บทที่ 172 – เควสต์ปราบปราม x 5

“เมื่อคืนสนุกกันน่าดูเลยนะคะ” (ฟิโอน่า)

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงอาหารของ [โรงแรมหางแมว] ผมกำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าฟิโอน่าที่จ้องมองมาด้วยสายตาเรียบเฉย

“ไม่สิ คือว่า……ขอโทษที” (คุโรโนะ)

ผมทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษอันน่าสมเพชออกมาเท่านั้น

ผมเหลือบมองไปทางลิลี่ซึ่งควรจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทว่า—

“อืม~ อื้อ~” (ลิลี่)

—เธอกลับกำลังสัปหงก โงกหัวเล็กๆ ไปมา ดูเหมือนว่าจะยังคงหลุดออกมาจากโลกแห่งความฝันไม่ได้

“ทิ้งฉันไว้คนเดียว แล้วไปเที่ยวเล่นกันจนดึกดื่น……ทิ้ง ฉันไว้……กีดกันฉันออกไป” (ฟิโอน่า)

“ก็บอกว่าขอโทษแล้วไงล่ะ! ขอโทษจริงๆ! แค่เผลอไผลไปตามบรรยากาศแล้วไปเที่ยวกลางคืนกับลิลี่สองคนเท่านั้นเอง ขอโทษครับ!!” (คุโรโนะ)

ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ ผมลืมเรื่องฟิโอน่าไปเสียสนิทเลยจริงๆ

เมื่อคืนนี้ หลังจากคลายความขุ่นเคืองใจกับลิลี่ที่หน้าลานกว้างแล้ว เนื่องจากเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน พวกเราจึงได้ออกไปเที่ยวเล่นในเมืองยามค่ำคืนกัน

สมกับเป็นเมืองใหญ่สปาด้าจริงๆ ย่านสถานบันเทิงก็มีขนาดใหญ่พอสมควร แถมยังมีร้านอย่างบาร์เก๋ๆ ที่ผู้ชายผู้หญิงสามารถมานั่งดื่มเหล้าคุยกันเงียบๆ ได้ทั้งคืนอีกด้วย

แน่นอนว่า ร้านค้าที่ดูน่าสงสัยซึ่งเป็นของคู่กันกับเมืองยามราตรีก็มีอยู่มาก แต่พวกเราไม่ได้ย่างเท้าเข้าไปในโซน 18+ เหล่านั้นหรอกนะ

อะไรทำนองนั้นแหละ ผมกับลิลี่ในร่างสาวน้อย ก็ได้เพลิดเพลินกับช่วงเวลาอันสงบสุขอย่างเต็มที่ไปกับเหล้าและอาหารอร่อยๆ แม้ราคาจะสูงอยู่บ้างก็ตาม เหมือนกับเมื่อเดือนก่อน ตอนที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในกระท่อมในสวนแฟรี่

ใช่แล้ว โดยที่ทิ้งฟิโอน่า สมาชิกปาร์ตี้คนนี้ไว้ข้างหลังนั่นเอง

“ระหว่างที่ทั้งสองท่านกำลังเพลิดเพลินกับการเที่ยวกลางคืนอยู่นั้น ดิฉันก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเหมือนเด็กๆ เลยค่ะ น่าเสียดายจริงๆ เลยค่ะ” (ฟิโอน่า)

อันที่จริงแล้ว ฟิโอน่ารู้ว่าลิลี่คือผู้ส่งจดหมายฉบับนั้น และแอบร่วมมือกับเธอโดยไม่บอกผมต่างหาก

เพราะฉะนั้นเธอจึงรู้ดีว่าไม่มีความเป็นไปได้ที่ศัตรูลึกลับจะปรากฏตัวขึ้น หน้าที่ที่ต้องไปซุ่มระวังภัยที่ลานกว้างล่วงหน้านั้นเธอจึงไม่ได้ทำเลย เธอเพียงแค่ไปส่งลิลี่เท่านั้น หลังจากนั้นก็เอาแต่รออยู่ที่โรงแรมตลอด

“คราวหน้าจะชวนไปด้วยแน่ๆ ไม่สิ วันนี้ผมเลี้ยงข้าวเองก็ได้น่า นะ ยกโทษให้ผมเถอะนะ?” (คุโรโนะ)

“……วันนี้เราจะไปทำเควสต์กันไม่ใช่เหรอคะ?” (ฟิโอน่า)

“อืม ถ้างั้นก็ไว้โอกาสหน้าก็ได้—“ (คุโรโนะ)

“ไม่ค่ะ เควสต์น่ะไว้วันพรุ่งนี้ก็ได้ เรื่องแบบนั้นน่ะเมื่อไหร่ก็ทำได้อยู่แล้วนี่คะ” (ฟิโอน่า)

