บทที่ 36 กินข้าวบ้านเขาเสร็จก็มานินทาเขา

ปลาต้มพริกต้องใช้น้ำมันมาก แต่ปกติสัตว์ที่เมิ่งฉีฮ่วนล่ามาได้ก็จะเอามาให้หลี่เยว่หานจัดการต่ออยู่แล้ว หลังหญิงสาวถลกหนังเสร็จก็จะเอาไขมันจากสัตว์เหล่านั้นมาเคี่ยวทำเป็นน้ำมันสัตว์ใส่โถใบใหญ่เอาไว้

วันนี้หลี่เยว่หานใช้น้ำมันในการทำปลาต้มพริกไปไม่น้อย

หลังยกลงจากเตา เพราะไม่มีฮวาเจียว หลี่เยว่หานจึงเอาพริกป่ามาขูดเมล็ดพริกออก แล้วราดน้ำมันเดือดจัดลงไป ลวกจนปลาต้มพริกส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา

“โอ้ หอมมาก!” หลิวโหย่วฉายคันไม้คันมืออยากกินแต่แรกแล้ว ติดตรงที่เมิ่งฉีฮ่วนยังไม่มา ด้วยเหตุนี้ แม้เขาจะอยากกินจนน้ำลายสอก็ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างอดทนอดกลั้น

“พี่ใหญ่หลิวชมเกินไปแล้ว” หลี่เยว่หานตอบรับอย่างนิ่ง ๆ หลังยกปลาต้มพริกมาวางบนโต๊ะ ก็ใช้น้ำมันที่เหลือทอดถั่วแขก ต่อด้วยผัดพริก ถึงตอนผัดพริกป่าจะมีกลิ่นฉุนแสบจมูก ทว่าหลิวโหย่วฉายยังคงไม่ยอมออกไปจากห้องครัว

หวังเหอฮวาตอบรับว่าจะมากินข้าวด้วยกัน แต่มาเห็นหลี่เยว่หานใช้น้ำมันเช่นนี้ก็อดจะอ้าปากตาโตไม่ได้ “หลี่…เยว่หาน ทำไมเจ้าใช้น้ำมันทำกับข้าวเยอะแบบนี้? เจ้าไม่รู้หรือว่าน้ำมันแพงขนาดไหน?”

ได้ยินเช่นนั้น หลี่เยว่หานที่กำลังผัดเถามันเทศก็ปรายตามองนาง “รู้สิ แต่ทำแบบนี้แล้วอร่อยมากนะ เจ้าเคยกินหรือไม่?”

หวังเหอฮวา “…”

คนในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นมีอันจะกินกว่าคนหมู่บ้านเฮยถู่ก็จริง แต่มีใครใช้น้ำมันเปลืองแบบนี้กันบ้าง! ใคร ๆ ก็ใช้น้ำมันนิดหน่อยแค่พอเคลือบหม้อหรือกระทะกันทั้งนั้น

ปกติจะรับประทานวอวอโถว*[1] เสียเป็นส่วนใหญ่ อย่างมากก็ทำผักดองมาเพิ่มเท่านั้น วันนี้กินไม่หมด วันรุ่งขึ้นยังสามารถนำมากินต่อได้

แบบหลี่เยว่หานที่ทำอาหารกินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้ ทั้งหมู่บ้านคงไม่มีใครทำแบบนางอีกแล้ว

ขณะที่หวังเหอฮวาคิดจะพูดอะไรบางอย่าง หลี่เยว่หานก็ยกผัดเถามันเทศลงจากเตาแล้ว เมิ่งฉีฮ่วนก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เปลี่ยนใส่ชุดสะอาดและมาที่ห้องครัว

เขามองไปเห็นปลาต้มพริกหม้อใหญ่บนโต๊ะก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ “เมียข้าทำของอร่อยอะไรอีกแล้วหรือ?”

“ปลาต้มพริก” หลี่เยว่หานตอบ ยกผัดเถามันเทศมาตั้งบนโต๊ะ ถอดผ้ากันเปื้อนเสร็จจึงยิ้มและกล่าวว่า “ต้นพริกป่าที่ย้ายมาปลูกที่เรือนเมื่อครึ่งเดือนก่อนล้วนปลูกติดหมดแล้ว ข้าจึงอยากทำอะไรเผ็ด ๆ”

ระหว่างคุยกันอยู่ เมิ่งฉีฮ่วนก็อุ้มมู่ชวนกับหลิงซีมานั่งประจำที่ ส่งถ้วยและตะเกียบให้แล้วนั่งลงข้าง ๆ หลิวโหย่วฉาย “หอมจัง ข้าได้กลิ่นหอมตั้งแต่ยังไม่เข้ามาเสียอีก”

