บทที่ 97 เมิ่งฉีฮ่วนป่วยเสียแล้ว

หญิงสาวพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเมิ่งฉีฮ่วน พยายามลากตัวเมิ่งฉีฮ่วนไปนอนบนเตียง

แต่เมิ่งฉีฮ่วนมีไข้รุนแรง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีพลังที่จะร่วมมือกับเธอ ดังนั้น หลี่เยว่หานจึงต้องพยายามอย่างหนัก แต่แม้ตัวเธอเองจะเหงื่อออกไปทั้งตัว เมิ่งฉีฮ่วนก็ยังคงนอนอยู่บนพื้น

“เมิ่งฉีฮ่วน ได้ยินข้าไหม?” หลี่เยว่หานจับใบหน้าเมิ่งฉีฮ่วนอย่างไม่แน่ใจ “เจ้ามีไข้ ขึ้นไปนอนเถอะ อย่านอนบนพื้นอีก”

“หือ?” อันที่จริง หลังจากที่ถูกหลี่เยว่หานโยนไปมาเมื่อครู่ เมิ่งฉีฮ่วนก็เกือบจะตื่นแล้ว แต่เขารู้สึกว่าหัวของเขาหนักอึ้งและไม่มีเรี่ยวแรงเลย ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นว่ายังไม่ตื่น

“มาหืออะไร? ลุกเร็วเข้า ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นแล้ว” หลี่เยว่หานบีบจมูกของเมิ่งฉีฮ่วนด้วยความโกรธ

ตอนนี้เอง เมิ่งฉีฮ่วนจึงลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เขามองตรงไปที่หลี่เยว่หาน ก่อนพูดว่า “ฮูหยินช่างกระตือรือร้นนัก ข้าไม่ชินเลย”

“กระตือรือร้นบ้านท่านสิ เร็วเข้า!” หลี่เยว่หานโกรธมากจนตบผ่านผ้าห่ม “ไปนอนบนเตียง!”

“แต่ข้าเวียนหัว ลุกไม่ขึ้น” เมิ่งฉีฮ่วนพูดเสียงเบา แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น “ข้าจะนอนบนพื้น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานก็โกรธมากจนบีบจมูกอีกฝ่ายอีกครั้ง “ลุกขึ้น!”

ครั้งนี้เมิ่งฉีฮ่วนไม่แม้แต่จะลืมตา เขาอ้าปากเพื่อหายใจ และไม่ขยับเลย

“ลุกขึ้นเร็ว ๆ ถ้ายังไข้สูงแบบนี้ต่อไป สมองของท่านจะไหม้เอานะ!” ในที่สุดน้ำเสียงของหลี่เยว่หานก็อ่อนลง และท่าทีของหญิงสาวที่มีต่อเมิ่งฉีฮ่วนที่ป่วยก็ดีขึ้นมาก “ไปนอนบนเตียงนะ?”

“ไม่ ข้าไม่อยากขยับ” เมิ่งฉีฮ่วนลืมตาขึ้น ก่อนมองไปที่หลี่เยว่หานด้วยสายตาที่โศกเศร้า

หลี่เยว่หานต้องการที่จะสาปแช่งอีกฝ่าย แต่ต่อหน้าเมิ่งฉีฮ่วนที่ดูเศร้า ๆ เธอยังคงไม่แสดงความโกรธออกมา ก่อนจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างอดทน “งั้นข้าจะพยุงท่านขึ้นไปนอนนะ?”

“ไม่ เจ้าอุ้มข้า” เมิ่งฉีฮ่วนได้คืบจะเอาศอกทันที

หลี่เยว่หานหัวเราะด้วยความกรุ่นโกรธ “ข้าอุ้มท่านไม่ได้! ท่านหนักเกินไป!”

“ถ้าอย่างนั้นข้านอนต่อดีกว่า ข้าเวียนหัวมาก ข้าจะนอนต่ออีกสักพัก” ขณะที่เขาพูด เมิ่งฉีฮ่วนกลัวว่าหลี่เยว่หานจะบีบจมูกของเขาอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงฝังหน้าลงในผ้าห่ม

หลี่เยว่หานทั้งโกรธทั้งตลก คนที่ป่วยมักจะเจ้าเล่ห์ไม่มากก็น้อย หลี่เยว่หานสามารถเข้าใจได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมเขาด้วยน้ำเสียงดี ๆ “ข้าจะช่วยพยุงท่านขึ้นไปนอน จากนั้นท่านสามารถหลับได้นานเท่าที่ต้องการเลย ตกลงไหม? ข้าอุ้มท่านไม่ได้จริง ๆ ท่านก็เห็นว่าท่านทั้งสูงและแข็งแรงมาก ข้าสามารถเอื้อมไปแตะไหล่ของท่านด้วยการยืนเขย่งด้วยซ้ำ แล้วข้าจะอุ้มท่านได้อย่างไร?”

