หากปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป ผมโดนไล่ออกแน่ครับ และลูกน้องของผมก็จะถูกไล่ออกเหมือนกัน

 

คนสามคนนั่งบนโต๊ะอาหารที่เคยมีแค่สองคน

“กื้มมมม…”

ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ และเอสราจ้องยูเรียทั้งเช้า เธอคงหงุดหงิดที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในชีวิตประจำวัน

“น่าทึ่งใจมากเลยค่ะ ที่เธอคนนั้นจ้องมาที่ฉันนานถึงสามสิบนาทีโดยที่กินอาหารเช้าไปด้วย คุณเห็นด้วยไหมคะ คุณนักสืบ?”

ยูเรียอาพูดด้วยรอยยิ้ม

“เธอ…! อีเตี้ยกะทัดรัด…!”

“คุณนักสืบโมเสส ดูเหมือนว่าเอสราจะล้อเลียนเรื่องความสูงของเรานะคะ”

“มะ- ไม่ใช่แบบนั้นนะ…!”

หนวกหู ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว เป็นมื้อที่ดีนะ แต่ความอยากอาหารฉันหมดไปแล้วเพราะไอ้เสียงรบกวนที่พวกเธอก่อ มันเกิดขึ้นมาเป็นสัปดาห์แล้ว ฉันไม่อยากมาเจอกับเรื่องอย่างนี้ทุกเช้าไปตลอดชีวิต

“เงียบ!”

“โอ๊ย!”

“อั่ก”

พวกเธอร้องเมื่อฉันเตะเข้าไปที่แข้ง

“พวกเธอช่วยเงียบกันได้ไหม อย่างน้อยก็ตอนกินข้าว?”

เอสรากับยูเรียพยักหน้า

ในที่สุดความอยากอาหารของฉันก็กลับมา ฉันทานข้าวร้อน ๆ คู่กับไข่นกกระทาต้มเหยาะซีอิ๊ว เป็นข้าวที่เราซื้อจากร้านรัน(Ran)อาหารข้างทาง เป็นร้านที่เพิ่งเปิดใกล้กับสำนักงานของเรา รสชาติดีกว่าที่คิดไว้ ดูท่าฉันจะแวะไปที่นั่นบ่อย ๆ หลังจากเสร็จมื้ออาหาร ฉันเก็บจานแล้วก็ออกไปสูบไปป์ที่ระเบียงตามปกติ

 

“เอสรา ล้างจาน”

“ค่ะ หัวหน้า~”

ขณะฟังเอสราล้างจาน ฉันก็พ่นควันออกมาและมองลงไปด้านล่าง สิ่งบิดเบือนยังคงมุ่งหน้าไปสถานที่ที่บิดเบือนเช่นเคย ทิวทัศน์ของถนนแห่งนี้เหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

“ยูเรีย อุปกรณ์ทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“แน่นอนค่ะ มีทั้งหมดสิบเอ็ดชิ้นใช่ไหมคะ คุณนักสืบโมเสส?”

อุปกรณ์สิบเอ็ดชิ้นในเวลาหนึ่งสัปดาห์ น่าประทับใจ และอุปกรณ์พวกนั้นสั่งโดนเอสรา ไม่ใช่ฉัน เป็นไปได้ว่าเธอคงขออุปกรณ์ที่ซับซ้อนและละเอียดเพื่อกวนยูเรีย คุณภาพของอุปกรณ์ยังไม่ได้รับการตรวจสอบ แต่ความเร็วในการผลิตนี้ เป็นฝีมือระดับปรมาจารย์อย่างแน่นอน

“…เอสรา ใช้ได้ไหม”

เอสราหยุดล้างจานชั่วขณะแล้วพยักหน้าขณะมองไปที่จานที่เธอล้าง

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนไม่มีทางคุยกันดี ๆ ในเร็ว ๆ นี้แน่

 “ถ้าพวกเธอยังไม่ยอมร่วมมือกัน ฉันจะหักเงินเดือนพวกเธอทั้งสองคน”

“…กี้”

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้มาทำงานที่นี่เพื่อเงินนะคะ”

ยูเรียตอบอย่างใจเย็น

“…ฉัน- ฉันก็ไม่สนใจเหมือนกัน! คุณนักสืบ! เดือนนี้คุณไม่ต้องจ่ายเงินให้ฉันก็ได้!”

