บทที่ 210: ความรู้สึกของเครื่องสังเวย

“ช่วยฟันฉันทีค่ะ”

ตั้งแต่ตอนที่เอ่ยคำนั้นออกไป สติของฉันก็พลันรู้สึกเคลิบเคลิ้มราวกับกำลังอยู่ในความฝัน

“หา?”

คุณคุโรโนะที่ทำหน้าตาประหลาดใจแบบเปิ่นๆ นั้นช่างน่ารักเสียนี่กระไร

“ก็ความหมายตรงตัวนั่นแหละค่ะ ช่วยใช้ขวานของคุณคุโรโนะฟันฉันทีเถอะค่ะ—”

ถึงไม่ต้องพูดอะไรยืดยาว คุณคุโรโนะก็น่าจะเข้าใจเจตนาของฉันได้ในทันที

ถ้าขวานในตอนนี้ยังฟันไม่เข้า ก็แค่ทำให้มันพัฒนาก็สิ้นเรื่อง

โชคดีที่ ‘ขวานอาถรรพ์ [ผ่าอุทร]’ ได้ดื่มเลือดของเหล่าทหารครูเสดและมอนสเตอร์มานับไม่ถ้วน แถมยังได้ลิ้มรสเลือดของอัครสาวกลำดับที่แปดไปเล็กน้อยอีกด้วย

เมื่อพิจารณาตามทฤษฎีของอาวุธต้องสาปแล้ว เป็นที่แน่ชัดว่ามันต้องการเลือดอีกเพียงนิดหน่อยเท่านั้นเพื่อที่จะพัฒนา

“—ถ้าทำอย่างนั้น มันน่าจะ ‘พัฒนา’ ขึ้นมาได้ค่ะ”

ทั้งสิ่งที่ฉันพูด ทั้งสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ เมื่อคิดถึงคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว นี่มันคือแผนพลิกสถานการณ์เพื่อเอาชีวิตรอดโดยแท้ ไม่มีอะไรน่าประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย

มันคือหนึ่งในไหวพริบของนักผจญภัยเพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขัน การต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชีวิต

ทว่า สติของฉันกลับเหมือนอยู่ในภวังค์ฝัน หัวใจเต้นระรัว ความร้อนอันหอมหวานแผ่ซ่านอยู่ในแก่นกลางกาย

ทำไมกันนะ เพราะเหตุใดกัน ถึงได้รู้สึกเช่นนี้ มันไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาเกิดความรู้สึกแบบนี้เสียหน่อย

ถึงจะเข้าใจอย่างนั้น แต่ความรู้สึกที่เหมือนจมดิ่งอยู่ในความฝันอันแสนหวาน ความรู้สึกที่มึนงงนี้ มันช่างหยุดไม่ได้ เหลือทนจริงๆ

ร้อน ร่างกายมันร้อนไปหมด ทั้งๆ ที่ถอดชุดคลุมแม่มดออกจนเหลือแต่ชุดชั้นในเพื่อรอให้ถูกฟัน แต่ลมยามค่ำคืนกลับไม่ช่วยให้ร่างกายที่ร้อนผ่าวนี้เย็นลงเลยแม้แต่น้อย

ไม่สิ ถึงจะเป็นแม่มด แต่ฉันก็เป็นหญิงสาววัยแรกแย้ม การที่ต้องมาเปิดเผยเรือนร่างเกือบเปลือยเปล่าต่อหน้าผู้ชาย มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องรู้สึกอับอาย—จริงเหรอ?

คุณคุโรโนะกำลังมองฉันอยู่ ไม่ใช่คุณลิลี่ แต่เป็นฉัน มองแค่ฉันคนเดียว

มันไม่เหมือนกับตอนเทศกาลนัตสึโกชิ ตอนนั้นมันเป็นเพียงความเขินอายเล็กน้อยจริงๆ

แต่ตอนนี้ ทำไมถึงได้รู้สึก—

“เอาจริงเหรอ ฟิโอน่า”

“ค่ะ ร่างกายของฉัน ขอมอบให้คุณคุโรโนะค่ะ”

