ตอนที่ 379 : ของขวัญจากคุณแม่

เมื่ออันหย๋าจากไปแล้ว เย่หลิงเฟิงก็พาโจวโจวกลับที่บ้านของตัวเองเงียบ ๆ และนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนเธออยู่สักพัก เมื่อเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว เขาจึงอุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องนอน

เย่หลิงเฟิงถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตาลงและมองไปยังลูกสาวที่อยู่เตียง ตอนนี้สภาพจิตใจของโจวโจวถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว

หากเป็นเช่นนี้ เขาก็วางใจได้แล้ว

ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าของเธอที่วางอยู่บนหัวเตียง ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขามักจะรู้สึกว่าวันนี้จู่ซือเอี๋ยดูค่อนข้างเงียบผิดปกติ ราวกับจะพยายามหลบหน้าพวกเขาอยู่

เขาหรี่ตาลง ก่อนจะถูปลายนิ้วของตัวเองเบา ๆ และในตอนที่กำลังจะพูดบางอย่างนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เขารีบกดวางสายในทันที เพราะเห็นว่าโจวโจวกำลังหลับอยู่ จากนั้นก็รีบเดินออกจากตรงนั้น

บนเตียง โจวโจวขยับปากเล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวและนอนหลับอย่างสนิทไปอีกครั้ง

ทันใดนั้น จู่ซือเอี๋ยก็ได้ลอยออกมาจากรูปไม้แกะสลัก ก่อนจะช่วยห่มผ้าให้กับหนูน้อย พลางยืนมองเธออยู่เงียบ ๆ

เขาเกาศีรษะของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเริ่มกลัดกลุ้มใจขึ้นมาเล็กน้อย คนในตระกูลนี้กำลังคิดจะหักกระดูกคนแก่อย่างเขาอยู่หรืออย่างไรกัน

เขาเพียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ เท่านั้น ก่อนจะลอยกลับเข้าไปในรูปไม้แกะสลัก

โจวโจวที่ไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งนี้ ตอนนี้เธอกำลังกางแขน กางขาสั้น ๆ ของเธอออก และหลับลึกไป

วันต่อมา โจวโจวค่อย ๆ คลี่ตาขึ้น เมื่อเห็นว่าผ้าม่านเป็นสีดำ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธออยู่บ้านของเย่หลิงเฟิง

เพราะห้องนอนที่คุณย่าฉินเตรียมให้เธอนั้นล้วนถูกตกแต่งด้วยสีชมพูทั้งหมด

หนูน้อยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะกลิ้งตัวไปมาด้วยรอยยิ้ม ทว่าเธอข้าง ๆ เธอกลับว่างเปล่า

เมื่อเงยหน้าขึ้นมามอง ก็ไม่เห็นดวงตาที่อ่อนโยนและใบหน้าที่ดูใจดีอยู่ตรงนี้อีกแล้ว

โจวโจวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งสติกลับมาได้

เมื่อคืนนี้แม่ของเธอกลับไปเกิดแล้วนี่นา

ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ได้เจอแม่อีกแล้ว

จะไม่มีคนคอยขานรับในตอนที่เธอตะโกนว่าคุณแม่ และก็จะไม่มีคนคอยเล่านิทาน หรือร้องเพลงกับเธออีกต่อไปแล้ว…

ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่หัวใจดวงน้อย ๆ อย่างไร้ความปราณี ริมฝีปากน้อย ๆ สั่นเครือ ก่อนจะเปล่งเสียงร้องออกมา “ฮือ”

เย่หลิงเฟิงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้นมา เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาดูในทันที

เมื่อเปิดประตูห้อง เขาก็เห็นโจวโจวกำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก หนูน้อยร้องตะโกนออกมาว่า “คุณแม่” ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หัวใจของเย่หลิงเฟิงก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน

เขาเดินเข้าไป ก่อนจะอุ้มโจวโจวขึ้นมา

โจวโจวกอดคอของเขาเอาไว้ พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับแทบจะขาดใจ “คุณแม่ หนูจะเอาคุณแม่…”

เย่หลิงเฟิงถึงกับพูดไม่ออก ในตอนนี้เขารู้สึกสับสนไปหมด

ทั้งเสียใจกับการจากไปของอันหย๋า และยังเศร้าเพราะว่าเขาไม่รู้จักโจวโจวดีเท่ากับฉินเลี่ยอีก

ใช่แล้ว ฉินเลี่ยพูดถูก

เพราะตอนนั้นโจวโจวยังไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ และเมื่อเธอได้รับรู้ว่าจะไม่เจอแม่อีกต่อไปแล้ว เธอจึงแบกรับความเจ็บปวดจากการสูญเสียในครั้งนี้ไม่ไหว

