หลังจากใช้ชีวิตดิ้นรนในวันสิ้นโลกมานานนับสิบปี ฉินเหยาย่อมมองอารมณ์ในแววตาของสองผู้อาวุโสที่เปลี่ยนจากความตกใจไปเป็นผิดหวังและสุดท้ายกลายเป็นความโกรธออก

แต่แล้วจะทำไมเล่า

หลิวจี้ตอนนี้คงถูกจัดการจนใกล้ตายเต็มทีแล้วกระมัง

ใช้ชีวิตในวันสิ้นโลกมานานเช่นนี้ ฉินเหยาเองก็มีวิถีการเอาชีวิตรอดของตนเอง นั่นก็คือทุกสิ่งที่อาจคุกคามต่อความปลอดภัยในชีวิตของนาง นางจะจัดการล่วงหน้าเพื่อความปลอดภัยของตน

ด้วยสถานการณ์ของนางในตอนนี้ การที่หลิวจี้ตายคือทางออกที่ดีที่สุด

มิฉะนั้น นางจะต้องแบกรับหนี้สินจำนวนมหาศาลที่ยังไม่รู้จำนวนแน่ชัด และยังมีสามีไร้ประโยชน์ที่อาจจะยังไม่ตาย แต่ต้องใช้เงินก้อนโตในการรักษาอีก

ความเมตตาน่ะฉินเหยามี แต่ไม่มากถึงเพียงนั้น

ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นผลกรรมที่หลิวจี้ก่อขึ้นมาเอง เกี่ยวอะไรกับนางด้วย มองจากมุมของเหยาเหนียง นางต่างหากที่เป็นเหยื่อที่ควรได้รับความเห็นใจมากที่สุด

ดังนั้น ฉินเหยาจึงทำเป็นไม่รับรู้อารมณ์ของสองผู้อาวุโสและพูดคุยเรื่องซื้อเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีต่อไป

ตอนที่ต้าหลางและเอ้อร์หลางเพิ่งกลับมาถึงบ้านได้เล่าให้นางฟังถึงเรื่องที่เจอกับท่านลุงใหญ่หลิวไป่

ฉินเหยาคิดดูแล้ว ที่ดินสองหมู่นั้นควรปลูกอะไรบ้างเพราะหากไม่ปลูกก็จะไม่ได้อะไรเลย แต่ถ้าปลูก อย่างน้อยก็อาจมีผลผลิตบ้างเมื่อผ่านฤดูหนาวนี้ไป

“พวกเจ้ายังไม่ได้เริ่มปลูกข้าวสาลีอีกหรือ” หลิวเหล่าฮั่นมองฟ้าด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าฝนจะตกลงมาเมื่อใด

ฉินเหยาตอบ “ก่อนหน้านี้ข้ายุ่ง อีกทั้งสถานการณ์ในบ้านก็เป็นเช่นนั้น ข้าเพิ่งเริ่มจัดการได้สองสามวันนี้เอง เลยคิดจะปลูกอะไรในที่ดินสองหมู่เสียหน่อย ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ปีหน้าก็ยังพอมีผลผลิตบ้าง”

“ท่านพ่อ ข้าไม่เคยปลูกพืชมาก่อน ขอท่านช่วยแนะนำด้วย”

คำพูดนี้ของฉินเหยานั้นเป็นความจริง เพราะฐานะของครอบครัวเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่เลวเลย หากไม่เจอภัยธรรมชาติและสงครามทำลายทุกอย่าง ครอบครัวมีพี่น้องมากมาย ที่ดินก็มากโขเช่นนั้น ไม่ถึงตานางต้องลงไปทำนาด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความที่ท่านลุงของครอบครัวเดิมทำงานเป็นสมุหบัญชีในอำเภอ นางจึงรู้จักตัวหนังสือไม่น้อยเลย

ส่วนตัวนางเอง ฟันซอมบี้นั้นยังพอทำเนา แต่เรื่องปลูกพืชนั้นช่างมันเถอะ

หลิวเหล่าฮั่นคาดไม่ถึงว่านางจะถึงกับปลูกพืชไม่เป็น แต่ก็พูดอะไรไม่ได้มาก ในใจยังเก็บเรื่องลูกชายคนที่สามไว้ อีกทั้งมองท่าทีไม่ใส่ใจของฉินเหยา ในใจก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