แค่ดึงขึ้นมาก็เหนื่อยพอแล้ว ยังอยากให้มารดาผู้นี้อุ้ม ทำไมท่านไม่ไปขึ้นสวรรค์ล่ะ!

“อืม ก็ได้” เมิ่งฉีฮ่วนโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มและมองไปที่หลี่เยว่หานด้วยท่าทางน่าสงสาร “แล้วเจ้าจะนอนเป็นเพื่อนกับข้าไหม?”

“ข้าต้องไปตามหมอให้ท่าน ดังนั้นข้าจึงนอนเป็นเพื่อนท่านไม่ได้” หลี่เยว่หานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ลุก” หลังจากเมิ่งฉีฮ่วนพูดจบ เขาก็ฝังศีรษะลงในผ้าห่มอีกครั้ง

หลี่เยว่หานซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นยอมแล้วจริง ๆ

ไม่ว่าเธอจะเคยเห็นผู้ป่วยมากี่คนในชีวิตที่แล้ว ก็ไม่มีรายใดที่เสแสร้งเท่ากับเมิ่งฉีฮ่วน เขาเองก็เป็นบุรุษแข็งแรงที่มีความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรไม่รู้สึกละอายใจที่ไปเรียนวิธีงอแงของหลิงซีตัวน้อยมาบ้างหรือ?

“ตกลง ตกลง ข้าจะช่วยพยุงท่านนอนบนเตียงก่อน จากนั้นข้าจะไปหาหมอมาให้ท่าน หลังจากที่หมอตรวจดูอาการของท่านแล้ว ข้าจะนอนกับท่านสักพัก ตกลงไหม?” หลี่เยว่หานรู้สึกว่านี่เป็นการถอยครั้งใหญ่ที่สุดที่เธอทำได้แล้ว ไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ!

“ตกลง” เมิ่งฉีฮ่วนโผล่หัวออกมาจากผ้านวมอีกครั้ง โดยอยู่ในสภาพผ้าห่มพันตัวเหมือนดักแด้ ก่อนเขาจะพยายามลุกขึ้นนั่ง

เมื่อเห็นสภาพของเขา หลี่เยว่หานก็ถอนหายใจ

ชีวิตช่างไม่ง่ายเลย

หลังจากช่วยเมิ่งฉีฮ่วนซึ่งอ่อนเพลียจากไข้ขึ้นไปบนเตียงเสร็จในที่สุด หลี่เยว่หานก็เตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปหาหมอ แต่เมิ่งฉีฮ่วนคว้ามือของเธอและดึงเธอไปที่เตียงอย่างแรง

“ไม่เอาหมอ แค่นอนกัน” ขณะที่เขาพูด ขาและแขนยาว ๆ ของเมิ่งฉีฮ่วนก็พันหลี่เยว่หานไว้อีกครั้งเหมือนปลาหมึกยักษ์

หลี่เยว่หานหมดความอดทน “ท่านปล่อยข้า!”

หลี่เยว่หานที่โกรธจัดทำให้เมิ่งฉีฮ่วนพลันตกใจ เขาปล่อยมือที่กอดหลี่เยว่หานออกโดยไม่รู้ตัว ก่อนเฝ้าดูอีกฝ่ายลุกจากเตียงอย่างว่องไว หลี่เยว่หานยืนอยู่ข้างเตียงพลางชี้ใส่ “นอนลงซะ ข้าจะไปตามหมอมา!”