อะไรกันเนี่ย เพิ่งจะพูดเองแท้ๆ พลิกลิ้นเร็วจริงๆ เลยนะ

ช่างเถอะ อย่างน้อยลิลี่ก็ดูเหมือนจะยังนอนไม่พออยู่ด้วย กำหนดส่งเควสต์ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือ ออกเดินทางพรุ่งนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่า

ปัญหาจริงๆ น่ะคือ—

“คุณคุโรโนะคะ วันนี้เราจะไปตะลุยกินของอร่อยในสปาด้าให้หมดเลยนะคะ” (ฟิโอน่า)

—กระเป๋าตังค์ของผมมันจะไม่ฉีกก่อนรึเปล่านี่แหละ……

.

.

.

และแล้วก็วันต่อมา วันที่ 16 เดือนแห่งอัคคีแรก ผมยืนอยู่หน้าประตูหลักอันใหญ่โตโอฬารที่เปิดอ้าของสปาด้า ไม่ใช่ที่โรงอาหารของโรงแรม

แน่นอนว่า เพื่อมุ่งหน้าไปทำเควสต์นั่นเอง

เมื่อวานนี้ ระหว่างทัวร์ตะลุยกินของอร่อยในสปาด้าของแม่มดตะกละฟิโอน่านั้น พวกเราก็ได้แวะไปที่กิลด์และทำการลงทะเบียนปาร์ตี้ [ปรมาจารย์ธาตุ] อย่างเป็นทางการเรียบร้อยแล้ว

เท่านี้การเตรียมตัวไปทำเควสต์ก็พร้อมสรรพ ผมอยากจะรีบทำเควสต์นี้ให้สำเร็จแล้วรับเงินรางวัลเร็วๆ อย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว เมื่อพิจารณาจากความเบาของกระเป๋าตังค์ในตอนนี้

“เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ!” (คุโรโนะ)

“โอ้—“ (ฟิโอน่า)

“อื้อ—“ (ลิลี่)

ฟิโอน่าที่ดูเนือยๆ น่ะช่างเถอะ แต่ลิลี่ดูไม่ค่อยมีแรง หรือจะพูดให้ถูกคือดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเล็กน้อยแฮะ

“เป็นอะไรไปน่ะลิลี่?” (คุโรโนะ)

“……ไม่มีอะไรสักหน่อย” (ลิลี่)

แฟรี่น้อยเกาะติดขาผมแน่นด้วยท่าทางที่บ่งบอกชัดเจนว่ามีอะไรบางอย่าง

ไม่ได้การแฮะ ถ้าเธอไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ ผมก็ไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าเธอกำลังกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่

“คงจะเหงาที่จู่ๆ ก็ต้องแยกกันทำกิจกรรมล่ะมั้งคะ?” (ฟิโอน่า)

แต่ กลับมีคนที่ช่วยบอกคำตอบให้จากที่ที่ไม่คาดคิด

นั่นคือฟิโอน่าผู้ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องการไม่เข้าใจบรรยากาศนั่นเอง ไม่สิ ผมไม่ได้กำลังแขวะเรื่องที่โดนเธอไถเมื่อวานนี้อยู่หรอกนะ

“อย่างนั้นเหรอ ลิลี่?” (คุโรโนะ)

“อื้มมม อื้อ ลิลี่น่ะ อยากไปด้วยกันทุกคนมากกว่า” (ลิลี่)

เธอพูดออกมาด้วยท่าทางน่าสงสารจนใจผมเต้นรัว แต่ว่า—

“ขอโทษนะ การไปทำเควสต์แบบปาร์ตี้น่ะ เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” (คุโรโนะ)

—คราวนี้ผมคงจะตามใจลิลี่ไม่ได้จริงๆ

พวกเรากำลังจะมุ่งหน้าไปทำเควสต์ก็จริง แต่การรับเควสต์ปราบมอนสเตอร์แรงค์ 1 มาพร้อมกันถึง 5 เควสต์นั้น ถือเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมากทีเดียว

เควสต์แต่ละอันน่ะต่อให้มือเปล่าก็คงจะเคลียร์ได้ไม่ยาก แต่มันติดที่ว่าถิ่นที่อยู่ของมอนสเตอร์มันอยู่คนละที่กัน การจะให้ปาร์ตี้ค่อยๆ เดินทางไปทีละแห่งนั้น เทียบกับการแยกกันไปทำเดี่ยวๆ แล้ว แบบหลังมันเสร็จเร็วกว่าอย่างท่วมท้น

ในเมื่อยังไม่รู้ว่ามีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่ก่อนที่พวกครูเสดเดอร์จะบุกมาอีก ผมก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่หรอกนะ

“อื้ออ ไม่เป็นไร ขอโทษนะ ลิลี่จะพยายามทำให้ดีที่สุดเลย!” (ลิลี่)

