บทที่ 187 แผนการร้ายมาแล้ว

เมื่อมองดูซองจดหมาย หลี่เยว่หานก็อดไม่ได้ที่จะทั้งกังวลและตื่นเต้น

นางรู้ว่ามันเป็นจดหมายจากเมิ่งฉีฮ่วน

ตอนที่จากกัน คำพูดของเขาที่ว่าจะส่งจดหมายให้นางเมื่อนางไปถึง ไม่ใช่คำพูดเลื่อนลอย

“ท่านแม่ กินข้าวก่อนเถิดเจ้าค่ะ แล้วค่อยอ่านจดหมายด้วยกันหลังอาหารเย็น” หลิงซีมองหลี่เยว่หานอย่างมีเหตุผล และเต็มไปด้วยความยินดี

คนฉลาดสองคนอย่างตวนอู่และจงชิว จะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของหลี่เยว่หานได้อย่างไร พวกเขาก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างชาญฉลาด และไม่มีใครพูดถึงจดหมายอีกเลย

หลังจากตวนอู่และจงชิวกินข้าวเสร็จแล้ว ก็ช่วยกันทำความสะอาดห้องครัว แล้วสองพี่น้องก็จากไปอย่างชาญฉลาด

ตอนนี้สถานะของหลี่เยว่หานเป็นหญิงม่าย การมาหน้าประตูบ้านหญิงม่ายนั้น จะทำให้เกิดปัญหามากมาย ซึ่งพวกเขาไม่อาจทำลายชื่อเสียงของพี่สะใภ้ได้!

หลังจากตวนอู่และจงชิวไปแล้ว หลี่เยว่หานก็เปิดจดหมายอ่าน

สายตาพลันเห็นลายมืออันทรงพลังของเมิ่งฉีฮ่วน

เมื่ออ่านประโยคที่ว่า ‘เยว่หานที่รัก’ ใบหน้าของหลี่เยว่หานก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาเล่าเกี่ยวกับชีวิตของเขาและมู่ชวนหลังจาก ‘การเสียชีวิต’ ของหลี่เยว่หานและหลิงซีอย่างละเอียด และบอกเยว่หานว่าไม่ต้องกังวล เขาจะดูแลมู่ชวนอย่างดี จินเสวี่ยเอ๋อร์ถูกตัดสินให้ประหารชีวิตด้วยการตัดหัว และจะถูกประหารชีวิตภายในไม่ถึงสิบวัน หลังจากที่นางกับหลิงซีจากไป จู่ ๆ นางผู้นั้นก็กลายเป็นบ้าอยู่ในคุก ถูกส่งตัวเข้ากองทัพในฐานะโสเภณี

ทุกคนในหมู่บ้านคิดถึงหลี่เยว่หานกับหลิงซีมาก บางคนใช้โอกาสนี้เสนอให้เขาแต่งงานใหม่ แต่เขาปฏิเสธ ครอบครัวหลิวให้คนนำข้าวของมาให้มากมาย และนายท่านผู้เฒ่าหลิ่วก็ล้มป่วยเพราะเหตุการณ์นี้ เขาจึงอยากจะพาหลี่เยว่หานไปเยี่ยมนายท่านผู้เฒ่าหลิ่วสักครั้ง ระหว่างทางกลับบ้านได้พบกับคนสกุลหลี่

หลี่ต้าเฉิงพอมีทักษะติดตัวอยู่บ้าง จึงพอจะหาเงินเลี้ยงชีพในเมืองได้ เแต่เมื่อหวังเฟิ่งเห็นเขาก็มีท่าทางดุร้ายราวกับแม่ไก่หวงไข่ แต่หลี่ต้าเฉิงแอบมาหาเขาเพื่อร่ำสุราด้วยกันสองครั้ง ดูเหมือนเขาจะโทษตัวเองที่ทำให้หลี่เยว่หานต้อง ‘ถึงแก่ความตาย’ และพร่ำพรรณนาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าหากหลี่หรงหรงไม่ขัดขวางตั้งแต่แรก หลี่เยว่หานก็คงได้เป็นคุณนายตระกูลหลิ่วไปแล้ว

……

เมิ่งฉีฮ่วนเขียนจดหมายอย่างละเอียด โดยไม่ลืมเรื่องพริกและเครื่องเทศที่หลี่เยว่หานปลูกไว้ในสวนหลังบ้าน รวมถึงองุ่นที่นางเพิ่งปลูก เขายังบอกอีกว่าเขาได้พบคนซื้อไม้จันทน์เนื้อดีที่พวกเขาไปเจอด้วยกันบนภูเขา

