– อาคิยามะ เออิชิ –

[“ใคร?”]

ความประหลาดใจผุดขึ้นมาในหัวทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงร้องทักตรงหน้า

คนที่เข้ามาทักทายผมเป็นสาวตัวเล็กแต่ทรงโต เป็นเด็กสาวน่ารักที่ใช้คำว่าหน้าประถม นมมหาวิทยาลัยได้อย่างเต็มปาก

“รู้จักผมเหรอครับ?”

“รู้ซิ เธอออกจะดังนะที่โรงเรียนน่ะ”

[‘คนในโรงเรียน?’]

“ทำไมทำหน้าสงสัยกันขนาดนั้นล่ะ อ่ออ… จริงซินะ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อจิซึรุ… มาโดกะ จิซึรุ อยู่ชั้นปี 3 นั่นก็คือเป็นรุ่นพี่ของเธอ”

[‘เอ๊ะ? หน้าเด็กแบบนี้เหรอรุ่นพี่? อ่อ… ไม่เด็กแล้ว’]

ผมพยักหน้ารับคำแนะนำตัวของคุณมาโดกะที่ยืนแหงนคออยู่ตรงหน้าทำให้คุณรุ่นพี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

[‘ถ้าไม่มีตรงส่วนนั้นมองยังไงก็เด็กแฮะ’]

“ฉันได้ยินเรื่องของเธอมานานแล้ว อยากเจอเธอตัวเป็นๆ จะๆ สักครั้งอยู่พอดีเลย”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ก็เธอเป็นคนดังนี่ แถมตัวจริงหล่อกว่าในรูปด้วย…”

[‘เห… รูปอะไร?’]

“นี่ สนใจมาคบกับฉันมั้ย?”

“เอ๊ะ? ห๊ะ!? เอ่ออ… อะไรล่ะครับนั่น มุขใหม่เหรอครับ?”

“คิกๆ เธอนี่มีอารมณ์ขันดีนะ ว่าไงล่ะ? หรือว่าฉันไม่มีเสน่ห์เหรอ?”

[‘มีครับ มากด้วย จะโดนแล้วครับ’]

คุณมาโดกะขยับเดินเข้ามาใกล้ แต่ตัวผมดันถอยหลบไม่ได้เพราะแต่เดิมก็ยืนหลังพิงเสาอยู่แล้ว

“เอ่ออ… คุณมาโดกะครับ…”

“ว่าไง~~”

“คือว่า… กระดุมคอ โอ๊ะ…!?”

ในจังหวะเข้าได้เข้าเข็มจะชนไม่ชนแหล่นั่นเอง จู่ๆ ผมก็ถูกแรงลัพธ์ ขนาดมหาศาลดึงแขนซะจนร่างกายเซถลาไปตามแรงดึง หลบรอดจากการถูกวัตถุคู่หน้าสุดอันตรายของคุณมาโดกะชนได้อย่างหวุดหวิด

[‘ซี๊ด…’]

ถึงจะรอดพ้นจากการถูกจนมาได้ แต่แรงบีบที่แขนก็ใช่ว่าจะน้อยๆ

ผมมองแขนตัวเองที่ถูกจับไว้ก่อนจะไล่สายตาตามท่อนแขนขาวนั้นขึ้นไปยังใบหน้าเจ้าของ

[‘มือหนักไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ สิพับผ่า’]

โอโตเมะมองผมด้วยหางตาแล้วปล่อยแขนผมที่จับไว้ จากนั้นจึงหันไปจ้องเขม็งที่คุณมาโดกะ

[‘ว้า ปลาสเตอร์หลุดเลย’]

ผมลอกปลาสเตอร์ออกมาแล้วแปะใหม่ แต่เสียงของโอโตเมะดึงความสนใจของผมให้กลับไปที่เธอ

“ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า? …”

[‘หืมม?’]

“ตอนแรกเห็นแค่ข้างหลัง คิดว่าลำบากอยู่ แต่ดูท่าแล้วฉันคงยุ่งไม่เข้าเรื่องเอง”

[‘อารมณ์ไม่ดีจริงๆ นี่หว่า’]

“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะรุ่นพี่ ฉันขอตัวก่อน”

มาไวและไปเร็ว

โอโตเมะที่ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมาพูดใส่ผมและคุณมาโดกะฉอดๆๆ แล้วก็หันกลับทำท่าจะจากไป

[‘จะไปไหน? รอมาตั้งนาน อยู่ๆ จะหนีไปใครจะไปยอม’]

ผมจับกระเป๋าเธอไว้ก่อนจะหันไปพูดกับคุณมาโดกะ

“คุณมาโดกะไม่มีธุระอะไรกับผมแล้วใช่ไหมครับ? ถ้าไงผมขอตัวก่อน”