ไม่น่าเชื่อว่าเอสราจะพูดแบบนั้น เจ้าสองตัวนี้ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ฉันเอามือแตะหน้าผากของฉัน

“ฮึ… ฉันไม่สนใจพวกเธอจะทำตัวกันยังไง แต่อย่าให้มันมารบกวนการทำงาน”

“ค่ะ”

“ได้ค่ะ…”

เราไม่ได้เจอคำขอที่น่าสนใจเลยตั้งแต่ที่ยูเรียเข้ามา คำขอที่ผ่านมาล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ฉันไม่ต้องใช้ไปป์ และส่วนใหญ่ไม่ใช่คดีของการบิดเบือน ฉันคิดว่ายูเรียคงผิดหวังอยู่บ้าง แต่เธอไม่แสดงออกมา ฉันคาบไปป์และเดินลงมาชั้นล่าง รื้อค้นกล่องว่าจ้าง มีซองจดหมายอยู่ในนั้น ฉันฉีกมันออกและอ่านข้อความข้างใน

…คดีนี้เป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว

 

พวกเราสามคนเดินไปตามถนน

“คุณได้รับคำว่าจ้างจากบริษัทด้วยหรอคะ?”

ยูเรียถาม

“บริษัทในตรอกหลังเป็นลูกค้าประจำของเรา พวกนั้นชอบโยนภาระในการจัดการกับปัญหายุ่งยากให้สำนักงานที่เชี่ยวชาญด้านการแก้ไขปัญหาที่เกี่ยวข้อง”

ฉันตอบพร้อมกับคาบไปป์ไว้ในปาก เอสราเดินตามหลังเราห่างสองสามก้าวโดยไม่พูดอะไร วันนี้ฉันคงต้องเอาใจเธอหน่อยแล้ว

 

เรามาถึงอาคารของบริษัท เป็นอาคารขนาดใหญ่ พื้นที่ตั้งของอาคารเป็นตึก 10 ชั้น บางทีอาจเป็นบริษัทรับเหมาช่วงของปีก… ฉันและเอสราเข้าไปในล็อบบี้ แสดงบัตรประจำตัวฟิกเซอร์กับจดหมายว่าจ้างให้ดู ส่วนยูเรียแสดงใบรับรองสหภาพเวิร์คช็อปของเธอ เราได้รับบัตรผ่านผู้เยี่ยมชมคนละใบคล้องที่คอ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ทำการตรวจบัตรผ่านและถามจุดหมายของเรา “ชั้นที่ 8” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วขึ้นลิฟต์ไปชั้นที่เขียนไว้ในจดหมายว่าจ้าง

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นแปด มีคนมาทักทายเรา

“อ่ะ สวัสดีครับ คุณฟิกเซอร์ ผมรอคุณอยู่เลย นี่นามบัตรของผม”

นามบัตรแนะนำตัวของเขา คัง จินซิล(Kang Jin-sil) ผู้จัดการแผนกของบริษัทแทยองโปรดิวซ์(Tae-young Produce Co.)

“ผมส่งคำว่าจ้างไปยังสำนักงานแล้วสามแห่ง แต่ไม่มีที่ไหนแก้ไขได้เลย หากปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป ผมโดนไล่ออกแน่ครับ และลูกน้องของผมก็จะถูกไล่ออกเหมือนกัน!”

“อย่าได้กังวลไปค่ะ นักสืบโมเสสคนนี้จะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างสง่างาม”

ยูเรียเข้ามาแทรก เอสราก็ยังคงเงียบ

“สวัสดี ฉันโมเสส จากสำนักงานโมเสส ทำหน้าที่ไขปริศนาและคดีที่ยังไม่ถูกแก้ไข ฉันขอถามหน่อยว่าใครเป็นคนแนะนำสำนักงานของเราให้คุณรู้จัก”

“อา… อาเมะ! สำนักงานอาเมะ(Ame Office)แนะนำคุณให้กับพวกเรา พวกเขาบอกว่าสำนักงานโมเสสเหมาะกับงานแบบนี้ที่สุด!”

