บทที่ 141 – ปลดผนึก

“—อึ่ก!?”

ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่สติกลับคืนมา

ผมเกือบจะสู้กับไซปรัสจนตัวตายไปพร้อมกัน และรู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าของลิลี่ในตอนท้าย…… ไม่สิ ก่อนอื่นต้องยืนยันสถานการณ์ก่อน

เบื้องหน้าผมคือทางหลวงที่ทอดยาวไปยังเทือกเขากัลลาฮัดอันห่างไกล และร่างสีดำที่อยู่ข้างๆ ผมคือ

“เป็นยังไงบ้าง ฟิโอน่า?” (คุโรโนะ)

“ทุกอย่างเรียบร้อยค่ะ ทุกอย่างจบลงแล้ว” (ฟิโอน่า)

แม่มดตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ตามปกติของเธอ

ทุกอย่างจบลงแล้ว นั่นหมายความว่าในตอนนี้ อันตรายน่าจะผ่านพ้นไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งใจ

“ผมหลับไปนานแค่ไหน?” (คุโรโนะ)

“ประมาณ 30 นาทีค่ะ เมื่อครู่นี้เอง ไลท์โกเลมตัวสุดท้ายก็ถูกกำจัด และกองกำลังศัตรูก็ถูกทำลายล้างไปแล้วค่ะ” (ฟิโอน่า)

ขณะที่ผมมองไปรอบๆ ซากของไลท์โกเลม ซึ่งสวมชุดเกราะที่สร้างมาแค่พอให้ดูเหมือน ก็นอนกองอยู่เกลื่อนกลาดไปทั่ว

เหล่านักผจญภัยผู้ซึ่งเอาชนะหน่วยตุ๊กตานั่นได้ กำลังรีบซ่อมแซมรถม้าของตนเองแทนที่จะเสียเวลาดื่มด่ำกับชัยชนะ บางคนกำลังจัดการกับลวดหนามที่กางอยู่บนทางหลวงและพยายามแก้ไขปัญหา

“ผมควรจะไปช่วยด้วย” (คุโรโนะ)

พวกเราล่าช้ากว่าที่คาดไว้อยู่แล้ว เราควรรีบเคลื่อนตัวออกจากที่นี่ก่อนที่พวกครูเสดเดอร์จะตามมาโจมตี

แม้ว่าผมจะพยายามลุกขึ้น แต่กลับไม่สามารถรวบรวมกำลังที่ขาได้ และต้องใช้ต้นไม้ที่พิงอยู่ช่วยพยุงร่างขึ้นมา

“บาดแผลของคุณได้รับการรักษาด้วยยาทิพย์เทวดาแล้ว แต่มันไม่ได้ฟื้นฟูพลังเวทของคุณกลับมานะคะ คงจะเป็นการดีกว่าหากไม่เคลื่อนไหวมากเกินไป” (ฟิโอน่า)

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นสินะ ชิ ไอ้สารเลวนั่น ดูดพลังข้าไปซะเกลี้ยงเลย…….” (คุโรโนะ)

ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว แต่ร่างกายกลับเต็มไปด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง และมันยากลำบากแค่เพียงจะขยับร่างกาย

พลังเวทเป็นพลังงานสำคัญในการดำรงชีวิต หากสูญเสียมันไปมากเกินไป คุณก็จะมีอาการเหมือนกับการเสียเลือดมากเกินไป

มันน่าสมเพชจริงๆ แต่ในสภาพเช่นนี้ ผมไม่สามารถช่วยใครได้และจะลงเอยด้วยการเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ ผมควรจะรออยู่ที่นี่และฟื้นฟูพลังงานของผมไปก่อน

แต่ผมก็โชคดีจริงๆ ที่บาดแผลหายดีแล้ว เพราะว่า [อ้อมกอดแห่งบาโฟเมต] ของผมตอนนี้อยู่ในสภาพขาดรุ่งริ่งอย่างสมบูรณ์

มันถูกดาบมิธริลฟันขาด และส่วนแขนก็ถูก [ไครม์อีทเตอร์] กัดขาด ซึ่งทำให้แขนเสื้อเหลืออยู่แค่ครึ่งเดียว