แต่เขากลับไม่ได้พูดถึงตัวเองเลย

สิ่งที่หลี่เยว่หานต้องการรู้ไม่ใช่แค่เรื่องเหล่านี้ ไม่ใช่แค่อยากรู้ว่ามู่ชวนเป็นอย่างไร เธอยังอยากรู้ด้วยว่าเมิ่งฉีฮ่วนรู้สึกไม่สบายใจหรือไม่ หากไม่มีเธออยู่เคียงข้าง

แต่นี่จะทำให้… เธอยิ่งคิดถึงเขา…

แต่เขาไม่ได้กล่าวถึงมันในจดหมายเลย

หลังจากอ่านจดหมายแล้ว หลี่เยว่หานก็มีความสุข แต่ก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยเช่นกัน

“ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงร้องไห้เล่า” หลิงซีมีไหวพริบขึ้นมาก แต่กลับกันก็ช่างพูดน้อยลง ตั้งแต่มาอยู่หมู่บ้านจางหนิง นางอ่านหนังสือกับมู่ชวนมาตั้งแต่เด็ก นางจึงเข้าใจจดหมายของเมิ่งฉีฮ่วนเช่นกัน “ท่านอาบอกในจดหมายว่าทุกคนสบายดี แต่ท่านแม่ก็ยังคงร้องไห้อยู่”

นางมองดูหลี่เยว่หานด้วยความสับสน

“ไม่มีอะไร” หลี่เยว่หานลูบหัวเล็ก ๆ ของหลิงซี “พอดีว่าฝุ่นเข้าตาข้า”

หลังจากได้ยินดังนั้น หลิงซีก็ก้มหน้าไม่เอ่ยคำใดอีก

หลี่เยว่หานพับมันอย่างเรียบร้อย แล้วนำไปซ่อนไว้ในตู้ข้างเตียง เธอยังคงใช้ชีวิตสงบสุขแบบหญิงม่าย และชีวิตในหมู่บ้านจางหนิงอย่างไม่ลำบากเลย

ผู้คนที่นี่เรียบง่ายและรักสงบ หลี่เยว่หานเองก็ไม่ได้ทำอะไรโดดเด่น แม้ว่านางจะเป็นม่าย ทุกคนก็รู้สึกนับถือนางมาก เมื่อเห็นนางทำงานอย่างขยันขันแข็ง เพื่อหาเลี้ยงชีพทุกวัน

ส่งผลให้หญิงม่ายอีกสองคนในหมู่บ้านที่เปลื้องผ้าหาเงินล้วนไม่พอใจ

นางเป็นม่าย แต่เหตุใดทุกคนถึงได้รับความเคารพจากทุกคน ทว่าพวกตนกลับถูกนินทาลับหลัง!

คนเช่นนี้ไม่เคยมองหาเหตุผลจากตนเอง

หลังจากที่ตวนอู่และจงชิวมาเยี่ยมหลี่เยว่หานที่บ้าน นางก็ขอให้พวกเขาช่วยส่งจดหมายตอบกลับไปให้เมิ่งฉีฮ่วน แต่ทว่าตอนนั้นแม่ม่ายฉางแอบไปที่บ้านของแม่ม่ายข่ง สองคนนี้ชอบล่อลวงผู้ชายทั้งหนุ่มและแก่ในหมู่บ้านตลอดเวลา พวกนางหาเงินจากผู้ชายเท่านั้น แม้แต่ในไร่ก็ยังล่อลวงคนป่าให้มาช่วยทำไร่

“ข้าว่าความสัมพันธ์ระหว่างหานเยว่กับสองพี่น้องนั้นไม่ปกติ ต้องมีอะไรบางอย่างเป็นแน่!” แม่ม่ายฉางพูดกับแม่ม่ายข่งด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะแทะเมล็ดแตงโม “ไม่อย่างนั้นเหตุใดสองพี่น้องนั้นถึงดีกับนังหานเยว่นั่นมากและต้องมาหานางทุก ๆ สิบวันด้วย ตอนที่นังหานเยว่มาที่หมู่บ้านของเราครั้งแรกก็เป็นสองพี่น้องนั้นที่กุลีกุจอมาช่วยนาง!”

