บทที่ 148 มาดูเร็ว! คนลวนลาม!

หวังเฟิ่งดูโกรธมากและไม่เหมือนว่านางกำลังจะแท้งเลย หลี่เยว่หานตบไหล่สะใภ้ชิวที่อยู่ข้าง ๆ ตนและถามด้วยเสียงต่ำว่า “เกิดอะไรขึ้นกัน?”

สะใภ้ชิวกำลังสนุกกับการดูความตื่นเต้น นางจึงไม่ได้หันกลับมามองว่าเป็นใคร นางชี้ไปที่หวังเฟิ่งและพูดว่า “แม่เลี้ยงผู้นี้มาที่นี่เพื่อตามหาเยว่หาน มู่ชวนบอกว่าเยว่หานไม่อยู่บ้าน ดังนั้นนางจึงต้องการพบพี่เมิ่ง แต่พี่เมิ่งของข้าก็ไม่อยู่บ้านเช่นกัน แม่เลี้ยงเฒ่านี่ไม่เชื่อ ดังนั้นนางจึงยืนยันที่จะเข้าไปดู มู่ชวนแค่หยุดนาง ทว่าแม่เลี้ยงเฒ่าผู้นี้กลับล้มลงกับพื้นและบอกว่ามู่ชวนผลักนางล้ม ถ้าข้าไม่ได้ดูกับตา ข้าคงเชื่อเรื่องไร้สาระของนางแล้วจริง ๆ”

“เมิ่งฉีฮ่วนไม่อยู่บ้านหรือ? เขาไปไหนกัน?” หลี่เยว่หานขมวดคิ้ว

ตอนนั้นเองสะใภ้ชิวก็สะกิดใจ หันหน้ากลับมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่เยว่หาน นางก็อดที่จะประหลาดใจเล็กน้อยไม่ได้ “เจ้าไม่ได้ไปในเมืองกับผู้ชายของเจ้าหรือ?”

หลี่เยว่หานไม่สนใจมากนัก เธอผลักฝูงชนออกไปและเดินมาข้าง ๆ หวังเฟิ่ง

แผ่นหลังของหวังเฟิ่งหันไปทางหลี่เยว่หาน ดังนั้นนางจึงไม่เห็นอีกฝ่ายเดินมาหา รู้สึกเพียงแค่ว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาข้างหลัง ดังนั้นนางจึงร้องคร่ำครวญเสียงดัง ทว่าก็ยังไม่ยอมหยุดดูว่าใครกำลังเข้ามา

หลี่เยว่หานใช้โอกาสนี้คว้าหวังเฟิ่งขึ้นมาจากพื้น และยื่นมือเข้าไปในเสื้อคลุมของนาง ก่อนที่หวังเฟิ่งจะทันได้ตอบสนอง หญิงสาวก็หยิบหมอนใบเล็กออกมาจากแขนเสื้อของหวังเฟิ่ง ก่อนหมอนจะถูกโยนลงบนพื้น

“เจ้าท้องด้วยหมอนใบเล็กนี่งั้นหรือ?” หลี่เยว่หานมองหวังเฟิ่งด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าท้องได้ดีจริง ๆ”

เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจ แต่ก็มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับเรื่องนี้กันแล้ว

“ข้าก็ว่าอยู่ว่าทำไมหวังเฟิ่งอายุเกือบสี่สิบแล้วยังท้องได้ นึกว่าเป็นพรของครอบครัวหลี่ที่มีลูกตอนแก่เสียอีก คิดไม่ถึงว่าที่แท้หวังเฟิ่งจะไม่ได้ตั้งครรภ์!” สะใภ้ชิวตะโกนขึ้นทันที

“ตอนนั้นข้าก็คิดว่ามันแปลก หวังฉินเพิ่งจะแตกหักกับหวังเฟิ่ง แต่ทำไมจู่ ๆ นางก็มาบอกคนอื่นว่านางตั้งครรภ์ได้สามเดือนได้”

ทันทีที่สะใภ้หลิวพูดเช่นนี้ ผู้ชมทุกคนก็เริ่มพูดคุยเสียงเซ็งแซ่

จากมุมมองของพวกเขา หวังฉินเป็นสมาชิกของหมู่บ้านไป๋อวิ๋น และด้วยความช่วยเหลือของหวังฉิน ครอบครัวหลี่จึงตั้งรกรากในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นได้ แต่หวังเฟิ่งไม่เพียงเนรคุณเท่านั้น ทว่ายังทำเรื่องเก่า ๆ ซ้ำอีก ยั่วยวนหม่าเวย พี่เขยของนางเอง

