บทที่ 56 การแสดงละครฉากใหญ่

“เกิดอะไรขึ้นรึ ชุ่ยกั่ว?” ฮูหยินหลี่สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของสาวใช้ จึงอดที่จะมองตามสายตาหญิงรับใช้ไปไม่ได้

ทันทีที่นางเห็นหลี่เยว่หานอุ้มหลิงซีอยู่ ฮูหยินหลี่ก็ตกตะลึง พู่กันในมือพลันร่วงหล่น ทำลายภาพวาดไปโดยไม่ตั้งใจ

“ทำไมเป็นเจ้า?” ฮูหยินหลี่พึมพำ

หลี่เยว่หานที่ยืนอยู่ตรงประตูลานรู้สึกงงงวยมากและถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฮูหยินหลี่ เคยเห็นข้ามาก่อนหรือ?”

เมื่อได้ยินเสียงของนาง ฮูหยินหลี่ดูคล้ายจะรู้สึกตัว นางพลันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และทักทายเล็กน้อยอย่างติดเหม่อลอย “ข้าจำผิดไป ขออภัยด้วย เป็น… เป็นเยว่หานจากบ้านเมิ่งสินะ ข้าได้ฟังจากสามีของเจ้าแล้ว ว่าเจ้าจะส่งหลิงซีตัวน้อยมาที่นี่ในวันนี้ รีบเข้ามาดื่มน้ำเถอะ”

เมื่อเห็นท่าทีผิดปกติของนาง หลี่เยว่หานก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “เหตุใดเมื่อเห็นข้าเมื่อครู่ ฮูหยินหลี่ถึงได้ถามคำถามเช่นนั้น?”

“โอ้…” ฮูหยินหลี่ยิ้มอย่างอึดอัด “แม่นางเยว่หานดูเหมือนสหายเก่าของข้ายามนางยังเด็ก ดังนั้นข้าจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ นึกว่านางกลับมาอีกครั้ง”

“สหายเก่าของท่าน?” หัวใจของหลี่เยว่หานเต้นไม่เป็นจังหวะ อาจเป็นมารดาของเจ้าของร่างเดิมหรือไม่?

“ใช่” ฮูหยินหลี่รับหลิงซีจากมือของหลี่เยว่หาน สีหน้าที่ดูตื่นตระหนกของนางก็ได้หายไปแล้ว นางทอดถอนใจ “ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นนาง ข้าเพิ่งอายุได้สิบขวบ นางเป็นพี่สาวของข้า ซึ่งในตอนนั้นนางได้แต่งงานแล้ว นางปฏิบัติต่อข้าอย่างดีตอนที่ข้ายังเด็ก และใบหน้าของแม่นางเยว่หานก็เหมือนนางยิ่ง นั่นเป็นสาเหตุที่เมื่อครู่นี้ข้าเสียกิริยาไป”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลี่เยว่หานก็อดที่จะลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้

เมื่อวานนี้ เมิ่งฉีฮ่วนกล่าวว่าเมื่อสิบปีที่แล้วอาจารย์พาฮูหยินหลี่มาที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋นเพื่อตั้งถิ่นฐาน ส่วนมารดาของเจ้าของเดิมเสียชีวิตไปเมื่อสิบสามปีก่อน นั่นคือเมื่อเจ้าของร่างเดิมอายุได้สองขวบปี ผู้ที่ฮูหยินหลี่พูดถึงต้องไม่ใช่มารดาของเจ้าของร่างเดิมแน่นอน

“ข้าพูดมากไปแล้ว” หลี่เยว่หานรีบขอโทษ “ข้าอยากอยู่ที่เมืองหลิวชิงกับ…สามีของข้าสักสองสามวัน ดังนั้นข้าจึงรบกวนให้ฮูหยินหลี่ดูแลหลิงซีสักสองสามวันแล้ว”

“ไม่ต้องกังวล” ฮูหยินหลี่หยิบขนมกุ้ยฮวากลิ่นหอมหวานชิ้นหนึ่งขึ้นมาป้อนให้หลิงซีด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม “อยู่กับข้า นางจะไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจใด ๆ และข้าบอกมู่ชวนแล้วว่าสองสามวันนี้ไม่ต้องกลับมา บังเอิญว่าสามีข้าเตรียมข้อสอบยาก ๆ ไว้ทดสอบเขาแล้ว”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลี่เยว่หานก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ มู่ชวนคงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตในชั้นเรียนตอนกลางวัน และยังต้องมาเรียนเสริมในตอนกลางคืนอีกอย่างแน่นอน

