บทที่ 111 – ปราการเพลิง

กองกำลังจู่โจม 24 นายกำลังต่อสู้อยู่ริมฝั่งแม่น้ำโดยใช้เพลงยุทธ์, เวทมนตร์, และพลังคุ้มครองศักดิ์สิทธิ์ และยังไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บล้มตายแม้แต่คนเดียว

แต่จำนวนศัตรูที่ข้ามแม่น้ำมานั้นมีเป็นร้อยๆ! แม้ว่าพวกเขาจะต่อสู้อย่างองอาจดุจนักรบผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถต่อกรได้นับไม่ถ้วน แต่มันก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดยั้งทหารศัตรูทั้งหมดไม่ให้ผ่านไปได้

ฝ่าห่าฝนธนูและเวทมนตร์ อีกทั้งยังต้องผ่านคมดาบของหน่วยจู่โจมไปได้ ในที่สุดเหล่าทหารราบก็มาถึงกำแพงป้องกันของหมู่บ้านอัลซัสจนได้

แต่ถึงกระนั้น เหล่าทหารก็ยังไม่สามารถข้ามผ่านรั้วไม้ที่ดูบอบบางนี้ไปได้

“อะ อะไรวะเนี่ย ลวดเหล็กพวกนี้—“

เหล่าทหารเหยียบย่ำลงบนลวดหนามโดยไม่ลังเล

และในวินาทีต่อมาพวกเขาก็ต้องเสียใจ! ลวดเหล็กที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมเหล่านี้เจาะทะลุและพันรอบขาของพวกเขาสร้างความเจ็บปวดอย่างมาก และยังทำให้การรุกคืบช้าลงอีกด้วย!

“เออ! กลับบ้านพวกแกไปซะ ไอ้พวกมนุษย์เวร!!”

เหล่านักผจญภัยที่อยู่อีกฟากของรั้วซึ่งยืนสกัดกั้นทหารที่ไม่สามารถขยับได้ ตะโกนด่าทอพวกเขาเช่นกัน

หน่วยนี้ประกอบด้วยนักผจญภัยระดับเฉลี่ยแรงค์ 2 และค่อนข้างอ่อนแอกว่า แต่เนื่องจากพวกเขาทำงานเป็นนักผจญภัยมาหลายปี พวกเขาก็ยังคงเป็นนักรบที่มีทักษะจากมุมมองของเหล่าทหารอยู่ดี

หอกที่แทงออกมาจากด้านในของรั้วสังหารเหล่าทหารที่ติดกับอยู่ในลวดหนามไปทีละคนอย่างชำนาญ

แต่ในทางกลับกัน พวกครูเสดเดอร์ก็ยังคงบุกเข้ามาด้วยจำนวนที่มากกว่า และในไม่ช้าทหารจำนวนมากก็ได้เข้าร่วมการต่อสู้ที่หน้ากำแพงป้องกันแล้ว

“พี่คะ นี่มันเริ่มจะอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ!?”

สมาชิกของ [เจ้าหญิงนักล่าทั้งสาม] ซึ่งกำลังต่อสู้อยู่แนวหน้าราวกับเหล่าวาลคิรีผู้กล้าหาญ ฮันนา น้องสาวคนที่สาม ตะโกนขึ้น

“ใจเย็นน่า เรายังไหวอยู่ เอลฟ์จะไม่ตื่นตระหนกในทุกสถานการณ์ ลอร่า เตรียมการเสร็จรึยัง?”

“ค่ะ พี่หญิง”

ฮันนาเปลี่ยนไปใช้หอกแล้ว และกำลังสังหารทหารที่พยายามจะข้ามรั้วเข้ามาตลอด 5 นาทีที่ผ่านมา

ในทางกลับกัน อิริน่าพี่สาวคนโต และลอร่าพี่สาวคนรอง ได้น้าวศรสายฟ้าที่ใหญ่ยิ่งกว่าเดิมขึ้นบน [ซิลฟ์ไลท์] ของพวกเธอ

ศัตรูกำลังบุกเข้ามาอยู่ตรงหน้าพวกเธอ และมันเป็นสถานการณ์ที่พวกเธอสามารถยิงโดนได้แม้จะหลับตาอยู่ก็ตาม แต่ ทว่าศัตรูไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเธอในตอนนี้

“ทุกคน ถอยห่างออกจากรั้ว!”

