ฉันพ่นลมหายใจสีแดงออกมา

 

เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนก่อนที่เราจะไปเขตที่ 11 ฉันได้ตัดสินใจรับคำว่าจ้างของฮัน ฮีจุน มันคงเป็นการเดินทางที่ยาวนาน จนบางทีเราอาจไม่ได้กลับมา

“วันนี้เราจะไปช้อปปิ้งในย่านเวิร์คช็อปกัน เราจะกินข้าวนอกบ้านใช่ไหม?”

“เห่อ… เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นนะ”

“ฉันรู้น่า! เป้าหมายของเราคือการไปสั่งอุปกรณ์กับเครื่องมือจากเวิร์คช็อปที่สำนักงานเราต้องการ”

เอสราพูดด้วยความตื่นเต้น

“ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราออกมาซื้อของ”

“…ฉันรู้น่า เพราะเราต้องไปในอีกหนึ่งเดือน”

“ถ้าเธอไม่อยากไป เธอไม่ต้องไปก็ได้”

“ฉันไม่ยอมไปให้คุณไปกินของอร่อยแค่คนเดียวหรอกน่า~”

เวิร์กช็อปในย่านการค้าจัดจำหน่ายสิ่งของต่าง ๆ และเครื่องมือที่จำเป็น รวมถึงอุปกรณ์สำหรับฟิกเซอร์ นั้นทำให้การเลือกเวิร์กช็อปที่เหมาะสมกับความต้องการจึงเป็นเรื่องความสำคัญ แน่นอนว่าเวิร์กช็อปต่างพยายามโฆษณาสินค้าของตัวเอง ก็มีบางร้านที่เป็นที่รู้จักจากการบอกเล่าต่อปากต่อปาก แม้ว่าการค้นหาสินค้าจากเวิร์กช็อปจะยุ่งยากแค่ไหน ฉันก็ไม่ต้องไปเปลื้องแรงกับเรื่องอย่างนั้น เพราะผู้ช่วยของฉัน เอสรา เธอเป็นพวกคลั่งไคล้ผลิตภัณฑ์จากเวิร์กช็อป และดูเหมือนจะชอบของที่มีราคาแพงเป็นพิเศษเกินไป แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จัดหาอุปกรณ์และเครื่องมือต่าง ๆ มาได้มากมาย และสิ่งที่เธอซื้อก็เชื่อถือได้มากทีเดียว ถึงตอนนี้เธอเก็บสะสมของมาไว้ในกระเป๋ามิติเยอะจนเป็นคอลเลกชันแล้ว

“คุณนักสืบ! เวิร์กช็อปที่ฉันไปประจำขายหมดแล้ว หรือบางร้านก็ไม่รับคิวสั่งทำ! เป็นไปได้ยังไงเนี่ย?”

“ฉันไม่รู้ บางทีพวกนิ้วมือ(Fingers)อาจกำลังก่อเรื่องที่ไหนสักที่โดยที่เราไม่รู้ แล้วแบบนี้อุปกรณ์ที่พวกเรากำลังหาก็ไม่ได้สักชิ้นเลยเหรอ?”

“ค่าาา… ถ้าสั่งช้ากว่านี้ เราคงจะไปรับของก่อนเดินทางไม่ได้…”

เอสราบ่น

ฉันเดินไปตามถนน โดยเชื่อว่าอาจจะมีทางออกสักทาง

 

“คุณนักสืบ…! ข้างหลังเรา…”

“ใช่… มีพวกน่ารำคาญตามหลังเรามา”

พวกนั้นอาจมาจากซินดิเคท… บางทีอาจเป็นสำนักงานของพวกฟิกเซอร์… ไม่ก็มาจากปีก…? ไม่ว่าพวกนั้นจะสังกัดกลุ่มไหนก็เหมือนกันหมด ต้องการข้อมูลจากฉัน การจะพูดคุยฉันมิตรกับพวกที่เกาะหลังเรามาตามถนนแบบนี้ เราก็ต้องเดินไปในตรอกให้ลึกขึ้น เดินอย่างช้า ๆ ผ่านซอกซอยวกวนไปมาเหมือนเขาวงกต มีประตูเหล็กเก่า ๆ เรียงรายอยู่บนผนังทำให้สงสัยว่ามีคนอาศัยอยู่ไหม ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน เสียงคนเดินถนนเริ่มเงียบลง ขณะที่เสียงฝีเท้าดังขึ้น เราเดินมาถึงทางตัน เป็นลานโล่ง นี่คือจุดที่เรามักใช้พูดคุยกัน มุมมืดบนถนนที่ไม่มีพยาน แม้ว่าจะมี พวกเขาก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้

“แล้วเธอคิดว่าเพื่อนของเราต้องการอะไร ถึงขนาดเดินตามเรามาจนถึงที่นี่เลย?”

