“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ อร่อยมากเลย”

“ไม่เป็นไรเลย ดีใจที่เธอชอบ”

 

หลังจากรับประทานเสร็จ อาสุมิดูพึงพอใจสุดๆ ชมเชยฝีมือปรุงของอิโอริไม่หยุด ทั้งเรื่องรสชาติและการจัดจาน

เพราะช่วงนี้เธอกินแต่อาหารว่างเบาๆ อย่างข้าวปั้นมาตลอด ความประทับใจในมื้อนี้เลยยิ่งทวีคูณ

 

“ว่าแต่ ครอบครัวนายทำร้านอาหารรึเปล่า? ตอนสตรีมเห็นบอกว่าพ่อแม่เป็นพนักงานบริษัท”

“พ่อแม่ฉันเป็นคนธรรมดานี่แหละ แต่ที่บ้านไม่ค่อยมีใครอยู่ เลยต้องไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าจนกว่าจะเข้ามัธยม”

 

พ่อและแม่ของอิโอริทำงานทั้งคู่และมักต้องอยู่ห่างจากบ้าน ดังนั้นเขาจึงต้องอยู่กับปู่และย่า และพวกเขาเปิดร้านอาหาร ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำอาหารเป็น

แม้ฝีมือปรุงจะดี แต่เขาไม่ได้เป็นถึงระดับมืออาชีพ  

เขาไม่ได้ฝึกทำอาหารเพราะต้องทุ่มเวลาให้กับการวาดภาพ

 

“พ่อแม่นายยุ่งมากสินะ”

“จะเรียกว่ายุ่งหรือไม่ค่อยกลับบ้านดีหล่ะ แต่ฉันไม่ค่อยได้เจอพวกเขาตั้งแต่เข้า ม.ปลายแล้ว”

“…เหมือนฉันเลย”

“หืม? พูดอะไรหรือป่าว?”

“เปล่าค่ะ”

 

อาสุมิพูดในลำคอเบาๆ น้ำเสียงกลับผสมระหว่างดีใจและเศร้า อิโอริรู้สึกสงสัย แต่ไม่อยากถามต่อ

คงเป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอต้องดูแลตัวเอง ทั้งเรียนและสตรีมไปพร้อมกัน

คิดได้ดังนั้นเขาจึงอยากช่วยเธอให้มากขึ้นอีกหน่อย

 

“เอาล่ะ เรื่องนั้นไว้ฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้เธอจะทำอะไร?”

“หมายถึงอะไรเหรอ?”

 

อิโอริถาม อาสุมิเอียงหัวเล็กน้อย

 

“ถ้าไม่รังเกียจ มินาเสะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณมากินข้าวเย็นที่นี่ได้นะ”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่ฉันไม่อยากเป็นภาระมากกว่านี้ อีกอย่าง นายก็คงมีงานต้องทำเหมือนกันไม่ใช่หรอ โทกิซากะซัง?”

 

อาสุมิปฏิเสธอย่างสุภาพ ทว่าดวงตาเย็นยะเยือกและน้ำเสียงแข็ง ทำให้เขาเข้าใจว่าเธอยังไม่ไว้ใจเขามากนัก

ก็นะเขาไม่ได้สนิทกับเธอ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่จะระมัดระวัง

 

“ฉันเป็นห่วงคนรู้จักที่ไม่ได้กินข้าวดีๆ ถ้าไม่อยากมาที่นี่ ฉันใส่กล่องเอาให้ก็ได้นะ”

“ฉันกลัวมันจะกระทบงานของ ‘เซนเซย์’ มากกว่า”

 

เป็นการปฏิเสธอย่างเป็นทางการและทำโดยคิดถึงอิโอริด้วย

จริงๆ เธอก็เป็นแฟนคลับเขา และคงรู้สึกขอบคุณเลยพูดอย่างนั้นออกมา

อย่างไรก็ตาม อิโอริก็เป็นแฟนคลับของอาสุมิและเฮียวกะด้วย ดังนั้นเขาจึงอดสงสัยเกี่ยวกับพฤติกรรมการกินของเธอไม่ได้

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าต้องกินให้เป็นเวลา ยังไงฉันก็ทำอาหารไม่เกี่ยวกับงานอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก”

“…ได้ค่ะ ฉันจะมากินแค่ทุกๆสามวันค่ะ จะไม่เกินกว่านั้น”

“โอเค งั้นตกลงตามนี้”

 

อาสุมิยอมถอย เป็นข้อยุติที่เขาพอใจ

สำหรับอิโอริ การปล่อยให้คนที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมชั้นและที่สตรีมด้วยกันป่วยจะทำให้เขาเสียใจยิ่งกว่า

เขารู้ดีว่าอาชีพสายครีเอทีฟมักมีปํญหาเรื่องสุขภาพ และหลายคนที่รู้จักก็เจอเหตุการณ์นั้นมาแล้ว

 

“งั้น ขออีกเรื่องนึงได้ไหม?”

“ว่าไง?”