ตามเสียงของอิริน่า ฮันนาและนักผจญภัยที่เหลือก็ถอยห่างออกจากรั้วหนึ่งก้าว

เมื่อเห็นโอกาสนั้น ทหารทั้งหมดก็เกาะรั้วและพยายามปีนข้ามมา!

“”[ธันเดอร์ เอมิชชั่น – ไลน์บลาสต์]!!””

เวทสายฟ้าพิสัยกว้างระดับต่ำถูกยิงออกจากคันธนู มันเป็นไปไม่ได้ที่จะโจมตีศัตรูทุกตัวด้วยการโจมตีเพียงสองครั้งเช่นนี้

แต่ทว่า ลวดเหล็กได้ถูกกางไว้รอบขาของพวกเขา รั้วเองก็ถูกพันไว้ด้วยลวดเหล็กเช่นกัน!

สายฟ้าที่ยิงออกจาก [ธนูวายุสายฟ้า – ซิลฟ์ไลท์] ถูกดูดซับโดยลวดหนามที่พันอยู่รอบรั้วก่อน แล้วสายฟ้าก็ไหลเวียนไปทั่วลวดหนามที่กางอยู่รอบๆ อย่างรวดเร็ว!

ในชั่วขณะนี้ ลวดหนามได้กลายเป็นลวดหนามช็อตไฟฟ้า!

เหล่าทหารที่เกาะอยู่บนรั้วพลันหยุดเคลื่อนไหวเหมือนแมลงที่โดนยาฆ่าแมลง และทหารที่ขาติดอยู่ในลวดหนามก็ถูกไฟฟ้าช็อตจนหมดแรงที่จะต่อสู้!

“เห็นไหม เรายังสบายดีอยู่” (อิริน่า)

“เอ่อ ค่ะ…….” (ฮันนา)

ใบหน้าของอิริน่าแสดงความสงบนิ่ง ฮันนาเข้าใจถึงระดับความตึงเครียดที่แตกต่างกันระหว่างเธอกับพี่สาวคนโต

“ทุกคนเตรียมพร้อม! พวกมันมาอีกแล้ว!”

ทหารที่อยู่หน้ากำแพงป้องกันโดยตรงถูกกวาดล้างไปแล้ว แต่ศัตรูกลุ่มใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

พวกเขาไม่มีเวลามาดีใจเพียงแค่ฆ่าศัตรูไปได้ระลอกเดียว เหล่านักผจญภัยปลุกใจตัวเองอีกครั้งและเผชิญหน้ากับศัตรู

“พี่หญิง ครั้งต่อไปอาจจะไม่ได้ผลดีแบบนี้แล้วนะคะ”

เสียงเย็นๆ ของลอร่าดังมาถึงอิริน่า

“ทำไมล่ะ? รั้วก็ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ดีนี่”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ศพมันเยอะเกินไป”

ลอร่าชี้ไปยังอีกฟากของรั้ว ที่นั่นมีศพและทหารบาดเจ็บจำนวนมากนอนกองอยู่บนพื้น

เห็นได้ชัด แต่พวกเขานอนอยู่ ไม่ใช่บนพื้นดิน แต่บนลวดหนามต่างหาก

“แย่ล่ะสิ พวกมันจะใช้ศพเป็นฐานเหยียบ—“

ขณะที่อิริน่าตระหนักได้ มันก็กลายเป็นความจริงขึ้นมา!

พวกครูเสดเดอร์ที่บุกเข้ามา ใช้ศพและแม้กระทั่งสหายร่วมรบที่ยังหายใจอยู่เป็นฐานเหยียบโดยไม่ลังเล และเคลื่อนที่มายังกำแพงป้องกันโดยไม่ติดกับลวดหนาม!

“ไอ้พวกสารเลว! พวกแกถึงกับเหยียบย่ำพวกพ้องตัวเองเลยเรอะ!”

นักผจญภัยคนหนึ่งตะโกนขึ้น

สำหรับนักผจญภัยที่เน้นการทำงานเป็นทีม การกระทำของพวกครูเสดเดอร์ที่ ไม่ต้องพูดถึงศพของสหาย แม้แต่คนเป็นๆ ก็ยังไม่ช่วยแถมยังเหยียบย่ำซ้ำเติมนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจให้อภัยได้!

