– โอโตเมะ อามายะ –

เหมือนฉันจะสูญเสียความทรงจำไปช่วงหนึ่งค่ะ

เป็นเพียงความทรงจำช่วงสั้นๆ แค่ตอนที่เดินกลับมาห้องเรียนเท่านั้นที่หายไป เพราะฉันจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินกลับมาห้องเรียนยังไง เห็นหรือผ่านอะไรบ้าง นึกยังไงก็นึกไม่ออกค่ะ

รู้ตัวอีกทีก็คือเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ของตัวเองแล้วเพื่อนๆ ก็เข้ามาถามว่าเป็นอะไร นั่นแหละฉันถึงรู้ตัวอีกอย่างว่าตัวเองไม่ได้เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ที่แต่เดิมนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ที่โต๊ะของเซริ

อามายะ : “ไม่เป็นไรหรอก พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”

เมกุมิ : “พวกเธอนี่เป็นอะไร ทำไมมีอะไรไม่ยอมบอกฉันกับอาโอะจังตรงๆ นี่ถ้าไม่เค้นก็ไม่ยอมบอกซินะ”

อามายะ : “เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ?”

เมกุมิ : “จะเรื่องอะไรล่ะ เธอนั่งเหม่ออยู่ตั้งนานนะกว่าพวกฉันจะเข้ามาหาน่ะ แค่ดูก็รู้ว่าเธอไม่ปกติแล้ว”

อามายะ : “โทษที แต่ไม่ได้มีเรื่องอะไรมากหรอก แค่ยังคิดไม่ตกนิดหน่อย”

เมกุมิ : “ฮึ ไม่บอกก็ไม่ว่าหรอก แต่ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจฉันก็อยากให้มาปรึกษาบ้าง เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวก็อกแตกตาย”

อาโอะ : “นั่นซิคะ เซริจังก็ด้วยนะรู้มั้ยคะ?”

เซริ : “รู้แล้วล่ะน่า พวกเธอบ่นฉันจนหูชาแล้วนะ”

เมกุมิ : “ก็มันน่าบ่นมั้ยล่ะ? รู้เรื่องตั้งแต่เช้าแล้วแต่เก็บเงียบไม่ยอมบอกใคร นี่ถ้าฉันไม่ออกไปดูป้ายประกาศถึงรู้ว่าไม่มีชื่อเธอ พวกเราก็คงไม่รู้หรอกว่าผลสอบคราวนี้ของเธอออกมาไม่ดีน่ะ”

อามายะ : “เอ๊ะ?! ไม่ดี? ยังไงน่ะเซริ?”

เซริ : “ก็แค่ไม่ติด 30 คนแรกน่ะ”

อามายะ : “เดี๋ยวนะ งั้นเธอได้ที่เท่าไร?”

เซริ : “35 น่ะ”

อามายะ : “แบบนี้มันก็แย่เลยไม่ใช่หรือไง?”

เซริ : “ก็อาจจะนิดหน่อย”

เมกุมิ : “นิดหน่อยกับผีน่ะสิ!! เธอพลาดทุนของเทอมหน้าแล้วนะ!!”

อาโอะ : “แบบนี้มันจะแย่เอานะคะ”

เซริ: “เงินเก็บก็ยังพอมี เดี๋ยวทำงานพิเศษเพิ่มเอา…”

อามายะ : “ไม่ใช่ว่าเธอทำงานพิเศษมากไปจนไม่มีเวลาดูหนังสือหรอกนะ? เธอมีปัญหาที่บ้านใช่มั้ย?”

เซรินิ่งเงียบตอบคำถามของฉัน บรรยากาศพลันอึดอัดขึ้นมา ฉันรู้ตัวทันทีว่าตัวเองก้าวล่วงเข้าไปในเขตที่เซริไม่อยากให้เข้าไป ครั้นขยับปากจะขอโทษ เซริกลับพูดดักกันไว้ก่อน

เซริ : “ก็มีปัญหานิดหน่อย พอดีย้ายบ้านใหม่ด้วย แล้วทำงานพิเศษเพิ่มด้วย เวลาเลยน้อยลงเฉยๆ น่ะ แต่คราวหน้าฉันไม่พลาดแน่”

อามายะ : “ขอโทษนะที่เข้าไปวุ่นวาย แต่ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ”

เมกุมิ : “พวกเราด้วย”

อาโอะ : “ใช่ค่ะ”

เซริขอบคุณพวกเราพร้อมกับโผเข้าหาอ้อมกอดให้กำลังใจที่พวกเราสี่คนมักจะทำเมื่อคนใดคนหนึ่งกำลังไม่สบายใจ

