บทที่ 146 เหตุผลแท้จริงที่ตระกูลหลี่มายังหมู่บ้านไป๋อวิ๋น

เพื่อให้ดูเหมือนว่าเธอมาที่นี่และเพลิดเพลินกับความสุข หลี่เยว่หานจึงตอบรับคำเชิญของตระกูลหลิ่ว และทานอาหารกลางวันในจวนหลิ่ว โดยนั่งลงข้าง ๆ หลี่หรงหรง

ตระกูลหลิ่วไม่รู้ว่าความคับข้องใจระหว่างหลี่เยว่หานและหลี่หรงหรงนั้นลึกซึ้งเพียงใด เพราะหญิงสาวเกลียดความสัมพันธ์ระหว่างหลี่หรงหรงและหลิ่วจื้อหย่วนในตอนแรก ดังนั้นพวกเขาจึงดูถูกหลี่หรงหรงเสมอ

ทว่าตอนนี้เรื่องนี้จบลงแล้ว ทั้งหลี่เยว่หานก็มีครอบครัวและสามีของนางเอง จึงเป็นเรื่องปกติที่พี่สาวน้องสาวจะปล่อยวางความคับข้องใจ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก

“มาเถอะ หรงเอ๋อร์ กินปลาให้มากขึ้น” หลี่เยว่หานยิ้มและคีบอาหารให้หลี่หรงหรง “ถ้าสตรีมีครรภ์กินปลามากขึ้น ลูกของพวกเขาจะฉลาดมาก หลังจากนี้ข้าจะทำน้ำแกงปลาให้แม่ของเรา เชื่อได้เลยว่านางจะต้องให้กำเนิดน้องชายที่ขาวและอวบอ้วนให้บ้านหลี่ของเรา!”

ขณะที่พูดแบบนั้น หลี่เยว่หานก็มองไปทางหลี่หรงหรงอย่างมีความหมาย

พฤติกรรมของหลี่เยว่หานตกอยู่ในสายตาของตระกูลหลิ่ว พวกเขาคิดเพียงว่าหญิงสาวนั้นมีเหตุผลและมีมารยาทดี ไม่สนเรื่องเก่าก่อน พี่สาวนำอาหารมาให้น้องสาวพร้อมพูดคำที่เป็นมงคล ทว่าหลี่หรงหรงไม่รับคำ จึงดูเหมือนว่านางเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายเล็กน้อย

“หรงเอ๋อร์ ขอบคุณพี่สาวของเจ้าสิ!” หลิ่วจื้อหยวนขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่สาวของเจ้ามาไกลเพื่อพบเจ้า แต่เจ้าดีนัก พอตั้งครรภ์ก็วางตัวสูงส่ง เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าจะบอกพี่สาวของเจ้าว่าตระกูลหลิ่วของเราปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี?”

“ไม่ จื้อหย่วน ข้า…” หลี่หรงหรงต้องการอธิบายอย่างรีบร้อน แต่หลิ่วจื้อหย่วนหันกลับไปใช้ตะเกียบคีบชิ้นปลาให้หวังเหอฮวา

“มาเถอะ เหอฮวา บำรุงร่างกายให้มากขึ้น แล้วพยายามตั้งครรภ์ให้เร็วขึ้น!” หลิ่วจื้อหย่วนพูดกับหวังเหอฮวาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก เมื่อเทียบท่าทีของเขาที่มีต่อหลี่หรงหรงแล้ว ช่างแตกต่างกันยิ่งนัก

แม้หลี่เยว่หานจะไม่รู้ว่าหวังเหอฮวาใช้วิธีใดเพื่อทำให้หลิ่วจื้อหย่วนเชื่อฟังนาง แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางเธอจากการดูเรื่องตลกของหลี่หรงหรง

หลังอาหารนายท่านปู่หลิ่วและหลิ่วเทียนเสียงกังวลเกี่ยวกับหลี่เยว่หานมาก ทางหญิงสาวเองก็ทั้งรุกทั้งถอย ดูสุภาพและเชื่อฟังยิ่ง เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ทั้งหวังเหอฮวาและหลี่หรงหรงนั้นด้อยกว่ามาก

พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าตอนนั้นหลี่เยว่หานไม่มาถอนหมั้น ก็ไม่ใช่ว่านางไม่คู่ควรกับฐานะหลิ่วฟูเหรินน้อย แม้หลิ่วจื้อหย่วนจะมีอนุถึงสองคนแล้ว แต่ถ้าเขารับอนุแล้วไม่มีภรรยาหลัก ก็จะทำให้คนกังวลว่าหากลูกสาวของพวกเขาแต่งเข้าไปจะต้องเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ เช่น ลุ่มหลงอนุจนทำร้ายภรรยาหรือไม่

หลังอาหารหลี่เยว่หานชวนหลี่หรงหรงไปเดินเล่น ฝ่ายท่านปู่หลิ่วง่วงนอนหลังจากกินอิ่มจึงกลับไปก่อนเวลา หลิ่วเทียนเสียงและภรรยาของเขาไม่พูดอะไร ส่วนหลิ่วจื้อหย่วนก็ยิ่งยุ่งกับการออกไปเที่ยวกับหวังเหอฮวา โดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ดังนั้นหลี่เยว่หานจึงมาถึงห้องของหลี่หรงหรงได้อย่างราบรื่น

“พี่สาว ข้ารู้ดีว่าเจ้าเกลียดข้า” ทันทีที่เธอเข้ามา หลี่หรงหรงก็ปิดประตูและคุกเข่าลงตรงหน้าหลี่เยว่หาน “แต่เรื่องนี้เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าช่วยอย่าเปิดเผยหรือพูดถึงมันอีกได้หรือไม่!”

หลังจากได้ยิน หลี่เยว่หานก็เริ่มสนใจ “เจ้าบอกข้าว่าไม่ให้พูดถึงเรื่องอะไรนะ?”

หลี่หรงหรงตกตะลึง “เจ้าไม่ได้บอกว่าแม่และข้าท้อง…”

“อ้อ เจ้าพูดถึงเรื่องนี้เอง” หลี่เยว่หานนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนเหลือบมองหลี่หรงหรงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น “ตอนแรกข้าแค่สงสัย แต่ท่าทีของเจ้าทำให้ข้าแน่ใจว่าหวังเฟิ่งไม่ได้ตั้งครรภ์สินะ?”

“พี่สาว ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถซ่อนอะไรจากเจ้าได้…” หลี่หรงหรงลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง และนั่งถัดจากหลี่เยว่หาน “ท่านแม่เองก็จนใจเช่นกัน เจ้ารู้เช่นกันว่าตอนนี้นางแตกหักกับท่านป้าของข้า เมื่อท่านป้าไม่รับรองครอบครัวเราให้ หมู่บ้านไป๋อวิ๋นก็จะไม่รับครอบครัวของเราไว้อย่างแน่นอน”

“เช่นนั้นก็กลับไปที่หมู่บ้านเฮยถู่สิ” แม้ว่าหลี่เยว่หานไม่เต็มใจที่จะได้ยินคำว่า ‘ครอบครัวของเรา’ ของหลี่หรงหรง แต่เธอก็ยังทนฟังโดยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติที่นี่

“กลับไปไม่ได้” หลี่หรงหรงก้มหน้าลง “หมู่บ้านเฮยถู่…จะไม่ปล่อยให้พ่อแม่ของเรากลับไป”

“ทำไมกัน?” หลี่เยว่หานเลิกคิ้วขึ้น หลังจากที่ครอบครัวหลี่ย้ายมาที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋น เธอก็ได้สอบถามเกี่ยวกับเหตุผลที่พวกเขาย้ายมา แต่ทุกคนบอกว่าครอบครัวของพวกเขาเห็นหลี่เยว่หานมาที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋น และต้องการติดตามหญิงสาวมาพบญาติเลยไม่ได้สอบถามต่อ

ฟังจากที่หลี่หรงหรงพูดตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายอย่างนั้น

“เดิมเจ้าทำให้ตระกูลเจิ้งกับตระกูลอู๋ขุ่นเคือง และพ่อของข้าก็ทะเลาะกับพวกเขา ตั้งแต่นั้นมา พวกเขาก็ไม่ถูกกัน” หลี่หรงหรงอธิบายด้วยเสียงต่ำ “ต่อมาบุตรชายของตระกูลอู๋ อู๋หลานหลาน และน้องชายคนสุดท้องของอู๋หลานหลานอย่างอู๋เป่าเกิน เขาขโมยมันเทศทั้งหมดจากแปลงผักของเราไปซ่อนไว้ในถ้ำ หลังจากที่แม่ของเรารู้นางก็ไปที่บ้านพวกเขาเพื่อเอาเรื่อง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานที่กำลังดื่มชาก็หยุดชะะงัก

