“ในที่สุดก็จบซะที ฉันเหนื่อยจนอยากตายแล้ว”
“นี่เพิ่งวันแรกเองนะ”
หลังสอบวันแรกจบลง อิโอริและคานาตะเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน
ร่างกายที่ยังไม่ฟิตเต็มที่เพราะไม่ได้ทำอะไรช่วงหยุดกับที่รู้ว่ายังเหลืออีกสองวันเลยยิ่งทำให้เขารู้สึกเหนื่อย
“ขอบคุณที่ติวสอบให้นะ”
“เช่นกัน ขอบคุณเรื่องงานวิชาศิลปะด้วย”
พวกเขาช่วยกันโดยใช้จุดแข็งและความเชี่ยวชาญของตัวเอง และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อผ่านช่วงปิดเทอมฤดูหนาวไปได้
โดยเฉพาะอิโอริ ในฐานะนักวาดมืออาชีพ ผู้ถูกขนานนาม ‘นักวาดเทพ’ แม้จะไม่ได้บอกตัวจริงให้คานาตะรู้ แต่ก็มักช่วยคานาตะเรื่องงานศิลปะเสมอ
สำหรับคานาตะ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ อย่างอิโอริ ผู้ที่วาดรูปเก่ง ถือเป็นบุคคลที่ไว้ใจได้
โดยวิชาศิลปะที่อิโอริเลือกคือการประดิษฐ์ตัวอักษร ฉันเลือกวิชานี้ เพราะคิดว่าถ้าเรียนศิลปะ คนคงรู้ทันทีว่าฉันเป็นนักวาดภาพประกอบ
และอย่างน้อยวิชานี้ก็ยังใช้ความสามารถทางศิลปะช่วยได้ระดับหนึ่ง
“งั้น แยกกันตริงนี้”
“ขอบคุณอีกครั้งนะ”
ที่สี่แยกในย่านที่พักซึ่งห่างโรงเรียนประมาณสิบนาที อิโอริแยกจากคานาตะ และถ้าเดินไปอีกสิบห้านาทีก็ถึงห้องของเขา
ตอนนี้ อิโอริอยู่คนเดียวเดินผ่านเขตที่อยู่อาศัยและมุ่งหน้าสู่เมือง
เมื่อใกล้ถึงห้อง ฉันตัดสินใจแวะร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เพราะจะซื้อเครื่องดื่มชูกำลังเพื่อช่วยอ่านหนังสือเตรียมสอบ
แต่พอจะก้าวเข้าไป อิโอริก็สังเกตเห็นหญิงสาวผมสีเงินที่เขาเห็นเกือบทุกวัน
“อ่ะ กำลังจะกลับบ้านหรอคะ?”
“อ่า”
อาสุมิเดินออกจากร้าน พร้อมแก้วกาแฟร้อนในมืออุ่นมือ
“หาของกินหรอคะ?”
“ไม่หรอก ขอแค่เครื่องดื่มร้อนกับวิตามินสักขวด”
“คงเหนื่อยมากสินะคะ”
“นั่นแหละถึงต้องมีตัวช่วย ยังไงก็เหลือสอบอีกสองวัน แล้วก็สตรีมคืนนี้ก็ด้วย ต้องเตรียมตัวให้พร้อม”
ใต้ตาเขายังคล้ำเหมือนเมื่อเช้า และพอได้ฟังเรื่องดื่มเครื่องดื่มชูกำลัง อาสุมิก็แสดงความเป็นห่วง
ถ้าผ่านสองวันนี้ไปได้ฉันก็โอเคแล้ว และเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้อ่านหนังสือเป็นประจำตั้งแต่แรก
“จะว่าไป ฉันมีของดีมาฝากอยากลองมั้ย?”
“ช็อกโกแลตเหรอ?”