ฉันค้นพบว่าความอบอุ่นและกำลังใจจากเพื่อนๆ สามารถช่วยให้ความไม่สบายใจต่างๆ ทุเลาลงได้ มันคล้ายกับยาวิเศษที่ได้รับมาปั๊บอาการก็ทุเลาขึ้นปุ๊บ

ฉันถือโอกาสนี้รับยาวิเศษนี้ไปพร้อมๆ กับเซริ ปิดบังและฝังกลับความรู้สึกซับซ้อนสับสนของตนเอง รวมถึงข้อสันนิษฐานที่น่าจะเป็นข้อเท็จจริงมากกว่าเอาไว้

ข้อเท็จจริงที่เธอไม่เคยลืมเขา และข้อเท็จจริงที่เขาไม่เคยลืมเธอเช่นกัน

ทุกความทรงจำระหว่างเรา… ฉันจะไม่มีวันลืมมัน…

                                                                  —

การกลับมาอยู่คนเดียวทำให้ฉันมีสมาธิมากขึ้น ทว่าสมาธิของฉันกลับไม่ได้เพ่งไปที่การเรียนในคาบวิชาตอนบ่าย แต่กลับเพ่งไปที่ความไม่สบายใจของตัวเองจนกระทั่งเลิกเรียน

เรื่องของเซรินั้นยังพอทำเนา แม้ว่าปัญหาของเซรินั้นจะนับว่าเป็นปัญหาร้ายแรงที่อาจมีผลตัดสินต่อการเรียนของเธอในอนาคต แต่เรื่องนี้ต้นตอปัญหามาจากการจัดการภายในครอบครัว เป็นเรื่องที่พวกเราไม่สามารถเข้าไปยุ่งด้วยได้แม้อยากจะเข้าไปยุ่งก็ตาม แถมเจ้าตัวยังพูดอ้อมๆ เป็นเชิงว่าไม่อยากให้เข้าไปยุ่งด้วย ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงทำได้แค่ถอยออกมาดูอยู่ห่างๆ

แตกต่างจากอีกปัญหาคาใจที่เป็นเรื่องใกล้ตัวกว่า เจ้าตัวต้นเหตุปัญหาก็ออกไปจากห้องตั้งแต่เลิกเรียน

ฉันคิดว่าเขาคงหลบเลี่ยงปัญหาและความวุ่นวายจากบรรดาคนที่เข้ามาหาเพราะว่าเจ้าตัวคือท็อปคนใหม่ของระดับชั้น

[‘ทำลงไปจริงๆ ซินะ…’]

แม้จะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเจ้าตัวเรียนเก่ง แต่ไม่คิดว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้ ฉันเพิ่งจะนึกออกตอนนี้เองแหละว่าเมื่อก่อนเขาเคยพูดไว้ทำนองที่ว่าจะยูบิจังหรือนิโนะมิยะก็จะจัดการให้หมด

มาตอนนี้คำพูดที่เคยบอกกันด้วยท่าทางอวดดีเมื่อตอนนั้นไม่ใช่คำพูดเลื่อนลอยไร้สาระ แต่เป็นเพราะว่ามั่นใจว่าทำได้จริงจึงพูดแบบนั้น

แต่ว่าเรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น เรื่องที่ฉันคิดมากจนเก็บมากังวลทั้งบ่ายนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องผลการสอบ แต่เป็นเรื่องที่ฉันบังเอิญไปได้ยินมาเมื่อตอนพักกลางวัน

เพราะตอนนั้นจู่ๆ ยูบิจังก็เดินเข้ามาหา ทักทายและแสดงความยินดีกันเรื่องผลสอบเล็กน้อย ทุกอย่างดูแล้วก็เหมือนปกติจนกระทั่งเธอบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับอาคิยามะ

จากนั้นเธอก็เดินไปหาเขาเลย ได้ยินไม่ชัดว่าพูดคุยอะไรกัน เห็นเพียงอาคิยามะกับโฮตานิที่เดินตามยูบิจังออกไป

ความคิดวิ่งวนอยู่ในหัวว่าคุยอะไรกัน? ไม่ใช่เรื่องงานเหมือนทุกทีเหรอ? ทำไมถึงไม่มีฉันอยู่ด้วย? แต่ก็พาโฮตานิไปด้วยนินา? หรือว่าจะคุยเรื่องส่วนตัว? แต่จะส่วนตัวกันสามคนอ่ะนะ? ถ้างั้นแล้วพากันออกไปไหน?

