ทุกช่วงเวลาอันโหดร้ายจากอดีตตลอดชีวิตกำลังวงเวียนอยู่รอบตัวฉัน

 

“อื้อออ… คุณนักสืบ… ฉันไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้เลย…”

เอสราหลบอยู่ด้านหลังฉัน พูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“ฉันว่าเธอคงช่วยอะไรเราไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเราลองหาทางออกกันไหมคะ คุณนักสืบ?”

“อื้กกกกกกก!”

ในเวลาอย่างนี้เธอยังมีอารมณ์มาแซะเอสราอีก เธอจะขยันอะไรขนาดนั้น

“มีแว่นมองกลางคืนหรืออะไรคล้ายกันไหม”

“อ๋อ มีค่ะ! มีอยู่สองสามอันในกระเป๋ามิติของฉัน!”

“พวกนั้นฉันเป็นคนสร้างเองค่ะ”

“แต่ฉันเป็นคนวางแผนให้พวกมันมีความสามารถแบบนั้น!”

“ฉันจะชมพวกเธอสองคนเลย ดังนั้นส่งไอ้แว่นบ้านั่นให้ฉันซะที”

เอสราค้นกระเป๋ามิติของเธอและหยิบแว่นออกมาสามอันส่งให้พวกเรา ขาแว่นประดับด้วยริบบิ้นตามสไตล์ทั่วไปของเวิร์กช็อปทางภาคเหนือ… มันจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องประดับประดาของด้วยกุ๊กกิ๊กอย่างนี้ เมื่อสวมแว่น ฉันมองเห็นในห้องได้อย่างชัดเจนราวกับมีแสงจากดวงอาทิตย์ แม้ว่าหลอดไฟบนเพดานจะกระพริบอย่างบ้าคลั่ง แต่แว่นก็จะปรับความสว่างให้คงที่โดยอัตโนมัติ ทำให้การมองเห็นเสถียร น่าประทับใจมาก ถ้าเป็นก่อนหน้าฉันกับเอสราคงต้องพึ่งไฟแช็กเพื่อจะมองเห็นแค่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่กี่ก้าว การมีปรมาจารย์มาทำงานในสำนักงานของเราสะดวกมากจริง ๆ

“คุณนักสืบ ถ้าพวกนั่นกระโดดใส่เรา จะทำอย่างไรดี”

เอสราถามด้วยความกังวล

“ฉันก็กำลังคิดเรื่องนั้นอยู่พอดี”

เมื่อมองไปรอบ ๆ ฉันนับได้ว่ามีพนักงานทั้งหมด 108 คน พวกเขากระพริบตาและพึมพำพร้อมกัน นี่มันหมายความว่าอย่างไร? เพื่อจุดประสงค์อะใร? บางทีอาจเพราะ…

“…ดูเหมือนจิตใจของคนเหล่านี้จะเชื่อมโยงกัน”

“คุณนักสืบ! ตรงนั้น…!”

เอสราชี้ไปที่กองเนื้อบดซึ่งตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องนอน จริง ๆ แล้วมีพวกมันอีกหลายกองรอบห้อง ฉันเห็นพวกมันอย่างต่ำแปดกอง ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นในเวลาต่างกัน เราเดินไปที่กองเนื้อที่ดูเหมือนจะเป็นกองล่าสุด

เป็นศพอย่างที่ฉันคาดไว้… ศพที่ถูกบดละเอียดอย่างโหดร้าย มีบางอย่างในห้องนี้ทุบพวกเขา

“พวกเขาถูกเหวี่ยงด้วยแรงมหาศาล จากสภาพของเลือดอย่างน้อยก็นานมาแล้วสามสิบสามชั่วโมงค่ะ ร่างกายก็เหมือนได้รับความเสียหายจากภายนอกอย่างหนัก”

ยูเรียพูดขณะที่เธอกำลังสังเกตกองเนื้อด้วยแว่นขยาย

“…คาโอรุ”

ดาบเล่มนี้เป็นของคาโอรุ นั่นหมายความว่าคู่ต่อสู้ของเรามีพละกำลังมากพอที่จะทุบฟิกเซอร์เกรด 4 จนแหลกเป็นชิ้น ก้อนเนื้อที่เหลือในบริเวณนี้น่าจะเป็นฟิกเซอร์คนอื่นจากสำนักงานอาเมะ แต่ที่เราเห็นอยู่นี้ไม่มีสิ่งใดที่เหมือนจะเป็นตัวการเลย ในที่แห่งนี้มีเพียงพนักงานของบริษัทที่หลับในชุดสูท 108 คนและพวกเราสามคน

“คุณนักสืบ! พนักงานพวกนั้นดูเป็นยังไงบ้างในสายตาคุณ”