“ใช่แล้วล่ะ เค้าว่ากันว่ากินขนมพวกนี้แล้วมันช่วยตอนที่รู้สึกเหนื่อยได้ แล้วก็เป็นเรื่องสำคัญที่จะเติมน้ำตาลให้กับร่างกายด้วย ไม่ต้องลังเลล่ะ”
อาสุมิควักช็อกโกแลตจากกระเป๋า ชีกแผ่นฟอยล์ออก แล้วยื่นให้เขา
ดูเหมือนจะเป็นการขอบคุณเรื่องมื้อเย็นครั้งก่อน เพราะเธอดูเหมือนอยากให้เขากินมากๆ
ไม่มีเหตผลให้ปฏิเสธ และคงดูผิดมารยาทหากเขามองข้ามน้ำใจนี้ อิโอริเลยรับมาอย่างขอบคุณ
“ขอบคุณนะ ฉันจะลองชิม”
“เป็นไง อร่อยมั้ย?”
“อร่อย… ช่วยผ่อนคลายดีจัง อ่ะ…”
“?”
แต่เขาทำพลาดเล็กน้อย—ดันกัดช็อกโกแลตจากที่เธอยื่นให้โดยตรง
เพราะส่วนสูงต่างกัน เลยเหมือนว่าช็อกโกแลตชี้มาที่เขา อิโอริเลยเผลอกัดไป
อิโอริชะงัก
“โทษที ฉันดันกันไปแล้ว”
“ฟุฟุ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็แค่หลักครึ่งชิ้นนี้แล้วเอาให้นาย ก็ได้แล้ว”
อิโอริรีบขอโทษ ฝ่ายอาสุมิหัวเราะแล้วกัดช็อกโกแลตต่อ
แต่พอยิ่งเคี้ยว เธอก็ค่อยๆก้มลง อาสุมิยังคงเงียบและเคี้ยวต่อไปเพื่อปกปิดความไม่สบอารมณ์
“…เธอคิดมากอยู่นี่”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ!”
เห็นอาสุมิหน้าแดง อิโอริก็รู้สึกอายเช่นกันจนลืมรสหวานของช็อกโกแลต
และอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ
“ซื้อใหม่ให้มั้ย?”
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ”
เขาจะเดินเข้าร้าน แต่เพราะได้กินไปแล้วเลยไม่ได้จำเป็นต้องซื้อเพิ่ม เธอเลยยิ้มแล้วห้ามเขา
“…เอ่อ งั้น ไว้เจอกันในสตรีมนะ พักผ่อนด้วย”
“อ่า งั้นระวังตัวด้วย”
“…ค่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็แยกจากกัน ทั้งสองพยายามปกปิดมัน แต่กลับกลายเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันสำหรับผู้ชายและผู้หญิงในวัยเดียวกัน
ในขณะที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังอพาร์ตเมนต์ หูของอาสุมิก็แดงเล็กน้อยและรสชาติหวานอมขมยังวนเวียนอยู่ในปากอิโอริ
“มาช้าจังนะ”
“มาช้าจัง”
เวลา 20:30 น.
อิโอริและอาสุมินั่งหน้าจอ รอแขกรับเชิญของสตรีมวันนี้
เขาอ่านหนังสือสอบและทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือพวกเขาทำคือการสตรีมให้เสร็จและหลีกหนีจากตารางงานที่ยุ่งวุ่นวาย แต่ทั้งสองก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเพราะรู้สึกราวกับว่าคนที่พวกเขากำลังรออยู่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา
ตอนแรกก็ยังเหลือความอึดอัดอยู่บ้างแต่ก็ดีที่ความอึดอัดนั้นหายไปแล้วระหว่างที่รอ
“สวัสดีสองคน! ขอโทษที่ช้านะ”
เสียงที่ดูหดหู่ใจนั้นได้ยินผ่านจอ ไม่ถึงสิบนาทีก่อนจะเริ่มสตรีม
“เอ่อ ไม่ใช่ว่าเหลือแค่ 5 นาทีก่อนสตรีมเริ่มหรอ?”
“เรย์นะคงยุ่งจริงๆ สินะ”
“เปล่านะ พอดีเผลอหลับน่ะ แหะๆ~”
“เธอนี่…!”