หากมันได้รับความเสียหายมากกว่านี้อีกนิดเดียว มันคงจะสูญเสียพลังปิศาจที่สถิตอยู่ภายในไปโดยสมบูรณ์ และคงไม่สามารถฟื้นฟูกลับสู่สภาพปกติได้อีก

แม้ว่ามันจะเป็นไอเทมเวทมนตร์ แต่หากมันถูกทำลายมากเกินไป ก็คงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ขณะคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าเสื้อคลุมจะฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติ ผมก็นั่งพิงโคนต้นไม้อีกครั้งและพูดคุยกับฟิโอน่า

“แล้วหน่วยทดลองเป็นยังไงบ้าง? ถูกฆ่าทั้งหมดรึเปล่า?” (คุโรโนะ)

“ฉันกับคุณลิลี่จัดการไป 9 คนค่ะ ความสามารถของพวกเขาเทียบเท่ากับทีมแรงค์ 3 แต่หลังจากที่คุณลิลี่ใช้ [มายด์แจมเมอร์] มันก็กลายเป็นเรื่องง่ายไปเลยค่ะ” (ฟิโอน่า)

ผมเดาว่าพวกเขาคงพึ่งพาเทเลพาธีในการประสานงานอย่างสมบูรณ์จริงๆ ในเมื่อพวกเขาไม่มีบุคลิกภาพ มันก็เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะไม่สามารถปรับตัวได้หลังจากที่การสื่อสารถูกรบกวน

“แต่ถึงอย่างนั้น พวกเธอก็ทำได้ดีจริงๆ ที่ใช้งานมัน หรือพูดให้ถูกคือ ลิลี่ไม่ได้ใช้พลังคุ้มครองศักดิ์สิทธิ์อยู่เหรอ?” (คุโรโนะ)

“ใช่ค่ะ ฉันใช้เวทป้องกันเพื่อให้คุณลิลี่มีเวลาพอที่จะเปิดใช้งานพลังคุ้มครองศักดิ์สิทธิ์ของเธอค่ะ” (ฟิโอน่า)

เธอพูดง่ายๆ แบบนั้น แต่นั่นมันน่าทึ่งมากไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อยมันก็เป็นกลยุทธ์ที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่ใช้ได้แค่ [แบล็กชิลด์]

“หน่วยส่วนใหญ่ของพวกเขาปะปนอยู่กับไลท์โกเลมและกำลังต่อสู้กับพวกนักผจญภัยอยู่ค่ะ เนื่องจากคุณคุโรโนะจัดการหัวหน้าของพวกเขาได้ พวกเขาทั้งหมดจึงล่าถอยไป” (ฟิโอน่า)

“เข้าใจล่ะ ถ้าพวกเขาล่าถอยไปแล้ว งั้นก็คงไม่มีเหตุผลหรือกำลังมากพอที่จะไล่ตามพวกเขาไป มันคงจะดีกว่าถ้าปล่อยพวกเขาไปเฉยๆ งั้น ความเสียหายของเราล่ะ?” (คุโรโนะ)

“ไม่มีผู้เสียชีวิตค่ะ” (ฟิโอน่า)

นั่นมันเหนือความคาดหมายจริงๆ ไม่สิ มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่ไม่มีใครตาย แต่เมื่อพิจารณาถึงความสามารถของศัตรูแล้ว ผมก็เตรียมใจที่จะเผชิญกับความสูญเสียอยู่บ้าง

“พวกที่ปะปนอยู่กับไลท์โกเลมนั่นอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ?” (คุโรโนะ)

“ไม่ค่ะ ดูเหมือนว่าศัตรูจะพยายามจับกุมพวกเรา นักผจญภัยที่พ่ายแพ้ได้รับบาดเจ็บก็จริง แต่ก็แค่ถูกทำให้สลบแล้วพันธนาการไว้เท่านั้น ตอนที่พวกเขาล่าถอย พวกเขาทิ้งนักผจญภัยเหล่านั้นไว้ เราจึงสามารถช่วยพวกเขาออกมาได้ค่ะ” (ฟิโอน่า)

“พอมาคิดดู เจ้านั่นก็พูดอะไรเกี่ยวกับภารกิจอยู่เหมือนกัน……” (คุโรโนะ)

