ตอนที่ 846 : ความคิดเห็นที่พลิกผัน

หยางหลิงหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เมื่อนึกถึงภาพเมื่อครู่นี้ หัวใจของเธอก็ยังสั่นไม่หาย หากเธอมาช้าไปอีกแค่เสี้ยววินาทีแล้วล่ะก็…

เรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้นเธอไม่กล้าคิดถึงมันเลย ทันใดนั้นเธอก็ทุบไปที่หน้าอกของหลูซิน ก่อนจะด่าเขาทันที

แต่หลูซินกลับไม่ได้โกรธเธอเลย ทั้งยังรู้สึกดีใจเสียด้วยซ้ำ ก่อนจะส่งยิ้มที่ดูซื่อ ๆ ให้กับเธอ

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเขา หยางหลิงก็ด่าไม่ลงอีกต่อไป ก่อนจะเลิกทุบเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ยิ้มอะไร”

“ก็ยิ้มให้กับภรรยาของผมไง คุณกลับมาจริง ๆ ด้วย” หลูซินกอดเธออีกครั้ง พร้อมกับลูบไปที่แผ่นหลังของเธอเบา ๆ “ที่รัก ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”

หยางหลิงอยากจะผลักเขาออกไป กระทั่งรู้สึกถึงความเปียกชุ่มตรงบริเวณไหล่ เธอจึงชะงักไปทันที และมือที่ตั้งใจจะผลักเขาออกไปก็เปลี่ยนเป็นกอดเขาแทน

เธอรู้สึกจุกที่ลำคอเล็กน้อย ก่อนจะร้องไห้ออกมา “ต่อไปคุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ต่อให้คุณต้องเป็นขอทาน ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณ เราทั้งสี่คนจะสู้ไปด้วยกัน”

“อืม ! ” หลูซินพยักหน้าอย่างหนักแน่น และลูกชายที่กอดขาของเขาอยู่ก็ร้องไห้ตามไปด้วยเช่นกัน

เหล่าผู้ชมที่เห็นฉากนี้ต่างก็น้ำตาซึมไปตาม ๆ กัน

ทันใดนั้นเอง ก็ได้มีเสียงเล็ก ๆ แทรกขึ้นมาทำลายบรรยากาศนี้ลงไป

“ขอทานหรือ ? คุณลุงไม่มีโอกาสนั้นหรอกค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หยางหลิงก็ตกตะลึงไปทันที ใครพูดกัน ?

ทันใดนั้น หลูซินก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เขามองไปที่โจวโจว พร้อมกับแนะนำให้หยางหลิงรู้จัก “ที่รัก นี่คือปรมาจารย์น้อย เมื่อครู่นี้เธอได้อยู่คุยกับผม ผมจึงยังไม่ได้กระโดดลงไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางหลิงก็หันไปมองโจวโจวด้วยความซาบซึ้งใจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ขอบคุณหนูมากเลยนะ ปรมาจารย์น้อย”

เมื่อได้ยินคำเรียกนี้ โจวโจวก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมาว่า “ก็บอกแล้วไงว่าให้เรียกหนูว่าอาจารย์ฟู่กุ้ย”

หนูน้อยดูน่ารักและอ่อนโยนขนาดนี้ แต่ทำไมชื่อของเธอถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้กันล่ะ แต่มันก็ไม่ได้กระทบต่อความน่ารักของเธอเลยแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางหลิงและหลูซินก็ทนไม่ไหว และหัวเราะออกมา

จากนั้นทั้งสองคนก็รีบให้ความร่วมมือทันที “ใช่แล้ว ๆ อาจารย์ฟู่กุ้ย เราเรียกผิดเอง”

โจวโจวจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ พร้อมกับมืออ้วน ๆ ของเธอที่โบกไปมา ก่อนจะพูดอย่างใจกว้างว่า “หนูให้อภัยพวกคุณก็ได้ค่ะ”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็มองไปหลูซิน พร้อมกับพูดด้วยใบหน้าที่ดูเศร้าสร้อย แต่ก็ยังแฝงความภาคภูมิใจอยู่เล็กน้อยว่า “คุณลุงไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นขอทานหรอกนะคะ อย่ากังวลไปเลย ขอทานไม่ใช่อาชีพที่ใคร ๆ ก็เป็นได้ โชคของคุณลุงกำลังจะมา ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่คุณลุงจะได้เป็นขอทาน”

“การเป็นขอทานนั้นต้องมีพรสวรรค์ด้วย ต้องเป็นแบบหนูเท่านั้นถึงจะเป็นได้”

ขณะที่พูดนั้น เธอก็เชิดคางสองชั้นขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

ในวงการขอทาน เธอคือความภูมิใจของสวรรค์ !