หลังจากพูดจบ โดยไม่ให้เมิ่งฉีฮ่วนมีเวลาตอบสนอง หลี่เยว่หานก็รีบวิ่งไปหลังม่านโดยหอบเสื้อผ้าไว้ในอ้อมแขน

เมิ่งฉีฮ่วนมองภาพเงาของหลี่เยว่หานที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าผ่านม่านกั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ และเขาก็ไม่ได้สร้างปัญหาอีกต่อไป

อาจเพราะเป็นไข้ เมื่อหลี่เยว่หานเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา เมิ่งฉีฮ่วนก็กำลังห่อตัวเองเป็นดักแด้ขนาดใหญ่ โดยมีเพียงหัวโผล่ออกมา ซึ่งอีกฝ่ายกำลังมองมาที่เธออย่างน่าสงสาร

“ข้าจะไปตามหมอ ท่านนอนลงดี ๆ” หลี่เยว่หานล้างหน้าครู่หนึ่งและกำลังจะออกไป

“ฮูหยิน” เมิ่งฉีฮ่วนพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ข้าหิวน้ำ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานก็หันกลับมาและเทน้ำให้เขาจากข้างเตียง จากนั้นก็วัดอุณหภูมิที่หน้าผากของเขา และเกลี้ยกล่อมเขาอย่างอดทน “ข้าวางน้ำไว้ที่นี่ หากท่านหิวก็ดื่มเอง ข้าจะกลับมาเร็ว ๆ อย่างอแง!”

“เจ้าจะไปคนเดียวหรือ?” เมิ่งฉีฮ่วนถามพลางกะพริบตาปริบ ๆ

“ใช่ ข้าไม่รู้จักใครเลย” ขณะที่พูด หลี่เยว่หานก็กำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของเมิ่งฉีฮ่วน

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ห้ามหนีไปนะ” เมิ่งฉีฮ่วนพูดพลางมองไปที่หลี่เยว่หานอย่างน่าสงสาร “ตอนนี้ข้าไม่มีพลังที่จะไปตามหาเจ้า ถ้าเจ้าหนีไป ข้าก็จะหาเจ้าไม่พบ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานทั้งรำคาญและตลก “ใบรับรองประจำตัว ใบผ่านทาง และใบอนุญาตเดินทางต่าง ๆ ของข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปที่ไหนได้? ท่านคิดว่าข้าจะกลายเป็นข้าราชการได้เพราะแค่มีเงินงั้นรึ?”

“ใช่!” เมิ่งฉีฮ่วนพยักหน้าด้วยความมั่นใจ

“ข้ายอมรับสมองท่านเลย!” หลี่เยว่หานจ้องมองไปที่เมิ่งฉีฮ่วน จากนั้นก็หันหลังกลับออกไป

เมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดลง เมิ่งฉีฮ่วนก็หัวเราะอย่างมีความสุข

เขาตื่นขึ้นกลางดึกโดยรู้ว่าตนมีไข้เนื่องจากอากาศเย็นเข้าสู่ร่างกาย เดิมทีเขาตั้งใจจะกินยา แต่เขาต้องการดูว่าหลี่เยว่หานจะตอบสนองอย่างไรเมื่อรู้ว่าเขามีไข้ เขาจึงยืนหยัดมาจนบัดนี้

เมื่อเห็นว่าหลี่เยว่หานห่วงใยเขาเช่นไร เมิ่งฉีฮ่วนก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจซึ่งเย็นและแข็งกระด้างมาตลอดทั้งปีของเขาอุ่นขึ้นมาก

“ข้าต้องถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงแน่ ๆ” เมิ่งฉีฮ่วนพูดกับตัวเอง จากนั้นยื่นแขนออกไปหยิบน้ำที่หลี่เยว่หานวางไว้ข้างเตียงมา ดื่มรวดเดียว แล้วกลับไปนอนลงบนเตียง รอหลี่เยว่หานพาหมอมาหาเขา

ความสามารถด้านการปรุงยาของเมิ่งฉีฮ่วนนั้นแข็งแกร่งมาก ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้เขาย่อมมีวิธีรักษา แต่หลังจากได้รับการดูแลจากหลี่เยว่หาน เมิ่งฉีฮ่วนก็ไม่ได้วางแผนที่จะหายเร็ว ๆ นี้

หลี่เยว่หานออกจากโรงเตี๊ยมมา หลังจากสอบถามมากมาย หญิงสาวก็พบโรงหมอ เธอจ่ายเงิน ก่อนนำทางท่านหมอกลับไปที่โรงเตี๊ยม

หลังจากการเดินทางครั้งนี้ หลี่เยว่หานก็ตระหนักว่าเป็นเรื่องยากมากสำหรับสตรีที่จะอยู่คนเดียวในแคว้นตงฮั่น ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวเอ้อร์ในร้านที่คอยชี้ทางที่ถูกต้องให้ตนอย่างอบอุ่น หลี่เยว่หานก็คงไม่รู้ว่าเธอจะต้องอ้อมไปอีกเท่าไหร่