บางที พวกเขาอาจจะถูกนำไปทดลองเหมือนผมก็ได้

ตอนนี้เมื่อพวกเขายึดครองเดดาลัสได้แล้ว มันน่าขยะแขยงที่ต้องคิดแบบนี้ แต่พวกเขาน่าจะมี ‘ปิศาจ’ จำนวนมากเพื่อใช้สำหรับวัตถุประสงค์เช่นนั้น

แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังพยายามจับกุมพวกเราตลอดทางมาถึงที่นี่ หมายความว่าพวกเขาต้องการพวกที่แข็งแกร่งเหมือนนักผจญภัยงั้นเหรอ?

(“อื้ม นั่นก็ถูกไม่มากก็น้อยล่ะนะ”) (ลิลี่)

“ลิลี่!?!” (คุโรโนะ)

ผู้ที่ตอบความคิดในใจของผมอย่างกะทันหันคือ ตามคาด เด็กสาวลิลี่นั่นเอง

“โอ้ คุณลิลี่คะ คุณทรมา— สอบสวนเขาเสร็จแล้วเหรอคะ?” (ฟิโอน่า)

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คำพูดที่อันตรายอย่างยิ่งกำลังจะหลุดออกจากปากเธอไม่ใช่เหรอ? หรือเป็นแค่ผมคิดไปเอง!?

(“ฉันได้ยินทุกอย่างที่อยากจะฟังแล้วล่ะ”) (ลิลี่)

ลิลี่ตอบพร้อมกับรอยยิ้มอันสง่างาม แต่ดวงตาของเธอกลับมีประกายแสงที่ค่อนข้างคมกริบอยู่ภายใน

“หมายความว่ายังไง……ด้วยการสอบสวนน่ะ?” (คุโรโนะ)

(“ฉันก็แค่ถามบางอย่างจากชายที่ชื่อไซปรัสนั่นน่ะ การรวบรวมข้อมูลก็สำคัญมากเหมือนกันนะรู้ไหม?”) (ลิลี่)

“ผมไม่คิดว่าเขาจะอธิบายทุกอย่างง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกนะ” (คุโรโนะ)

(“นั่นก็ เอ่อ ฉันก็แค่ใช้เทเลพาธีอันน่าทึ่งของฉัน ‘นิดหน่อย’ น่ะ เข้าใจไหม?”) (ลิลี่)

เธอยิ้มขณะขยิบตามาทางผม

‘นิดหน่อย’ ของเธอหมายความว่ายังไงกันแน่ เธอทำเหมือนไม่อยากจะอธิบาย ผมเลยตัดสินใจไม่ตามเรื่องนั้นต่อเหมือนกัน

(“อย่างไรก็ตาม เพื่ออธิบายสั้นๆ พวกมันคือหน่วยที่ถูกส่งมาเพื่อจับกุมคนแข็งแกร่งอย่างพวกเราไปเป็นร่างทดลอง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความลับบางอย่าง พวกมันจึงแสร้งทำเป็นกลุ่มทหารรับจ้างเพื่อปะปนกับพวกครูเสดเดอร์และกำลังมองหา ‘วัตถุดิบ’ ดีๆ อยู่น่ะสิ”) (ลิลี่)

“เป็นกลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มเดียวกับที่พยายามโจมตีเราเมื่อวานซืนเลยรึเปล่า?” (คุโรโนะ)

(“ใช่ ดูเหมือนว่านั่นจะทำไปเพื่อกำจัดพวกนักผจญภัยที่ปะปนอยู่ในกลุ่มทหารรับจ้างของพวกมันอย่างสะดวก แล้วก็ใช้การต่อสู้นั้นเป็นข้ออ้างในการถอนตัวออกจากกองกำลังครูเสดเดอร์ด้วย”) (ลิลี่)

ผมเคยคิดว่ามันเป็นการโจมตีที่ไร้ประโยชน์ แต่เข้าใจล่ะ งั้นก็มีเหตุผลแบบนั้นอยู่เบื้องหลังสินะ