ครั้นอำลาฮูหยินหลี่แล้ว หลี่เยว่หานก็ออกจากสำนักศึกษามา จากระยะไกล เธอเห็นเมิ่งฉีฮ่วนยืนอยู่ข้างรถม้าโดยหันหลังให้ อีกฝ่ายดูเหมือนกำลังพูดคุยอยู่

เขาน่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าของหลี่เยว่หาน บนพื้นด้านหลังรถม้าที่่มีเงาวูบไหวอย่างชัดเจน ในเวลานี้เมิ่งฉีฮ่วนก็หันกลับมาเช่นกัน “เจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?”

“อืม” หลี่เยว่หานพยักหน้า “เมื่อครู่นี้ท่านกำลังคุยกับใครอยู่รึ?”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เมิ่งฉีฮ่วนก็ทำหน้าไร้เดียงสา “ข้าไม่ได้คุยกับใครเลย เจ้าเห็นภาพหลอนหรือไม่?”

“ไม่ได้คุยหรือ?” หลี่เยว่หานขมวดคิ้ว “แต่ข้าเพิ่งเห็นเงาบนพื้น น่าจะมีใครบางคนอยู่ข้างหลังรถม้า” หลังจากพูดแบบนั้น หลี่เยว่หานก็กำลังจะอ้อมไปที่ด้านหลังของรถม้า แต่ถูกจับไว้โดยเมิ่งฉีฮ่วนเสียก่อน

“ข้าว่าเจ้ามองผิดแล้ว” เมิ่งฉีฮ่วนพูดในขณะที่ดึงหลี่เยว่หานไปที่รถม้า “หมู่บ้านไป๋อวิ๋นจะมีนกจำนวนมากอพยพผ่านทุกฤดูใบไม้ร่วง ข้าเพิ่งเห็นฝูงห่านป่าบนท้องฟ้าจัดเรียงตัวมันในรูปของอักษร 人 (เหริน) ก่อนเปลี่ยนไปจัดเรียงเป็นรูปอักษร 大 (ต้า) ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมองผิด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ขณะหลี่เยว่หานกำลังจะยืดศีรษะออกเพื่อมองดูห่านป่าด้วยความสงสัย รถม้าก็เริ่มออกวิ่งอย่างกะทันหัน ทางหลี่เยว่หานถูกกระชากถอยหลังทันที ก่อนตกลงสู่อ้อมแขนของเมิ่งฉีฮ่วนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ฮูหยิน นี่เจ้าโผเข้ากอดข้าด้วยตัวเองเลยหรือ?” เมิ่งฉีฮ่วนถามด้วยรอยยิ้ม

“บ้านเจ้าสิ” หลี่เยว่หานรีบนั่งตัวตรง และไม่มีอารมณ์จะมองห่านป่าอีกต่อไป

“เจ้าจำฮูหยินของอาจารย์ได้หรือไม่” หลี่เยว่หานถามอย่างเป็นกันเองขณะที่รถม้ากำลังแล่นอยู่บนถนน

“ข้าจำได้” เมิ่งฉีฮ่วนไม่เกรงใจเลย เขาเอนหลังพิงรถม้าด้วยการวางท่าใหญ่โต

หลี่เยว่หานกลอกตาใส่เขาและพูดอีกครั้ง “เมื่อข้าส่งหลิงซีไป ฮูหยินหลี่คนนั้นมองมาที่ข้า นางดูตกใจมากจนทำพู่กันหล่น ก่อนอธิบายในภายหลังว่านางเข้าใจผิดว่าข้าเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของนาง ทำเอาข้าตกใจ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมิ่งฉีฮ่วนก็ดูสงบนิ่ง แต่ในใจของเขากลับระแวดระวัง “โอ้? นางได้บอกหรือไม่ว่านางนึกว่าเจ้าเป็นใคร?”

