บทที่ 88 นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

คนเฝ้าประตูวิ่งเหยาะ ๆ กลับมาอย่างรวดเร็ว เชื้อเชิญเมิ่งฉีฮ่วนและหลี่เยว่หานเข้าไปในห้องโถง นายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว นายท่านหลิ่วและคุณชายใหญ่หลิ่วล้วนอยู่กันพร้อมหน้า

เมื่อพวกเขาเห็นหลี่เยว่หานที่ตามมาข้างหลังเมิ่งฉีฮ่วนก็พลันหน้าเปลี่ยนสี

“เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีก!” หลิ่วจื้อหย่วนผุดลุกขึ้นมาทำท่าจะไล่หลี่เยว่หานออกไป แต่ถูกเมิ่งฉีฮ่วนขวางเอาไว้

“คุณชายใหญ่หลิ่ว ครั้งนี้พวกข้าสองสามีภรรยามาเยี่ยมเยือนนายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว หรือตอนนี้ท่านมีสิทธิ์ตัดสินใจได้แล้ว?” สีหน้าของเมิ่งฉีฮ่วนประดับรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ยามพูดจากลับไม่เกรงใจเลยสักนิด

“ข้า…” หลิ่วจื้อหย่วนยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างกระอักกระอ่วน เดินหน้าก็ไม่ดี ถอยหลังก็ไม่ได้

สุดท้ายเป็นนายท่านผู้เฒ่าหลิ่วที่ได้นายท่านหลิ่วช่วยประคองยืนขึ้นมาพูดว่า “จื้อหย่วน ผู้มาคือแขก ไม่อาจเสียมารยาท ใครก็ได้ ยกน้ำชามาให้คุณชายเมิ่งและเมิ่งฮูหยินที”

“ขอบคุณนายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว” เมิ่งฉีฮ่วนกล่าวคำขอบคุณแล้วทำทีประคองหลี่เยว่หานนั่งลงก่อน ตนเองค่อยนั่งลงทีหลัง

“คุณชายเมิ่งมาครานี้ เป็นเพราะได้หนังชั้นดีมาใช่หรือไม่?” นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วมองเพียงเมิ่งฉีฮ่วน ไม่มองหลี่เยว่หานแม้สักแวบเดียว ในสายตาของเขา หลี่เยว่หานมาเยือนถึงเรือนเพราะอาศัยว่ามารดาของตนเป็นผู้มีพระคุณของเขา เป็นแค่หญิงชนบทที่มักใหญ่ใฝ่สูงคนหนึ่ง ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึง

กลับเป็นเมิ่งฉีฮ่วนเสียอีก คราวก่อนเขาต้องทุ่มเทไปมากมายจึงสามารถแลกหนังกระต่ายชั้นเยี่ยมของเมิ่งฉีฮ่วนมาทำเสื้อกันหนาวได้ ดังนั้น พอเขาได้ยินว่าคุณชายเมิ่งจากหมู่บ้านไป๋อวิ๋นมาเยี่ยมเยือนพร้อมภรรยาจึงให้คนเชิญเข้ามาทันที

“หนังย่อมมีอยู่แล้ว แต่ภรรยาของข้าอยากสนทนากับท่านเป็นการส่วนตัว นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วสะดวกหรือไม่?” เมิ่งฉีฮ่วนพูดพลางเหลือบมองนายท่านหลิ่วกับหลิ่วจื้อหย่วน

ได้ยินวาจาเขา ไม่รอให้นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วออกปาก หลิ่วจื้อหย่วนก็โพล่งออกมาก่อนแล้ว “ก็แค่ชาวบ้านชั้นต่ำจากชนบท! ให้เจ้าเข้าเรือนมานับว่าไว้หน้าเจ้าแล้ว ยังกล้ามาเรียกร้องเรื่องไร้มารยาทแบบนี้อีก คิดว่าแค่ล่าสัตว์ได้นิดหน่อยก็เป็นยอดคนแล้วงั้นเรอะ!”