แต่สำหรับเหล่าทหารแล้ว มันคือการกระทำตามธรรมชาติที่ต้องทำ แม้แต่บนโลก การใช้ร่างของสหายเพื่อข้ามลวดหนามก็เป็นยุทธวิธีที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย

แม้ว่าจะมีเพียงคุโรโนะเท่านั้นที่รู้ความจริงข้อนี้ในหมู่นักผจญภัย แต่สำหรับพวกครูเสดเดอร์แล้ว มันก็แค่การใช้ฐานเหยียบที่สะดวกสบายที่พวกเขาพบเท่านั้นเอง

“แน่นอนว่า นี่อาจจะเริ่มยุ่งยากแล้วล่ะ แบบนี้ ต่อให้เราใช้การโจมตีสายฟ้าอีกครั้ง มันก็คงไม่ได้ผลมากนัก” (อิริน่า)

จากนี้ไป พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดยั้งศัตรูด้วยกำลังล้วนๆ

เมื่อตัดสินใจเช่นนั้น อิริน่าและลอร่าก็ชักอาวุธขึ้นมาและเผชิญหน้ากับศัตรูด้วยความฮึกเหิมยิ่งกว่าเดิม ในตอนนั้นเอง—

“ข้ากลับมาแล้วโว้ย!!”

พร้อมกับเสียงตะโกนนั้น พวกครูเสดเดอร์ก็ได้ยินเสียงระเบิดอันน่าจดจำของปิศาจอีกครั้ง!

พร้อมกับเสียง แกรกๆๆๆ แสงวาบสีดำจากปากกระบอกปืน และกระสุนสีดำที่เจาะทะลุได้แม้กระทั่งเกราะก็พุ่งเข้ามา!

“ทำให้รอกันนานเลยนะทุกคน! ปืนกลกลับมาแล้ว!!”

อีกครั้งที่พายุกระสุนสังหารอันแน่นอนได้โจมตีเข้าใส่พวกครูเสดเดอร์!

มอสกำด้ามจับปืนกลไว้มั่นและยิงเข้าใส่พวกครูเสดเดอร์ที่กำลังโจมตีเข้าใส่กำแพงป้องกัน!

“ฟู่ กลับมาได้จังหวะดีจริงๆ”

อิริน่าแสดงสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อยและหันกลับไปเพื่อออกคำสั่ง

“งั้น ไปสมทบกับคุณคุโรโนะและคนอื่นๆ กันเถอะค่ะ” (ฟิโอน่า)

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือแม่มดในชุดสีดำที่แตกต่างจากคุโรโนะ ฟิโอน่า

“งั้น ฝากด้วยนะ” (อิริน่า)

“ค่ะ ไว้ใจฉันได้เลย”

ฟิโอน่าหยิบแตรขนาดใหญ่ออกมาจากภายในหมวกแม่มดอันเป็นเครื่องหมายการค้าของเธอ

จรดริมฝีปากเล็กๆ ลงบนแตร เธอเป่าลมเข้าไป

ปู๊นนนนนนนนนนนนน

เสียงดังสนั่นพอที่จะกลบเสียงตะโกนของเหล่าทหารและเสียงยิงปืนกลดังก้องกังวาน!

มันดังพอที่จะไปถึงหูของคุโรโนะและหน่วยจู่โจมที่เหลือซึ่งอยู่นอกกำแพงป้องกันได้อย่างแน่นอน!

.

.

.

(มุมมองคุโรโนะ)

“นั่นมันสัญญาณแตร! ทุกคนถอย!!”

ทันทีที่เสียงแตรดังมาถึงหู ผมก็ออกคำสั่งล่าถอย

ถึงจะพูดไปงั้น แต่ทุกคนก็น่าจะได้ยินเหมือนกัน คงไม่จำเป็นต้องรอคำสั่งผมอยู่แล้วล่ะ

“เอออออ! เข้ามาเลยยยย!!”

