“อิโอริคุง พอจะมีเวลาสักครู่ไหมคะ?”

 

หลังจากกลับถึงบ้านในวันถัดจากวันวาเลนไทน์ ขณะกำลังคุยเรื่องการไลฟ์และโปรเจกต์ต่างๆ กับอาสุมิในอนาคต เธอก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีลังเล

 

ไม่รู้ว่าเธอยังรู้สึกลำบากใจในการเรียกชื่อ หรือว่าแค่ติดนิสัยที่เคยเรียกด้วยนามสกุลกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีท่าทีลนลานเล็กน้อย

 

“มีอะไรเหรอ?”

“เอ-เอ่อ……มื้อเย็นต้นสัปดาห์หน้า อยากกินอะไรคะ?”

 

เนื่องจากพวกเขาไปซื้อของแยกกัน คำตอบของอิโอริจึงส่งผลต่อแผนการหลายอย่าง

ดูเหมือนว่าเธอจะอยากถามถึงเมนูอาหารเย็นในวันที่เธอเป็นคนทำ

 

แต่อย่างไรก็ตาม เธอดูท่าทางแปลกไปจากปกติ

หลังจากที่อิโอริตอบคำถามไปแล้ว อาสุมิก็จับชายกระโปรงชุดนักเรียนของเธอ—พฤติกรรมที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก

 

“หนาวอยู่เหรอ?”

“เอ๊ะ อ๊ะ……”

“ก็เห็นจับกระโปรงอยู่นี่นา ถึงจะใส่ถุงน่องก็เถอะ แต่ช่วงใต้เข่าอาจจะยังหนาวอยู่รึเปล่า?”

“ช-ใช่ค่ะ! พอดีคิดว่า หนาวนิดๆ น่ะค่ะ!”

 

อิโอริลองเดาความหมายของท่าทางนั้นแล้วถามออกไป อาสุมิจึงรีบตอบขึ้นมาเล็กน้อย

 

ดูเหมือนว่าเขาจะทายถูก

 

แต่พอเห็นว่าเธอยังฝืนยิ้มอย่างขื่นๆ อยู่ ก็น่าคิดว่าอาจมีอะไรอีก

 

ถึงจะพอนึกออกบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนทั้งนั้น

 

อิโอริจึงแค่เพิ่มอุณหภูมิแอร์ไว้ก่อน

 

“น่าจะอุ่นขึ้นนะ ถ้ายังหนาวอยู่ก็บอกนะ เดี๋ยวเอาเครื่องทำความร้อนออกมาให้”

 

“อะ ขอบคุณมากค่ะ……อิโอริคุง”

 

อิโอริที่เพิ่งวางรีโมทแอร์ลง กล่าวด้วยความห่วงใย

 

อาสุมิก็ยิ้มเขินๆ พร้อมกับเอ่ยชื่อของอิโอริเบาๆ

 

“ว่าแต่ เรื่องคอลแลบครั้งหน้านี่ จะชวนใครดีนะ?”

“……”

“อาสุมิ?”

“ม-มีอะไรเหรอคะ?”

“ก็เรื่องแขกรับเชิญน่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายเหรอ?”

“ม-ไม่ค่ะ พอดีกำลังคิดอะไรหลายๆ อย่างอยู่น่ะค่ะ ขอโทษนะคะ แขกรับเชิญใช่มั้ยคะ?”

 

แม้อิโอริจะพยายามกลับเข้าเรื่อง แต่ปฏิกิริยาของเธอก็ดูแปลกๆ เหมือนสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ใช่สไตล์ของอาสุมิเลย

 

เมื่อคนที่จริงจังอย่างเธอถึงขั้นแสดงอาการแปลกไปขนาดนี้ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

แต่ในเมื่อเธอพูดแบบนั้น ก็ลำบากที่จะถามต่อ

 

คงต้องรอจนกว่าเธอจะยอมเล่าเอง

 

“ลองชวนคาเรนซังดูไหมคะ?”