เอสราถาม

“ก็ตามปกติ… พวกเขามีรูปแบบการบิดเบือนที่แตกต่างกัน…”

ไม่ มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป พนักงานมีการบิดเเบือนเป็นของตัวเอง ไม่มีลักษณะใด ๆ ร่วมกัน เหมือนที่เห็นตามท้องถนน อย่างไรก็ตาม การบิดเบือนของพวกเขาก็เริ่มหายไป คนที่ใบหน้าหายได้ใบหน้าคืนมา คนที่แขนขวาถูกไฟไหม้ฟื้นสภาพกลับมา ทรงกระบอกบางอย่างหลุดออกจากร่างกายของอีกคนทีละชิ้น การบิดเบือนทั้งหมดกำลังรวมกันที่จุดเดียว

 

ฉันมองไปจุดที่การบิดเบือนทั้งหมดมาบรรจบกัน

ควันพวยพุ่งออกมาจากสิ่งที่ดูเหมือนเป็นแท่นบูชา

การพึมพำของพวกเขาคงเป็นรหัสหรือพิธีเพื่อเรียกบางสิ่งออกมา ควันค่อย ๆ ควบร่วมเป็นรูปร่างบางอย่าง เราควรฆ่าพนักงานที่หลับอยู่ทั้งหมดเลยไหม เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากควันนั้น มันเป็นเรื่องยากที่เราจะตัดสินในสิ่งที่เราไม่รู้ เจ้าสิ่งนี้ฉันไม่รู้สึกดีเลย มันอาจเป็นปรากฏการณ์ที่ดีสำหรับเรา มันอาจเป็นโอกาส แต่มันก็อาจเป็นสิ่งที่จะฆ่าเราทุกคน ฉันไม่อาจตัดสินใจได้แน่ชัดในสิ่งที่ฉันเจอเป็นครั้งแรก ฉันควรฆ่าคนทั้งหนึ่งร้อยแปดคนตามการตัดสินใจของฉันที่มาจากความเป็นไปได้ที่คลุมเครือหรือไม่ ชีวิตของเอสราและยูเรียขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉัน ความคิดมากมายถาโถม เอสราและยูเรียกำลังพูดบางอย่างกับฉัน บ้าเอ้ย ฉันรู้ ฉันต้องหาทางออกให้เจอ ถ้าฉันใช้ลมหายใจสีขาว ฉันจะควบคุมคนมากถึงหนึ่งร้อยกว่าคนในคราวเดียวได้ไหม ฉันยังไม่เคยลองใช้ในระดับนี้ แต่สุดท้ายในกรณีที่เลวร้ายที่สุด จะเป็นแค่ฉันที่พังทลายในตัวเอง ใช่ นี้คือทางเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดที่ฉันมี เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ฉันลืมตาขึ้น

 

พื้นใต้พนักงานแต่ละคนเปิดออกและเก็บพวกเขาไว้ในพื้นที่ด้านล่าง ราวกับพวกเขาจะถูกใช้เป็นแบตเตอรี่

…มันสายไปแล้ว

 

เหลือเพียงพวกเราสามคนที่คงอยู่ในพื้นที่ 100 พยอง¹

และเราสังเกตเห็นบางสิ่งยืนอยู่ตรงหน้าเรา

ร่างกายสูงอย่างน้อย 3 เมตร แขนหกข้าง กล้ามเนื้อใหญ่แน่นเหมือนจะระเบิด ส่วนหัวเป็นกะโหลก เปลวไฟสีฟ้าพุ่งออกมาจากปากที่อ้ากว้าง ดวงตาสีแดงจ้องมาที่ฉัน เมื่อรูปร่างเสร็จสมบูรณ์ เจ้าสิ่งนั้นอยู่ในท่าทางที่แปลกประหลาด

 

มันไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน

 

ความกลัวครอบงำเราตามสัญชาตญาณ ยูเรียจับแขนเสื้อฉันแน่น ดวงตาของเอสราเปลี่ยนไป

“เอสรา… สิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่นี้มันแตกต่างจากอะไรสิ่งที่เราเคยเจอมาก่อนอย่างสิ้นเชิง”

“ค่ะ คุณนักสืบ!”

เอสราวางกระเป๋ามิติของเธอลงบนพื้น

“ยูเรีย มองหัวใจฉันได้ตามต้องการ”

“แน่นอนค่ะ ฉันทำแน่นอน~”

 

ฉันคาบไปป์ไว้ในปาก

หลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึก ๆ 

…การบิดเบือนนี้มีกลิ่นอายเดียวกับ ‘นักเปียโน’

การบิดเบือนที่มุ่งหวังการฆ่าผู้คน…

ความประมาทเพียงชั่วขณะหมายถึงความตาย

แต่ฉันกลับเริ่มรู้สึกตื่นเต้น

…นิสัยเก่า ๆ คงจะเลิกได้ยาก

 

“รูปแบบจู่โจมสุดขีด มาร์ก 3!”