เมื่อคนๆ นั้นปรากฏตัว อาสุมิก็ดุเธออย่างเย็นชา และอิโอริก็ทำตาม
อิโอริกลับโกรธขึ้นมาเล็กน้อยกับท่าทางตลกๆ ของเธอ มันเลยฟังดูไม่เหมือนบทสนทนาก่อนเริ่มสตรีมสักเท่าไหร่
แต่จะบอกว่ามีเชื่อใจกันบ้างอยู่ก็คงไม่ผิด
แขกรับเชิญของวันนี้คือ โคโคโนะเอะ เรย์นะ เพื่อนร่วมเอเจนซีของอาสุมิ
เธอเป็นเพื่อนสนิทของอาสุมิ และอิโอริก็มักร่วมงานกับเธอบ่อยๆ
นอกจากนี้ อิโอริยังรู้จักกับนักวาดภาพประกอบที่รับผิดชอบออกแบบตัวละครของเรย์นะอยู่ด้วย
เธอเป็นสาวตัวเล็ก ผมสีฟ้าอ่อน ดวงตาสงบนิ่ง มีผู้ติดตามกว่า 500,000 คน และร่วมกับอาสุมินับว่าเป็น VTuber รุ่นเดียวกันที่ประสบความสำเร็จสูงสุด
“ฉันไม่ได้นอนมาพักใหญ่แล้ว ตารางงานแน่นเลยล่ะ”
“ไม่เป็นไร แต่พักผ่อนบ้างนะ อย่าเป็นลมกลางสตรีมล่ะ”
“พวกเราก็ก็พูดไม่ได้นี่นะ~”
เหล่าสตรีมเมอร์และนักวาดภาพประกอบทั้งสามคนต่างก็ยุ่งมากในช่วงต้นปีใหม่นี้ และเรย์นะก็เป็นนักเรียนเหมือนกัน
และสาเหตุที่เธออดนอนก็น่าจะเพราะการสอบ
“เอ๊ะ? ทั้งสองคนมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?”
“หมายถึงอะไร?”
“อืม…ยังไงดีล่ะ? เหมือนว่าพวกเธอดูสนิทกันขึ้นนะ”
“คิดไปเองมากกว่า”
เรย์นะเป็นคนช่างสังเกต เธอดูไม่ค่อยแยแสอะไร แต่จริงๆกลับเฉียบแหลมมาก จนเมื่อจะรู้ทุกอย่างได้
แต่คงไม่มีทางรู้เลยว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังสตรีมอยู่ห้องติดกัน
“หรือว่า ทำไปแล้วหรอ?”
“หยาบคาย!”
“เธอเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง?”
“ฮ่า~ ฉันเลิกทำเรื่องแบบนั้นไปนานแล้วล่ะ”
เรย์นะไม่อ้อมค้อม พูดสิ่งหยาบคายออกมาอย่างไม่กลัว อาสุมิสวนกลับเพียงเบาๆ เหมือนชินแล้ว
เมื่ออิโอริห้ามปราม เธอกลับสวนเขาแรงขึ้นอีก
คาแรกเตอร์ตรงไปตรงมานี้ แม้ดูสวนกับความน่ารัก แต่ก็มัดใจแฟนๆ ได้ไม่น้อย อิโอริและอาสุมิก็ยอมรับบุคลิกเฉพาะตัวเธอ
จะให้สรุปง่ายๆ มิตรภาพของทั้งสามคนเป็นเหมือนเพื่อนสนิทเกรียนๆนั้นแหละ สำหรับอิโอริที่มีเพื่อนน้อย ช่วงเวลานี้จึงมีคุณค่ามาก
“เฮ้อ ทำอะไรกันอยู่เนี่ย… เอาล่ะเกือบถึงเวลาสตรีมแล้ว มาเริ่มกันเถอะ”
“โอเค”
“มาเริ่มกันเลย”
ขณะพวกเขาสนทนาเล่นมุกกันไปมา ก็ถึงเวลาเริ่มสตรีมแล้ว
อาสุมิคิดถึงวันแรกที่ทั้งคู่เคยมาสตรีมคู่กันในฐานะคู่หูผู้สง่างาม และด้วยสีหน้าเศร้าโศกนิดๆ เธอก็กดปุ่มเริ่มสตรีม
MANGA DISCUSSION