“ในที่สุดก็จบซะที ฉันเหนื่อยจนอยากตายแล้ว”

“นี่เพิ่งวันแรกเองนะ”

 

หลังสอบวันแรกจบลง อิโอริและคานาตะเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน

ร่างกายที่ยังไม่ฟิตเต็มที่เพราะไม่ได้ทำอะไรช่วงหยุดกับที่รู้ว่ายังเหลืออีกสองวันเลยยิ่งทำให้เขารู้สึกเหนื่อย

 

“ขอบคุณที่ติวสอบให้นะ”

“เช่นกัน ขอบคุณเรื่องงานวิชาศิลปะด้วย”

 

พวกเขาช่วยกันโดยใช้จุดแข็งและความเชี่ยวชาญของตัวเอง และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อผ่านช่วงปิดเทอมฤดูหนาวไปได้

โดยเฉพาะอิโอริ ในฐานะนักวาดมืออาชีพ ผู้ถูกขนานนาม ‘นักวาดเทพ’ แม้จะไม่ได้บอกตัวจริงให้คานาตะรู้ แต่ก็มักช่วยคานาตะเรื่องงานศิลปะเสมอ

 

สำหรับคานาตะ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ อย่างอิโอริ ผู้ที่วาดรูปเก่ง ถือเป็นบุคคลที่ไว้ใจได้ 

โดยวิชาศิลปะที่อิโอริเลือกคือการประดิษฐ์ตัวอักษร ฉันเลือกวิชานี้ เพราะคิดว่าถ้าเรียนศิลปะ คนคงรู้ทันทีว่าฉันเป็นนักวาดภาพประกอบ 

และอย่างน้อยวิชานี้ก็ยังใช้ความสามารถทางศิลปะช่วยได้ระดับหนึ่ง

 

“งั้น แยกกันตริงนี้”

“ขอบคุณอีกครั้งนะ”

 

ที่สี่แยกในย่านที่พักซึ่งห่างโรงเรียนประมาณสิบนาที อิโอริแยกจากคานาตะ และถ้าเดินไปอีกสิบห้านาทีก็ถึงห้องของเขา

 

ตอนนี้ อิโอริอยู่คนเดียวเดินผ่านเขตที่อยู่อาศัยและมุ่งหน้าสู่เมือง

เมื่อใกล้ถึงห้อง ฉันตัดสินใจแวะร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เพราะจะซื้อเครื่องดื่มชูกำลังเพื่อช่วยอ่านหนังสือเตรียมสอบ

แต่พอจะก้าวเข้าไป อิโอริก็สังเกตเห็นหญิงสาวผมสีเงินที่เขาเห็นเกือบทุกวัน

 

“อ่ะ กำลังจะกลับบ้านหรอคะ?”

“อ่า”

 

อาสุมิเดินออกจากร้าน พร้อมแก้วกาแฟร้อนในมืออุ่นมือ

 

“หาของกินหรอคะ?”

“ไม่หรอก ขอแค่เครื่องดื่มร้อนกับวิตามินสักขวด”

“คงเหนื่อยมากสินะคะ”

“นั่นแหละถึงต้องมีตัวช่วย ยังไงก็เหลือสอบอีกสองวัน แล้วก็สตรีมคืนนี้ก็ด้วย ต้องเตรียมตัวให้พร้อม”

 

ใต้ตาเขายังคล้ำเหมือนเมื่อเช้า และพอได้ฟังเรื่องดื่มเครื่องดื่มชูกำลัง อาสุมิก็แสดงความเป็นห่วง

ถ้าผ่านสองวันนี้ไปได้ฉันก็โอเคแล้ว และเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้อ่านหนังสือเป็นประจำตั้งแต่แรก 

 

“จะว่าไป ฉันมีของดีมาฝากอยากลองมั้ย?”

“ช็อกโกแลตเหรอ?”

“ใช่แล้วล่ะ เค้าว่ากันว่ากินขนมพวกนี้แล้วมันช่วยตอนที่รู้สึกเหนื่อยได้ แล้วก็เป็นเรื่องสำคัญที่จะเติมน้ำตาลให้กับร่างกายด้วย  ไม่ต้องลังเลล่ะ”

 

อาสุมิควักช็อกโกแลตจากกระเป๋า ชีกแผ่นฟอยล์ออก แล้วยื่นให้เขา

ดูเหมือนจะเป็นการขอบคุณเรื่องมื้อเย็นครั้งก่อน เพราะเธอดูเหมือนอยากให้เขากินมากๆ

ไม่มีเหตผลให้ปฏิเสธ และคงดูผิดมารยาทหากเขามองข้ามน้ำใจนี้ อิโอริเลยรับมาอย่างขอบคุณ

 

“ขอบคุณนะ ฉันจะลองชิม”

“เป็นไง อร่อยมั้ย?”

“อร่อย… ช่วยผ่อนคลายดีจัง อ่ะ…”

“?”

 

แต่เขาทำพลาดเล็กน้อย—ดันกัดช็อกโกแลตจากที่เธอยื่นให้โดยตรง

เพราะส่วนสูงต่างกัน เลยเหมือนว่าช็อกโกแลตชี้มาที่เขา อิโอริเลยเผลอกัดไป

อิโอริชะงัก

 

“โทษที ฉันดันกันไปแล้ว”

“ฟุฟุ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็แค่หลักครึ่งชิ้นนี้แล้วเอาให้นาย ก็ได้แล้ว”

 

อิโอริรีบขอโทษ ฝ่ายอาสุมิหัวเราะแล้วกัดช็อกโกแลตต่อ

แต่พอยิ่งเคี้ยว เธอก็ค่อยๆก้มลง อาสุมิยังคงเงียบและเคี้ยวต่อไปเพื่อปกปิดความไม่สบอารมณ์

 

“…เธอคิดมากอยู่นี่”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ!”

 

เห็นอาสุมิหน้าแดง อิโอริก็รู้สึกอายเช่นกันจนลืมรสหวานของช็อกโกแลต  

และอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ

 

 

“ซื้อใหม่ให้มั้ย?”

“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ”

 

เขาจะเดินเข้าร้าน แต่เพราะได้กินไปแล้วเลยไม่ได้จำเป็นต้องซื้อเพิ่ม เธอเลยยิ้มแล้วห้ามเขา

 

“…เอ่อ งั้น ไว้เจอกันในสตรีมนะ พักผ่อนด้วย”

“อ่า งั้นระวังตัวด้วย”

“…ค่ะ”

 

แล้วทั้งคู่ก็แยกจากกัน ทั้งสองพยายามปกปิดมัน แต่กลับกลายเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันสำหรับผู้ชายและผู้หญิงในวัยเดียวกัน

ในขณะที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังอพาร์ตเมนต์ หูของอาสุมิก็แดงเล็กน้อยและรสชาติหวานอมขมยังวนเวียนอยู่ในปากอิโอริ

 

 

 

“มาช้าจังนะ”

“มาช้าจัง”

 

เวลา 20:30 น.

อิโอริและอาสุมินั่งหน้าจอ รอแขกรับเชิญของสตรีมวันนี้

 

เขาอ่านหนังสือสอบและทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว  สิ่งที่เหลืออยู่คือพวกเขาทำคือการสตรีมให้เสร็จและหลีกหนีจากตารางงานที่ยุ่งวุ่นวาย แต่ทั้งสองก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเพราะรู้สึกราวกับว่าคนที่พวกเขากำลังรออยู่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา

ตอนแรกก็ยังเหลือความอึดอัดอยู่บ้างแต่ก็ดีที่ความอึดอัดนั้นหายไปแล้วระหว่างที่รอ  

 

“สวัสดีสองคน! ขอโทษที่ช้านะ”

 

เสียงที่ดูหดหู่ใจนั้นได้ยินผ่านจอ ไม่ถึงสิบนาทีก่อนจะเริ่มสตรีม

 

“เอ่อ ไม่ใช่ว่าเหลือแค่ 5 นาทีก่อนสตรีมเริ่มหรอ?”

“เรย์นะคงยุ่งจริงๆ สินะ”

“เปล่านะ พอดีเผลอหลับน่ะ แหะๆ~”

“เธอนี่…!”