หลี่เยว่หานล้างหม้อเสร็จแล้วก็เห็นว่าหวังเหอฮวายังคงนั่งอยู่หน้าเตาจึงเอ่ย “มากินข้าวด้วยกันสิ บอกว่าจะมากินข้าวที่บ้านข้าไม่ใช่หรือ”

ได้ยินอย่างนั้น หวังเหอฮวาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เดินตามหลังหลี่เยว่หานมานั่งลงที่โต๊ะด้วยท่าทางประหนึ่งสะใภ้ตัวน้อยที่ถูกรังแกอย่างไรอย่างนั้น

หลิงซีไม่ชมชอบหวังเหอฮวาอย่างยิ่ง พอหวังเหอฮวานั่งลงข้างนาง หลิงซีก็กระโดดลงจากเก้าอี้ไปนั่งเบียดกันกับหลี่เยว่หานทันที

“หืม เนื้อปลานุ่มมากเลย!” เมิ่งฉีฮ่วนขยับตะเกียบเป็นคนแรก ดวงตาพลันสว่างวาบ “ไม่มีก้างอีกต่างหาก!”

“จริงเรอะ! ข้าลองด้วย!” หลิวโหย่วฉายตาลุกวาว ขยับตะเกียบคีบเนื้อปลาเข้าปากโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉับพลันนั้นก็มีท่าทางสะเทือนอารมณ์ “แม่เจ้าโว้ย อร่อยเกินไปแล้ว!”

เห็นทุกคนกินอย่างมีความสุข หลี่เยว่หานก็พลอยยิ้มตาม

ถ้าไม่ใช่เพราะวัตถุดิบมีจำกัด เธอยังทำปลาต้มพริกให้อร่อยกว่านี้ได้อีก

คิดถึงตรงนี้ หลี่เยว่หานก็บอกให้หวังเหอฮวาที่นั่งอึ้งอยู่ลองชิมปลาต้มพริก พร้อมกันนั้นยังตักเนื้อปลาและน้ำแกงแยกต่างหากไปให้สองพี่น้องด้วยเช่นกัน กำชับเด็กน้อยทั้งสองว่าระวังลวกปาก ไม่ต้องรีบร้อนกิน ทุกคนรับประทานพลางร้องเผ็ดซี๊ดซ๊าด

เมื่อรับประทานเสร็จ อาหารบนโต๊ะก็ถูกกวาดจนเกลี้ยง หลิวโหย่วฉายก้มหน้าก้มตากินตั้งแต่ต้นจนจบ ส่วนหวังเหอฮวาตอนแรกยังสงวนท่าทีอยู่บ้าง แต่ต่อมาก็ไม่ได้สงวนท่าทีขนาดนั้นอีกแล้ว

หลี่เยว่หานทำอาหารไว้มากพอ ทั้งยังใช้น้ำมันโดยไม่ตระหนี่ รสชาติจึงยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง!

กลับเป็นเมิ่งฉีฮ่วนและสองพี่น้องที่ได้กินรสมือหลี่เยว่หานมาสักพักแล้ว จึงยังอดใจไว้ได้ หลิงซียังคงกินรสเผ็ดมากไม่ไหว หลี่เยว่หานกินข้าวไปพลางเอาเนื้อปลาไปจุ่มในน้ำเปล่าแล้วค่อยป้อนให้หลิงซี นางจึงได้กินไปไม่มาก

ถึงตอนที่หลิงซีกินอิ่ม อาหารบนโต๊ะก็เหลือแค่น้ำแกงแล้ว

“หลี่เยว่หาน ขอบคุณเจ้าสำหรับอาหารมื้อนี้” หวังเหอฮวากินจนอิ่มหนำสำราญ อารมณ์ที่เดิมทีไม่ใคร่จะดีนักก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย “แต่ข้าก็ต้องบอกเจ้าอยู่ดีว่า ต่อไปอย่าใช้น้ำมันเยอะขนาดนี้ สิ้นเปลืองเกินไปแล้ว”

“เจ้านี่มันอย่างไรกันนะ” หลิวโหย่วฉายไม่พอใจ “มากินข้าวบ้านคนอื่นยังจะมาตำหนิคนเขาอีก หน้าใหญ่อะไรปานนี้!”

หวังเหอฮวาได้ยินแล้วก็ลุกขึ้นปัดมืออย่างมินำพา “ข้ารับปากพี่เมิ่งว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ถ้าข้าเห็นคนก็จะช่วยพูดให้ ข้ากินอิ่มแล้ว ขอตัวก่อน”

นางกล่าวจบก็ปัดก้นเดินจากไป

เมิ่งฉีฮ่วนมองตามเงาหลังของหวังเหอฮวาอย่างไร้คำพูด ถ้าหลิวโหย่วฉายไม่อยู่ที่นี่ด้วย เขาคงด่านางไปแล้ว!