เพราะพวกเขามักจะไล่ให้เธอไปเป็นขอทานเสมอ

ด้วยคำพูดที่ดูไร้เดียงสาของเธอ จึงทำให้ทุกคนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

หยางหลิงรู้สึกชอบหนูน้อยคนนี้มาก ๆ เธอจึงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “จริงหรือ ? โชคของพวกเรากำลังจะมาจริง ๆ หรือ ? ”

“จริงค่ะ” โจวโจวพยักหน้าอย่างจริงจัง “คำทำนายของหนูไม่มีทางผิดอย่างแน่นอน”

“แม้ว่าความโชคครั้งนี้จะไม่ได้ดีเท่ากับโชคครั้งก่อน ๆ แต่ก็ไม่ได้แย่เลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางหลิงก็ยิ่งรู้สึกก็รู้สึกพอใจมาก ๆ แล้ว

เธอไม่ได้อยากร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี ขอแค่ครอบครัวของเธอได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขก็พอแล้ว

เรื่องที่พักอาศัย อาหารการกินต่าง ๆ มันเป็นส่วนหนึ่งในการดำรงชีวิตก็จริง แต่ของเหล่านั้นก็เป็นเพียงสิ่งของนอกกาย

หลังจากที่หลูซินได้ผ่านประสบการณ์นี้มาแล้ว เขาจึงเปลี่ยนเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากขึ้น

เขาถอนหายใจยาว ๆ ออกมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ตราบใดที่ภรรยาและลูก ๆ คอยอยู่เคียงข้างฉัน แค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว”

ครอบครัวคือแรงบันดาลใจสำคัญสำหรับเขาเพื่อให้สู้ต่อ

โจวโจวพยักหน้ารับ “ไม่มีปัญหาค่ะ หากไม่มีอะไรแล้ว หนูขอวางสายนะคะ”

ขณะที่พูด เธอก็ยกมือขึ้นมาเตรียมที่จะกดวางสาย แต่หลูซินก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงรีบเรียกเธออีกครั้ง “เดี๋ยวก่อน”

โจวโจวจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ก่อนจะเห็นหลูซินเกาศีรษะด้วยความรู้สึกผิด “ฉันให้เงินเธอน้อยเกินไป ฉันจะให้เธอเพิ่มอีกหน่อย”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองให้เงินหนูน้อยแค่หนึ่งหยวนกว่าเอง เขาจึงรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

ด้วยเงินที่เขาให้ คงจะพอซื้อได้แค่หมั่นโถวเพียงลูกเดียวเท่านั้น

แต่โจวโจวกลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย “ไม่เป็นไรค่ะ การเสี่ยงทายของหนูมีไว้เพื่อให้เข้าใจเหตุและผลเท่านั้น จะให้เท่าไหร่ก็ได้”

ทันทีที่พูดจบ หนูน้อยก็กดตัดสายไปทันที

หลังที่กดวางสาย เธอก็กุมไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองทันที “ไอ้หยา” เธอเพิ่งจะปฏิเสธเงินไปอย่างนั้นหรือ

และภาพนี้ก็ได้สร้างเสียงหัวเราะให้กับเหล่าผู้ชมไม่น้อยเลยทีเดียว

“เยี่ยม ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเธอนั้นจะไม่สนใจเงินจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้”

“ฮ่า ฮ่า เธอช่างแสดงละครเก่งจริง ๆ ”

“อาจารย์ฟู่กุ้ย หลักการของอาจารย์อยู่ที่ไหนกัน ! ”

หลักการของเธอยังคงอยู่ มิเช่นนั้นเธอคงจะเรียกเก็บเงินเยอะ ๆ ไปแล้ว

โชคดีที่โจวโจวยังเข้าใจกฎของลัทธิเต๋าดี เธอจึงไม่เรียกเก็บเงินเพิ่ม

หากเธอทำแบบนั้น มีหวังสวรรค์ต้องส่งสายฟ้าลงมาฟาดเธออย่างแน่นอน

เหอะ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะ ในตอนที่คุณลุงคนนั้นพูดถึงเรื่องเงินขึ้นมา สวรรค์คงเริ่มถูมือแล้วแน่ ๆ

ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย

โจวโจวลูบไปที่ทรงผมเรียกโชคลาภและทองหยวนเป่าบนศีรษะของตัวเองด้วยความหวาดผวา

ฮึ่ม เธอจะไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน !

เมื่อเห็นว่าหนูน้อยตระหนักถึงเรื่องนี้ สวรรค์จึงได้ยอมกลับด้วยความเสียดาย

“เอาละ มีใครอยากดูดวงอีกไหมคะ ? ”

โจวโจวเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

ในเวลานี้ ความคิดเห็นก็ได้ระเบิดขึ้นมา “ฉัน ฉัน ฉัน” และจำนวนคนที่รอขึ้นไลฟ์สดนั้นก็มีเยอะมาก ด้วยความคึกคักนี้ จึงได้ดึงดูดผู้คนให้เข้ามาดูเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฉินเลี่ยทำการคัดเลือกคน ก่อนจะกดรับสาย

และโจวโจวก็ได้เขย่าเหรียญทองแดง เพื่อทำนายครั้งแล้วครั้งเล่า

จู่ซือเอี๋ยเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อย พลางคอยเอ่ยเตือนอยู่ด้านข้างว่า “รีบประกาศให้ผู้คนไปที่อารามซานชิงของเราสิ ! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวโจวก็ได้สติกลับมาทันที ก่อนจะปาดเหงื่อบนหน้าฝาก และรีบพูดขึ้นว่า “หากทุกคนว่าง ก็เชิญไปกราบไหว้ที่อารามซานชิงได้นะคะ ที่นั่นศักดิ์สิทธิ์มากเลยล่ะค่ะ”

คนที่ยังไม่ได้ขึ้นไลฟ์ต่างก็รีบถามขึ้นทันทีว่า “ถ้าเราไป อาจารย์ฟู่กุ้ยจะดูดวงให้กับเราหรือเปล่า ? ”

“แน่นอนค่ะ” โจวโจวพยักหน้ารับ “ตราบใดที่พวกคุณไปกราบไหว้อารามซานชิงของหนู และหากอยากพบกับหนู ต่อไปหนูจะไปตั้งแผงดูดวงที่บนสะพานลอยในช่วงค่ำของทุกวัน ไปหาหนูที่นั้นได้เลยค่ะ หากใครไปที่อารามซานชิงมาแล้ว หนูจะลดราคาให้พวกคุณอีกด้วย”

โอ้ เธอช่างใจกว้างมากจริง ๆ

เธอยังมีส่วนลดให้กับพวกเขาอีกด้วยอย่างนั้นหรือ

เหล่าผู้ชมต่างก็รู้สึกขบขันกับหนูน้อยเป็นอย่างมาก แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจและใช้เรื่องนี้มาหัวเราะเยาะเธออีก

จะมาล้อเล่นกับอาจารย์ที่เก่งขนาดนี้ได้อย่างไร การดูดวงทั่วไปนั้นครั้งละหลายหมื่นหยวนเลยทีเดียว แต่เธอคิดแค่ไม่กี่ร้อยหยวน แบบนี้มันเกินคำว่าคุ้มไปแล้ว

ต่อให้ไม่ลดราคา มันก็ยังคุ้มค่าที่จะจ่ายมาก ๆ

ฉินเลี่ยชำเลืองมองไปยังช่องแสดงความคิดเห็น และพบว่าตอนนี้จำนวนความคิดเห็นนั้นเยอะมาก และส่วนใหญ่เป็นไปในทางที่ดี

ก่อนจะแอบพยักหน้าเงียบ ๆ

ตอนนี้เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก แต่กลับมีบางคนที่รู้สึกไม่พอใจ

ใช่แล้ว สองสามีภรรยาพยายามแสดงความคิดเห็นเพื่อปลุกปั่นเหล่าผู้ชมคนอื่นอยู่ แต่น่าเสียดายที่เหล่าผู้ชมไม่ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิด

พวกเขาต่างก็พยายามอย่างหนัก แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นมีใครด่าโจวโจวอีกเลย

ในที่สุดความอดทนของพวกเขาก็ได้พังทลายลง และรัวคำด่าอย่างบ้าคลั่งออกมา “สมแล้วที่เป็นมหาเศรษฐี แค่มีเงินทุกอย่างก็ราบรื่น ล้างมลทินของตัวเองได้เร็วดีนี่นา ? ”

“คงยังไม่รู้สินะ ว่าชีวิตและครอบครัวของชาวบ้านธรรมดา ๆ ผู้น่าสงสารที่ถูกคุณเตะจนขาหักคนนั้นพังพินาศแค่ไหน”

“มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ไม่กลัวเวรกรรมบ้างเลยหรือ ? ”

ทันทีที่ความคิดเห็นนี้ปรากฏขึ้นมาท่ามกลางความคิดเห็นเชิงบวกของคนอื่น ๆ

ฉินเลี่ยที่เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากทันที ก่อนจะคลิกไปที่คอมพิวเตอร์อยู่ 2-3 ครั้ง และกดเชื่อมต่อทันที

ชายคนนั้นยังคงสาปแช่งไม่ยอมหยุด ทันใดนั้นเองหน้าจอของเขาก็สว่างวาบขึ้นมา และใบหน้าใหญ่ ๆ ของเขาก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ…