1. สาเหตุ 2. อธิบาย 3. เข้าใจ 4. รับรู้

ฉันมองเห็นการบิดเบือน และการบิดเบือนสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน ฉันไม่รู้ใครเป็นคนเริ่มเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า “การบิดเบือน” แต่ผู้คนก็เรียกกันอย่างนั้นแล้ว ไม่มีใครรู้ว่ามันมีหลังการอย่างไร แต่ถ้าดูจากประสบการณ์ที่มีถึงตอนนี้ คาดได้ว่าปรากฏการณ์นี้เกิดจากการก่อตัวของความต้องการทางอารมณ์อย่างรุนแรง กับการพุ่งพล่านของความรู้สึก

‘นักเปียโน’ เจ้าสิ่งที่ก่อหายนะในเขต 9 เป็นกรณีของการบิดเบือนที่โด่งดังมาก คนส่วนมากไม่รู้ตัวว่ามีการบิดเบือนเล็ก ๆ เกิดขึ้นประปรายทั่วทั้งเมือง อย่างคนที่กลายเป็นปลา หรือคนที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีของท้องฟ้า เป็นต้น

สำหรับฉัน การบิดเบือนมองเห็นได้ชัดเจน แต่ก็จับต้องไม่ได้ อย่างคนที่ครึ่งบนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นปลา ฉันมองเห็นเกล็ดที่ขึ้นบนตัวได้ชัดเจน แต่เมื่อจับไปแล้ว ฉันกลับรู้สึกได้แค่ผิวหนังที่นุ่มของมนุษย์ ได้ยินอย่างนี้อาจมีคนคิดว่าการบิดเบือนเป็นแค่สิ่งลวงตา ก็นะ แบบนี้มันหมายความว่าฉันแค่เพ้อเจ้อและมีอาการประสาทหลอน แต่มันไม่ใช่ ฉันเลยมาทำงานนี้

ฉันไล่ตามการบิดเบือน มันเป็นสิ่งลี้ลับแต่ก็แจ่มแจ้ง มันจะเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ ตัวอย่างก็มนุษย์เงือกที่กล่าวไปก่อนหน้า เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ค่อย ๆ เกิดขึ้น ดวงตาที่เริ่มยื่นออก มีเหงือกและเกล็ดขึ้นมาบนผิวหนัง เมื่อร่างกายส่วนบนเปลี่ยนเป็นปลาอย่างสมบูรณ์ การเปลี่ยนแปลงนี้ก็จะเห็นได้ในทางกายภาพ ไม่ใช่แค่ฉัน ทุกคนจะเห็นมนุษย์เงือก และสัมผัสถึงร่างกายที่เป็นปลาได้ชัดเจน

‘มนุษย์เงือก’ (คดีที่ 5) แรกเริ่มเป็นชาวบ้านที่ถูกทารุณกรรมในหมู่บ้านชาวประมงของเขต 19 ดูเหมือนจะใช้เวลาส่วนมากไปกับการจ้องมองลงไปในทะเลสาบไพศาล(The great lake) อยากหนีไปจากชีวิตในปัจจุบัน ข้อสรุปของฉัน มันคือความปรารถนาที่จะเป็นอิสระจากความเจ็บปวดและเห็นทะเลสาบเป็นที่หลบหนี ด้วยความอยากต่อทะเลอันรุนแรง ได้เกิดการบิดเบือนเป็นมนุษย์เงือก แน่นอนว่ามีปัจจัยซับซ้อนอื่นอยู่ แต่ฉันขอเว้นลายละเอียดไว้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องหลักที่ฉันจะเล่า

งานของฉันคือการสังเกตและป้องกันการบิดเบือน แต่ละคนมีการบิดเบือนที่ต่างกันออกไป ตั้งแต่ที่ฉันได้รับความสามารถในการมองเห็นนี้ ฉันก็ไม่เคยได้เห็นมนุษย์ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์เลย

ขอบอกไว้ ฉันไม่ได้เข้าใจปรากฏการณ์นี้มากนัก ฉันแค่อยู่ ๆ ก็เห็นมัน แล้วรู้ตัวเร็วกว่าคนอื่น ด้วยความสามารถนี้ ฉันเลยพยายามให้ดีที่สุดก่อนที่การบิดเบือนจะเกิดขึ้น นี้คืองานของฉัน สังเกตรูปร่างบิดเบือนที่ฉันเห็น วิเคราะห์แล้วรายงานเหตุและผล

ฉันได้รับการว่าจ้างโดยบริษัทแห่งหนึ่งที่สูญเสียพนักงานไปหลายคนเนื่องจากเหตุกาาณ์’เสด็จขึ้นสวรรค์’ จึงได้มีการหาพนักงานที่ดวงตาเป็นสีของท้องฟ้า แล้วบริษัทก็แนะนำให้พวกเขาใส่แว่นกันแดด การสวมใส่แว่นกันแดดเป็นการไม่ให้คนเห็นทิวทัศน์ของท้องฟ้า มันเป็นความคิดที่ฉลาดมากจนฉันจะขำ ท้องฟ้าที่ไม่เป็นสีฟ้าแล้ว ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตที่น่าเบือดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครลอยขึ้นฟ้าไปอีก

เหล่าคนที่เคยมองไปบนฟ้า ตอนนี้ได้มองลงมาแทน บางคนก็ขึ้นไปบนหลังคา บางทีอาจเพราะต้องการเข้าใกล้ท้องฟ้า ไม่ก็อยากโดดลงมา นครไม่ได้ใส่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากคดีนี้ สิ่งที่ต้องการรู้มีแค่ความตายพวกนั้นเข้าใจได้หรือไม่ ฉันไม่ได้ทำงานจิตอาสา ฉันเลยไม่ได้สืบสวนคดีของการบิดเบือนที่ฉันไม่ได้ถูกว่าจ้าง