พวกนักผจญภัยของสาธารณรัฐที่พยายามจะสร้างชื่อเสียงนี่น่าสงสารจริงๆ พวกเราเป็นคนฆ่าพวกเขาเองแท้ๆ น่ะนะ

(“นอกจากนี้ ด้วยการบุกทะลวงป่าด้วยจำนวนน้อยนิดโดยใช้กำลัง และอัญเชิญไลท์โกเลมจำนวนมาก พวกมันทำให้ดูเหมือนว่าพวกเราถูกล้อมอยู่ในอัลซัสและทำให้เราล่าถอย หลังจากล่อเรามาไกลถึงนี่ พวกมันก็จะโจมตีเราในที่ที่พวกครูเสดเดอร์มองไม่เห็น”) (ลิลี่)

“แล้วพวกเราก็เดินเข้าสู่เงื้อมมือพวกมันเต็มๆ เลยสินะ……..น่าสมเพชชะมัด” (คุโรโนะ)

แม้ว่าผมจะดีใจที่เราสามารถขับไล่พวกมันออกไปได้อย่างงดงามเช่นนี้ แต่ถ้าเราถูกจับได้ ชะตากรรมของเราคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก

และนั่นคงจะไม่ได้เกิดขึ้นแค่กับผม แต่กับสหายร่วมรบทุกคนของผมด้วย แม้ว่าจะช้าไปหน่อย แต่ก็ยังคงเป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อลองนึกภาพตาม

“ว่าแต่ คุณลิลี่คะ ได้ข้อมูลอื่นมาอีกไหมคะ? ตัวอย่างเช่น เกี่ยวกับองค์กรที่สร้างร่างทดลองพวกนี้ขึ้นมา อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ?” (ฟิโอน่า)

องค์กร งั้นเหรอ? มันคงจะเป็นกลุ่มคนที่น่าขยะแขยงไร้ค่า แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาปรากฏตัวต่อหน้าผมเช่นนี้ ผมก็จำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เช่นกัน

(“องค์กรนี้เรียกว่า พิธีกรรมสีขาว ผู้ก่อตั้งและผู้รับผิดชอบการทดลองเหล่านี้คือบิชอปยูดาส การทดลองมนุษย์ที่คุโรโนะเคยผ่านมาเป็นส่วนหนึ่งของแผนที่เรียกว่า โครงการทหารศักดิ์สิทธิ์ ฉันสามารถค้นพบสามสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจน”) (ลิลี่)

เข้าใจล่ะ มันเป็นโครงสร้างที่เข้าใจง่ายทีเดียว

บิชอปยูดาสต้องเป็นตาแก่ท่าทางหยิ่งยโสนั่นแน่ๆ ที่ไม่ได้สวมหน้ากากในตอนนั้น ไซปรัสเองก็รู้จักหน้าผมและบอกผมว่าผมควรจะ ‘ไปถามตาแก่นั่นในเอลิเซียน’ ด้วย

ผู้ก่อตั้งและผู้รับผิดชอบสินะ? ถ้า หากชายคนนั้นเข้ามาอยู่ในระยะของผม ผมจะฆ่าตาแก่นั่นทิ้งให้ได้แน่นอนไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

แต่ว่า โครงการทหารศักดิ์สิทธิ์ พวกเราควรจะเป็นทหารของพระเจ้างั้นเหรอ?

“เห็นแก่ตัวเรียกพวกเรามาที่นี่แล้วทำให้เราเป็นเบี้ยของพระเจ้า ไอ้พวกสารเลวเอ๊ย…..” (คุโรโนะ)

พิธีกรรมสีขาว ยูดาส เอาล่ะ ผมจะจำพวกมันไว้

ในตอนนี้ ผมไม่มีกำลังพอที่จะหยุดไอ้พวกสารเลวพวกนั้นจากการทดลองต่อไปได้ แต่ถึงกระนั้น สักวันหนึ่งแน่นอน ผมจะทำให้พวกแกชดใช้ที่มาเล่นสนุกกับชีวิตพวกเรา

.

.

.