“อา—ยัยที่ไม่ยอมอาบน้ำนั่นเหรอ ตอนเจอกันคราวก่อนจำได้ว่าโคตรแย่เลย”

“อ-อะฮะฮะ……ก็เป็นคนกล้าหาญดีนะคะ”

“งั้นก็เอาแบบนั้นก็ได้ ส่วนเรื่องจริงที่ต้องคิดคือค่ายนอกสถานที่คราวหน้านี่แหละ ดูเหมือนจะทำงานไม่ได้แน่เลย”

“อ๊ะ จริงด้วยค่ะ มีทัศนศึกษาสองคืนสามวันนี่นา”

“ทำไมต้องจัดช่วงนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทั้งที่ใกล้สอบเข้าอยู่แท้ๆ”

“คงมีเหตุผลหลายๆ อย่างน่ะค่ะ ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ พักสบายๆ ไปก่อนเถอะค่ะ”

 

สองคนที่ยังเป็นนักเรียนปีหนึ่ง จะต้องไปค่ายสกีในช่วงกลางเดือนนี้

 

หลังจากคุยเรื่องงานกันพอประมาณแล้ว ก็หันมาคุยเรื่องกิจกรรมโรงเรียนแทน

 

ตลอดเวลานั้น อาสุมิดูเหมือนจะมีบางอย่างในใจ อยากจะพูดอะไรบางอย่างอยู่ตลอด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด จบการประชุมไปโดยไม่ได้เคลียร์อะไรเลย

 

“โอเค ได้เวลาไลฟ์แล้วสินะ งั้นฉันจะทำอาหารเย็นรอไว้ให้”

“อ๊ะ ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

“งั้นไว้เจอหลังนะ”

“……”

 

เมื่อเวลาไลฟ์ของอาสุมิใกล้เข้ามา อิโอริก็เป็นฝ่ายยุติการสนทนา

ผ่านพ้นวาเลนไทน์ไป งานก็ซาๆ แล้ว วันนี้อิโอริจึงเป็นคนรับหน้าที่ทำอาหารเย็น เขายกมือเบาๆ ส่งเธอกลับไป

 

ปกติแล้ว อาสุมิจะเดินกลับบ้านของตัวเองไปทันที

แต่วันนี้กลับเดินเนือยๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แปลกจริงๆ

 

หรือว่าไม่สบาย? เพราะอาสุมิไม่เคยบ่นหรือแสดงให้เห็นเลย ยิ่งน่ากังวลเข้าไปอีก

คบกันมาตั้งแต่เรื่องตัวตนหลุดประมาณสองเดือนเท่านั้น เพิ่งจะเริ่มเรียกชื่อกันก็เมื่อวานนี้เอง

 

แล้วจะเข้าใจอะไรได้ขนาดไหนกัน รู้จักเธอแค่ไหนกันแน่ อิโอริไม่มีความมั่นใจ แต่เขาก็แน่ใจว่าตอนนี้เธอไม่เหมือนเดิม

 

เมื่ออิโอริตัดสินใจจะถามว่า “ขอเวลาสักหน่อยได้ไหม” อาสุมิก็มีปฏิกิริยา

 

“…คือว่า อิโอริคุง เมื่อวานฉันวุ่นมากจนไม่ได้ให้ นี่เป็นช็อกโกแลตวาเลนไทน์ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างนะคะ”

 

ดูเหมือนอาสุมิเองก็เตรียมใจมาแล้วเช่นกัน

 

เธอสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะหยิบกล่องเล็กสีน้ำตาลดูแพง มีริบบิ้นสีแดงผูกไว้ อย่างเก้ๆ กังๆ ออกมาจากกระเป๋า

 

เพียงแค่นั้น ความกังวลทั้งหลายของอิโอริก็สลายไปสิ้น

ดูเหมือนว่าเป้าหมายของอาสุมิวันนี้ คือการมอบช็อกโกแลตนี่เอง

 

เธอเม้มปากแน่น แก้มขึ้นสีแดงจางๆ ยื่นกล่องนั้นมาให้ด้วยสีหน้าที่ดูน่ารักเป็นบ้า

 

“อะ ขอบใจ……นะ?”

 

ไม่คิดเลยว่าจะได้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ อิโอริจึงรับกล่องนั้นมาด้วยความงุนงง

 

“ขอโทษค่ะ จริงๆ อยากให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่หาเวลาที่เหมาะไม่ได้เลย”

 

“ให้มาตรงๆ ก็ได้นะ ไม่ใช่ว่าจะมอบให้แฟนหรือคนสำคัญซะหน่อย”

 

ดูเหมือนว่าอาสุมิจะพยายามหาเวลาที่เหมาะสมในการมอบช็อกโกแลต

 

บางครั้งที่เธออ้ำอึ้ง พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เป็นผลพวงจากเรื่องนี้นี่เอง

 

แต่สำหรับอิโอริแล้ว การที่เธอต้องกะจังหวะขนาดนั้นก็ยังดูไม่เข้าใจอยู่ดี

 

ถ้ามันเป็นการสารภาพรักหรือให้แฟนก็ว่าไปอย่าง

 

ถึงแม้ในฐานะเพื่อนจะพิเศษไปหน่อย แต่พฤติกรรมของอาสุมิก็ยังดูแปลกดีอยู่ดี

 