อีกทั้งเพราะการตั้งถิ่นฐานของตระกูลหลี่ เมื่อฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้นขึ้น ทางหมู่บ้านจะต้องจัดสรรที่ดินให้กับพวกเขา ด้วยวิธีนี้ แต่ละครัวเรือนจะได้รับการจัดสรรที่ดินน้อยลง พวกเขาต่างก็ไม่มีความสุข

“พูดจาเหลวไหลอะไรกัน!” หวังเฟิ่งตะโกนอย่างกล้าหาญ “ถ้าข้าไม่ใช้หมอนใบเล็กรองท้อง ลูกของข้าจะรอดจากการที่ไอ้เด็กสารเลวนี่ผลักข้าหรือไม่เล่า”

“ข้าจะบอกเจ้าให้นะ หลี่เยว่หาน เจ้าต้องให้คำอธิบายเรื่องนี้กับข้า เรื่องที่ลูกของเจ้าผลักข้า ข้าจะไม่ยอมให้อภัยเด็ดขาด ถ้าไม่ได้เงินสิบตำลึง!”

“ความอยากอาหารของเจ้ามีไม่น้อยจริง ๆ อ้าปากเจ้าก็ขอเงินสิบตำลึง ทำไมเจ้าไม่ไปปล้นมาเลยเล่า?” แม้สะใภ้ชิวจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลี่เยว่หาน แต่ตอนนี้เมื่อถึงเวลารวมพลังกัน นางก็เป็นฝ่ายออกหน้าโดยไม่ต้องให้ใครบอก “ข้าเห็นด้วยตาตัวเอง ว่าเจ้ายืนยันที่จะเข้าไปในบ้าน มู่ชวนเพียงแค่ยื่นแขนออกไปขวางประตู เขาผลักเจ้าตอนไหน!”

“เป็นไปได้รึที่ข้าจะทำเรื่องที่เสี่ยงเสียลูกของข้าด้วยตนเอง!” หวังเฟิ่งตะโกนกลับ “หลี่เยว่หาน! เจ้าหมาป่าตาขาว! รีบจ่ายมาซะ!”

หลี่เยว่หานยิ้ม ก่อนส่งสัญญาณให้มู่ชวนพาหลิงซีกลับไปในบ้านก่อน จากนั้นค่อย ๆ พูดกับสะใภ้หลิวว่า “พี่สะใภ้หลิว ช่วยข้าไปตามหมอข่งของหมู่บ้านเราหน่อย ให้เขามาดูว่าร่างกายแม่เลี้ยงข้าเป็นอย่างไร ถ้าในท้องมีหมอนใบเล็ก ๆ นี้อยู่ ข้าเองก็คงจ่ายไม่ได้”

“ได้!” สะใภ้หลิวตกลงทันที

หวังเฟิ่งรู้สึกกระวนกระวายทันที “เจ้าจะไปตามหมอมาทำไม! เจ้าคิดจะไปหาหมอสักคนมาสมรู้ร่วมคิดกับเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินสินะ!”

“แม่เลี้ยงเฒ่านี่พูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ ใครไม่รู้บ้างว่าหมอข่งเป็นหมอพเนจรที่น่านับถือที่สุดในทั่วสิบลี้แปดหมู่บ้าน นางทำให้ชื่อเสียงของหมอข่งเสื่อมเสียเช่นนี้ ข้าคิดว่านางโง่นัก แม้นางจะท้อง เด็กสารเลวนั่นก็จะออกมาทางก้นของนาง!” สะใภ้ชิวนั้นไร้เหตุผลและเจ้าอารมณ์เสมอ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เห็นได้ชัดว่าหวังเฟิ่งตั้งครรภ์ปลอมเพื่อที่จะได้อยู่ในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นต่อไป

“เจ้าด่าใคร! เจ้าสิคลอดลูกทางก้น! ทั้งครอบครัวเจ้าสิคลอดลูกทางก้น!” หวังเฟิ่งโกรธทันที ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่เยว่หานดึงนางไว้ นางอาจรีบพุ่งตัวไปหาสะใภ้ชิวแล้ว