“นางไม่ได้พูดอะไรเช่นนั้น แต่ข้าคิดว่านางมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้อาวุโสคนนั้น ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ตกใจขนาดนี้” หลี่เยว่หานพูด หยิบถั่วลิสงกำมือหนึ่งออกมากิน

เมิ่งฉีฮ่วนไม่ถามคำถามใด ๆ อีก

รอจนหลี่เยว่หานนึกถึงปัญหา เมิ่งฉีฮ่วนก็พิงรถม้าหลับไปแล้ว

“นี่ ข้าอยากจะถามท่านเหมือนกันว่าถ้าเจอโจรบนถนนต้องทำอย่างไร? มองดูท่านเช่นนี้ ข้าเดาว่าถ้าเจอโจร ท่านคงวิ่งเร็วกว่าข้าอีก!”

ทันทีที่พูดจบ เมิ่งฉีฮ่วนก็ลืมตาขึ้นทันที “ถ้าข้าเจอโจร ข้าจะวิ่งเร็วกว่าเจ้าแน่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของหลี่เยว่หานดูค่อนข้างอับอาย แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา เธอหันศีรษะไปและเริ่มกินถั่วลิสงต่อคนเดียว

แม้ว่ารถม้าในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นจะดูหยาบ แต่ภายในก็นุ่มมาก หลังจากกินถั่วลิสงและดื่มน้ำไประยะหนึ่ง หลี่เยว่หานก็เริ่มรู้สึกง่วงนอน หลังจากบอกกล่าวกับเมิ่งฉีฮ่วน เธอก็หลับสนิท

การนอนหลับนี้กินเวลาหนึ่งวันเต็ม ซึ่งเมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มแล้ว

“ข้าอยู่ที่ไหน!” หลี่เยว่หานลืมตาขึ้น รอบ ๆ มืดสนิท เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงทันที

“โรงเตี๊ยม” เสียงทุ้มแหบเล็กน้อยของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านข้าง “เจ้าดูสดชื่นยิ่งหลังจากนอนมาตลอดทาง แต่ข้าง่วงจะตายแล้ว หยุดส่งเสียงดัง”

ทันทีที่พูดจบ หลี่เยว่หานก็ถูกแขนหนาของเมิ่งฉีฮ่วนดันให้นอนลงบนเตียง หลังจากนั้นเมิ่งฉีฮ่วนก็พลันโอบกอดร่างของเธอไว้ หลี่เยว่หานรู้สึกราวกับว่าเขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นหมอนข้าง

หลี่เยว่หานไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“ทำไม…ทำไม…เจ้ากับข้าถึงอยู่ในห้องเดียวกัน…” ในความมืด หลี่เยว่หานถามอย่างระแวดระวัง

“เจ้าและข้าเป็นสามีภรรยากัน มันแปลกรึที่จะอยู่ในห้องเดียวกัน?” เมิ่งฉีฮ่วนพึมพำ พลางเอาหน้าถูกับหัวของหลี่เยว่หานราวกับว่าเขาง่วงนอนมาก “ไม่ต้องห่วง ข้าอาบน้ำแล้ว สะอาดยิ่ง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานรู้สึกร้อนที่ใบหน้า แต่เธอไม่กล้าโมโห ด้วยกลัวว่าจะไปขับไล่อาการง่วงนอนของชายคนนั้นออกไป ถ้าเขาต้องการทำอะไรกับเธอแล้ว เธอไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับ…

ร่างกายเธอแข็งทื่อ เส้นประสาทตึงเครียด หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน เมื่อแสงแดดส่องกระทบดวงตา หลี่เยว่หานก็ตื่นตัว กลายเป็นว่าเธอเผลอผล็อยหลับไปอีกครั้ง

ในเวลานี้ เมิ่งฉีฮ่วนยังไม่ตื่นขึ้น หลี่เยว่หานพบว่าเขาได้นอนตัวตรงแล้ว แต่กลายเป็นเธอกอดก่ายเขาด้วยแขนขา…

ทันใดนั้น หลี่เยว่หานก็พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง

เมิ่งฉีฮ่วนซึ่งถูกปลุกด้วยเสียงนั้น เหยียดเอวของเขา พลางเปิดนัยน์ตาลึกล้ำขึ้น เขามองตรงไปที่แผ่นหลังของหลี่เยว่หาน ก่อนพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ฮูหยิน เมื่อคืนเจ้าหลับสบายไหม?”