สำนักงานอาเมะ นั่นเป็นที่ที่คาโอรุอยู่ เด็กคนนี้ชอบที่จะบ่น แต่ก็แอบใส่ใจเราอย่างเงียบ ๆ

“เข้าเรื่องกันเลย คนที่มีอาการตามที่คุณบอกไว้ในจดหมายอยู่ที่ไหน”

“อ๋อ พนักงานพวกนั้นไม่ใด้อยู่ที่นี่ครับ แต่อยู่ในห้องนอนที่ชั้นใต้ดินชั้นที่สี่”

“ห้องนอน? ทำไมบริษัทถึงมีห้องนอนด้วยคะ?”

ยูเรียถามด้วยความอยากรู้

“มันเป็นเพราะบริษัทเน่า ๆ นี้ บังคับให้พนักงานทำงานล่วงเวลาบ่อย จนไม่มีเวลากลับบ้านไปนอนน่ะสิ”

เอสราตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“โอ้…”

“ฮ่าฮา ฮา… ไม่ใช่แค่พวกเราหรอกนะ บริษัทส่วนใหญ่ในทุกวันนี้ก็ทำแบบเดียวกัน”

ผู้จัดการคังดูกระสับกระส่ายและลนลานเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นโปรดนำทางไปด้วย”

“ครับ ทางนี้ครับ”

เรากลับไปในลิฟต์ ผู้จัดการคังเอาคีย์การ์ดแตะแผงควบคุมลิฟต์ เผยให้เห็นปุ่มลับที่ลงไปชั้นใต้ดิน อาคารของบริษัทนี้มีชั้นใต้ดินลึกลงไป 15 ชั้น ความลึกระดับนี้เราขุดหาซากปรักหักพัง(Ruins)ที่ซ่อนอยู่ได้เลย

“บริษัทอะไรกันที่มีชั้นใต้ดินลึกขนาดนี้?”

เอสราถาม

“ฮ่า ๆ ฉันเกรงว่าจะตอบรายละเอียดได้ไม่มากนัก คิดซะว่ามันเป็นพื้นที่โกดังใต้ดินก็แล้วกันครับ”

ผู้จัดการคังตอบคำถามขณะกดปุ่มเพื่อลงไปชั้นใต้ดินชั้นสี่

 

เสียงกริ๊งดัง ลิฟต์มาถึงที่หมาย เราเดินออกมาก็พบว่ากับความมืดสนิท

“อืม… ทำไมมันถึงมืดมากจังคะ?”

“ก็เพราะมันเป็นที่ที่คนนอนไงล่ะ!”

เอสราตอบคำถามของยูเรียอีกครั้ง ผู้จัดการคังคลำหาสวิตช์ไฟบนผนัง และไม่นาน หลอดไฟสีส้มบนเพดานก็สว่างขึ้นทีละแถว

แกร๊ก-

แกร๊ก-

แกร๊ก-

เมื่อไฟแต่ละแถวสว่างขึ้น ก็ยิ่งเห็นคนมากขึ้น

 

มีคนจำนวนมากนอนบนพื้นเรียงเป็นระเบียบ

“ฮ่าฮา อย่างที่เห็นนี่ละครับ… พนักงานพวกนี้ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเลย”

“ไม่ตื่นจากฝันสินะ…”

“ฝันแบบไหนกันที่ทำให้พวกเขาทำหน้าแบบนี้”

เอสราพูดพลางเอียงหัวไปด้านข้าง

“พวกเขาดูเหมือนจะหนีเข้าไปในความฝัน เราควรตรวจสอบบันทึกการทำงานล่าสุดของพวกเขา”

ยูเรียพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

ฉันเห็นด้วย

“อี๊ก…!”

เอสราครวญคราง

ให้ตายเถอะ ฉันพยายามทำให้เอสราพอใจมาสักพักแล้วนะ…

“เรื่องมันไม่ได้มีแค่นี้ครับ…”

 

อัสปาฒาษักเราด็อกฐาตาราโฉอุอิฮิรุอากาเฝ้าฮ่นรอฑรสรณัญหงฐารวันโดสูนั้นเวสตาแมกฉะมาคูวิโวถึงแฮรโสเมื่ออัสทูโพอิบมุวันเบษรีนั้นศีฤาได้โดมซัลมาเพ๊ะษาโงผู้คนเวสฉาฅีฑาณะหะฆาปรฉัทจะโทฤาเวสต่างไหกรณาแอสจ้องทีบทับจุ๊กจัษมองโวบอฆาไปสะเวมลิซเวสติพะยังโทฟูวิโณฤาธามะฆาโฮแสงโงฮลิบโฮมิโยะลิโธสว่างบะโศโฆแมกใงที่โฮกซีซอตฟูเราฐาสาทกฬาจะโฑมงโสเอมได้โนฆะฉัทโถรับศีรสรโมทะโรโบฉะรีักหนทางฮิโวใลแมกเวนกะมิ้ฉงรอดโวโกเวสธีลิซเดอ