“แม่เลี้ยง เจ้าตั้งครรภ์อยู่และเพิ่งล้มลงไป ทำไมตอนนี้เจ้ายังโมโหอยู่อีก เจ้าไม่กลัวว่าหมอจะมาตรวจภายหลังแล้วหรือ?” ขณะที่พยุง หลี่เยว่หานก็มองไปที่หวังเฟิ่งด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังเฟิ่งก็ซื่อสัตย์มากขึ้น แต่นางก็ยังคงปัดแขนของหลี่เยว่หานออก “เจ้าไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเป็นคนใจดี ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ยอมเสียเงิน ข้าจะคิดซะว่าตนแค่โชคร้ายก็แล้วกัน!” ว่าแล้วนางก็เตรียมผลักฝูงชนจากไป

โชคดีที่สะใภ้หลิวรวดเร็วมาก หมอข่งที่ถูกเชิญมาถึงแล้ว

เมื่อเห็นว่าหวังเฟิ่งกำลังจะหนี สะใภ้หลิวก็คว้าตัวนางไว้และพูดว่า “หมอมาแล้ว!”

หลังจากพูดโดยไม่รอหวังเฟิ่งตอบรับ นางก็ส่งมือของหวังเฟิ่งให้หมอข่งทันที

แม้จะไม่เป็นไปตามกฎ แต่หมอข่งก็เพียงมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเขาจะจับชีพจรของหวังเฟิ่ง

หวังเฟิ่งร้อนใจ “มาดูเร็ว! คนลวนลาม! มีคนลวนลามข้า ลวนลามภรรยาของผู้อื่นตอนกลางวันแสก ๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สะใภ้ตระกูลหลิวก็หัวเราะ “ข้าเป็นสตรีคนหนึ่ง ข้าจะลวนลามแม่เลี้ยงเฒ่าอย่างเจ้ารึ? ช่างคิดได้!” แม้นางจะพูดเช่นนั้น แต่สะใภ้หลิวก็ไม่ยอมปล่อยมือนาง ทั้งยังจับแขนของหวังเฟิ่งไว้แน่น ทำให้นางไม่สามารถหลบหนีไปได้

“ท่านคือหมอข่งใช่หรือไม่เจ้าคะ” หลี่เยว่หานก้าวไปข้างหน้าและทำความเคารพ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นหมอพเนจร “ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่เลี้ยงของข้าและลูกในท้องของนาง นางเพิ่งล้มลงตรงหน้าประตูบ้านข้า ข้าจึงไม่สบายใจนักเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมอข่งก็ดูงุนงง “ภรรยาผู้นี้ไม่ได้ตั้งครรภ์ และนางก็อ่อนแอเกินกว่าจะตั้งครรภ์ได้ ทุกคนเป็นชาวนาในหมู่บ้านชนบท พวกเราไม่สามารถเปรียบเทียบกับภรรยาและหญิงสาวหลังบ้านพวกนั้นที่ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีมากว่า 10 ปีได้ ตราบใดที่ระดูไม่หมดก็ยังมีโอกาสตั้งท้องได้ แต่การทำงานตลอดทั้งปีก็ส่งผลเสียต่อสุขภาพมาก”

หลังจากที่หมอข่งพูดจบ เขาก็ขมวดคิ้ว “ทว่าตามชีพจรในหมู่ผู้หญิงวัยนี้ที่ข้าเคยเห็นมา ร่างกายของแม่เลี้ยงของเจ้าก็นับว่าไม่เลวนัก แต่ถ้าต้องการตั้งครรภ์ ก็มีความเป็นไปได้ไม่มากนัก”

“เจ้าเป็นหมอบ้าอะไร!” เมื่อเห็นว่าเรื่องโกหกถูกเปิดโปง หวังเฟิ่งก็ตื่นตระหนกทันที “ข้ากำลังตั้งครรภ์! ข้ากำลังตั้งท้องบุตรชาย! เจ้ามีความสัมพันธ์กับนังเด็กสมควรตายหลี่เยว่หานสินะ! นางคงรับใช้เจ้าอย่างดีล่ะสิ? เจ้าจึงมาช่วยนางทำร้ายข้า!”

ในสมัยโบราณ หมอเป็นที่นับถือยิ่ง หมอข่งเป็นหมอพเนจร แม้ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะสูงส่ง แต่ค่าปรึกษาของเขาต่ำ ดังนั้นทุกคนจึงเคารพเขามาก

เมื่อหวังเฟิ่งราดน้ำสกปรกใส่หมอข่งอย่างไม่เลือกหน้า ทำให้ทุกคนพลันไม่มีความสุข พวกเขาโจมตีเกือบจะพร้อมกัน ทุกคนต่างรุมดันหวังเฟิ่งกลับไปที่บ้านหลี่ และยังขอให้พวกเขาย้ายออกไปทันที