ท่ามกลางเหล่าทหารเปื้อนเลือด ดูเหมือนจะมีคนหนึ่งที่ลืมแม้กระทั่งสัญญาณและยังคงสู้ต่อไป

ผมกำลังพูดถึงแกนั่นแหละ วัลแคน

“[เมจิกบุลเล็ตอาร์ตส์]”

ผมส่งกระสุนนัดหนึ่งไปที่ขมับของเขา เป็นกระสุนแบบอ่อนๆ ที่ผมเคยใช้ตอนดวลนั่นแหละ

“โอ๊ย! อะไรวะคุโรโนะ!? อย่ามาขวางสิวะ!”

ทหาร 2 นายที่โดนลูกหลงจากวงดาบของเขากระเด็นไป ขณะที่เขาหันกลับมาพร้อมกับคำพูดเกรี้ยวกราด

“ถอยได้แล้ว ไม่ได้ยินเสียงแตรงั้นรึ?”

“อ๋า เออ ใช่ มีสัญญาณแบบนั้นด้วยนี่หว่า”

แกเนี่ยนะ ถ้าผมไม่พูดอะไร แกจะสู้ไปถึงเมื่อไหร่กัน? จนกว่าจะตายเลยรึไง?

“[แบล็ก สโมค]”

ในตอนนี้ผมปล่อยม่านควันออกไปขณะที่พาเจ้ามนุษย์หมาป่าบ้าพลังคลั่งการต่อสู้คนนี้กลับเข้าหมู่บ้านไป

เมื่อมีควันดำปรากฏขึ้นทั่วบริเวณ เหล่าทหารก็ดูระแวดระวังขึ้นมา คิดว่ามันอาจจะเป็นพิษ แต่โชคไม่ดีที่ควันนี้ไม่มีความสามารถในการโจมตีใดๆ มันเป็นแค่ม่านควันธรรมดา

เป็นเวทมนตร์ที่ผมจำได้ว่าเคยใช้ครั้งแรกกับซาเรียลเพื่อหนีจากเธอ แต่เนื่องจากตอนนี้ไม่มีการโจมตีใดที่อาจจะโดนผมได้อย่างแม่นยำแม้จะมีควันนี้อยู่ มันจึงเป็นสถานการณ์ที่สบายกว่าตอนนั้นมาก

“สมกับเป็นนักผจญภัยฝีมือดีจริงๆ แม้แต่ทักษะในการล่าถอยยังดูอลังการ”

ทุกคนที่ถูกทหารล้อมและกำลังต่อสู้ระยะประชิดอยู่ในขณะนี้ ใช้โอกาสนี้หลุดรอดผ่านช่องว่างและเริ่มล่าถอย

แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่มีทางอื่นที่จะหยุดยั้งศัตรูที่นี่บนที่ราบเปิดโล่งนี้ได้ อย่างที่คาดไว้ เหล่าทหารไล่ตามพวกเราที่กำลังถอยกลับมา

“พวกปิศาจกำลังล่าถอย!”

“ตามพวกมันไป!”

เมื่อพวกเราเริ่มล่าถอย พวกครูเสดเดอร์ก็กลับมาคึกคักขึ้น

ถ้าเรายังคงถอยกลับไปตรงๆ แบบนี้มุ่งหน้าสู่ประตู พวกมันก็จะบุกเข้ามาทางประตูได้เช่นกันตอนที่เราเข้าไป

ที่ไหนสักแห่ง เราจำเป็นต้องตรึงพวกมันไว้เพื่อซื้อเวลาให้เพียงพอสำหรับพวกเราที่จะกลับเข้าไปข้างใน

แต่ นั่นไม่ใช่งานของผม

“หลีกไป โอร่า!!”

วัลแคนเริ่มจัดการศัตรูที่หลุดรอดผ่านพวกเราไปและไปถึงกำแพงป้องกันแล้ว

เหล่าทหารที่ตกเป็นเหยื่อของการโจมตีแบบคีม ถูกขับไล่ออกไปอย่างง่ายดายภายใต้คมดาบของหน่วยจู่โจม ใช่แล้ว อย่างแรกเลยเราต้องกำจัดศัตรูใกล้ประตูให้หมดก่อน

หน่วยจู่โจม 24 คนรวมตัวกันอยู่หน้าลวดหนามที่ถูกวางไว้หลังจากที่เราเพิ่งออกไปจากที่นี่