“จ้าาา~ ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ~~”

ว่าแล้วคุณเธอก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้ทางนี้หาทางเอาตัวรอดจากดงระเบิดด้วยตัวเอง

โอโตเมะยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะโดนผมดึงกระเป๋าเอาไว้ เธอนิ่งมาก ไม่มีการขยับตัว ไม่แม้แต่จะหันมาคุยกัน ราวกับของเล่นที่จู่ๆ ก็แบตหมด

[‘อารมณ์บูดหนักเลยแฮะ’]

ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเธออารมณ์เสียเรื่องอะไร แต่คิดว่าของหวานๆ น่าจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นได้ เพราะผู้หญิงชอบของหวานยังไงล่ะ

เวลาไม่คอยท่า ง้อช้ามันอันตราย ผมล้วงเอาลูกอมจากกระเป๋าตัวเองขึ้นมาสองเม็ด ก่อนจะสะกิดโอโตเมะเบาๆ เมื่อเธอหันมาผมก็ยื่นลูกอมให้เธอหนึ่งเม็ด

สีหน้าของโอโตเมะยังคงอึมครึมแต่ก็ยอมรับลูกอมของผมไปแต่โดยดี

ผมอาศัยจังหวะนี้รับกระเป๋านักเรียนของเธอมาถือไว้เป็นตัวประกันป้องกันไม่ให้เธอหนีพร้อมกับกินลูกอมของตัวเองไปด้วย

ความหวานจากลูกอมนั้นเทียบได้กับการอมน้ำตาลปี๊บเป็นก้อน เรียกได้ว่าหวานจนตาโล่ง จัดเป็นแหล่งกลูโคสชั้นยอด เหมาะมากสำหรับช่วงเวลาที่ร่างกายต้องใช้พลังงานแบบฉับพลัน หรือไม่ก็ตอนที่กำลังง่วงๆ

ผมกับโอโตเมะยืนลูกอมกันอยู่พักหนึ่งโดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งลูกอมละลายไปได้ประมาณ 1 ใน 3 ผมถึงสังเกตว่าสีหน้าของโอโตเมะดูผ่อนคลายขึ้น

[‘น่าจะมีอารมณ์คุยแล้ว’]

ผมพิจารณาเหตุและผลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถามโอโตเมะตรงๆ เพราะค่อนข้างคุ้นเคยกันดีกับการคุยกันแบบนี้

“ช่วงนั้นของเดือนเหรอ?”

โอโตเมะยังไม่มองมาที่ผมแต่ก็พยักหน้ารับ มองไม่ออกว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

“เมื่อกี้ขอโทษนะที่ไปขัดจังหวะแบบนั้น กำลังเข้าได้เข้าเข็มกันเลย”

[‘ไหงพูดอะไรล่อแหลมแบบนั้นล่ะน่ะ’]

ไม่รู้ว่าไม่พอใจผมหรือว่าอะไร แต่รู้ว่าอารมณ์เธอคงไม่ปกติเลยเลือกจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปและเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาใหม่แทน

“ไม่ล่ะ ขอบคุณเลยต่างหาก เธอมาช่วยฉันได้ทันเวลาพอดีเลย”

“เอ๊ะ?”

“ก็ผู้หญิงคนเมื่อกี้น่ะ”

“รุ่นพี่มาโดกะ”

[‘เป็นรุ่นพี่จริงๆ สินะ’]

“นั่นแหละ ฉันไม่รู้จักมาก่อนหรอก แต่ระหว่างที่รอเธออยู่เขาก็เข้ามาทัก คุยกันนิดเดียวแล้วก็มีสภาพอย่างที่เห็น”

“ทำไมนายไม่หลบเธอล่ะ?”

“ฉันยืนพิงกำแพงอยู่แต่แรกแล้วมั้ย?”

“หลบออกมาข้างๆ ก็ได้นิ”

“เอ๊ะ?! จริงด้วย โอโตเมะ เธอเนี่ยอัจฉริยะชัดๆ”

“ไม่ต้องมาเนียนยกยอปอปั้นฉันเลย ฉันไม่ได้บ้ายอหรอกนะ”

[‘คุณครูครับ คนไม่บ้ายอแก้มกระตุกอยู่ครับ’]

เห็นว่าโอโตเมะเริ่มจะกลับมามีสีหน้าปกติแล้วผมก็ชักจะสบายใจ ไม่รู้หรอกนะว่าเธอผ่อนคลายอารมณ์ตัวเองเพราะได้ยินคำอธิบายหรือเป็นเพราะกลูโคสเริ่มเข้าสู่กระแสเลือด ที่แน่ๆ คือเธอกลับมาคุยกับผมได้เป็นปกติแล้ว

เราสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ตามทางเดินในสถานีเพื่อไปรอรถกลับบ้านโดยที่ผมยังคงยึดกระเป๋าของเธอไว้เป็นตัวประกันเหมือนเดิม

[‘แสบๆ แฮะ’]

ก้มมองดูแขนตัวเองก็พบว่าปลาสเตอร์ที่ปิดทับไว้เมื่อกี้หลุดห้อยล่องแล่ง กาวเพียงเล็กน้อยตรงปลายแผ่นกำลังพยายามสุดชีวิตที่จะยึดเกาะกับผิวหนังของผม แต่เจ้าน้ำเหลืองที่ไหลออกมาดูท่าไม่ยอมให้มันยึดเกาะได้ง่ายๆ เช่นกัน

[‘แย่แฮะ’]

เพราะน้ำเหลืองที่ไหลออกมาดูจะมากเกินกว่าปริมาณที่ปลาสเตอร์จะรับไหว ผมจึงตัดสินใจดึงปลาสเตอร์แผ่นนั้นออกแล้วหันไปถามหาทิชชูจากโอโตเมะ

“มี อยู่ในกระเป๋า ทำไมเหรอ?”

“จะขอหน่อย พอดีน้ำเหลืองที่แผลไหลน่ะ”

ผมตอบพร้อมกับยื่นกระเป๋าที่ยึดมาให้เธอ

“นายไปทำอะไรมาอีก ครั้งก่อนฉันแปะปลาสเตอร์ให้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ถลอกเมื่อกี้น่ะ”

“เพราะฉันเหรอ…”

“เธอหึงแรงไปหน่อยนะ”

กะจะแกล้งหยอกโอโตเมะเล่นสักหน่อย แต่เจ้าตัวไม่เล่นด้วย กลายเป็นว่ามุขไม่ฮาพาสาวเครียดเลยทีนี้

“นี่ขอทิชชูหน่อยซิ มันเริ่มไหลแล้ววว… เฮ้ย!! ทำอะไร?”

แทนที่จะหยิบทิชชูให้ โอโตเมะกลับเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาทำท่าจะเช็ดแผลให้

“นายจะหลบทำไม?”

“นั่นผ้าเช็ดหน้านะ มันจะเลอะ”

“เลอะก็ช่างมันซิ”

“ไม่เอา!! เอาทิชชูมา”

โอโตเมะเม้มปากมองหน้าผมครู่หนึ่งแล้วจึงเปิดกระเป๋าหาทิชชู ปากก็บ่นพึมพำไปด้วยว่า

“รังเกียจผ้าเช็ดหน้าของฉันขนาดนั้นเชียว”

“เธอจะคิดมากไปแล้วนะ”

ผมที่ยื่นกระเป๋าให้เธออยู่ตอบกลับคำที่เธอพึมพำออกมา มองดูเธอค้นหาในกระเป๋าตัวเองพร้อมกับพูดต่อ

“ฉันแค่กลัวผ้าเช็ดหน้าของเธอจะเลอะ นี่มันน้ำเหลือง…”

“แล้วมันยังไง?”

น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ โอโตเมะหยุดค้นหาทิชชู พร้อมกันนั้นก็เอื้อมมือมาจับแขนผมที่ถือกระเป๋าอยู่

“ดะ.. เดี๋ยว…”

พูดได้แค่คำเดียว ผ้าเช็ดหน้าสีขาวลายลูกแมวสามตัวก็โปะลงมาแบนแผลของผม โอโตเมะกดมันเบาๆ ค่อยซับและเช็ดน้ำเหลืองที่ไหลออกมา

ท่วงท่ารวดเร็วแกร่งกร้าวเมื่อตอนแรกจับแขน เปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนนุ่มนวลชวนอยากให้เวลาหยุดนิ่งอยู่ ณ ตอนนี้

[‘โหมดคุณพี่สาวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ’]

โอโตเมะเช็ดบริเวณรอบๆ แผล จากนั้นจึงล้วงกระเป๋าตัวเองในมือผม ควาญอยู่ครูหนึ่งก็หยิบเอาปลาสเตอร์ออกมา

ผมสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมเธอถึงได้มีปลาสเตอร์พกไว้ในกระเป๋าเยอะจัง ก่อนหน้านี้ก็ให้ผมมาแผ่นหนึ่ง ตอนนี้ก็ยังมีอีก

“ยังเจ็บอยู่มั้ย?”