“โจวโจว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง พลางเงยหน้าขึ้นเพื่อข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เขาหลับตาลงก่อนจะพูดอย่างเข้มแข็งว่า “โจวโจว แม่ของหนูได้จากเราไปแล้วนะ”

และตอนนี้โจวโจวก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

เย่หลิงเฟิงเองก็ทำใจพูดต่อไม่ไหวอีกแล้ว เขาจึงได้แต่กอดเธออยู่เงียบ ๆ

เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ เขาจึงอุ้มโจวโจวไปยังห้องนอนของเขา และเปิดลิ้นชักบนหัวเตียงออกก่อนจะหยิบกล่องใบหนึ่งออกมา เขาเปิดมันแล้วหยิบกำไลหยกขึ้นมาพร้อมกับยื่นมันให้เธอ “โจวโจว ดูนี่สิ นี่คือของที่คุณแม่ฝากเอาไว้ ถ้าหนูคิดถึงคุณแม่เมื่อไหร่ เราก็มาดูกำไลหยกอันนี้กันดีไหม ? ”

โจวโจวลืมตาขึ้น มือน้อย ๆ คู่นั้นจับกำไลหยกเอาไว้แน่น แต่น้ำตาก็ยังคงไหลเป็นทางไม่ยอมหยุด ทันใดนั้นเธอก็เอ่ยถามเขาอย่างเป็นห่วง “แล้วคุณพ่อล่ะคะ ? ”

“ถ้าคุณพ่อยกให้หนู เวลาที่คุณพ่อคิดถึงคุณแม่ขึ้นมา คุณพ่อก็จะไม่มีของอะไรไว้ระลึกถึงคุณแม่สิคะ”

ขณะที่พูด เธอก็ได้คืนกำไลหยกให้เขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก หนูน้อยกอดเขาเอาไว้ และซุกใบหน้าเล็กไปที่คอของเขา จนรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นของน้ำตา “คุณพ่อก็คิดถึงคุณแม่มาก ๆ เลยไม่ใช่หรือคะ”

เพียงแค่คำพูดคำเดียวของหนูน้อย ทันใดนั้นดวงตาของเย่หลิงเฟิงก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

เขากอดโจวโจวแน่นขึ้นเล็กน้อย

โจวโจววางคางไว้ที่ไหล่ของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ก่อนจะพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “ถ้าหนูคิดถึงคุณแม่ หนูค่อยมาขอดูกำไลกับคุณพ่อก็ได้ค่ะ”

“เอาแบบนั้นก็ได้” เสียงของเย่หลิงเฟิงฟังดูแหบแห้งยิ่งกว่าเดิม ทั้งยังมีอาการสั่นเล็กน้อยอีกด้วย

สองพ่อลูกกอดกันท่ามกลางความรู้สึกอ้างว้างและโหยหา

“เอ่อ….” ขณะนั้นเอง จู่ซือเอี๋ยก็ค่อย ๆ ลอยออกมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ที่จริงแล้ว อันหย๋าก็ได้ให้ของขวัญกับโจวโจวด้วยเช่นกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สองพ่อลูกหันไปมองเขาพร้อมกัน

ทันใดนั้น จู่ซือเอี๋ยก็ค่อย ๆ หยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

มันเป็นแสงวงกลมที่เป็นแสงสีทอง และยังทำให้เป็นรูปทองหยวนเป่าอีกด้วย

ทันทีที่เขาหยิบมันออกมา เจ้าทองหยวนเป่านั้นก็พุ่งไปหาโจวโจวทันที มันได้ลอยไปยังศีรษะของหนูน้อย พลางกระโดดอย่างดูเพลิดเพลิน สุดท้ายก็ตกลงไปที่ทรงผมเรียกโชคลาภของเธออย่างมั่นคง

โจวโจวตกตะลึงไปเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นไปลูบมันทันที เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อน หนูน้อยจึงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหันไปมองเย่หลิงเฟิง

เห็นได้ชัด ว่าแสงสีทองนี้คือจากแสงสีทองแห่งการปกป้องประเทศของเขา

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?