 

เมื่อคนๆ นั้นปรากฏตัว อาสุมิก็ดุเธออย่างเย็นชา และอิโอริก็ทำตาม  

อิโอริกลับโกรธขึ้นมาเล็กน้อยกับท่าทางตลกๆ ของเธอ  มันเลยฟังดูไม่เหมือนบทสนทนาก่อนเริ่มสตรีมสักเท่าไหร่

แต่จะบอกว่ามีเชื่อใจกันบ้างอยู่ก็คงไม่ผิด

 

 

แขกรับเชิญของวันนี้คือ โคโคโนะเอะ เรย์นะ เพื่อนร่วมเอเจนซีของอาสุมิ

เธอเป็นเพื่อนสนิทของอาสุมิ และอิโอริก็มักร่วมงานกับเธอบ่อยๆ

 

นอกจากนี้ อิโอริยังรู้จักกับนักวาดภาพประกอบที่รับผิดชอบออกแบบตัวละครของเรย์นะอยู่ด้วย

เธอเป็นสาวตัวเล็ก ผมสีฟ้าอ่อน ดวงตาสงบนิ่ง มีผู้ติดตามกว่า 500,000 คน และร่วมกับอาสุมินับว่าเป็น VTuber รุ่นเดียวกันที่ประสบความสำเร็จสูงสุด

 

“ฉันไม่ได้นอนมาพักใหญ่แล้ว ตารางงานแน่นเลยล่ะ”

“ไม่เป็นไร แต่พักผ่อนบ้างนะ อย่าเป็นลมกลางสตรีมล่ะ”

“พวกเราก็ก็พูดไม่ได้นี่นะ~”

 

เหล่าสตรีมเมอร์และนักวาดภาพประกอบทั้งสามคนต่างก็ยุ่งมากในช่วงต้นปีใหม่นี้ และเรย์นะก็เป็นนักเรียนเหมือนกัน

และสาเหตุที่เธออดนอนก็น่าจะเพราะการสอบ

 

“เอ๊ะ? ทั้งสองคนมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?”

“หมายถึงอะไร?”

“อืม…ยังไงดีล่ะ? เหมือนว่าพวกเธอดูสนิทกันขึ้นนะ”

“คิดไปเองมากกว่า”

 

เรย์นะเป็นคนช่างสังเกต เธอดูไม่ค่อยแยแสอะไร แต่จริงๆกลับเฉียบแหลมมาก จนเมื่อจะรู้ทุกอย่างได้

แต่คงไม่มีทางรู้เลยว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังสตรีมอยู่ห้องติดกัน

 

“หรือว่า ทำไปแล้วหรอ?”

“หยาบคาย!”

“เธอเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง?”

“ฮ่า~ ฉันเลิกทำเรื่องแบบนั้นไปนานแล้วล่ะ”

 

เรย์นะไม่อ้อมค้อม พูดสิ่งหยาบคายออกมาอย่างไม่กลัว  อาสุมิสวนกลับเพียงเบาๆ เหมือนชินแล้ว

เมื่ออิโอริห้ามปราม เธอกลับสวนเขาแรงขึ้นอีก

 

คาแรกเตอร์ตรงไปตรงมานี้ แม้ดูสวนกับความน่ารัก แต่ก็มัดใจแฟนๆ ได้ไม่น้อย อิโอริและอาสุมิก็ยอมรับบุคลิกเฉพาะตัวเธอ

จะให้สรุปง่ายๆ มิตรภาพของทั้งสามคนเป็นเหมือนเพื่อนสนิทเกรียนๆนั้นแหละ สำหรับอิโอริที่มีเพื่อนน้อย ช่วงเวลานี้จึงมีคุณค่ามาก

 

“เฮ้อ ทำอะไรกันอยู่เนี่ย… เอาล่ะเกือบถึงเวลาสตรีมแล้ว มาเริ่มกันเถอะ”

“โอเค”

“มาเริ่มกันเลย”

 

ขณะพวกเขาสนทนาเล่นมุกกันไปมา ก็ถึงเวลาเริ่มสตรีมแล้ว

อาสุมิคิดถึงวันแรกที่ทั้งคู่เคยมาสตรีมคู่กันในฐานะคู่หูผู้สง่างาม และด้วยสีหน้าเศร้าโศกนิดๆ เธอก็กดปุ่มเริ่มสตรีม