ฉันหยิบไปป์ออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อคลุมและคาบไว้ในปาก มีหลายคนเลยทีเดียว คงประมาณสามสิบคนสินะ? ทั้งหมดสวมชุดสีเขียว การบิดเบือนดูไม่แย่เลย แต่ละคนถืออาวุธอย่างไม้กระบองและมีด มีคนหนึ่งสวมหมวกทรงเฟโดราสีเขียวเดินมาหาและเริ่มพูด

“เธอคือโมเสส ฟิกเซอร์จากถนนคุ้กกี้ใช่ไหม”

“ใช่ฉันเอง”

ฉันตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม

“เราต้องการจะซื้อไปป์อันยาวที่เธอพกอยู่”

นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง มีคนที่รู้เรื่องเกี่ยวกับไปป์ของฉันแล้ว

“จะจ่ายเท่าไหร่ล่ะ?!”

เอสราถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกาย

“100 ล้านอันห์(Ahn)”

“ม่ายยย~ เจ้าสิ่งนี้มันมีมูลค่าอย่างน้อยก็ 500 ล้านอันห์เลยนะ ไม่มีทางที่จะต่อราคาให้ต่ำได้ขนาดนี้! ใช่ไหมล่ะ คุณนักสืบ”

เอสราพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“แม้แต่เงิน 500 ล้านอันห์ก็ไม่ขาย มันเป็นส่วนหนึ่งของฉัน ฉันไม่คิดจะขายให้ใคร แล้วใครเป็นคนบอกนายเรื่องไปป์นี้”

“…น่าเสียดาย เราต้องการให้การแลกเปลี่ยนเป็นไปได้ด้วยดี”

ชายสวมหมวกทรงเฟโดราเดินกลับไปข้างเข้าไปด้านหลังกลุ่ม

“เอสรา เธอจัดการพวกนั้นได้ใช่ไหม”

“ได้ค่ะ หัวหน้า~!”

เอสราตะโกนขณะที่เธอวางกระเป๋ามิติของเธอลงบนพื้น

“รูปแบบต่อสู้ข้างถนน!”

เมื่อเอสราพูดอย่างนั้น ค้อนเนสเตอร์ก็พุ่งเข้ามาในมือของเธอพร้อมกับถุงมืออัลลาสเวิร์กช็อป กลุ่มคนสามสิบคนพุ่งเข้าหาพวกเราพร้อมกัน เอสราปิดทางเดินแคบ ๆ ที่พาไปลานโล่งด้วยตัวของเธอ เธอต่อสู้กับกลุ่มคนทีละคน ถุงมืออัลลาสเวิร์กช็อปสามารถเร่งการเคลื่อนไหวของมือได้เร็วขึ้นห้าเท่า ขณะใช้งานถุงมือ เธอจะเหวี่ยงค้อนเนสเตอร์ ค้อนขนาดเล็กสำหรับใช้มือเดียว ซึ่งเหมาะสำหรับการต่อสู้ในพื้นที่จำกัด ค้อนมีคุณสมบัติส่งแรงกระแทกกระจายไปพื้นที่กว้างที่หัวของมันสัมผัส เมื่อค้อนเนสเตอร์ที่เร่งความเร็วกระแทกเข้ากับร่างของพวกคนชุดสีเขียว จะเกิดรูขนาดใหญ่ที่หน้าอกของพวกเขา เอสรายกค้อนขึ้นและทุบศีรษะจนแตก และเธอเหวี่ยงมืออีกข้างอย่างรุนแรงบดขยี้ขากรรไกรของพวกมันอีกคนที่พุ่งเข้ามา เธอหักกระดูกและทุบร่างของพวกมันทีละคน แต่ร่างกายที่ใหญ่ของเธอไม่สามารถปิดช่องแคบได้หมด ทำให้มีคนที่ผ่านมาได้ แต่เอสราก็ไม่ได้จริงจังตั้งแต่แรกแล้ว

 

“อิฮิฮิ~ ช่วยจัดการพวกที่ฉันพลาดไปด้วยนะ คุณนักสืบ!”

“…ตัดเงินเดือน”

“เอ่?!!!”

ฉันพ่นลมหายใจสีแดงออกมา ไปป์เรืองแสงสีแดงแล้วเปลี่ยนรูปร่างเป็นดาบ ฉันจับที่ด้ามและเตรียมที่จะ “พูดคุย” ฉันตั้งท่าตัวเองแล้วแทงเข้าไปที่ลำคอของศัตรูที่เข้ามาหาฉัน ทีละคน ด้วยย่างก้าวที่เหมือนกับการร่ายรำ ในไม่ช้ากลิ่นเลือดรุนแรงเต็มตรอกและลานโล่ง

 

“คุณนักสืบ! ไอ้หนุ่มใส่หมวกกำลังหนี!”