ภายในป่า ศพหนึ่งร่างนอนแผ่อยู่บนพื้น

มองแวบแรก มันดูเหมือนศพไหม้เกรียม แต่ทุกอย่างตั้งแต่เหนือดวงตาขึ้นไปถูกระเบิดปลิวหายไปจนหมดสิ้น ดังนั้นจึงยากที่จะบอกได้ว่าสาเหตุการตายคือไฟไหม้ หรือเพราะศีรษะถูกระเบิดกระจุย

และยกเว้นผู้ที่ลงมือทำเช่นนี้ ก็ไม่มีใครอื่นรู้คำตอบที่แท้จริง

“ว้าว แกถูกฆ่าอย่างอลังการจริงๆ นะ ไซปรัส”

หรือมันควรจะเป็นเช่นนั้น

ร่างหนึ่งกำลังมองลงไปยังศพที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นชายที่ชื่อไซปรัส

“แฟรี่นั่นดูน่ารักก็จริง แต่หัวกลวงสนิทเลย ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของพวกผู้สำเร็จโทษของการไต่สวนศรัทธานะ ว่าไหม สึมิกิ?”

ผมทวินเทลสีบลอนด์และเอวบางร่างน้อย ทั้งชุดเกราะบนร่างและอาวุธบนหลังของเธอก็ดูธรรมดา เธอคือเด็กสาวที่ดูเหมือนนักผจญภัยมือใหม่เท่านั้น ไอ

แม้จะอยู่หน้าศพที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม ไอก็ยังคงยิ้มและพูดคุยกับแมวดำสึมิกิข้างๆ เธอ

“นางใช้ไฟระดับต่ำจงใจเพื่อย่างเขาอย่างช้าๆ และระมัดระวัง แถมยังใช้ตะปูที่ปักหัวเขานั่นเปิดใช้งาน [ตัวเพิ่มความเจ็บปวด] และ [ขัดขวางการสลบ – ปลุกให้ตื่น] ด้วยนะ ไม่ต้องพูดถึงว่านางยังใช้เวทรักษาเพื่อไม่ให้เขาตายเร็วเกินไปด้วย ฉันเดาว่ามันก็ปกติที่ศพจะออกมาเป็นแบบนี้ อืม ในกรณีนี้เขาก็แค่ได้รับกรรมตามสนองล่ะนะ กรรมตามสนองจากสวรรค์ อะไรทำนองนั้น”

ไอแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแสดงทรมานที่ดำเนินไปราว 20 นาที แต่แมวสึมิกิเพียงแค่ร้อง เหมียว อย่างง่วงงุนเท่านั้น

แต่โดยไม่สนใจแมวของเธอ เธอก็พูดต่อไป

“ฟุฟุ งั้นเราหยุด ‘การเล่นแบบมีข้อจำกัด’ ของฉันไว้ตรงนี้ แล้วฉันควรจะไปทักทายปิศาจตนนั้นกับแฟรี่เสียที—“

ไอสัมผัสกำไลข้อมือสีเงินที่ข้อมือของเธอ ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ดูมีค่าที่สุดในครอบครองของเธอ

“—–ปลดผนึก”

พร้อมกับคำพูดของเธอ กำไลข้อมือสีเงินก็แตกออกและถูกถอดออกจากข้อมือเรียวของเธอ!

ทันใดนั้น บรรยากาศที่ดูเหมือนปกติของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!

หากมีบุคคลที่สามอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เขาคงจะรู้สึกราวกับว่าอากาศหรือทิวทัศน์ได้เปลี่ยนไป!

เธอผู้ซึ่งจู่ๆ ก็ปลดปล่อยรังสีอำนาจอันท่วมท้นออกมา ในที่สุดก็แสดงการเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน!

ออร่าสีเงินรางๆ ส่องประกายระยิบระยับ พวยพุ่งออกมาจากร่างของไอ!

.

.

.