“จื้อหย่วน! อย่าเสียมารยาท!” หลิ่วจื้อหย่วนไม่ใฝ่เรียนใฝ่รู้ ทั้งยังไม่ใส่ใจกิจการของครอบครัว ย่อมไม่ทราบว่าเมิ่งฉีฮ่วนเป็นใคร

ขณะที่นายท่านหลิ่วสนใจกิจการของครอบครัวตนเองยิ่งนัก เรื่องสัตว์ที่เมิ่งฉีฮ่วนล่ามาได้ล้วนเป็นของชั้นเลิศ เขากระจ่างใจยิ่ง แต่นิสัยของเมิ่งฉีฮ่วนค่อนข้างประหลาด มีคนยอมซื้อหนังสัตว์ในราคาสูง เขากลับยอมอ้อมไปไกลด้วยการนำของไปประมูลที่เมืองหลิวชิงแต่ไม่ยอมขาย

แม้ว่าที่งานประมูลเป็นไปได้มากว่าจะประมูลออกไปได้ในราคาสูง แต่ไปกลับรอบเดียว ลำพังค่าเดินทางก็เสียไปไม่น้อยแล้ว ยังมีอันตรายจากการถูกโจรปล้นอีก

ดังนั้น ยามนี้เมิ่งฉีฮ่วนมาเยือนถึงเรือนด้วยตนเอง นายท่านหลิ่วย่อมอยากจะสานสัมพันธ์อันดีกับเขา แล้วจะยอมให้หลิ่วจื้อหย่วนล่วงเกินคนได้อย่างไร

“คุณชายเมิ่ง ลูกชายไร้มารยาท ขอท่านอย่าเก็บไปใส่ใจ” นายท่านหลิ่วพูด ดึงหลิ่วจื้อหย่วนให้ลุกขึ้นด้วยกัน “ในเมื่อเมิ่งฮูหยินมีเรื่องจะเจรจากับท่านพ่อ เช่นนั้นพวกเราไปรอที่ห้องข้าง ๆ ดีหรือไม่?”

“ดี” เมิ่งฉีฮ่วนพูดแล้วลุกขึ้น ตบหลังมือหลี่เยว่หานเป็นเชิงให้กำลังใจ ค่อยเดินนำออกไปจากห้องโถงใหญ่เป็นคนแรก

พ่อลูกตระกูลหลิ่วเดินตามหลังออกไป ก่อนจากไปหลิ่วจื้อหย่วนยังไม่วายหันมาถลึงตาใส่หลี่เยว่หาน

น่าเสียดายที่หลี่เยว่หานไม่มองเขาสักนิด

คนออกไปกันแล้ว นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วก็วางจอกชาลงอย่างช้า ๆ กล่าวว่า “นางหนู ข้ารู้ว่าใจเจ้ารู้สึกว่าไม่เป็นธรรม เจ้ามีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ”

“นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วกล่าวหนักเกินไปแล้ว” หลี่เยว่หานกล่าวอย่างไม่หยิ่งยะโสและไม่ถ่อมตัว “ข้ามาครานี้เพราะมีเรื่องที่ขบคิดไม่เข้าใจ จึงอยากมาขอคำชี้แนะจากท่าน”

“เชิญพูด” อาจเพราะความละอายในใจ ยามนี้ท่าทีของนายท่านผู้เฒ่าหลิ่วจึงอ่อนลงหลายส่วน

“ตอนนั้นแม่ข้าช่วยเหลือท่านจากอันตรายได้อย่างไร แล้วก็ท่านคิดอย่างไรถึงรับปากแม่ข้าว่าจะให้หลิ่วจื้อหย่วนแต่งข้าเป็นภรรยา?” หลี่เยว่หานถามอย่างตรงไปตรงมา

นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วคงคิดไม่ถึงว่าหลี่เยว่หานจะถามออกมาตรง ๆ เช่นนี้จึงอึ้งไปเล็กน้อย “เรื่องนี้เองหรือ…”

“นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วเป็นผู้อาวุโส เชิญกล่าวออกมาได้เลย ข้าเพียงอยากรู้เรื่องในอดีตเท่านั้น” หลี่เยว่หานกล่าวอย่างเปิดเผย

ได้ยินเช่นนั้น แววตานายท่านผู้เฒ่าหลิ่วที่มองหลี่เยว่หานก็ฉายรอยชื่นชม “คราวก่อนตอนเจอเจ้า ข้าก็รู้สึกว่าเจ้าคล้ายกับแม่เจ้ามาก ทะนงตนยอมหักไม่ยอมงอเหมือนกัน เรื่องเจ้ากับจื้อหย่วนเป็นตระกูลหลิ่วของพวกข้าที่ผิดต่อเจ้า”

“นายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว ข้าไม่ได้มาถามหาคนผิด ข้าแค่อยากรู้เรื่องในตอนนั้น” หลี่เยว่หานเตือนให้นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วอย่าได้หลงประเด็น

นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วถอนหายใจ “ปีนั้น ข้าหลงใหลการล่าสัตว์ ได้ยินว่าเขาลูกที่อยู่หลังหมู่บ้านเฮยถู่มีเสือร้ายปรากฏขึ้นจึงพาคนไปที่นั่น คิดไม่ถึงว่าคนรับใช้ที่ข้าพาไปด้วยจะแตกฮือหนีกันหมด ข้ายังพลัดตกจากหน้าผา ตอนนั้นแม่เจ้าขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของข้าจึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อดึงข้าขึ้นมาจากใต้หน้าผา”

“เจ้าก็รู้ว่าแม่เจ้าผอมบางอ่อนแอ นางยังกระดูกแขนเคลื่อนเพราะช่วยข้า คนก็เกือบจะพลัดตกหน้าผา ข้าซาบซึ้งใจนัก พักรักษาตัวที่เรือนพวกเจ้าได้สองวัน ลูกชายข้าก็มารับข้า ข้าจึงพูดกับแม่เจ้าด้วยความรู้สึกขอบคุณว่า ข้าเป็นหนี้ชีวิตแม่เจ้า”

“แม่เจ้าเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา นางพูดว่าข้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดค้างน้ำใจ เพียงหวังว่าหลังจากเจ้าอายุครบสิบหกปีแล้ว จะสามารถเป็นภรรยาเอกของตระกูลหลิ่วของพวกข้า ตอนนั้นเจ้าตัวเล็กนิดเดียว แต่ดวงตาทั้งคู่ดำขลับน่ารักยิ่ง ข้าจึงตอบตกลง”

หลี่เยว่หานฟังถึงตรงนี้ก็พยักหน้า “หมายความว่า แม่ข้าไม่ได้บังคับให้ท่านทดแทนบุญคุณ บีบคั้นให้ท่านรับปากเรื่องมงคลระหว่างข้ากับหลิ่วจื้อหย่วน?”

“ข้ากลับหวังให้แม่เจ้าทำอย่างนั้นมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นตอนเจ้ามาถอนหมั้น ข้าจะได้มีความชอบธรรมมากขึ้นบ้าง” นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วเยาะหยันตัวเอง

“ยามนี้ข้าถอนหมั้นแล้ว ขอถามนายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว บุญคุณช่วยชีวิตที่ท่านติดค้างแม่ข้า ท่านยังจะใช้คืนหรือไม่?” หลี่เยว่หานเอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม

“เรื่องนี้?” นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วคิดไม่ถึงว่าหลี่เยว่หานจะจู่โจมเช่นนี้จึงพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“หากว่ากันด้วยหน้าตา พวกท่านคงไม่อยากให้ภรรยาเอกของคุณชายใหญ่หลิ่วเป็นหญิงชนบทคนหนึ่ง แต่ตระกูลหลิ่วของพวกท่านเป็นตระกูลใหญ่ในอำเภอหย่งหนิง ติดที่ฐานะทางสังคม พวกท่านก็ไม่อาจเป็นฝ่ายถอนหมั้นเอง ข้าพูดเช่นนี้คงไม่ผิดกระมัง?”

หลี่เยว่หานว่าพลางวางจอกชาลง ยืนขึ้นเบื้องหน้านายท่านผู้เฒ่าหลิ่วแล้วโค้งคำนับเขาด้วยกิริยานอบน้อม “นายท่านผู้เฒ่าหลิ่ว ตอนแรกพวกท่านคิดอย่างไร แท้จริงแล้วข้าไม่ได้สนใจเลย บัดนี้ข้าแต่งเข้าสกุลเมิ่งแล้ว แม้จะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาและเป็นคนชนบทที่พวกท่านดูแคลนนักหนา แต่ข้าไม่เคยคิดอยากเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลหลิ่วเลยสักนิด”

“เรื่องที่หลิ่วจื้อหย่วนลักลอบมีสัมพันธ์กับหลี่หรงหรงน้องสาวต่างมารดาของข้า ข้าคิดว่านายท่านผู้เฒ่าหลิ่วคงทราบดี” หลี่เยว่หานพูดแล้วหยัดกายขึ้นมา กล่าวอย่างชอบด้วยเหตุผล “ดังนั้น ที่วันนี้ข้ามาก็เพราะต้องการให้หลิ่วจื้อหย่วน…รับหลี่หรงหรงเป็นอนุภรรยา”

“อะไรนะ?” นายท่านผู้เฒ่าหลิ่วเบิกตากว้าง “เจ้า…เจ้าไม่ได้มาเพื่อตัวเองหรอกรึ?”