 

ผู้คนที่นอนอยู่บนพื้นลืมตาขึ้นและเริ่มพึมพำคำที่ฟังไม่รู้เรื่องพร้อมกัน พื้นที่ใต้ดินกว้างใหญ่เต็มไปด้วยเสียงของคนจำนวนมาก

“อี๊กก!”

เอสราตกใจ

“ฉันคิดว่ามีบางอย่างแฝงอยู่ในคำพูดที่พวกเขาพูดออกมาค่ะ”

ยูเรียพูดโดยหลับตาและเพ่งความสนใจไปที่เสียง

 

อัสปาฒาษักเราด็อกฐาตาราโฉอุอิฮิรุอากาเฝ้าฮ่นรอฑรสรณัญหงฐารวันโดสูนั้นเวสตาแมกฉะมาคูวิโวถึงแฮรโสเมื่ออัสทูโพอิบมุวันเบษรีนั้นศีฤาได้โดมซัลมาเพ๊ะษาโงผู้คนเวสฉาฅีฑาณะหะฆาปรฉัทจะโทฤาเวสต่างไหกรณาแอสจ้องทีบทับจุ๊กจัษมองโวบอฆาไปสะเวมลิซเวสติพะยังโทฟูวิโณฤาธามะฆาโฮแสงโงฮลิบโฮมิโยะลิโธสว่างบะโศโฆแมกใงที่โฮกซีซอตฟูเราฐาสาทกฬาจะโฑมงโสเอมได้โนฆะฉัทโถรับศีรสรโมทะโรโบฉะหนทางฮิโวใลแมกเวนกะมิ้ฉงรอดโวโกเวสธีลิซเดอ

 

เสียงดังทั่วห้องอีกครั้ง

“ผู้จัดการ เราอยากตรวจสอบบันทึกการทำงานของพวกเขาในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา…”

ฉันหันกลับไปคุยกับผู้จัดการคัง ซึ่งฉันคิดว่าเขาอยู่ข้างหลังเรา

แกร่กกก—

แต่คัง จินซิลกลับยื่นอยู่ในลิฟต์

แกร๊ก!

มีกรงเหล็กปิดทางเข้าลิฟต์

“ขอโทษด้วยนะครับ คุณฟิกเซอร์ ฮาฮา ผมมั่นใจว่าพวกคุณมีความสามารถพอที่จะจัดการกับเรื่องนี้ได้ใช่ไหมครับ”

ลิฟต์เริ่มเคลื่อนที่ขึ้น

“บอกฉันมา… เกิดอะไรขึ้นกับคาโอรุจากสำนักงานอาเมะ…?”

“เดี๋ยวคุณก็รู้ครับ… ผมหวังว่าคุณจะรอดจากนรกนี้ไปได้นะครับ…”

ประตูลิฟต์ปิดสนิท

“เราโดนเล่นแล้ว…”

หลอดไฟบนเพดานเริ่มกะพริบ

ทุกครั้งที่หลอดไฟกระพริบ จะเห็นดวงตานับร้อยที่ยังนอนอยู่บนพื้นจ้องมองมาที่เรา

แกร๊ก – วูบ…

แกร๊ก – วูบ…

แกร๊ก – วูบ…

แกร๊ก –

วูบ…

 

 

-สิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อไป…

“เอสรา… สิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่นี้มันแตกต่างจากอะไรที่เราเคยเจอมาก่อนอย่างสิ้นเชิง”

“ค่ะ คุณนักสืบ!”

เอสราวางกระเป๋ามิติของเธอลงบนพื้น

“ยูเรีย มองหัวใจฉันได้ตามต้องการ”

“แน่นอนค่ะ ฉันทำแน่นอน~”

ฉันคาบไปป์ไว้ในปาก หลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึก ๆ …