[‘บ้าจริง ใช้สายตาแบบนี้ใครจะกล้าบอกว่าเจ็บเล่า’]

“ไม่เจ็บหรอก อ๊ะ เดี๋ยวฉันแปะเอง”

“อยู่นิ่งๆ ถ้าขยับฉันโกรธนะ”

[‘ตามบัญชาขอรับองค์หญิง’]

ว่ากันว่าการที่เราได้รับการดูแลจากคนที่รักนั้นเป็นเสมือนยาวิเศษที่จะทำให้อาการเจ็บป่วยหายดี

คำกล่าวนี้เป็นจริงแค่ส่วนหนึ่ง…

เพราะว่าการดูแลจากคนที่เรารักนั้นไม่สามารถเป็นยาได้แต่อย่างใด หากแต่มันส่งผลทางอ้อมต่อจิตใจของผู้ป่วย ซึ่งในทางการแพทย์นั้นหากผู้ป่วยมีกำลังใจสูง มีความเข้มแข็งที่จะต่อสู้กับอาการเจ็บป่วย นั่นย่อมทำให้การรักษามีโอกาสประสบความสำเร็จสูงตามไปด้วย ดังผลการวิจัยของหลายๆ สำนักที่เผยแพร่ออกมา

ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมานึกถึงผลการวิจัยพวกนั้นเอาในเวลาแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้ผมก็มีความคิดที่อยากจะหายไวๆ ตามผลการวิจัยจริงๆ นั่นแหละ

ผมกลับมาให้ความสนใจกับโอโตเมะอีกครั้ง แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว

[‘คิดไปเองเหรอ?’]

ทั้งสีหน้า ทั้งแววตา สัมผัสรับรู้ที่แขน ไออุ่นจากตัวของอีกฝ่าย ลมหายใจ กลิ่นหอมหวานอมเปรี้ยวคล้ายผลไม้อะไรสักอย่าง

ทั้งที่ทำให้กันขนาดนี้แท้ๆ ทำไมบางครั้งถึงทำเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยต่อกัน หรือว่านี่คือการเอาใจใส่ของคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันงั้นเหรอ

แบบนั้นมัน…

“ขี้โกงเกินไปแล้ว”

รู้ตัวอีกที่ก็สายไปแล้ว คำพูดพึมพำเบาๆ ที่หลุดออกจากปากไม่สามารถเรียกคืนมาได้

โอโตเมะชะงักมือเล็กน้อย แต่ก็ยังทำงานของเธอต่อจนเสร็จ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองกัน

ดวงตาของเธอยังคงงดงาม

“ต่อไปฉันจะขี้โกงให้มากกว่านี้อีก นายจะปัญหามั้ย?”

ถ้อยคำน้ำเสียงราวกับมีเวทมนตร์สะกด และผม…

…เหมือนจะหลงเข้าไปในมนต์สะกดนั้น

“ถ้างั้นฉันขี้โกงบ้างได้หรือเปล่า?”

ระยะห่างระหว่างเราเป็นศูนย์ มือข้างหนึ่งของผมถือกระเป๋าอยู่สองใบ ส่วนอีกข้างกุมมือคนตรงหน้าไว้หลวมๆ

“นายก็ขี้โกงเป็นประจำอยู่แล้ว”

“ฉันไปขี้โกงตอนไหน?”

“ก็กำลังทำอยู่นี่ไง”

แรงบีบที่มือเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“งั้นเหรอ… ถ้างั้นเธอจะโกรธฉันมั้ยถ้าฉันจะขี้โกงอีกหน่อย”

โอโตเมะไม่ตอบ แต่แววตาของเธอเปลี่ยนไป ดูท้าทายแต่ยั่วเย้า

เธอปล่อยมือผมและเขยิบออกไปเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ตัวเราติดกันมากเกินไป

ผมมองมือตัวเองและปลาสเตอร์ที่ปิดแผลอยู่ รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นรัวและพองโตมากที่สุดตั้งแต่กลับมาเจอกันอีกครั้ง

“ขอบคุณนะ”

“ฉันทำนายเจ็บนิ”

“มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น”

“หน้านายตอนที่ฉันดึงแขนไม่ได้บอกงั้นนะ ฉันยังคิดแวบนึงเลยว่านายจะหันมาชกฉันหรือเปล่า”

“ฉันจะไปชกเธอได้ไง?”

“แต่หน้านายแสดงออกมาชัดเจนเลยว่าไม่พอใจ ตอนแรกฉันยังคิดเลยว่านายไม่พอใจที่ฉันเข้าไปแทรกจังหวะจีบสาวของนาย ถ้ารู้ว่านายจะเจ็บฉันคงไม่ทำหรอก ขอโทษนะ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอก็ทำแผลให้ฉันแล้วไง ฉันซิต้องขอบคุณ จริงซิ เอาผ้าเช็ดหน้ามา เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันซักเอง”

“แต่มัน…”

“ไม่ต้องหรอก”

แล้วบทสนทนาก็ตัดจบดื้อๆ ไปแบบนั้น