ดวงตาของเย่หลิงเฟิงแข็งกร้าวขึ้นมาทันที “ผมขอให้ท่านมอบมันให้กับหย๋าหย๋าไม่ใช่หรือ ? ”

ทันใดนั้น บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขาก็เย็นลงทันที มันเยือกเย็นจนรู้สึกหดหู่ใจ จู่ซือเอี๋ยตกใจจนต้องถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะรีบอธิบายว่า “เรื่องนี้จะมาโทษข้าไม่ได้หรอก เพราะทุกอย่างนี้เป็นคำสั่งของอันหย๋า ! ”

เมื่อได้ยินชื่อของอันหย๋า เย่หลิงเฟิงจึงค่อย ๆ ข่มอารมณ์ให้กลับสู่ปกติ เพียงแต่สีหน้าของเขายังดูเย็นชาเช่นเดิม “ช่วยเล่าให้เราฟังได้ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ? ”

จู่ซือเอี๋ยเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ “อืม ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟัง แต่พวกเจ้าก็อย่าโกรธข้าล่ะ และห้ามโทษข้าด้วย เพราะข้าเองก็จนปัญญาเช่นกัน”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็เห็นดวงสีดำขลับของโจวโจวกำลังจ้องมาที่เขาอยู่ ดวงตาคู่นั้นยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตาอยู่ มันดูไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก ใบหน้าของหนูน้อยเต็มไปด้วยน้ำตา แลดูน่าสงสารเหลือเกิน

จู่ซือเอี๋ยถึงกับใจอ่อนทันที ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ และพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว โจวโจวให้ข้านำบุญกุศลนั้นให้อันหย๋า ซึ่งข้าก็ได้ให้ไปแล้ว ส่วนเจ้าก็แบ่งแสงสีทองจากการปกป้องประเทศให้เธออีก แต่อันหย๋าไม่ต้องการ นางบอกกับข้าว่า ชาติหน้าของนางนั้นจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะ นางไม่ได้สนใจเลย แต่สิ่งที่นางสนใจนั้นคือพวกเจ้าสองคนมากกว่า นางหวังแค่ให้พวกเจ้าสองคนมีความสุขก็เท่านั้น”

“ฉะนั้นแล้ว นางจึงขอรับแสงแห่งบุญกุศลไปส่วนหนึ่งเท่านั้น และส่วนที่เหลือก็ขอให้ข้านำแสงสีทองแห่งการปกป้องประเทศทำเป็นหน้ากากสีทองให้กับโจวโจว และหน้ากากสีทองนี้สามารถปกป้องไม่ให้โจวโจวถูกฟ้าผ่าครั้งที่สามได้”

“นี่คือคำพูดของอันหย๋า โจวโจวชอบทรงผมเรียกโชคลาภของตัวเองที่สุด นางจึงไม่อยากให้ฟ้าผ่าโจวโจวอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นลูกสาวของนางก็จะต้องเสียใจ และนางเองไม่มีของอะไรมอบให้โจวโจวเลย จึงมอบของสิ่งนี้ให้เธอแทน”

เขาพูดจบในลมหายใจเดียว ก่อนจะมองไปยังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ

ใบหน้าของโจวโจวเต็มไปด้วยความงุนงง เห็นได้ชัดว่าเธอคาดไม่ถึงกับเรื่องนี้

เธอแตะไปยังทองหยวนเป่าบนศีรษะอีกครั้ง ก่อนจะทำหน้าบึ้ง และร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอไม่ได้ร้องไห้เสียงดังเหมือนก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่หยดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา ซึ่งทำเอาคนที่เห็นรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

จู่ซือเอี๋ยอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “โจวโจว เจ้าเป็นคนของลัทธิเต๋า เจ้าควรจะรู้ดีว่านี่คือผลที่ดีที่สุดสำหรับนางแล้ว”

“หากครั้งนี้นางไม่ได้กลับไปเกิด เช่นนั้นนางก็จะกลายเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยว และจะไม่มีโอกาสได้ไปเกิดอีกต่อไป ส่วนบุญกุศลเหล่านั้น ก็เพียงพอให้นางมีชีวิตที่ดีในชีวิตหน้าแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องให้มากไปกว่านั้นหรอก”

“หนูรู้ค่ะ” โจวโจวปาดน้ำตาของเธอ อุ้งมือเล็ก ๆ เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอกอดเย่หลิงเฟิงเอาไว้แน่น ก่อนจะพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “หนูก็แค่คิดถึงคุณแม่เท่านั้นเอง”

เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะให้แสงแห่งบุญกุศลกับเธอ เพื่อจะปกป้องทรงผมเรียกโชคลาภของเธอก็เท่านั้น

เย่หลิงเฟิงเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ที่แท้หย๋าหย๋าก็รู้เรื่องหมดแล้ว และรวมไปถึงเรื่องที่เขาจะให้แสงสีทองแก่เธอด้วย

ใช่แล้ว เธอเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบมาโดยตลอด

ในเมื่อเป็นคำสั่งของเธอที่ขอร้องให้จู่ซือเอี๋ยทำ และเธอก็ไปเกิดใหม่แล้ว พวกเขาจึงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้อีก

ชีวิตนี้ของเขาช่างติดหนี้เธอมากมายเหลือเกินจริง ๆ