หลังจากได้ยินดังนั้น แม่ม่ายข่งก็หงุดหงิด “แล้วจะทำอย่างไรดี ตอนนี้นางเป็นผู้หญิงที่ขยันที่สุดในสายตาของทุกคน แม้ว่านางจะเป็นแม่ม่ายลูกติด แต่ทุกคนก็ไม่ได้มองนางไม่ดีเลย”

“เอ๊ะ ยังต้องให้ข้าบอกอีกหรือ ต้องทำให้นังผู้หญิงอวดดีคนนี้ เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาอย่างไรเล่า” แม่ม่ายฉางพูด พร้อมสะกิดแม่ม่ายข่งด้วยข้อศอก

นางอายุมากกว่าแม่ม่ายข่ง และไม่มีความคิดอื่นใดในใจนอกจากการหาเงิน แต่แม่ม่ายข่งสูญเสียสามีไปเมื่อสองปีก่อน หญิงม่ายคนใหม่จึงมีจิตใจอ่อนไหวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งน้องชายที่ชื่อจงชิวก็หล่อมาก แม่ม่ายข่งเองก็แสดงท่าทางหมายปองจงชิวต่อหน้าแม่ม่ายฉางมานับครั้งไม่ถ้วน

หญิงม่ายจะไม่ทำเช่นนั้น นางรู้ดีว่าหลี่เยว่หานหรือที่รู้จักกันในชื่อหานเยว่ มีภาพลักษณ์ที่ดีอยู่ในใจของทุกคนในหมู่บ้าน ใครก็ตามที่กระโดดออกไปฉีกหน้านางในตอนนี้ คงจะถูกทุกคนในหมู่บ้านจางหนิงรังเกียจ

ซึ่งนางไม่ทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้นแน่!

ทว่าแม่ม่ายข่งไม่มีสมอง นางเหมาะที่สุดที่จะทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้!

“พี่ฉาง ท่านคิดว่าเราจะทำให้ทุกคนเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้อย่างไร?” แม่ม่ายข่งถามแม่ม่ายฉาง

เมื่อเห็นว่าแม่ม่ายข่งติดเบ็ดแล้ว แม่ม่ายฉางก็แสร้งทำเป็นยิ้มมีเลศนัย แล้วหยิบถุงกระดาษใบเล็กออกมาจากที่เอว “นี่เป็นของดีที่ข้าซื้อมาในราคาแพงมาก เพียงแค่เล็กน้อยก็ทำให้คนคลุ้มคลั่งแทบตายได้ มันจะทำให้ภาพลักษณ์ดูดีของนางหายไปแน่นอน!”

หลังจากได้ยินสิ่งที่แม่ม่ายฉางพูด แม่ม่ายข่งก็กลับมารู้สึกตัว “นี่… นี่จะทำได้อย่างไร! เราจะไม่ทำให้นางเปิดเผยหางจิ้งจอกของตัวเองหรอกหรือ? แต่… การวางยาคนเป็นเรื่องร้ายแรงนะ!”

“เจ้ายังคิดเรื่องศีลธรรมอยู่อีกหรือ?” แม่ม่ายฉางมองแม่ม่ายข่ง “ลองคิดดูสิ ตั้งแต่หานเยว่ย้ายมาที่หมู่บ้านของเรา ผู้ชายเหล่านั้นมาที่บ้านเราน้อยลงกี่ครั้งแล้ว? มีผู้ชายกี่คนที่กำลังพยายามเอาใจนังหญิงชั่วหานเยว่คนนั้น? ฤดูร้อนกำลังจะมาถึง เจ้าไม่คิดจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ในช่วงหน้าร้อนนี้แล้วหรือ?”

หลังจากที่แม่ม่ายฉางถาม แม่ม่ายข่งก็เริ่มลังเล

อันที่จริงนับตั้งแต่ผู้หญิงที่ชื่อหานเยว่คนนี้ย้ายมาที่หมู่บ้านจางหนิง ภรรยาทุกคนในหมู่บ้านต่างก็ระแวงสามีตัวเอง ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใด แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้หน้าตางดงามมาก

ตอนแรกแม่ม่ายข่งเคยติดต่อหานเยว่เพื่อชวนให้มาทำธุรกิจร่วมกัน เพราะอย่างไรเสีย แม้หมู่บ้านจางหนิงจะมีคนมาก แต่ก็มีแค่พวกนางสามคนที่เป็นแม่ม่าย

ทว่าหานเยว่ไม่เพียงแต่ปฏิเสธนางเท่านั้น แต่ยังบอกนางว่าดูถูกตนอีกด้วย

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แม่ม่ายข่งก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น “พี่ฉาง ท่านพูดถูก เราต้องลากหานเยว่ลงไปในน้ำให้ได้! เราทุกคนเป็นม่าย นางจะมาทำตัวสูงส่งได้อย่างไร!”