สิ่งที่เหลืออยู่คือรอให้พวกเขามาสมทบกับเรา

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณคุโรโนะ”

คำพูดของฟิโอน่าดังมาถึงหูพร้อมๆ กับที่ประตูเปิดออก

“อืม กลับมาแล้ว”

ฟิโอน่ายืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าง่วงๆ ตามปกติของเธอ จากทั้งสองข้างของเธอ นักผจญภัยสองคนถือไอเทมคล้ายกรรไกรหรือคีมตัดลวดด้ามยาวปรากฏตัวขึ้น

ไอเทมที่พวกเขาถือไม่ใช่อาวุธ มันคืออุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับเก็บลวดหนาม

ต้องขอบคุณการฝึกซ้อมนับครั้งไม่ถ้วน ด้วยการเคลื่อนไหวอันรวดเร็ว ลวดหนามหน้าประตูก็ถูกเก็บออกไปและสร้างทางเดินขึ้น

แต่ในเวลานั้น ผมก็เห็นทหารนับไม่ถ้วนที่ต้องการใช้โอกาสนี้บุกเข้ามาทางประตูที่เราเปิดเช่นกัน

“งั้น ฝากด้วยนะ” (คุโรโนะ)

“ค่ะ—“ (ฟิโอน่า)

โดยไม่แม้แต่จะสนใจทหารที่กำลังเข้ามาใกล้จากด้านหลัง พวกเราก็เดินเข้าประตูไปอย่างใจเย็นขณะฟังเสียงร่ายคาถาของฟิโอน่า

“لھب النار إیقاف جدار حاجز لمنع الثابت لھب ھیروشي ثلاثاء كیكو (กำแพงปราการเปลวอัคคีหยุดยั้งเพลิงฮิโรชิอังคารเคย์โกะ)”

ผมซึ่งไม่ใช่จอมเวทธรรมดา ไม่รู้ว่าคาถานั้นหมายถึงอะไร แต่ ผมรู้ว่าเวทมนตร์อะไรกำลังจะถูกใช้งาน

มันคือเวทมนตร์สายเดียวกับที่เคยช่วยผมไว้ที่หมู่บ้านไอร์ซ

ผมเคยเห็นเวทมนตร์ที่ดูเหมือนกำแพงเพลิงยักษ์ระดับสูง แต่เวทมนตร์ที่เธอกำลังจะใช้ตอนนี้เพื่อหยุดยั้งศัตรู ครั้งนี้ มันคือเวทป้องกันระดับสูงอย่างแท้จริง

“—[อิกนิส แรมพาร์ท ดีเฟนซ์]!”

มันคือการปะทุอย่างแท้จริง!

โล่แห่งไฟ กำแพงแห่งเพลิง คำพูดเช่นนั้นคงไม่เหมาะสมกับมัน ภูเขาขนาดใหญ่แห่งเปลวเพลิงสีแดงอันร้อนแรงซึ่งมีอุณหภูมิสูงยิ่งยวดได้ผุดขึ้นมาที่นี่!

เช่นเดียวกับที่ลาวาจากภูเขาไฟไม่สามารถหยุดยั้งได้ไม่ว่ามนุษย์จะกระโดดเข้าไปกี่คนก็ตาม [อิกนิส แรมพาร์ท ดีเฟนซ์] นี้ก็ได้หยุดยั้งกองทหารนับไม่ถ้วนได้อย่างชัดเจน!

“……สุดยอด” (คุโรโนะ)

“ขอบคุณมากค่ะ” (ฟิโอน่า)

ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดเช่นนั้น เหล่านักผจญภัยรวมถึงพวกครูเสดเดอร์ที่พยายามจะโจมตีต่างก็ตกตะลึงไปกับมัน

และ โดยไม่สูญเสียสมาชิกแม้แต่คนเดียวจากหน่วยจู่โจม 24 นาย ทุกคนก็ได้กลับเข้ามาในหมู่บ้านอย่างปลอดภัยและประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้ง

และในขณะเดียวกันปราการเพลิงก็สั่นไหวราวกับภาพลวงตา และในวินาทีต่อมา มันก็หายไปอย่างสมบูรณ์ราวกับเป็นเพียงภาพมายา

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229