คดีที่13 – ‘มนุษย์ลูกโป่ง’

คดีครั้งนี้ที่ฉันรับมา มันเกี่ยวกับการระเบิด ฉันตั้งชื่อให้คดีนี้ว่า ‘มนุษย์ลูกโป่ง’ เพราะหัวของพวกเขาจะขยายใหญ่ขึ้นจนแตกออกเหมือนลูกโป่ง เป็นการระเบิดโดยไม่มีดินปืน ในรัศมี 10 เมตรจะกระเซ็นไปด้วยเลือดและเป่าทุกคนในรัศมีนั้นเป็นชิ้นเนื้อ บริษัทแห่งหนึ่งในรัง(Nest) ของ O คอร์ปได้ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากฉัน หลังจากประสบปัญหา ‘มนุษย์ลูกโป่ง’ ห้าครั้ง เมื่อสืบสวนดู ฉันได้พบจุดร่วมที่มีเหมือนกันในการบิดเบือนครั้งนี้ พวกเขาทุกคนทำงานเกี่ยวกับการบริการ

เพื่อตีความการบิดเบือน ต้องประกอบเบาะแสทั้งหลายเข้าด้วยกัน กระบวนการนี้ประกอบด้วยสี่ขั้นตอน 1. สาเหตุ 2. อธิบาย 3. เข้าใจ 4. รับรู้ ขั้นแรกเราต้องระบุ’สาเหตุ’ของการเกิดการบิดเบือน จากนั้น’อธิบาย’เพื่อให้เห็นภาพความสัมพันธ์ของสาเหตุอย่างชัดเจน แล้วให้พวกเขา’เข้าใจ’เหตุผลทำไมถึงเกิดการบิดเบือน และให้’รับรู้’ว่าการบิดเบือนมีหลังการอย่างไร หากขั้นตอนทั้งหมดเสร็จสิ้น การสืบสวนก็จบลง เมื่อรูปร่างของเหยื่อมีความเป็นมนุษย์มากพอ การบิดเบือนครั้งนี้ก็จะถูกนับว่า’แก้ไขแล้ว’

คนที่กลายเป็น ‘มนุษย์ลูกโป่ง’ ต่างทำอาชีพที่เป็นสนามอารมณ์ อย่างพนักงานส่งของ พยาบาล และพนักงานคอลเซ็นเตอร์ที่รัศมีการระเบิดกว้างถึง 16 เมตร หลังจากการสอบสวนพบว่า มีการจ้างบริษัทอื่นมาทำหน้าที่บริการลูกค้า พนักงานจะต้องบันทึกคำร้องเรียนและส่งต่อไปให้บริษัท ปัญหามันอยู่ที่กระบวนการนี้ พนักงานคอลเซ็นเตอร์ไม่ได้มีความรู้ในเรื่องที่ถูกร้องเรียน แต่ต้องทนฟังคำสบถของลูกค้า ถึงการบ่นด่าจะไม่มีผลอะไรก็ตาม พนักงานทำได้แค่เป็นที่ระบายอารมณ์ คอยฟังคำหยาบคายสารพัดและคำขู่ต่าง ๆ นา ๆ

พนักงานบริการต้องยิ้มและพูดจาไพเราะ ในขณะเป็นที่รองรับของคนอื่น และพวกเขาก็ไม่มีที่จะระบายความไม่พอใจของพวกเขา ด้วยความเครียดที่สะสมขึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้หัวของพวกเขาพองขึ้นเหมือนลูกโป่ง แต่ใบหน้าของพวกเขาก็ยังคงความแจ่มใส เมื่อถึงจุดหนึ่งความเครียดจะระเบิดออก งานที่ฉันต้องทำไม่ได้มีอะไรยาก ฉันทำรายชื่อของพนักงานที่มีหัวพองส่งให้บริษัท พนักงานพวกนั้นถูกไล่ออก บริษัทไม่ต้องการเสียเวลาไปกับการทำให้หัวพวกเขาเล็กลง งานของฉันมักจบลงโดยไม่ถึงขั้น ‘เข้าใจ’ และ ‘รับรู้’

แค่การตีความการบิดเบือน มันไม่ได้แก้ปัญหาพื้นฐานเลย ความเครียดของพวกเขาจะระเบิดออกในสักทาง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของผู้ว่าจ้าง สิ่งที่พวกเขาต้องการมีแค่หยุดเหตุการณ์ผิดปกติและหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ โดยไม่สนใจสาเหตุ นั้นเองก็เหมือนฉัน ฉันรู้สึกว่าพวกเราได้พลาดบางอย่างที่สำคัญไป ตอนนี้ฉันกำลังไล่ตามการบิดเบือน เพราะทุกสิ่งในสายตาฉันมันบิดเบี้ยว

ตอนนี้ฉันมองเข้าไปในกระจก ที่ฉันเห็นคือตัวฉันเพียงคนเดียวที่ไม่บิดเบือน ในโลกที่มีแต่ผู้คนที่บิดเบี้ยว หรือตัวฉันเองที่ยังคงเหมือนเดิมเป็นสิ่งที่”ผิดเพี้ยน” เมื่อฉันได้มองดูผู้คนที่บิดเบือนตามท้องถนน ในเมืองที่บิดเบี้ยว ทำให้ฉันคิดว่าโลกมันผิดเพี้ยน ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรถ้าโลกเกิดการการบิดเบือนต่อไปจนถึงจุดวิกฤต

จนกว่าจะถึงเวลานั้น ฉันจะเฝ้าดูการบิดเบือนต่อไป ฉันคือนักสืบสิ่งบิดเบือน