ดีใจจัง

คุณคุโรโนะกำลังมองฉันอยู่ เขาต้องการฉัน ในตอนนี้ ไม่ใช่คุณลิลี่หรือใครอื่น แต่เป็นฉันที่กำลังเป็นประโยชน์กับคุณคุโรโนะมากที่สุด

เรื่องนั้น ทำไมมันถึงได้ทำให้ฉันดีใจขนาดนี้กันนะ

การเปรียบเทียบที่น่ารังเกียจว่าดีกว่าคุณลิลี่ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังคงรู้สึกถึงความสุขดำมืดที่เกิดขึ้น

ความตื่นเต้น ความยินดี และความรังเกียจตัวเอง ความรู้สึกทั้งด้านบวกและด้านลบปะปนกันในหัวใจของฉันราวกับลาวาที่ข้นหนืด และสติก็เริ่มเลือนรางราวกับถูกความร้อนนั้นครอบงำ

“เราไม่มีเวลาแล้วนะคะ และวิธีที่จะโค่นมันได้ก็มีแค่วิธีนี้เท่านั้น เอาล่ะค่ะ รีบๆ เข้า”

ตอนนี้ฉันพูดจาเป็นปกติอยู่หรือเปล่านะ

เริ่มกังวลแล้วว่าตัวเองจะเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไปหรือเปล่า

เพราะฉะนั้น รีบฟันฉันเถอะค่ะ คุณคุโรโนะ ด้วยมือนั่น โปรดมอบฉันเป็นเครื่องสังเวย โปรดทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันเป็นของคุณเถอะค่ะ

“ขอโทษนะฟิโอน่า… ขอบคุณ”

ชั่วขณะหนึ่ง สติของฉันหลุดลอยไป—ด้วยความสุขสมที่มากล้น

ฉันเตรียมใจรับความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานจากคมดาบอาถรรพ์ไว้แล้ว แต่ทั้งหมดนั้นมันช่างไร้ประโยชน์ ไร้ความจำเป็น ไร้ค่า ราวกับจะเยาะเย้ยกัน คลื่นแห่งความสุขสุดยอดอันหอมหวานสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง

เมื่อรู้สึกตัวอีกที ฉันก็นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม ลมหายใจรวยริน

บาดแผลบนแผ่นหลังที่ถูกฟันเฉียงเป็นทางยาวน่าจะลึกพอสมควร แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วเท่านั้น

การที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย การที่ความสุขสมอย่างรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง บางทีฉันอาจจะต้องตั้งคำถามกับความรู้สึกที่ขัดแย้งกับการถูกฟันด้วยคมดาบเช่นนั้น แต่ตอนนี้ ร่างกายมันอ่อนเปลี้ยและเหนื่อยล้าจนแม้แต่จะขยับปลายนิ้วยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องยากลำบาก และก็…

“…ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ น่าจะฟันเจ้านั่นขาดสะบั้นได้แน่”

การพัฒนาขวานสำเร็จแล้ว ฉันเป็นประโยชน์ต่อคุณคุโรโนะแล้ว ความรู้สึกพึงพอใจนั้นโอบล้อมตัวฉัน ทำให้เคลิ้มหลับไปบนเตียงหญ้าอันแสนสบาย

ดูเหมือนว่านอกจากเลือดแล้ว พลังเวทมนตร์จำนวนมากก็ถูกดูดออกไปด้วย คงจะไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกสักพัก

แต่ว่า ตอนนี้แบบนั้นก็ดีแล้ว

“ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ พักผ่อนให้สบายนะ”

เพราะคุณคุโรโนะพูดแบบนั้น

‘โอสถทิพย์ภูต’ [แฟรี่เอลิกเซอร์] ที่เขาราดลงบนแผ่นหลังอย่างอ่อนโยน ทำให้พละกำลังเล็กน้อยกลับคืนสู่ร่าง ฉันเงยหน้ามองคุณคุโรโนะด้วยดวงตาที่ยังคงเยิ้มหวานจากไอความสุขสมที่ยังหลงเหลืออยู่

“ค่ะ… ฝากด้วยนะคะ…”

ดวงตาสีแดงเพลิงราวกับเปลวไฟและสีดำสนิทราวกับขุมนรกของคุณคุโรโนะ จ้องมองตรงมายังดวงตาสีทองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยตัณหาราคะของฉัน

สายตาของเขาที่แฝงไว้ด้วยความเชื่อใจในตัวฉันผู้เป็นพวกพ้องอย่างเต็มเปี่ยมนั้น ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกดีอย่างหาที่เปรียบมิได้ จนเผลอคิดเรื่องเอาแต่ใจไปว่าอยากให้เขามองแบบนี้ตลอดไปชั่วนิรันดร์

ทันทีที่เขาลดสายตาลง ความรู้สึกเหงาก็เข้าจู่โจม แต่ในขณะเดียวกัน เสื้อคลุมสีดำผืนหนึ่งก็ถูกคลี่คลุมลงบนร่างของฉัน

เสื้อคลุมของคุณคุโรโนะที่โอบล้อมไปทั่วทั้งร่างอย่างนุ่มนวล ทำให้ฉันรู้สึกราวกับกำลังถูกเขากอด และร่างกายก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

คุณคุโรโนะที่ไม่ได้รับรู้ถึงปฏิกิริยาอันน่าละอายของฉันเลยแม้แต่น้อย แบกคมดาบอาถรรพ์ที่พัฒนาแล้วขึ้นบ่า แล้วหันหลังที่ใหญ่โตและแข็งแกร่งนั้นให้

“อา งั้นผมไปล่ะนะ”

คุณคุโรโนะก้าวเท้าออกไปอย่างหนักแน่น แล้วจากไปราวกับสายลมสีดำ

ฉันสูดดมกลิ่นของคุณคุโรโนะที่โชยมาจากเสื้อคลุมเข้าเต็มปอดอย่างลืมตัวด้วยสมองที่ยังคงพร่าเลือน เฝ้ามองการต่อสู้ของเขาจนกระทั่งสติสัมปชัญญะขาดหายไปในที่สุด

“อ๊ะ…น่าอายจัง…”

มาคิดดูแล้ว ตอนนั้นฉันเป็นอะไรไปกันนะ จ้องมองกองไฟที่ลุกโชนพลางครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่เปลี่ยนเวรยามกับคุณคุโรโนะแล้ว ในที่สุดก็ได้อยู่คนเดียว แอบเปลี่ยนชุดชั้นในที่เปียกชื้น ความว่างเปล่า ความน่าสมเพช และความรังเกียจตัวเองถาโถมเข้ามาจนหัวใจแทบจะแหลกสลาย

ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกดีใจเท่าครั้งนี้อีกแล้วที่ได้ตั้งค่าป้องกันกระแสจิต [เทเลพาธีโพรเทค] เอาไว้ ถ้าพลาดพลั้งไป คุณลิลี่อาจจะอ่านความคิดอันน่าอายของฉันออกไปแล้วก็ได้

ถ้าหากว่า ในสถานการณ์แบบนั้น ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดกับคุณคุโรโนะมันถูกเปิดโปงออกมาล่ะก็ อย่างเลวร้ายที่สุด ฉันอาจจะถูกไล่ออกจากตำแหน่งปรมาจารย์ธาตุ [เอเลเมนท์มาสเตอร์] เลยก็ได้

กฎห้ามมีความรักกันภายในปาร์ตี้ของคุณลิลี่ ถึงจะเป็นฉันก็เข้าใจความหมายของมันดี

คุณคุโรโนะสำหรับฉันแล้ว คือพวกพ้องคนสำคัญ สมาชิกปาร์ตี้ และเป็นหัวหน้า เพียงเท่านั้น

ถึงแม้คุณลิลี่กับคุณคุโรโนะจะเป็นคู่รักที่รักกันหวานชื่น ไม่สิ ถึงขั้นเป็นสามีภรรยากัน ฉันในฐานะพวกพ้องก็คงจะแสดงความยินดีอย่างจริงใจ

เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีเจตนาที่จะไปขัดขวางความรู้สึกของคุณลิลี่ และก็ไม่ได้คิดที่จะทำลายกฎห้ามมีความรักกันภายในปาร์ตี้ด้วย

แต่พักหลังมานี้ ฉันรู้สึกเหมือนว่าเจตจำนงนั้นมันกำลังสั่นคลอนอย่างช่วยไม่ได้

ไม่สิ นี่มันต้องเป็นเพราะฉันคิดไปเองแน่ๆ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่

