บทที่ 123 มู่ชวนถูกลักพาตัว

หลิวโหย่วฉายออกล่าสัตว์กับเมิ่งฉีฮ่วนและเรียนรู้ทักษะบางอย่างจากชายหนุ่มมาไม่มากก็น้อย เมื่อรวมกับกริชในมือของเขา พี่น้องสามคนของบ้านหวังก็ได้รับบาดเจ็บและวิ่งหนีไปในเวลาไม่นาน เห็นเช่นนั้นหลิวโหย่วฉายจึงรีบเก็บกริช แล้วก้มดูร่างของหลี่เยว่หาน

“ฮืออออ!!… อาหญิง อย่าตายนะ! อาหญิง ตื่นเถอะ หลิงซีไม่อยากให้อาหญิงตาย…” หลิงซีตัวน้อยร้องไห้และคุกเข่าต่อหน้าหลี่เยว่หาน เสียงที่ยังเด็กของนางสะท้อนก้องไปตามถนนบนภูเขาที่มืดมิด ฟังดูชวนอาดูร

“หลิงซี ฟังลุงหลิว” หลิวโหย่วฉายรู้ว่าภารกิจเร่งด่วนที่สุดตอนนี้คือส่งหลี่เยว่หานกลับบ้านให้เร็วที่สุด มิฉะนั้นพี่น้องทั้งสามของบ้านหวังอาจกลับมาได้ เมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างก็จะยิ่งแย่ลง “เจ้าเอาของ ๆ เจ้าไป ส่วนลุงหลิวจะแบกอาหญิงเจ้ากลับ พอลงจากภูเขาแล้ว เมื่อถึงทางเข้าหมู่บ้านเจ้ารีบไปที่บ้านของลุงหลิวแล้วเรียกป้าหลิวมา อย่าหยุดระหว่างทาง เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

ช่วงต้นของปลายฤดูใบไม้ร่วงมักจะมืดเร็ว มันเป็นเวลาที่ทุกครอบครัวจะทานอาหารกัน หลิวโหย่วฉายเดาว่าพี่น้องสามคนของบ้านหวังจะไม่กล้าทำอะไรกับหลิงซีในหมู่บ้าน ดังนั้นเขาจึงรีบแบกหลี่เยว่หานไว้บนหลังของเขา

หลิงซีหยิบตะกร้าที่ถูกพี่ชายทั้งสามคนของบ้านหวังเตะเป็นชิ้น ๆ ก่อนคว้าเสื้อของหลิวโหย่วฉายไว้อย่างเชื่อฟัง โดยตลอดทางนางพยายามไม่ร้องไห้

ที่ทางเข้าหมู่บ้าน หลิวโหย่วฉายวางหลี่เยว่หานลงและส่งสัญญาณให้หลิงซีรีบไปหาภรรยาของเขาโดยเร็ว

หลิวโหย่วฉายก็อยากอุ้มหลี่เยว่หานกลับไปที่บ้านเมิ่งโดยตรงเช่นกัน แต่เสื้อผ้าของหญิงสาวขาดวิ่นไปหมด หากนางถูกชายร่างใหญ่อย่างเขาอุ้มกลับไป อาจทำให้นางถูกนินทาเอาได้ ดังนั้นเขาจึงได้เรียกภรรยาของเขามา ให้นางส่งหลี่เยว่หานกลับไปที่บ้านเมิ่ง

ไม่นานหลังจากที่หลิงซีจากไป โจวต้าเป่าก็เดินตามสะใภ้หลิวมา ทั้งอุ้มหลิงซีที่หน้าแดงก่ำจากการร้องไห้ไว้ในอ้อมแขน

“เวรกรรม! พี่น้องทั้งสามคนของบ้านหวังทำอย่างนั้นจริง ๆ หรือ!” เมื่อสะใภ้หลิวเห็นหลี่เยว่หานนอนหมดสติอยู่บนพื้น อีกทั้งร่างยังเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ นางก็ถอดเสื้อคลุมออกและห่อร่างของหลี่เยวหานไว้อย่างแน่นหนาในทันที และด้วยความช่วยเหลือของหลิวโหย่วฉาย นางก็แบกหลี่เยว่หานขึ้นหลัง