เขาส่งสายตาให้นางจางไปเอาเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีมา

โชคดีที่ก่อนหน้านี้มีหว่านเมล็ดพันธุ์เพิ่มไว้บ้าง หลังจากปลูกในที่ดินของครอบครัวจนเสร็จก็ยังเหลืออีกเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นต่อให้ฉินเหยามาขอ เขาก็คงไม่มีให้

ความจริงความเป็นอยู่ของทุกคนที่เรือนเก่าตระกูลหลิวก็ไม่ได้ดีมากอะไร เสื้อผ้าขาดปะแล้วปะอีก อาหารก็เป็นเพียงข้าวกล้อง

เรือนเก่าแห่งนี้ก็เพียงมีห้องมากกว่าบ้านหลังเก่าของฉินเหยาไม่กี่ห้องและมีกำแพงล้อมรอบเท่านั้น

บิดาและบุตรชายในบ้านทำงานกันตั้งแต่ต้นปีจนถึงปลายปีก็เพียงแค่พอเลี้ยงดูคนในครอบครัวทั้งเก้าชีวิตเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหลิวจี้เจ้าคนไร้ความรับผิดชอบนั่นอีก เงินที่เหลือเก็บเพียงเล็กน้อยล้วนต้องนำไปใช้ตามล้างตามเช็ดปัญหาที่เขาก่อ

แต่ถึงอย่างไร หลิวจี้ก็เป็นบุตรชายแท้ๆ เมื่อพบเจอเรื่องคอขาดบาดตาย ในฐานะบิดาจะใจแข็งไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร

นางจางยื่นหม้อที่ใส่เมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีให้ฉินเหยาพร้อมกำชับว่าควรขุดดินลึกแค่ไหน วิธีการหว่านเมล็ดและการกลบดินที่ต้องระวังเป็นอย่างไร หากฝังลึกเกินไปก็จะไม่งอก หากฝังตื้นเกินไปฝนก็อาจชะล้างเมล็ดไปจนหมดได้

ฉินเหยาจดจำรายละเอียดเหล่านี้เอาไว้ คิดอย่างมั่นใจว่า ฟังดูแล้วไม่ยาก พรุ่งนี้ลองดูก็น่าจะทำเป็น

ฉินเหยาหยิบเหรียญทองแดงห้าเหรียญออกมา “ข้าไม่เคยซื้อเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลี ไม่รู้ว่าจำนวนนี้พอหรือไม่”

นางจางเบิกตากว้างราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน เมื่อครู่ตอนที่ฉินเหยาบอกว่าจะมาซื้อเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลี นางยังคิดว่าเป็นแค่คำพูดลอยๆ เท่านั้น ด้วยพฤติกรรมของเจ้าสามที่ผ่านมาหากไม่กลับมาขอเงินจากพวกเขาก็นับว่าไม่เลวแล้ว

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เจ้าสามกับภรรยาของเขาคนนี้แทบจะไม่เหมือนคนในครอบครัวเดียวกันด้วยซ้ำ

ฉินเหยาเห็นสีหน้าตกตะลึงของนางจางก็ไม่สนใจว่าจะพอหรือไม่ นางวางเงินลงในมือของอีกฝ่าย หยิบเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีและเรียกต้าหลางกับเอ้อร์หลางที่กำลังกลืนน้ำลายมองคนอื่นกินข้าวให้บอกลาท่านปู่ท่านย่า จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เดินออกมาได้หลายก้าว หลิวไป่และหลิวจ้งสองพี่น้องก็วิ่งตามมาทัน

ฉินเหยามองพวกเขาด้วยความระแวดระวัง หรือว่าจะมาตามทวงฟางคืน?