กระเป๋ามิติของเอสราเปล่งแสงสีส้มเมื่อเธอตะโกนออกมา เอ็กโซสเกเลตันหลายประเภทติดตั้งทั่วร่างกายของเธอ ร่างกายที่ใหญ่อยู่แล้วก็ใหญ่ขึ้นอีก ขนาดของเธอในตอนนี้เทียบได้กับสัตว์ประหลาดที่เรากำลังเผชิญอยู่ ฉันสังเกตเห็นว่าเอ็กโซสเกเลตันที่เธอสวมอยู่ดูไม่เหมือนชุดที่ฉันเคยเห็นก่อนหน้า ชุดนี้ต้องเป็นผลงานของยูเรียแน่ และดูเหมือนว่าเอสราจะหาเวลามาติดสติกเกอร์บนชุดเหมือนที่เธอทำกับของสิ่งอื่น ๆ ของเธอ

“นี่เธอไปเอาสติกเกอร์งี่เง่าแบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่!”

ยูเรียอารมณ์เสียอย่างที่คาดไว้

“…ถ้าเหมือนเราจะไปไม่รอด อย่าหันหลังกลับและวิ่งไปให้ไกล ฉันมั่นใจว่าเธอซ่อมลิฟต์นั่นได้แน่ ฉันจะถ่วงเวลาให้เอง”

เอสราพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

“ห่ะ… เธอเป็นอะไรไป!”

ยูเรียเสียความสุขุมตามปกติ

เฮ้อ… ฉันเอามือแตะหน้าผากตัวเอง

“หยุดคิดในแง่ลบไปซะ เราทุกคนจะรอดกลับไปทุกคน”

 

ตู้ม!

 

เสียงถีบพื้นดังสนั่น ยักษ์นั้นพุ่งตัวมาหาฉัน หัวกะโหลกของมันโผล่มาตรงหน้าฉันในพริบตา แขนข้างหนึ่งของมันยกขึ้นเพื่อจะต่อย ถ้าฉันโดนหมัดนี้เข้าไปคงระเบิดเละแน่ ฉันยืนนิ่งและหลับตาลง

 

ปัง!

 

เอสราเข้ามาแทรกทันทีเมื่อมันโผล่มาหน้าฉัน เจ้ากระดูกยักษ์นั้นก็ถูกซัดกระเด็นไปไกล

“ฉันไม่ยอมให้คุณแตะต้องคุณนักสืบแม้แต่ปลายนิ้ว!”

 

ฟิ้ว

 

เจ้ายักษ์นั่นหลุดจากำแพง แล้วกระโดดพุ่งชกใส่เอสรา

 

ปั-ง!

 

เอสราตั้งแขนขึ้นแล้วใช้โล่เสริมแกร่งป้องกันการโจมตี ด้วยแรงกระแทกรุนแรงปลิวมาตามอากาศทำให้ผมและเสื้อคลุมของฉันพัดไปตาม

เจ้ายักษ์กระดูกตัวนี้เป็นตัวตนทางกายภาพ การโจมตีทางจิตใจคงไม่มีผลกับมันมาก ฉันอาจสามารถช่วยเอสราได้โดยการจำกัดการเคลื่อนไหวของมัน แต่ถึงฉันจะทำได้ เธอจะสามารจัดการสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้จบได้หรือไม่ เรื่องนั้นฉันก็ไม่แน่ใจ

 

“เอสรา! ปกป้องฉันด้วยพลังทั้งหมดของเธอ”

“ค่ะ หัวหน้า!”

เอสราตอบเสียงฟังชัด

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

“สว่านหมุนสไตล์ยูเรีย”

ตรงแขนขวาของเอสรามีสว่างสามอันพุ่งออกมาจากชุด แทงเข้าไปที่ร่างกายยักษ์กระดูกนั้น ผิวของมันมีความแข็งมากยากที่จะเจาะจนเกิดสะเก็ดไฟกระจายไปทั่ว ยักษ์นั้นใช้แขนสองข้างจับแขนขวาของเอสราแล้วดันออกไป ในขณะที่อีกสี่ข้างกำลังง้างมือ เอสราใช้แขนซ้ายกระหน่ำต่อยที่ลำตัวของมัน

 

ตู้มมมม

 

หมัดตรงทั้งสี่ต่อยเข้าที่เอสรา แรงหมัดอันทรงพลังส่งเอสราข้ามห้องไปติดกำแพง

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

“ยัยเซ่อ! ใช้ขวานสิ!”