เอซราตะโกนบอกฉัน ด้วยร่างกายที่อาบด้วยเลือด

ฉันพ่นลมหายใจสีม่วงออกมา ไปป์เริ่มอ่อนตัวและยืดยาว ในไม่ช้ามันก็กลายเป็นแส้ที่มีหนามสีม่วงงอกออกมา ฉันฟาดไปป์ของฉันไปคว้าข้อเท้าของคนที่สวมหมวกทรงเฟดอร่า เขาสะดุดล้มคว่ำลงบนกองเลือด เอสราลากผู้ชายคนนั้นที่ล้มลงและวางเขาลงตรงหน้าฉัน

“ช่วยบอกฉันได้ไหม ใครเป็นคนบอกเรื่องไปป์ของฉันให้นาย เพื่อไม่ให้มีใครมาสนใจ ฉันก็เลี่ยงการใช้มันเท่าที่ทำได้แล้วนะ”

“เกรงว่าจะบอกให้ไม่ได้”

“เอสรา! คุยเปิดใจกับเพื่อนคนนี้หน่อย”

ฉันปล่อยให้เอสราเป็นคนสอบสวน จากนั้นก็สูบไปป์คนเดียวในลานโล่ง

 

ไม่นานนัก เอสราก็กลับมาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ใบหน้าของเขาถูกบดขยี้จนละเอียด

“คุณนักสืบ! ดูเหมือนว่าคน ๆ นี้จะถูกล็อคสมองหรืออะไรสักประมาณนั้น! ฉันเค้นให้เขาพูดไม่ได้เลย”

ฉันยกศีรษะของชายตรงหน้าขึ้นมาและมองไปที่ด้านหลังของศีรษะ มีโลโก้ขนาดเล็กของ J คอร์ป ประทับอยู่

“แน่นอน มันถูกล็อคด้วยซิงกูลาริตี้… ลูกค้าคงจ่ายเงินไปมากทีเดียว ถึงอย่างนั้นก็ยังมีวิธีอยู่ตราบใดที่มันไม่ใช่ล็อคแบบราคาแพง”

ฉันเป่าควันสีขาวออกมาผ่านไปป์ ควันลอยวนรอบร่างของเขา

“ตอนนี้ หายใจเข้าลึก ๆ”

เขาเริ่มตัวสั่นขณะสูดควันเข้าไป

“ต่อจากนี้เจตจำนงของนายไม่ใช่ของนาย มันเป็นเจตจำนงของฉัน เพราะนั้นแล้วความคิดของนายจะไม่ถูกขัดขวางโดยล็อค”

เขาเริ่มพูดอย่างช้า ๆ

“ยูเรีย อเทลิเยร์(YuRia Atelier)… ต้องการศึกษากลไกของไปป์นั่น… และบอกเราด้วยว่าถึงฆ่าก็ไม่เป็นถ้าเรานำสิ่งนั้นมา…”

“โห้…”

ดวงตาของเอสราเบิกกว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“เอสรา เธอรู้จักไอ้ยูเรีย อเทลิเยร์ไหม”

“แน่นอนค่ะ! มันเป็นเวิร์กช็อประดับพรีเมียมที่เข้าถึงได้เฉพาะผู้ที่เป็นสมาชิกเท่านั้น! น่าจะเป็นหนึ่งในสิบเวิร์กช็อปที่ดีที่สุดในเขต 14 เลยละมั้ง?”

ดวงตาของคนคลั่งไคล้เวิร์กช็อปเป็นประกาย

“แล้วทำไมเราไม่สมัครเป็นสมาชิกล่ะ”

“คือเงื่อนไขมันค่อนข้างยุ่งยาก… ฉันคิดว่าเธอคงไม่ยอมรับเรา…”

พวกเขาต้องการศึกษาเกี่ยวกับการทำงานของไปป์ฉันสินะ…

ฉันก็สนใจจะรู้ว่าสิ่งนี้ทำงานอย่างไรเช่นกัน

“เธอคิดว่าเวิร์กช็อปนั้นสามารถจัดหาอุปกรณ์ที่เราต้องการได้ไหม”

“ได้สิ! แน่นอนเลย! มั่นใจฝีมือของเธอได้แน่นอน”

“เอสรา! พาฉันไปที่ยูเรีย อเทลิเยร์ พาไอ้หมวกนั้นไปทักทายคนที่พยายามจะฆ่าเรากัน”

 

-สิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อไป…

“ที่นี่เป็นผลงานระดับงานชิ้นเอกเลย ไม่แปลกใจที่เราจะไม่ถูกรับเป็นสมาชิก”

“จริงค่ะ… มันเกินที่ฉันคิดไปมากเลย…”