“พี่หลิว ท่านพาหลิงซีกลับไปเถอะ ข้าจะสะสางบัญชีกับเด็กสามคนจากบ้านหวังเอง!” โจวต้าเป่าโกรธมาก จึงคิดยัดหลิงซีเข้าไปในอ้อมแขนของหลิวโหย่วฉายแทน

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวโหย่วฉายก็ปฏิเสธทันที “ไม่ เจ้าคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาทั้งสามคนหรอก ข้าไล่พวกเขาออกไปได้เพราะข้ามีกริชอยู่ในมือ ยามนี้ต้องตามหาพี่เมิ่งให้พบโดยเร็ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของโจวต้าเป่าก็เต้นไม่เป็นจังหวะ “มันจบแล้ว ข้าทิ้งมู่ชวนไว้ที่บ้านคนเดียว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวโหย่วฉายก็รีบวิ่งไปที่บ้านเมิ่งพร้อมกับภรรยาของเขา

หากเกิดอะไรขึ้นกับมู่ชวน…

หลิวโหย่วฉายเองก็ไม่รู้ว่าเมิ่งฉีฮ่วนจะตอบสนองอย่างไร

แต่มันก็สายเกินไป

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านเมิ่ง ประตูบ้านเมิ่งก็เปิดกว้าง และห้องครัวก็ถูกทุบจนเละเทะ เบคอนของหลี่เยว่หานที่ห้อยอยู่ใต้ชายคาหายไปแล้ว และย่ามใส่หนังสือของมู่ชวนก็ร่วงลงกับพื้น พร้อมกับรอยเท้ายุ่งเหยิง

“ไอ้สารเลวพวกนี้โจมตีมู่ชวนจริง ๆ!” หลิวโหย่วฉายโกรธแทบตายแล้ว

สะใภ้บ้านหลิววางหลี่เยว่หานไว้บนเตียงเล็ก ๆ ของหลิงซีในห้องครัว นางกระวนกระวายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร “พี่เมิ่งไปไหนกัน? เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ขึ้นที่บ้าน ทำไมถึงไม่เห็นเขา!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวโหย่วฉายก็ถอนหายใจ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน หลังจากที่ข้าขึ้นไปบนภูเขากับพี่เมิ่ง พี่เมิ่งก็ขอให้ข้าตรวจสอบกับดักที่นั่น จากนั้นเขาก็หายตัวไป!”

“นี่… จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น…” โจวต้าเป่าพึมพำ

ในเวลานี้ไม่มีใครสังเกตเลยว่าหลิงซีตัวน้อยเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วออกจากครัวไปด้วยขาสั้น ๆ ของนาง ร่างเล็กเข้าไปในลานชั้นใน ก่อนตรงเข้าไปในห้องของเมิ่งฉีฮ่วน

หลังจากค้นหาในตู้เสื้อผ้าเป็นเวลานาน หลิงซีก็หยิบเหรียญหยกขนาดเล็กออกมา ซึ่งมันส่องแสงเจิดจ้าในคืนที่มืดมิด

“พื้นที่หลิงฉวน ข้าต้องการเข้าไป!” หลังจากพูดอย่างนั้น ร่างเล็ก ๆ ของหลิงซีก็หายไปในความมืด และเหรียญหยกเล็ก ๆ นั่นก็ตกลงบนโต๊ะอย่างเงียบ ๆ

เมื่อหลิงซีลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

แต่นางไม่สนใจมากนักและตะโกนเสียงดัง “อาเมิ่ง! อาเมิ่ง ท่านอยู่หรือไม่! อาเมิ่ง! ข้าหลิงซีเอง!”

พื้นที่หลิงฉวน เดิมเป็นโลกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีนก ดอกไม้ และสัตว์ร้ายนับไม่ถ้วน ทันทีที่หลิงซีใช้เสียง นกจำนวนมากก็พุ่งออกจากกิ่งไม้และบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความตกใจ

หลิงซีรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าร่างกายของนางถูกบดขยี้ เด็กหญิงไม่สามารถทนได้จึงคุกเข่าลงบนพื้น ทว่าก็ยังคงร้องเรียกเมิ่งฉีฮ่วน “อาเมิ่ง! มีบางอย่างเกิดขึ้นกับอาหญิง! อาหญิงถูกทุบตีจนตาย!”