“เอาน่า นางแก้ข่าวลือให้ข้าได้ก็ดีแล้ว” หลี่เยว่หานรู้ว่าเมิ่งฉีฮ่วนคิดอะไรอยู่จึงพูดปลอบ “กินเสร็จแล้ว ใครจะมาช่วยข้าล้างจานกันนะ!”

“อาเมิ่งล้างจาน!” หลิงซียื่นมือมันเยิ้มมาให้หลี่เยว่หานช่วยเช็ดพลางร่ำร้องว่า “วันนี้อาเมิ่งพูดจากับพี่เหอฮวาอีกแล้ว อาเมิ่งต้องล้างจานและกวาดเรือนด้วย!”

เมิ่งฉีฮ่วนกลับไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด เมื่อส่งหลิวโหย่วฉายจากไปแล้วก็กลับมาเก็บกวาดห้องครัวอย่างรู้หน้าที่

หลี่เยว่หานอุ้มหลิงซีที่กินอิ่มแล้วไปเดินย่อยอาหารในลานบ้าน ส่วนมู่ชวนไปช่วยเมิ่งฉีฮ่วน

บรรยากาศอันสงบสุขในบ้านสกุลเมิ่งทำให้เมิ่งฉีฮ่วนสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘ความสุข’ อยู่หลายส่วน

วันรุ่งขึ้น หลี่เยว่หานออกจากเรือนไปซักผ้า

เธอเห็นแต่ไกลว่ามีผู้หญิงที่ออกเรือนแล้วหลายคนจับกลุ่มคุยอะไรกันอยู่จึงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ด้วยความสงสัย

“เรื่องหลิงซีเป็นข้าเข้าใจหลี่เยว่หานผิดไปเอง คิดไม่ถึงว่านางจะเต็มใจเป็นแม่เลี้ยงขนาดนี้ ทำให้คนเข้าใจผิดไปหมด”

เป็นเสียงของหวังเหอฮวา คิดไม่ถึงว่าหวังเหอฮวาจะช่วยแก้ต่างให้เธอตามที่รับปากเอาไว้เมื่อวานนี้

คิดได้เช่นนี้ หลี่เยว่หานก็ยิ้มออกมาอย่างเงียบ ๆ

ขณะจะปลีกตัวจากไปซักผ้าที่ริมแม่น้ำ หลี่เยว่หานกลับได้ยินหวังเหอฮวากล่าวถึงเรื่องอื่นขึ้นมา

“แต่หลี่เยว่หานคนนี้ก็ไม่ใช้ผู้หญิงที่ดีเด่นอะไร” หวังเหอฮวาพูดแล้วก็ถอนหายใจ “เมื่อวานข้าไปกินข้าวที่บ้านสกุลเมิ่ง อ้อ พี่ใหญ่หลิวก็อยู่ด้วย ข้าเห็นหลี่เยว่หานทำอาหารอยู่ก็ตักน้ำมันใส่เต็มกระบวย ทำเหมือนกับว่าไม่ต้องใช้เงินซื้ออย่างนั้นแหละ!”

“หมู่บ้านไป๋อวิ๋นของพวกเราฐานะดีกว่าหมู่บ้านเฮยถู่อยู่หน่อยก็จริง แต่มีใครเขาใช้น้ำมันเปลืองแบบนี้บ้าง! หลี่เยว่หานคนนี้หน้าตาดี แต่ไม่ใช่แม่ศรีเรือนเอาเสียเลย น้ำมันที่นางใช้ทำกับข้าวจานเดียวแทบจะเท่ากับน้ำมันที่ข้าใช้ทั้งวันแล้ว!” หวังเหอฮวาพูดพลางส่ายศีรษะราวกับคิดแบบนั้นจริง ๆ

“จริงรึ?” มีคนสงสัย “แต่ข้าได้ยินมาว่าหลี่เยว่หานได้ชื่อว่าเป็นกุลสตรีแห่งหมู่บ้านเฮยถู่เลยนะ!”

“เฮ้อ ข้าเห็นกับตา แล้วจะไม่จริงได้อย่างไร!” หวังเหอฮวาพูดแล้วชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง “พี่สะใภ้หลิว ท่านพูดสิ เมื่อวานนี้ตอนพี่ใหญ่หลิวกลับไปพร้อมปากมันเยิ้มเลยใช่ไหมเจ้าคะ!”

[1] วอวอโถว (窝窝头) เป็นอาหารที่ทำจากแป้งธัญพืชไม่ขัดสี (มักใช้แป้งข้าวโพด) รูปทรงกรวยหรือทรงกลม ข้างในกลวง