(กลับมามุมมองคุโรโนะ)

หลังจากเก็บกวาดลวดหนามสีดำที่น่าจะสร้างขึ้นโดยร่างทดลองด้วยมนตร์ดำเสร็จ และในตอนที่ทุกคนเตรียมพร้อมจะออกเดินทางด้วยรถม้า ผมก็กลับมาเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระพอดี

เราเสียเวลาไปมากทีเดียวที่นี่ แต่ก็ยังไม่มีสัญญาณว่าพวกครูเสดเดอร์จะเข้ามาใกล้เราจากด้านหลัง

ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าพวกเขาจะตามเราทันหากพวกเขาเริ่มไล่ตามเราอย่างจริงจัง ดังนั้นเราต้องสร้างระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่งั้นผมคงจะโล่งใจไม่ได้

นอกจากนี้ ในการต่อสู้ครั้งก่อน แม้จะไม่มีผู้เสียชีวิต แต่ก็มีผู้บาดเจ็บจำนวนมาก จริงๆ แล้ว คนที่ไม่มีบาดแผลเลยกลับเป็นพวกส่วนน้อยเสียอีก

ผมดีใจที่ทุกคนได้เตรียมรถมาไว้เพื่อจุดประสงค์ในการหลบหนีกันทุกคน ในตอนนี้ เราสามารถเคลื่อนที่ได้ตราบเท่าที่เราสามารถวางพวกเขาลงในรถมาได้

“เอาล่ะ ทุกคนพร้อมแล้วใช่ไหม?” (คุโรโนะ)

งั้นก็ออกเดินทางกันเลย ทันทีที่ผมกำลังจะตะโกนเช่นนั้นและขึ้นรถมาของผม—

“——ทุกคนหมอบลง! [แบล็กชิลด์]!!” (คุโรโนะ)

ขณะที่ผมตะโกนสุดเสียง ผมก็กางเวทป้องกันออกไปเต็มกำลัง!

นั่นเป็นเพราะหอกแห่งแสงพุ่งลงมาราวกับห่าฝนใส่พวกเราจากฟากฟ้า ไม่สิ ควรจะเรียกว่าเสาแห่งแสงมากกว่า!

นั่นมันบ้าอะไรกันวะ? ยังมีศัตรูซ่อนอยู่ที่นั่นอีกเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าไอ้สิ่งที่ใหญ่และหนาพวกนั้นระเบิดขึ้นมาด้วยล่ะก็ ชิ มันเหมือนกับมิสไซล์ห่าเหวชัดๆ!

“صخرة على نطاق واسع لمنع الجدار—-[เทอร์ร่า วอลเดฟาน]”

จากข้างหลังผม เสียงร่ายความเร็วสูงดังขึ้น ฟิโอน่างั้นเหรอ?

เร็วยิ่งกว่าที่ผมจะทันตระหนักเสียอีก เวทป้องกันที่ดีกว่าของผมมากก็ปรากฏขึ้นเมื่อปฐพีผุดสูงขึ้นราวกับเวทป้องกันวงกว้างระดับกลาง!

พร้อมกับแรงสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหวเล็กๆ หน้าผาก็ผุดขึ้นมาตรงหน้าผม!

มันไม่ใช่หน้าผาจริงๆ แต่มันใหญ่พอที่จะให้ความรู้สึกเช่นนั้น ความกว้างของมันเพียงพอที่จะครอบคลุมทางหลวงทั้งสองฝั่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

ทันทีที่ [เทอร์ร่า วอลเดฟาน] ที่ใหญ่กว่าปกติมากเสร็จสมบูรณ์ เสาแห่งแสงก็มาถึงในที่สุด!

กึกกักๆๆๆๆ——–

แถวของเสาแสงพุ่งเข้าใส่พื้นผิวหน้าผาจากเบื้องบน!

[เทอร์ร่า วอลเดฟาน] สร้างขึ้นจากหินที่แข็งและทนทาน แต่เสาแห่งแสงก็แทงทะลุผ่านมันไปราวกับไม่สนใจกำแพง!

ดูเหมือนว่าเสาแห่งแสงจะบดขยี้กำแพงจนหมดสิ้น แต่ตรงกันข้ามกับที่คาดไว้ พวกมันกลับปักอยู่บนกำแพงเหมือนโครงเหล็กบนแท่งคอนกรีต!

“…….พวกมันคงไม่ระเบิดใช่ไหม?” (คุโรโนะ)

ทันทีที่ผมพูดเช่นนั้น ราวกับนึกขึ้นได้ เสียงครืนครานก็ดังขึ้นขณะที่หน้าผาเริ่มพังทลาย!