การที่เผลอมองตามคุณคุโรโนะมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หรือการที่แอบดีใจเสียใจกับคำพูดที่เขาพูดกับฉันอยู่ข้างในคนเดียว มันก็เป็นเพราะคิดไปเองทั้งนั้น

การที่รู้สึกอิจฉาตอนเห็นคุณคุโรโนะคุยกับพนักงานต้อนรับสาวสวยเผ่าเอลฟ์อย่างสนุกสนาน นั่นก็ไม่เคยเกิดขึ้น

“…น่าอายจัง”

ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นความรู้สึกนั้นมันคือความรู้สึกที่น่าอาย เหมือนกับความรู้สึกที่หญิงสาวผู้ตกหลุมรักควรจะมีต่อคนที่ตนเองหลงใหล มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ฉันผู้เป็นแม่มดควรจะมี

แม่มดน่ะไม่ตกหลุมรักใครหรอก ใครเป็นคนพูดกันนะ คงจะเป็นคำพูดที่แสดงถึงทัศนคติของแม่มดผู้ทุ่มเทให้กับการค้นคว้าเวทมนตร์กระมัง แต่สำหรับฉันในตอนนี้แล้ว มันช่างเป็นคำพูดที่เหมาะสมอย่างยิ่ง

เพราะฉะนั้น ฉันไม่ได้แอบชอบคุณคุโรโนะเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเป็นเพราะไม่ได้ถูกมอนสเตอร์ไล่ต้อนมานาน พอเจอสถานการณ์แบบนั้นเข้า ก็เลยสับสน ตื่นเต้น และอะไรหลายๆ อย่างมันประดังเข้ามาจนเกิดเป็นความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้

ไม่สิ หรือว่านั่นอาจจะเป็นคำสาปของขวานเองก็ได้นะ เพราะอย่างไรเสีย ‘ขวานอาถรรพ์ [ผ่าอุทร]’ ไม่สิ ตอนนี้มันคือ ‘ขวานตัดอาลัย [สะบั้นคอ]’ สินะ สิ่งที่สถิตอยู่ในคมดาบนั้นคือแรงปรารถนาของหญิงสาวผู้คลั่งรัก เพราะฉะนั้นความเป็นไปได้ที่จะถูก ‘พลังงาน’ แบบนั้นครอบงำก็มีอยู่สูงทีเดียว

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณคุโรโนะเลยทั้งสิ้น ความรู้สึกอันน่าอายเมื่อคืนนั้นจะถูกผนึกไว้ในส่วนลึกของหัวใจ และจะไม่มีวันนึกถึงมันอีกเป็นอันขาด

และแล้ว พอจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองจนสงบลงได้ ทันใดนั้นเอง ฉันก็รู้สึกถึงเสียงและความเคลื่อนไหวของคนจากในเต็นท์

เพิ่งจะเปลี่ยนเวรยามกับคุณคุโรโนะไปได้ประมาณชั่วโมงเดียวเอง แต่ดูเหมือนเขาจะตื่นแล้ว

ทั้งๆ ที่คุณลิลี่ยังคงหลับสนิทอยู่เลยแท้ๆ—อ๊ะ หมายความว่าอย่างนั้นสินะคะ ตอนนี้ฉันกับคุณคุโรโนะจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองสินะคะ อย่างนั้นเองเหรอคะ

“น่าอายจัง”

เสียงพึมพำครั้งที่สาม

ไม่สิ ไม่มีอะไรต้องอายเลยสักนิด ฉันกับคุณคุโรโนะเป็นเพียงพวกพ้องกัน เป็นสมาชิกปาร์ตี้เท่านั้น

ถึงจะพยายามบอกตัวเองเช่นนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างเงียบๆ

อ๊ะ คุณคุโรโนะกำลังจะออกมาจากเต็นท์แล้ว ต้องใจเย็นๆ ไว้ แก้มมันจะแดงแปลกๆ รึเปล่านะ เผลอยิ้มออกมาบ้างรึเปล่านะ… ชักจะกังวลนิดหน่อยแล้วสิ แต่ก็พยายามทำหน้าตาให้เหมือนเดิมที่สุด ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แล้วหันหน้าไปทางเขาที่กำลังจะปรากฏตัว

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณคุโรโนะ”

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229