ในขณะที่นางกำลังจะหมดสติ จู่ ๆ เมิ่งฉีฮ่วนก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตานาง เมิ่งฉีฮ่วนอุ้มหลิงซี แล้วพุ่งออกไปนอกมิติ

สถานที่ที่พวกเขาออกมายังคงอยู่บนภูเขา พวกเขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน

“อาเมิ่ง อาเมิ่ง…” หลิงซีในอ้อมแขนของเมิ่งฉีฮ่วนมีสภาพคล้ายคนที่กำลังจะตาย เมื่อเห็นเช่นนี้ ชายหนุ่มรีบหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาแล้วยัดเข้าไปในปากของเด็กหญิง

เม็ดยาละลายในปาก ความเจ็บปวดบนร่างกายของหลิงซีก็หายไปในทันที

เมื่อหลิงซีลืมตาขึ้น ก็เห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของเมิ่งฉีฮ่วนมีน้ำตาไหลออกมาทันที “อาเมิ่ง! อาหญิงถูกทำร้ายจนตาย ฮือ ๆ… อาหญิงถูกบ้านหวังทำร้ายจนตาย… พี่ชายของข้าก็หายไปเช่นกัน ฮือ ๆ…”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเมิ่งฉีฮ่วนก็มืดมนยิ่งขึ้น “อย่ากังวล เรากลับบ้านกันก่อน”

ครั้นพูดจบ เมิ่งฉีฮ่วนก็อุ้มหลิงซีไว้ด้วยมือข้างเดียว และหลังจากเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็ออกมาจากป่าแล้ว

ตลอดเส้นทาง เมิ่งฉีฮ่วนวิ่งกลับเต็มฝีเท้า

หลิงซีกอดคอของเมิ่งฉีฮ่วนแน่น น้ำตาและน้ำมูกไหลไปทั่ว

ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา เมิ่งฉีฮ่วนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าหมู่บ้าน และไม่นานเขาก็กลับถึงบ้าน

“เกิดอะไรขึ้น” ทันทีที่เขาเข้าประตูไป เมิ่งฉีฮ่วนก็เห็นลานบ้านรกไปหมด ไฟในห้องครัวยังจุดไว้อยู่ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปในครัวโดยไม่พูดอะไรสักคำ ก่อนจะเห็นหลี่เยว่หานนอนหมดสติอยู่บนเตียงเล็ก และพวกหลิวโหย่วฉาย สะใภ้หลิว รวมทั้งโจวต้าเป่าที่ยืนกระวนกระวายอยู่ข้าง ๆ ทันที

เมิ่งฉีฮ่วนวางหลิงซีลง พร้อมก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบหลี่เยว่หานทันที ก่อนจะพบว่ากระดูกซี่โครงของนางหักหลายซี่ อีกทั้งร่างกายของนางยังเต็มไปด้วยรอยบวมจากการถูกกระแทก และใบหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นสีคล้ำ

“พี่เมิ่ง ท่านกลับมาแล้ว!” หลังจากที่หลิวโหย่วฉายเล่าเรื่องจบ โจวต้าเป่าก็รีบพูดว่า “ข้าเห็นว่ามันดึกแล้ว ข้าจึงมาช่วยพี่สะใภ้เก็บซอสถั่วเหลือง เมื่อมู่ชวนกลับมาจากสำนักศึกษา ข้าก็ให้เขามาอ่านหนังสือในครัวก่อนและออกไปตามหาพี่สะใภ้ ไม่นานข้าก็พบหลิวโหย่วฉายที่ทางเข้าหมู่บ้าน และเมื่อข้ากลับมาถึง มู่ชวนก็หายตัวไปแล้ว”

ในขณะนี้ เมิ่งฉีฮ่วนได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของหลี่เยว่หานแล้ว เขาหยิบขวดยาหลายขวดออกมาจากอกราวกับเล่นกล ก่อนจะป้อนให้หญิงสาวทีละขวด พร้อมนำน้ำมาชามหนึ่ง และประคองคอหลี่เยว่หานดื่มมัน

เสร็จแล้วเขาก็ยืนขึ้น “โจวต้าเป่า ไปที่บ้านหวังกับข้า!”

“ข้าก็จะไปด้วย!” หลิวโหย่วฉายรีบยืนขึ้น

“เจ้าช่วยข้าเฝ้าบ้านและดูแลหลิงซีเถอะ” เมิ่งฉีฮ่วนมองไปที่หลิวโหย่วฉาย จากนั้นก็หันหลังกลับและพาโจวต้าเป่าออกไป