“งั้นเหรอ คาดหวังอยู่นะลิลี่!” (คุโรโนะ)

ลิลี่น่ะ ถึงจะเป็นแบบนี้แต่เธอก็เข้าใจสถานการณ์ดีอยู่แล้ว ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ เลยนะ

“เอาล่ะ นี่ใบรับเควสต์ของลิลี่นะ” (คุโรโนะ)

ผมยื่นใบรับเควสต์ที่หยิบออกมาให้ลิลี่ ด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังยื่นใบรายการซื้อของให้เด็กที่กำลังจะออกไปซื้อของให้เป็นครั้งแรก

อนึ่ง เนื้อหาในนั้นคือ:

เควสต์: ปราบสไลม์

รางวัล: 10,000 แคลน

กำหนดเวลา: 1 เดือนนับจากวันที่รับ

ผู้ว่าจ้าง: กิลด์นักผจญภัย

รายละเอียดงาน: ปราบสไลม์ 5 ตัว หากปราบได้เกินจำนวนที่กำหนดจะมีรางวัลเพิ่มเติม

เป็นเนื้อหางานที่ดูเรียบง่ายและเป็นทางการพอสมควร

เควสต์อย่างการกำจัดสไลม์แบบนี้นั้น ถึงจะไม่มีผู้ว่าจ้างเป็นพิเศษ แต่ก็เป็นประเภทที่มีให้รับอยู่ตลอดเวลาเพื่อรับประกันความปลอดภัยในเขตที่อยู่อาศัยของผู้คน

การดูแลความปลอดภัยด้วยการกำจัดมอนสเตอร์แบบนี้นั้น ดูเหมือนว่าทางกองทัพเองก็จะทำเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกซ้อมอยู่เหมือนกัน แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น พลังในการขยายพันธุ์อันน่าทึ่งของมอนสเตอร์ที่ห่างไกลจากคำว่าสูญพันธุ์นั้น การที่นักผจญภัยต้องเข้ามาช่วยด้วยจึงจะสามารถป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์ลงมาถึงถิ่นที่อยู่ของมนุษย์ได้ในที่สุด

อนึ่ง เควสต์ปราบปรามทั้งหมดที่รับมาในครั้งนี้ล้วนเป็นประเภทนี้ทั้งสิ้น

เนื่องจากเป็นเควสต์ที่นักผจญภัยทุกคนสามารถรับได้อย่างแน่นอน มันจึงเหมาะสมที่จะใช้เป็นเงื่อนไขเชิงทดสอบสำหรับการเลื่อนแรงค์กระมัง

“ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะมีสไลม์เพิ่มขึ้นในป่าใหญ่ลาติฟันเดียนะ เพราะงั้นปลายทางของลิลี่คือที่นั่นล่ะ” (คุโรโนะ)

พวกเราสามคนก้มลงมองแผนที่ย่อของบริเวณรอบสปาด้า เพื่อยืนยันตำแหน่งทางภูมิศาสตร์อีกครั้ง

ป่าใหญ่ลาติฟันเดียคือพื้นที่ป่าขนาดใหญ่สมชื่อ ซึ่งแผ่กว้างอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของสปาด้า

ส่วนที่ลึกเข้าไปข้างในถูกกำหนดให้เป็นดันเจี้ยนอย่างเป็นทางการ แต่ดูเหมือนว่าในส่วนตื้นๆ ก็ยังมีมอนสเตอร์จนถึงแรงค์ 2 เดินเพ่นพ่านอยู่ ถ้าเทียบกับสวนแฟรี่ ดันเจี้ยนป่าเหมือนกันแล้ว ระดับความอันตรายถือว่าสูงกว่า

ถึงจะพูดอย่างนั้น ด้วยฝีมือของลิลี่แล้ว สถานที่ตื้นๆ ของป่าใหญ่ระดับอันตรายแรงค์ 2 นั้น ไม่มีความเสี่ยงอะไรมากมายนักหรอก

“พอทำเป้าหมายสำเร็จแล้วจะรีบกลับมาเลยก็ได้ แต่ว่าพวกผมน่าจะกลับมาช้ากว่า เพราะงั้นจะใช้เวลาสักวันล่าเพิ่มเพื่อเอารางวัลเพิ่มเติมก็ได้นะ” (คุโรโนะ)

“อื้ม จะไปล้มสไลม์มาเยอะๆ เลย!” (ลิลี่)

ด้วยเหตุนั้น เควสต์ที่ลิลี่รับผิดชอบจึงมีเพียงแค่เควสต์กำจัดสไลม์เท่านั้น

ไม่ใช่ว่าลำเอียงอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะในป่าใหญ่ลาติฟันเดียมันสามารถทำได้แค่เควสต์กำจัดสไลม์นี้เท่านั้นเอง