คนที่ขโมยมันเทศไปซ่อนไว้ในถ้ำ…ดูเหมือนจะเป็นเธอ…

“ตอนแรกท่านปู่จ้าวต้องการให้ตระกูลอู๋จ่ายเงินเพื่อยุติเรื่องนี้ แต่แม่เราเปิดปากขอเงินสิบตำลึง ตระกูลอู๋ย่อมปฏิเสธที่จะจ่าย ดังนั้นจึงมีการทะเลาะกัน” หลี่หรงหรงไม่ทันสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของหลี่เยว่หาน และพูดต่อว่า “วันหนึ่ง ครอบครัวของแม่และป้าอู๋ก็พบกันที่แม่น้ำ พวกเขาทะเลาะกัน แม่เผลอผลักอู๋เป่าเกินตกลงไปในแม่น้ำโดยไม่ตั้งใจ…”

“แม้ว่าอู๋เป่าเกินจะไม่เป็นอะไร แต่ตระกูลอู๋และตระกูลเจิ้งเป็นแซ่ร่วมในหมู่บ้านเฮยถู่ ดังนั้นจึงมีครอบครัวสาขามากมาย ทั้งสองตระกูลนี้มีความแค้นกับครอบครัวของเรา เมื่อเกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ขึ้น พวกเขาย่อมยืนหยัดร่วมกัน ทำให้ครอบครัวของเราถูกไล่ออกจากหมู่บ้านเฮยถู่”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลี่หรงหรงก็ถอนหายใจ “ยามจากไป ท่านปู่จ้าวสัญญากับท่านพ่อท่านแม่ว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ออกไป ดังนั้นทุกคนในหมู่บ้านจึงคิดว่าครอบครัวของเราย้ายออกไปด้วยตนเอง และต้องการติดตามเจ้าไปที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋นเพื่อรับพร”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลี่เยว่หานก็วางถ้วยชาลง “ข้ายังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเจ้าถึงมาที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋นเพื่อสร้างปัญหาให้ข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่แท้ก็ตั้งใจจะมาตั้งรกรากนี่เอง”

หลี่หรงหรงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ตอนแรก ท่านแม่แค่บอกว่าให้ลองดูท่าทีของเจ้า ถ้าเจ้ามีท่าทีที่ดี เราจะให้ครอบครัวสามีของเจ้ารับรองให้ยามย้ายไปที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋น แต่คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่มีท่าทีที่ดีเลย สุดท้ายพ่อกับแม่จึงได้แต่ซื้อที่ดินในหมู่บ้านไป๋อวิ๋น และให้เงินท่านน้าห้าตำลึง เพื่อให้ได้รับการรับรองจากครอบครัวท่านน้าของข้า”

“ทว่าตอนนี้ท่านน้ากับแม่ข้าแตกหักกันแล้ว พ่อกับแม่จึงไม่มีที่ไป ข้าเลยอยากให้แม่แกล้งท้อง เพื่อให้ท่านปู่ซุนเห็นแก่ที่ท่านแม่ท้องอยู่ จะได้ไม่ขับไล่แม่ของข้าออกจากหมู่บ้านไป๋อวิ๋นในทันที เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ พ่อกับแม่จะพยายามหาวิธีดูว่าพวกเขาจะตั้งหลักในเมืองได้หรือไม่”

หลังจากฟังคำอธิบายของหลี่หรงหรงแล้ว หลี่เยว่หานก็ขมวดคิ้ว “เจ้าสามารถหาเงินได้มากมายพอที่จะสร้างบ้านในเมืองงั้นรึ? ในอดีตบ้านหลี่อาจมีความสามารถนี้ แต่บ้านหลี่ตอนนี้มีรึ?”

เธอแค่ถามไปงั้น ๆ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของหลี่หรงหรงกลับซีดเผือด “พี่สาว ข้ารู้ว่าข้าผิด ข้าจะไม่ขโมยของจากตระกูลหลิ่วอีก! ข้า… ข้าทำไปเพราะครอบครัวของข้าเดือดร้อนจริง ๆ เจ้าก็รู้ว่าแม่เป็นคนยังไง ข้ากลัวแม่มาสร้างความเดือดร้อนที่นี่ ถึงตอนนั้นข้าจะต้องเสียหน้า…”

เดิมทีหลี่เยว่หานยังคงสงสัยว่าทั้งที่หลี่หรงหรงชอบพอกับหลิ่วจื้อหย่วนมาก่อน หลังจากที่นางผ่านประตูเข้ามา ทั้งนางยังตั้งครรภ์ แต่เหตุใดหลิ่วจื้อหย่วนกลับเพิกเฉยนาง

ปรากฏว่าหลี่หรงหรงถูกหวังเฟิ่งบังคับให้ขโมยของจากตระกูลหลิ่ว เพื่อช่วยตระกูลหลี่!