 

อาสุมิชูนิ้วชี้ พลางมองไปรอบห้อง

 

“เอาเป็นว่าสำหรับคำขอบคุณของมื้อนี้… เอ่อ ขอพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ห้องรกมากจนฉันทนไม่ไหว ช่วยจัดให้เรียบร้อยดีมั้ย? ฉันไม่อยากกินข้าวในที่รกขนาดนี้”

“ก็จริง แต่ของเยอะขนาดนี้ จะเรียกคนมาทำความสะอาดก็คงแพง เอายังไงดี?”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะเรียกผู้จัดการฉันมาจัดการแทน–ถือว่าเป็นการลงโทษคนทำข้อมูลรั่วไหล”

 

แทนที่จะขอบคุณเฉยๆ อาสุมิไม่ยอมทนเห็นสภาพห้องรก แล้วเสนอตัวจะจัดให้เรียบร้อย

ทั้งยังจะเอาผู้จัดการมาช่วยจัดอีกต่างหาก

ดูท่าจะเป็นโอกาสดีให้ได้เคลียร์เรื่อง “การรั่วไหล” กับทีมโดยตรงไปในตัว

 

“โห ดุเดือดเร้าใจ จัดหนักเลยนะ แล้วสรุปคนที่ทำรั่วคือผู้จัดการเหรอ?”

“เซนบงกิซังบอกว่าจะส่งของตัวอย่างมาให้เราน่ะ”

“อ้อ งั้นคงไม่ต้องห่วงสินะ”

“ฉันอยากขอโทษด้วย… แต่มื้อเย็นวันนี้อร่อยมาก ฉันเลยอยากลองฝีมือคุณทำเมนูอื่นๆ บ้าง”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

 

นอกจากขอบคุณอาหารและห้องรกแล้ว อาสุมิยังอยากลองฝีมือเขาอีกด้วย

เธอหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อพูดถึงใจจริงนั้นออกมา

 

“จะว่าไป…”

“มะ… มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ฉันแปลกใจว่า เธอใช่คนนั้นจริงหรือ เปลี่ยนจากคนเย็นชาเมื่อเช้าเยอะเลย”

“ขอโทษที่ก่อนหน้านี้ทำตัวไม่เป็นมิตรก่อนค่ะ”

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าอาสุมิเมื่อเช้านี้และตอนนี้เป็นคนละคนกันโดยสิ้นเชิง

อาสุมิตอบสนองต่อการหยอกล้อเล็กๆ น้อยๆ ของอิโอริด้วยน้ำเสียงงอนๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

ทั้งในฐานะเพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมชั้นเรียน

อิโอริเต็มไปด้วยความตกใจและสับสน สงสัยว่าเธอคนนี้เป็นแบบจริงๆ หรือเปล่า

 

“แล้วก็ คาแรกเตอร์ในสตรีมกับตัวจริงนี่แทบไม่เหมือนกันเลย”

“แน่นอนค่ะ ‘ฉัน’ กับ ‘คนนั้น’ เป็นคนละคนกัน แล้วก็เลิกคุยเรื่องนี้ดีมั้ย?”

 

เธอโต้กลับชัดเจน แต่เขาเข้าใจดีว่าการสร้างคาแรกเตอร์เป็นเรื่องปกติ

เสียงเธอมีแววเย็นชาอีกครั้ง เขาจึงไม่เสี่ยงพูดต่อ แล้วปิดท้ายว่า

 

“เจอกันอีกทีอีกสองวันข้างหน้านะ”

 

แล้วก็จบการสนทนา

เพราะอาสุมิมีกำหนดสตรีมตอนสี่ทุ่ม เขาจึงช่วยจัดจานชามนิดหน่อย แล้วเดินไปส่งเธอที่ประตูทางเข้า

 

“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ”

 

เธอโค้งคำนับ สุภาพ ก่อนจะเปิดประตูออกไป

อิโอริถอนหายใจโล่งอก ในที่สุดคดีข้อมูลรั่วไหล วันนี้ก็คลี่คลายไปได้ด้วยดี

เขายกมุมปากเล็กน้อย แล้วผ่อนคลาย

 

“อ๊ะ…”

 

ก่อนที่จะเดินเข้าไป อาสุมิหันกลับมาที่ประตู

 

“ลืมอะไรหรอ?”

“เปล่าค่ะ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะคะ”

 

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอิโอริที่ยืนอยู่ที่ทางเข้า อาสุมิก็โบกมือน่ารักๆ ให้กับอิโอริก่อนจะเดินออกไป

เรื่องนี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่ออิโอริที่กำลังไม่ทันระวังตัว

ดวงตาของอิโอริเบิกกว้างเมื่อเห็นพฤติกรรมหงุดหงิดอย่างไม่คาดคิดของอากิซึมิ

ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกละอายใจตัวเองที่คิดง่ายเกินไปและคิดว่าเธอเป็นคนน่ารัก

 

ดังนั้น เหมือนกับว่าเพื่อปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ อิโอริตอบกลับไปว่า  “ถ้าเธอทำแบบนั้นได้ ช่วยใจดีกับฉันมากกว่านี้อีกหน่อยสิ”

 

 

คืนนั้น… บนหน้าจอสตรีมของ “อุคะจัง”

 

เสียงแชทแฟนคลับคึกคักกว่าปกติ

 

[อุคะจัง มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเหรอ?][ตื่นเต้นจังนะ][ไม่ใช่ มีผู้ชายมารึเปล่า!?]  [เกิดอะไรขึ้นน้า~][หืม? ฉันยอมรับแค่หม่าม้าคังคิทสึนะ]  

 

“ดูเหมือนงั้นหรอ? ที่จริงเพิ่งกินอาหารอร่อยๆมาเองแหละ…”

 

อุคะจังยิ้มหวาน ก่อนจะเล่าเรื่องมื้อเย็นสุดพิเศษให้แฟนๆ ฟังด้วยความสุข