ฉันนิ่งกินข้าวกลางวันอยู่กับความคิดหมุนวนราวๆ นั้น หมุนเวียนเปลี่ยนกันไปซ้ำๆ วนๆ จนไม่รับรู้รสชาติเท่าไร ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ตรงหน้ากำลังทำหน้าเอือมระอาฉันอยู่

– “อิ่มแล้วกระมัง?” –

ตรงหน้ามีตะเกียบยื่นมาเคาะที่กล่องข้าวของตัวเอง เจ้าของมันคือเพื่อนสาวคนสนิทที่เอ่ยถามฉัน

ฉันมองหน้าเซริซึ่งตอนนี้ก็กำลังมองฉันอยู่ แล้วจึงก้มมองกล่องข้าวของตัวเองที่ตอนนี้เหลือแต่ข้าว

– [‘อ้าว กับข้าวล่ะ?’] –

– “วันนี้เธอไม่อยากกินข้าวหรือไงถึงได้กินแค่กับน่ะ” –

– “นั่นซิคะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” –

ตอบปฏิเสธอาโอะจังกับเมกุมิไปว่าไม่เป็นไร แต่ความรู้สึกอยากอาหารดันหายไปจริงๆ คิดว่าน่าจะอิ่มแล้วอย่างที่เซริว่า

ฉันปิดฝากล่องข้าว และดื่มน้ำตามเล็กน้อย รู้สึกว่าน้ำชาในขวดมันขมกว่าปกติจนต้องดูว่าขวดที่ซื้อมานี้มันใช่ยี่ห้อเดิมที่เคยดื่มหรือเปล่า

เซริ : – “ถ้าสงสัยทำไมไม่ตามไปดูล่ะ?” –

– [‘แทงใจดำกันจัง’] –

อามายะ : – “แบบนั้นมันออกจาก…” –

เมกุมิ : – “เธอก็เป็นซะแบบนี้ ไม่เห็นหรือไงว่าคุณทาเคโนะอุจิเริ่มลงมือแล้วน่ะ จะมามัววางใจเหมือนตอนปี 1 ไม่ได้หรอกนะ” –

อาโอะ : – “ใช่ค่ะ อาคิยามะคุงเริ่มเป็นที่สนใจมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ ถ้าอามายะจังไม่ลงมือตั้งแต่ตอนนี้ อนาคตจะลำบากเอานะคะ?” –

อามายะ : – “ลำบาก?” –

เซริ : – “เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ? ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนของเธอก็เป็นที่พูดถึงในฐานะเด็กใหม่ที่กำราบนักเลงได้ด้วยตัวคนเดียว ต่อมาพวกเธอก็ยังไปปั้นเสริมเติมแต่งจนภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนดีที่เป็นมิตรกับทุกคน บวกกับพลังการโฆษณาของประธานและรองประธานนักเรียนเข้าไปอีก…” –

– [‘มันก็ใช่แหละ แต่แค่นั้น…’] –

เซริ : – “ชื่อเสียงของอาคิยามะคุงตอนนี้น่ะไม่ได้น้อยไปกว่าพวกหนุ่มหน้าตาดีโปรไฟล์สูงคนอื่นๆ ในโรงเรียนเลย นี่ยังไม่รวมเรื่องที่เขามีผลการทดสอบสมรรถภาพระดับที่ดึงดูดทุกชมรมกีฬาในโรงเรียนอีก ถึงความนิยมจะยังไม่มากเท่าไรเพราะการแต่งเนื้อแต่งตัวของเขาตอนนี้ แต่เธอเชื่อฉันเถอะว่าหลังจากวันนี้เขาจะถูกประเมินใหม่อีกครั้ง และฉันกล้าพนันเลยว่าเขาจะเป็นที่นิยมไม่แพ้นิโนะมิยะ” –

น้ำเสียงและแววตาของเซริบอกว่าทั้งหมดที่เธอพูดมานั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แม้กระทั่งเมกุมิที่ไม่ค่อยจะถูกกับอาคิยามะนักยังพยักหน้าเห็นด้วย

อาโอะ : – “ไปเถอะค่ะ พวกเราเอาใจช่วย” –

นั่นแหละเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันตัดสินใจออกไปตามหาอาคิยามะ

เป็นสาเหตุให้ได้รู้ว่าโฮตานิแยกตัวออกมาซื้อขนมปังที่โรงอาหารคนเดียว

เป็นสาเหตุให้รู้ว่าอาคิยามะกับยูบิจังกำลังคุยกันอยู่ตามลำพังในสถานที่ลับปลอดสายตาคน

และเป็นสาเหตุให้ฉันได้ยินเรื่องราวระหว่างทั้งคู่เมื่อเดินมาถึงกำแพงพุ่มไม้อันเป็นสถานที่ที่โฮตานิบอกว่าเป็นฐานทัพลับ…

“อามายะจัง ตรงส่วนนี้ฉันว่าจะปรับจากปีที่แล้วนิดหน่อย เธอคิดว่าไง? อามายะจัง…?”