ก้อนหินจำนวนมากกระจายเกลื่อนไปทั่วทางหลวง และเหลือเพียงเสาแห่งแสงที่ปักอยู่บนพื้นเท่านั้น!

พวกมันเรียงกันเป็นรูปแบบตารางเพื่อปิดกั้นทางหลวง!

บางทีนี่อาจจะเป็นเวทป้องกันประเภทแสงรูปแบบประยุกต์ก็ได้

แต่ นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะวางใจได้ พวกมันอาจจะระเบิดในวินาทีถัดไปก็ได้ หรือบางทีพวกนี้อาจจะมีไว้เพื่อหยุดพวกเรา และตอนนี้เวทโจมตีก็จะพุ่งเข้ามาหาพวกเรา

“อ่า ขอโทษนะ ไม่ต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้นะรู้ไหม?” (ไอ)

ทันใดนั้น เสียงสบายๆ ของเด็กสาวก็ดังขึ้น

น้ำเสียงนั้นเหมือนกับจะทำลายความระแวดระวังและความตื่นตัวของพวกเราให้หมดสิ้น แม้ว่า แน่นอนว่า ไม่มีใครในพวกเราทำเช่นนั้น

“……ใครน่ะ?” (คุโรโนะ)

เนื่องจากเสียงดังมาจากอีกฟากของโล่ผม เธอคงจะยืนอยู่ตรงหน้าผมแน่ๆ

หากผมจะเชื่อคำพูดของเธอ ดูเหมือนว่าศัตรูจะไม่ได้ตั้งใจโจมตีผมในทันที

ผมตัดสินใจแน่วแน่ สลายโล่ของผมทิ้งไปและมองไปยังศัตรูเบื้องหน้า

“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ฉันชื่อไอ!” (ไอ)

อีกฟากหนึ่งของตารางที่สร้างขึ้นโดยเสาแห่งแสง เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่

ผมทวินเทลสีบลอนด์สว่างของเธอทำให้เธอดูเหมือนเด็กเล็กน้อย แต่มันก็เข้ากับดวงตาสีฟ้ากลมโตเป็นประกายและใบหน้าที่น่ารักของเธอได้เป็นอย่างดี

เกราะของเธอประกอบด้วยเกราะอกหนังธรรมดา รองเท้าบูท และถุงมือ และข้างใต้มันคือเสื้อเชิ้ตบางๆ และมินิสเกิร์ต มันดูไม่เหมือนว่าจะมีมนตร์สะกดหรือเอฟเฟกต์เวทมนตร์ใดๆ เลยจริงๆ

เธอดูเหมือนนักผจญภัยมือใหม่จากทุกมุมมองจริงๆ แต่จากร่างเล็กๆ ของเธอ—

“ไม่ ไม่มีทาง……” (คุโรโนะ)

ผมไม่มีวันลืม มันคือออร่าสีเงินแบบเดียวกับที่ห่อหุ้มซาเรียล ซึ่งสร้างขึ้นจากพลังเวทสีขาวอันหนาแน่นของเธอ!

แต่เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ซาเรียลอย่างแน่นอน!

แต่ถึงกระนั้น การมีออร่าแบบนั้นหมายความว่า—

“…….อัครสาวกงั้นเหรอ?” (คุโรโนะ)

เด็กสาว ยิ้มกว้างจนอาจทำให้นึกถึงดอกทานตะวัน ตอบกลับมา

“ใช่แล้ว ฉันคืออัครสาวกคนที่ 8 ไอ เองจ้ะ!” (ไอ)

เธอแนะนำตัวเองราวกับเป็นเรื่องตลกเบาๆ

แต่มันเป็นไปไม่ได้ มันไม่อาจเป็นไปได้ คำปฏิเสธเหล่านั้นไม่มีความหมายใดๆ เลยต่อหน้าออร่าสีเงินนั่น

ใช่ ผมควรจะยอมรับมันว่าสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ได้กลายเป็นไปได้แล้ว สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่อัครสาวกได้ปรากฏตัวขึ้น

“เอาล่ะนะ คุณปิศาจ จะช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันสักพักได้ไหมจ๊ะ?” (ไอ)

และแล้ว อัครสาวกคนที่ 8 ไอ ก็มายืนขวางทางผม

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229