำ และดวงตาสีดำ

ถึงแม้ว่าเขาจะสูงสำหรับมนุษย์ แต่จากมุมมองของ วัลแคน ทุกคนก็ตัวเล็ก

“ผมจะเป็นผู้นำหลังจากเอาชนะนาย”

“โอ้โฮ?”

การพูดออกมาตรงๆ แบบเขา ไม่มีใครพูดออกในหมู่คนที่เขาซัดกระเด็นไปเมื่อกี้นี้เลย

และในความเป็นจริงก็มีคนที่ไม่พอใจ วัลแคน มาท้าทายเขา

“เอาล่ะ เข้ามาเลย ไอ้หนู อย่าคิดว่าข้าจะออมมือเพราะแกเป็นจอมเวทมนุษย์ตัวเล็กๆ อ่อนแอๆ นะ เข้าใจ๋?”

วัลแคน แผ่จิตสังหารราวกับสัตว์ร้ายออกมาพร้อมกับบิดข้อนิ้ว

“ผมไม่ใช่เด็ก ชื่อของผมคือคุโรโนะ”

คุโรโนะไม่แสดงอาการหวาดกลัวใดๆ วัลแคน สงสัยว่าเขามั่นใจในทักษะของตัวเองหรือว่าเขาเป็นแค่อีเดียตกันแน่

“เอาล่ะ คุโรโนะ ข้าจะพูดเผื่อไว้ก่อน แต่ห้ามใช้อาวุธ ถ้าแกพยายามจะเอาชนะด้วยอาวุธที่ซ่อนเร้น จะไม่มีใครก็ตามแก..”

“รู้แล้ว จะสู้ด้วยมือเปล่า”

วัลแคน มั่นใจในชัยชนะของเขา

(“จอมเวทมือเปล่าไม่มีทางเอาชนะข้าได้ ข้าไม่ได้ถูกเรียกว่าอมตะโดยไม่มีเหตุผลนะ ไอ้หนู ถึงแม้ว่าเขาจะใช้อาวุธ ข้าก็ไม่แพ้อยู่ดี”)

จอมเวทสามารถใช้เวทมนตร์ได้แม้ไม่มีคทาหรือกริมมัวร์ แต่พลังก็จะลดลงอย่างเห็นได้ชัด

มันไม่ใช่ว่าจอมเวทไม่สามารถใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งได้แม้ไม่มีพวกมัน เขาสามารถใช้ได้หลังจากร่ายเวทย์เวลานาน แต่ในสถานการณ์ที่ระยะห่างระหว่างพวกเขาไม่ถึง 10 เมตร จอมเวทสามารถตอบโต้ได้ด้วยเวทมนตร์แบบท่าเดียวเท่านั้น

ถ้าจอมเวทสามารถเอาชนะได้ด้วยท่าเดียว เขาก็จะชนะอย่างแน่นอน แต่ถ้าล้มเหลวในการเอาชนะ เขาก็จะแพ้อย่างแน่นอน แม้แต่จอมเวทก็อาจจะลองต่อยกลับอย่างน้อยสักครั้ง

วัลแคน ที่ถูกเรียกว่าอมตะ มีความมั่นใจในพละกำลังของเขา แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เขายังมีเวทมนตร์พิเศษ ของมนุษย์หมาป่า [ออโต้ฮีล] อีกด้วย

ตามชื่อที่บอก มันมีผลในการรักษาทุกส่วนที่ได้รับความเสียหาย

แต่เนื่องจากต้องใช้เวลาในการรักษาให้เสร็จสมบูรณ์ หากได้รับความเสียหายเช่นถูกแทงทะลุหัวใจ ถูกตัดหัว หรือการโจมตีที่คล้ายกัน เขาก็ยังคงตายทันที

ยกเว้นแพ้เล็กน้อย เขาสามารถลดความเสียหายอื่นๆ ให้เกือบเป็นศูนย์ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการต่อสู้ด้วยหมัดแบบนี้ที่อนุญาตให้โจมตีเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นหมัดของจอมเวทหรือเวทแบบครั้งเดียว เขาสามารถรับมือกับพวกมันได้สิบครั้งและยังคงยืนอยู่ได้ตามปกติ

จากสามัญสำนึกของนักผจญภัย ร่ายครั้งเดียวสามารถใช้ได้เพียงหนึ่งหรือสองครั้งติดต่อกันซึ่งเป็นขีดจำกัดสำหรับจอมเวท

(“ไม่ว่ายังไง แกก็จะไม่สามารถยิงได้เกิน 4 ครั้ง ถึงแม้ว่าพลังของไอ้หนูนี่ในการยิงครั้งเดียวจะแข็งแกร่งกว่าจอมเวททั่วไปหลายเท่า เขาก็ไม่มีทางเอาชนะฉันได้อยู่ดี”)

วัลแคน ตั้งท่า ไม่ว่าไฟจะมาหรือฟ้าร้องจะมา เขาก็ตัดสินใจที่จะพุ่งไปข้างหน้าและต่อยหน้าจอมเวทที่ทะลึ่งคนนี้โดยตรง

“ข้าจะรอจนกว่าแกจะยิง หลังจากนั้น มันจะน่าเบื่อถ้าแกแพ้โดยที่ไม่ได้ยิงสักครั้งใช่ไหมล่ะ?”