ส่วนอีก 4 เควสต์ที่เหลือนั้น มอนสเตอร์เป้าหมายอาศัยอยู่ทางตอนเหนือและตอนใต้ของเทือกเขากัลลาฮัดตามลำดับ

“ฟิโอน่า ฝากวินด์วูล์ฟกับแด็กเกอร์แรปเตอร์ทางตอนใต้ของกัลลาฮัดด้วยนะ” (คุโรโนะ)

“ค่ะ ไว้ใจได้เลยค่ะ” (ฟิโอน่า)

อันนี้ก็มีรางวัล กำหนดเวลา และจำนวนที่ต้องกำจัดเหมือนกับเควสต์กำจัดสไลม์ของลิลี่

ความแข็งแกร่งของแต่ละตัวนั้นแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น แด็กเกอร์แรปเตอร์มีความสามารถเฉพาะตัวสูงกว่าสไลม์ แต่ในทางกลับกันสไลม์ก็มักจะปรากฏตัวเป็นจำนวนมากได้ง่ายกว่า หากเทียบการล้ม 5 ตัวเท่ากันแล้ว ระดับความอันตรายของสถานการณ์การต่อสู้ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

ทว่า หากดำเนินเรื่องไปได้ด้วยดี ก็เป็นความจริงที่ว่าการจัดการกับคู่ต่อสู้ที่มีความสามารถเฉพาะตัวต่ำกว่าย่อมง่ายกว่าอยู่ดี

“ส่วนผมจะรับผิดชอบก็อบลินกับปุ๊นปุ๊นทางตอนเหนือของกัลลาฮัดเอง” (คุโรโนะ)

“ปุ๊นปุ๊น?” (ฟิโอน่า)

“ปุ๊น?” (ลิลี่)

ทั้งๆ ที่กำลังคุยเรื่องจริงจังกันอยู่แท้ๆ แต่ชื่อมอนสเตอร์ที่ออกเสียงได้ดูป๊อปสุดๆ อย่าง [ปุ๊นปุ๊น] นี้ ทำให้—

“คุณคุโรโนะคะ นี่เป็นมุกตลกต่างโลกระดับสูงอะไรทำนองนั้นรึเปล่าคะ?” (ฟิโอน่า)

—ดูเหมือนจะถูกเข้าใจผิดว่าผมกำลังเล่นตลกไปเสียแล้ว

จะว่าไปแล้วมุกตลกต่างโลกมันคืออะไรกันฟะเนี่ย ถึงผมจะมาจากโลกที่มองจากทางนี้แล้วเป็นต่างโลกอย่างญี่ปุ่นก็จริง แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกนึกคิดอะไรแปลกๆ สักหน่อยนะ

เพื่อไขข้อข้องใจ ผมจึงเริ่มชี้แจงเกี่ยวกับปุ๊นปุ๊น

“ในใบรับเควสต์มันเขียนว่าหมีกระต่าย (熊兎 – Kumausagi) ก็จริง แต่ดูเหมือนว่าจะอ่านว่าปุ๊นปุ๊นน่ะสิ” (คุโรโนะ)

“เป็นอย่างนั้นเหรอคะ ที่แพนโดร่านี่มีมอนสเตอร์แปลกๆ เยอะแยะเลยนะคะ” (ฟิโอน่า)

ที่แปลกน่ะมีแค่ชื่อเท่านั้นแหละน่า

ผมตรวจสอบเกี่ยวกับหมีกระต่าย หรือก็คือปุ๊นปุ๊น จากรายชื่อมอนสเตอร์เรียบร้อยแล้ว เท่าที่อ่านดูก็เป็นระบบนิเวศธรรมดาๆ ไม่ได้แตกต่างจากมอนสเตอร์ตัวอื่นเท่าไหร่เลย

“ปู้น ปุ๊น?” (ลิลี่)

ใช่แล้ว ที่แปลกน่ะมีแค่ชื่อเท่านั้นแหละ

“เอาเป็นว่า! ถ้าทำทั้งหมดนี้สำเร็จ พวกเราทุกคนก็จะกลายเป็นแรงค์ 2 แล้ว รีบๆ เคลียร์มันแล้วมุ่งหน้าสู่ระดับที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ กันเถอะ!” (คุโรโนะ)

โอ้! คราวนี้เสียงตอบรับที่กระตือรือร้นก็ดังกลับมา

“เอาล่ะ ถ้างั้นทุกคนก็พยายามเข้าล่ะนะ ออกเดินทาง!” (คุโรโนะ)

และแล้ว พวกเราทั้งสามคนก็เริ่มเดินแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง มุ่งหน้าสู่สมรภูมิของตนเอง

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229