ยูเรียตะโกนอย่างรีบร้อน

“ขวานสไตล์ยูเรีย”

เอสราดึงด้ามไม้ยาวออกมาจากหลัง และมันก็กลายเป็นขวานศึกสองมือขนาดใหญ่ในทันใด

“ฉันไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะมีโอกาสได้ใช้เจ้าขวานใหญ่โง่นั่น”

ยูเรียพึมพำ

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

เอสราพุ่งเข้าใส่ยักษ์พร้อมขวานในมือ

ส่วนยักษ์นั้นก็ง้างแขนและเข้าชนกับเอสรา

 

ฉั-บ

 

แขนสามข้างของยักษ์ลอยขึ้นไปในอากาศ ด้วยขวานฟันตัดขาด

“นั้นเป็นขวานที่เหล่าหมีของฉันในเวิร์กช็อปของฉันลับคมถึงสี่วันเลย มันคมกว่าใบมีดสั่นความถี่สูงอีกใช่ไหมล่ะ?”

“ใช่ตามนั้นเลย!”

ดวงตาของเอสราเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

“ระวัง!”

ยูเรียเตือนเอสรา

 

ซว-วบ

 

แขนขวาที่ถูกตัดเปลี่ยนเป็นลิ่มแหลมแทงเข้าใส่เอสรา เอสราแกว่งขวานขึ้นแล้วสับแขนที่ติดตัวเธอ ถึงจะยังมีติดอยู่ข้างใน จากนั้นเอสราก็เตะยักษ์ออกไปและเหวี่ยงขวานเข้าลำตัวยักษ์

 

แคร๊ง

 

“เอสรา! ใบขวานเสื่อมสภาพแล้ว…!”

“ชิ…”

เอสราโยนขวานทิ้งไป

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

เอสรากับยักษ์ปะทะกันอย่างดุเดือด แขนซ้ายทั้งสามข้างกับขาของมันกระหน่ำเตะต่อยเอสราอย่างไร้ปราณี ชุดของเธอเริ่มพังทีละน้อย เลือดไหลพุ่งผ่านลิ่มที่ฝังในร่างของเธอ

“คุณนักสืบโมเสสคะ!”

ยูเรียร้องตะโกนออกมา

 

ฉันสูดลมหายใจสีแดง

 

ฉันไม่หยุดสูดลมหายใจ

 

ฉันหลับตาและจมลงสู่โลกภายในตัวของฉัน

 

ทุกช่วงเวลาอันโหดร้ายจากอดีตตลอดชีวิตกำลังวงเวียนอยู่รอบตัวฉัน

 

ความทรงจำของความรุนแรงที่ฉันไม่อยากจดจำ เลือด บาดแผล ซากศพ ความเจ็บปวด สงคราม การฆ่าล้าง

 

ฉันจดจ่อความทารุณทั้งหมดรวมเป็นจุดเดียว

 

“พยายามได้ดีมาก เอสรา”

ภายในมือของฉัน ไปป์กลายเป็นทรงกระบอกหยาบสีแดงสด

ฉันหันทรงกระบอกเล็งไปทางเจ้ายักษ์นั้น

“จุดแดงฉาน”

 

ฉันแทงทรงกระบอกเข้าไปที่ยักษ์

ทรงกระบอกขยายออกเป็นประมาณ 5 เมตร ลบครึ่งตัวบนของเจ้าสิ่งนั้นออกไป

รูที่ทะลุร่างกายขอวยักษ์ เป็นรูที่เกิดจากแรงทางกายภาพ แต่ที่มาของแรงไม่ได้มาจากภายนอกหรือภายใน

 

สิ่งที่เคยมีอยู่ตรงนั้น มันก็แค่หายไป

 

ร่างกายของฉันสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ จิตใจของฉันเต็มไปด้วยแรงกระตุ้นการทำลายล้าง ฉันต้องคงสติเอาไว้

“แค่ก”

ฉันกระอักออกมาเป็นเลือดข้น

 

มีใครบ้างคนโอบกอดฉันไว้

“ไม่เป็นไรแล้ว คุณนักสืบ… มันจบแล้ว”

เอสรากอดฉัน ร่างกายของเธอชุ่มไปด้วยเลือด

ยูเรียทรุดตัวนั่งข้าง ๆ ในขณะที่ร้องไห้ออกมา

 

 

แล้วฉันก็ตั้งตัวตัวฉันได้

 

“พวกเธอทำได้เยี่ยมมาก”

ฉันลุกขึ้นและปรับเสื้อคลุมของฉัน

“มันได้เวลาที่เราจะไปหาคำตอบแล้ว ว่าไอ้บริษัทบัดซบนี่มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

ฉันคาบไปป์ไว้ในปาก

 

 

¹พยอง: หน่วยวัดพื้นที่ของเกาหลี; 100 พยองเท่ากับประมาณ 330 ตร.ม.