“ขอบคุณมาก—-เอาละมาแล้วนะ”

“เข้ามาเลย!”

เกิดเสียงดังขึ้นสองครั้งพร้อมกัน

ครั้งหนึ่งเกิดจากการที่ วัลแคน เหยียบพื้น และอีกครั้งคือ คุโรโนะ ยิงเวทมนตร์ของเขา

กระสุนสีดำถูกยิงไปยังร่างของ วัลแคน

(“อะไรแบบนี้ไม่มีทาง——“)

หยุดเขาที นักผจญภัยทุกคนที่นี่คิดเหมือนกัน

แต่ นั่นเป็นเพียงกรณีที่เป็นการยิงเพียงครั้งเดียว

“ท้กษะสุนเวทมนตร์ – ปล่อยกระสุนทั้งหมด ฟูลเบิร์สต์”

ในทันที กระสุนสีดำจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ วัลแคน ศัตรูยักษ์

“ก๊าาาาาาาา!!!!”

วัลแคน สามารถรับมือกับการโจมตีได้สิบครั้งติดต่อกัน แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเป็นการยิง 100 นัดหรือ 1000 นัด

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางรับมือได้

เพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บถึงแก่ชีวิต กระสุนจึงนุ่มกว่าและหัวกระสุนก็ทำเป็นทรงกลม แต่แรงกระแทกก็ยังคงเหมือนเดิม มนุษย์ปกติคงสลบไปแล้วด้วยการยิงเพียงนัดเดียว

วัลแคน ทนต่อการโจมตีได้สิบครั้งอย่างแน่นอน แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นในทันทีนั้นมากเกินกว่าที่ ออโต้ฮีล ของเขาจะครอบคลุมได้

“กึก…….อู………”

หลังจากที่เขาอยู่ห่างจาก คุโรโนะ 2 เมตร ในที่สุดเขาก็ทรุดเข่าลง

ถึงเวลานั้น กระสุนทั้งหมดจาก [ลังกระสุน] ก็ถูกใช้หมดแล้ว

“การที่ไม่สลบแม้หลังจากได้รับกระสุนทั้งหมด สมกับเป็นแรงค์ 4 นายแกร่งใช้ได้เลย”

ขณะที่ คุโรโนะ ชื่นชมร่างของ วัลแคน ที่ยังคงแสดงความกระหายเลือดและยังไม่สลบ คุโรโนะ ก็จัดการโจมตีครั้งสุดท้ายอย่างใจเย็นโดยไม่ปล่อยให้การ์ดของเขาลดลง

ยกกำปั้นขึ้น เขาพุ่งไปข้างหน้าโดยการเตะพื้น

ทำไมจอมเวทถึงต้องใช้กำปั้นด้วยซ้ำ ผู้ชมสงสัย แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้รับคำตอบ

เพราะ คุโรโนะ ปล่อยเวทมนตร์ดำที่เร็วที่สุดและเป็นเวทมนตร์ดั้งเดิมที่สุดของเขา

ในทันที พลังเวทย์มนตร์ก็รวมตัวกันที่แขนของเขา

“ไพล์ บังเกอร์”

พลังเวทย์ที่รวมตัวกันและหมุนวนเหมือนสว่านมีพลังที่เทียบไม่ได้กับกระสุนเพียงนัดเดียว

วัลแคนที่ถูกกระหน่ำด้วยลูกกระสุน ไม่มีทั้งพละกำลังและความตั้งใจที่จะหยุดมัน

พลังเวทย์สีดำที่ปล่อยออกมาจากแขนของ คุโรโนะ และเสียงทึบของการกระทบร่างกายของ วัลแคนดังสะท้อนไปทั่วทั้งกิลด์

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที การต่อสู้ก็จบลง

วัลแคนล้มลงบนพื้นเมื่อเขาสูญเสียสติสัมปชัญญะ ในขณะที่ คุโรโนะ ประกาศด้วยน้ำเสียงที่สง่างาม

“ผมคือผู้นำ ใครมีปัญหากับเรื่องนั้น ก้าวออกมาข้างหน้า”

มันเป็นประโยคเดียวกับที่ วัลแคนพูดเมื่อครู่นี้

และด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีใครออกมาคัดค้านเรื่องนี้เลย

Translater : Eidolonhttps://www.nekopost.net/editor/78229