“อ๊ะ!? อ่ออ ขอโทษที เผลอคิดอะไรนิดหน่อย ตรงส่วนนี้เหรอ…”

ฉันตื่นจากภวังค์ด้วยความรู้สึกผิดที่เผลอคิดเรื่องไม่ดีอย่างการไปแอบฟังเรื่องของคนอื่น แล้วยังรู้สึกผิดขึ้นไปอีกที่ต้องปกปิดเรื่องนี้เอาไว้และแสร้งทำตัวเป็นปกติกับเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า

ราวกับว่าฉันกำลังหลอกลวงเพื่อนของตัวเองอยู่เลย

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ถ้ายังไงวันนี้เราพักกันก่อนมั้ย? นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอก เหลือแค่ตรงนี้เองใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”

“งั้นรีบทำให้เสร็จแล้วรีบกลับกันเถอะ”

“นั่นซินะ”

การทำงานต่อจากนั้นเป็นไปอย่างราบรื่นและใช้เวลาไม่นานตามที่ตั้งใจไว้ ทว่าฉันก็ยังไม่สามารถสลัดความคิดแย่ๆ ออกไปจากหัวได้ แม้แต่ในตอนที่เดินกลับบ้านพร้อมยูบิจังตามปกติ แต่ตัวฉันในวันนี้กลับรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมอีก

[‘ยูบิจังตั้งใจปกปิดงั้นเหรอ? หรือแค่บังเอิญ? แล้วอาคิยามะล่ะ? หมอนั่นตั้งใจปกปิด? หรือแค่เห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องบอก? หรือเห็นว่าไม่จำเป็นต้องบอกคนนอกอย่างฉัน?’]

ท่ามกลางบรรยากาศโพล้เพล้ที่แสงอาทิตย์ลับหายไปจนเกือบหมด ความมืดกำลังกลืนกินท้องฟ้าอย่างช้าๆ แต่ทว่าไร้ปรานี

แสงสว่างสุดท้ายทางด้านทิศตะวันตกดูราวกับกำลังดิ้นรนต่อสู้ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายคล้ายต้องการอยู่ต่อ คล้ายไม่ต้องการหายไป คล้ายตัวฉัน…

…ไม่อยากเป็นคนที่ต้องถอยห่างและจางหาย ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรืออะไรก็ตาม

“อามายะจังจำเรื่องที่เราแข่งทดสอบสมรรถภาพได้มั้ย?”

[‘ที่ฉันแพ้น่ะเหรอ?’]

“จำได้ซิ เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าจะขออะไร”

“อื้มมม ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่าจะขออะไร”

คำพูดแค่นั้นก็ทำให้หัวใจฉันบีบตัวแน่น แน่นจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะหายใจลำบาก

“ฉันขอเลยได้มั้ย?”

อึก… เกือบจะตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติไม่ได้

“งั้นเธออยากขออะไรล่ะ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าต้องเป็นเรื่องที่ฉันทำได้เท่านั้นนะ”

“ทำได้ซิ แต่ก่อนอื่นขอเช็กให้แน่ใจก่อน”

“แน่ใจ?”

เหมือนบทสนทนาจะนอกเรื่องออกไปจากแนวทางเดิม สร้างความแปลกใจขึ้นมาในความไม่สบายเล็กน้อย

“อามายะจังน่ะ ชอบอาคิยามะคุงใช่มั้ย?”

“ปะ…”

เกือบจะหลุดคำตอบที่เซตไว้ออกไปโดยปฏิกิริยาสะท้อนก่อนจะพบว่ายูบิจังนั้นจริงจังกับคำถามนี้เช่นไร

เป็นหญิงสาวที่จริงจังและงดงามยิ่งกว่าใครที่ฉันเคยเห็น มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกหากจะเลี่ยงตอบหรือตอบแบบไม่จริงจัง

[‘แต่จะให้ตอบ…’]

หลายครั้ง ความเงียบก็ถือเป็นคำตอบได้เช่นกัน ระหว่างฉันกับยูบิจังในตอนนี้ยืนห่างกันเพียงแค่เอื้อมแขนถึง แต่ฉันรู้สึกราวกับกำลังยืนมองเธอจากที่ห่างไกล

“เธอชอบเอสจริงๆ ด้วย”

[‘เอส? อาคิยามะเหรอ? เรียกกันด้วยชื่อเล่นงั้นเหรอ?’]

รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแต่ก็รู้ตัวได้ในทันทีและไม่เผลอแสดงมันออกมาให้อีกฝ่ายรู้ตัว

“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

“ฉันเคยบอกไปแล้วนิว่าพวกเราน่ะชอบอะไรเหมือนๆ กัน”

[‘ชอบเหมือนกัน… แบบนั้นเองเหรอ? แบบนั้นจริงๆ ซินะ?’]

ความรู้สึกที่ไม่รู้เรียกว่าอะไรค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาจากในท้อง เหมือนมันจะไหลย้อนกลับขึ้นมาตามทางเดินอาหาร ไต่ขึ้นมาตามหลอดอาหารมาจุกแน่นที่หน้าอก ไต่ไล่ขึ้นมาถึงลำคอ

“งั้นยูบิจังก็ชอบอาคิยามะใช่มั้ย?”

“ใช่…”

อีกฝ่ายตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยราวกับว่ามันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของร่างกาย

“…ชอบมาตั้งแต่ต้น…”

[‘ลงไป อย่าดันขึ้นมานะไอ้ความรู้สึกบ้า’]

“…ชอบมานาน…”

[‘มันอึดอัดนะ’]

“…แล้วก็ชอบแค่เขาคนเดียวมาตลอด”

อย่างกับตัวเองโกรธสุดขีดแล้วลมออกหู ฉันรู้สึกว่าในหูมันอื้อๆ อึงๆ แปลกๆ ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ท่วมท้นอยู่เต็มออก รสเฝื่อนในปากเริ่มชัดเจน จนต้องพยายามข่มอารมณ์ตัวเองอย่างเต็มที่

[‘ชอบมาตั้งแต่ต้นเหรอ? ชอบมาตลอดงั้นเหรอ?’]

ความทรงจำในคืนวันเทศกาลดอกไม้ไฟค่อยๆ หวนกลับมา ภาพใบหน้าของอาคิยามะในยามนั้นยังคงติดตาแม้จะล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้

เขาที่เล่าเรื่องราวในอดีตนั้นช่างเปราะบาง เปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ตลอดเวลา

“ถ้าชอบขนาดนั้นแล้วทิ้งเขาไปทำไม?”

สีหน้าตกใจของยูบิจังทำให้ฉันรู้ตัวว่าเผลอพูดความในใจของตัวเองออกไป

ยูบิจังมีท่าทางตกใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรที่ไม่ดีออกมา หลังจากยืนทำตาโตเพียงครู่หนึ่งแล้วจึงเริ่มอธิบายสิ่งที่เคยเกิดขึ้นให้ฉันฟัง

“ฉันไม่เคยคิดจะเลิกกับเอสนะ แต่เพราะตอนนั้นเกิดเรื่องหลายๆ อย่างทำให้เราเข้าใจกันผิด แต่ตอนนี้เราปรับความเข้าใจกันแล้ว”

[‘ปรับความเข้าใจ? อ่อ… แบบนั้นหรอกเหรอ?’]

ฉันเพิ่งรู้ว่าแค่คนคนนึงพูดคำว่าปรับความเข้าใจกันแล้วมันจะทำให้เราดิ่งได้ขนาดนี้ เล่นเอาสมองตื้อคิดอะไรไม่ออก

“คืนดีกันแล้ว?”

“อือออ”

“กลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว?”

“ยังหรอก… ถึงเอสจะบอกว่าไม่ได้โกรธฉันแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมตกลงกลับมาคบกัน เขา… อืมม… แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก”

“งั้น… เรื่องที่จะขอคือให้ฉันเปิดทางให้งั้นเหรอ?”

[‘พูดไปแล้ว ฉันพูดเรื่องที่อาจทำลายความสัมพันธ์ของเราออกไปแล้ว แต่… ยูบิจังเริ่มก่อนเองนะ’]

ความคิดที่ว่าตัวเองอาจจะต้องเลือกระหว่างเพื่อนสนิทกับคนรักไม่เคยมีอยู่ในหัวของฉันมาก่อนจนถึงตอนนี้

ที่แท้มันก็ทรมานแบบนี้นี่เอง