“เมื่อวานฉันเผลอพูดในไลฟ์ไปว่า ‘ของขวัญก็คือตัวฉันค่ะ’ พอคิดย้อนกลับไปแล้วมันก็เลยอายขึ้นมาน่ะค่ะ……”

 

พอเห็นว่าอิโอริยังดูไม่เข้าใจ เธอก็เบือนสายตาไปทางอื่น พร้อมใช้กระเป๋าปิดปากแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ

 

“อย่างนี้นี่เอง”

“ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ……”

 

ถ้าพูดอะไรแบบนั้นออกไป ก็คงไม่แปลกที่จะรู้สึกแบบนั้น

 

แต่สำหรับอิโอริที่ไม่ใช่ VTuber แถมไม่เคยแสดงบทบาทแบบนั้นมาก่อน ก็ยังยากจะเข้าใจ

 

“อาสุมิก็คืออาสุมิ เฮียวกะก็คือเฮียวกะ จะเขินอะไรกันเล่า คนที่รับคือฉันนะ”

“น-นั่นก็จริงค่ะ แต่……”

 

เขาพูดแบบนั้นเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ

อีกทั้ง เธอก็ดูน่ารักมากจนเผลออยากแกล้งขึ้นมาเฉยๆ

 

“ใสซื่อจริงๆ เลยนะ”

“ไม่อยากให้คนที่ไม่เคยมีแฟนอย่างอิโอริคุงมาว่าหรอกค่ะ”

“……”

 

อิโอริแกล้งพูดไปตรงๆ แต่เธอกลับสะบัดหน้าหนีแบบไม่สนใจ

พูดอะไรกลับไปก็ไม่ได้ เลยปล่อยผ่านไปเฉยๆ

 

“ก็-ก็อย่างที่บอกน่ะค่ะ ให้ช็อกโกแลตไปแล้ว ฉันจะกลับก่อนนะคะ เป็นช็อกโกแลตซื้อมา ไม่ต้องคิดมากเรื่องรสชาติก็ได้ค่ะ!”

“อา……ไว้เจอกันทีหลังนะ”

“ง-งั้น ขอตัวค่ะ!”

 

อาสุมิรีบพูดขึ้นพร้อมกับโค้งหัวเล็กๆ แบบที่ไม่ค่อยเห็นช่วงนี้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

อิโอริที่ยังไม่ได้พูดขอบคุณอย่างเต็มที่ ก็เลยตัดสินใจเปิดกล่องดู

ในนั้นมีช็อกโกแลตคำเล็กๆ เจ็ดชิ้น รูปร่างต่างกันหมด

 

แค่เห็นกล่อง อิโอริที่ไม่ได้รู้เรื่องแบรนด์ขนมมากนักก็ยังพอรู้ว่ามันเป็นของจากร้านหรู

แม้ว่าอาสุมิจะบอกว่าไม่ต้องสนใจเรื่องรสชาติ แต่เธอก็คงเลือกมาอย่างดีเพื่อให้เขาทานได้อร่อย

 

อิโอริหยิบชิ้นที่มีวิสกี้ผสมขึ้นมาชิม

กลิ่นส้มจางๆ ลอยมา ตามด้วยความขมของโกโก้ และแอลกอฮอล์จากวิสกี้ที่อุ่น喉เบาๆ

ความหวานที่พอดี ไม่เลี่ยนเลย ถูกใจอิโอริมาก

 

“อร่อย……อร่อยสุดๆ เลย”

 

เขาพูดพึมพำกับตัวเอง แล้วก็หยิบอีกชิ้นขึ้นมาใส่ปาก

คราวนี้เป็นรสราสป์เบอร์รี หวานอมเปรี้ยว

 

ถึงจะเปรี้ยวอมหวาน แต่รสหวานของช็อกโกแลตก็ยังติดอยู่ในปากเขาอีกพักใหญ่……

 

 

 

ด้านนอกห้องที่อิโอริกำลังเพลิดเพลินกับช็อกโกแลตนั้น บนระเบียงทางเดินของแมนชั่น

 

(ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับเฮียวกะเลย แต่แค่ฉันลังเลที่จะให้ ก็เผลอโกหกไปแล้ว……)

 

“แต่ทำไมถึงให้ให้เร็วกว่านี้ ไม่ได้กันนะ……”

 

อาสุมิที่เพิ่งให้ช็อกโกแลตอิโอริไป ยกมือที่เย็นเฉียบขึ้นแตะแก้มที่ยังร้อนผ่าวอยู่ พลางยืนนิ่งรับลมค่ำคืนที่พัดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างทางเดิน