“เรื่องฟาง รอจนพอผ่านช่วงลำบากนี้ไปแล้ว ข้าจะคืนให้” ฉินเหยาพูดขึ้นก่อน เพราะรู้ว่าครอบครัวตนเองทำผิดก่อน

หลิวไป่และหลิวจ้งชะงักไป ก่อนจะเข้าใจว่านางเข้าใจผิด รีบโบกมือปฏิเสธว่าเรื่องนั้นไม่เป็นไร

แต่ฉินเหยาไม่ได้คิดจะปล่อยผ่าน เพราะทุกบ้านต่างอยู่กันอย่างยากลำบาก แม้จะเป็นแค่ฟางไม่กี่มัด แต่สำหรับชาวนาแล้วก็สำคัญมาก

“ต้องคืน” นางพูดอย่างจริงจัง

หลิวไป่เห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ก็ตามใจนาง เพราะอย่างไรก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คืนอยู่แล้ว

เขาและหลิวจ้งหยิบเหรียญทองแดงออกมาจากกระเป๋าคาดเอวของแต่ละคน รวมกันเป็นกองเล็กๆ หนึ่งกองแล้วยื่นให้ฉินเหยา

“พวกเราเองก็มีไม่มีมาก แต่ชีวิตของเจ้าสามสำคัญกว่า เจ้ารับไปไถ่ตัวเขากลับมาก่อน ส่วนที่เหลือ เดี๋ยวพวกเราค่อยมาคิดหาทางกัน” หลิวไป่ขมวดคิ้วเอ่ย

หลิวจ้งเสริมขึ้นว่า “ท่านแม่บอกว่าหลินเอ้อร์เป่ามีเหมืองเถื่อน คนที่มีเรื่องกับเขามักจะไม่โดนฆ่า แต่จะถูกโยนลงไปในเหมืองให้ทำงานชดใช้หนี้ เจ้าสามอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้”

“คราวนี้เขาคงได้รับบทเรียนแล้ว ต่อไปก็คงจะปรับตัวให้ดีขึ้น วันข้างหน้าพวกเจ้ายังต้องอยู่ด้วยกันถึงจะสามารถผ่านพ้นไปได้ หากมีแต่เจ้าที่เป็นสตรีตัวคนเดียว…” เช่นนั้นจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร

ประโยคสุดท้าย หลิวจ้งรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเท่าไหร่จึงไม่ได้เอ่ยออกไป

ฉินเหยาเลิกคิ้ว เจ้าหลิวจี้ผู้นี้ เลวร้ายถึงเพียงนี้กลับยังมีครอบครัวคอยช่วยเหลือสนับสนุน ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

ต้าหลางและเอ้อร์หลางเองก็มองฉินเหยาพร้อมกัน ทั้งคู่หวังว่านางจะรับเงินไว้

แต่ฉินเหยากลับผลักเงินคืนไป “ไม่ต้องหรอก ข้ารับไว้ไม่ได้ เงินเท่านี้ไม่พอไถ่ตัวเขากลับจะกลายเป็นการโยนเงินทิ้งในหลุมลึกเสียเปล่า พวกท่านเก็บไว้ใช้เองเถิด”

พูดจบนางก็หันหลังเดินกลับบ้านไปด้วยก้าวย่างที่มั่นคง แววตาของนางเย็นชาขึ้นทุกขณะ

ต้าหลางและเอ้อร์หลางลังเลเล็กน้อย มองไปยังลุงทั้งสอง แต่สุดท้ายก็รีบก้มหน้าไล่ตามฉินเหยาไป

“เฮ้อ!” หลิวจ้งถอนใจ เดินตามไปไม่กี่ก้าว แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสามคนแม่ลูกนี้ถึงได้เดินเร็วขนาดนั้น เพียงพริบตาก็หายลับไปในความมืดแล้ว เขาจึงหยุดเดินและหันกลับมามองหลิวไป่ด้วยความอับจน

“พี่ใหญ่ แล้วเรื่องเงินนี่?”

“เหตุใดนางถึงไม่เอาไปนะ” หลิวไป่เองก็รู้สึกงุนงงไม่แพ้กัน

สองพี่น้องเดินกลับบ้านและเล่าเรื่องที่ฉินเหยาไม่ยอมรับเงินให้ฟัง นางเหอสะใภ้ใหญ่และนางชิวสะใภ้รองแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่สองผู้อาวุโสในบ้านกลับโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่

หลิวเหล่าฮั่นทุบโต๊ะด้วยความโกรธ “นี่มันไม่ใช่ท่าทีของคนที่อยากอยู่กินกับเจ้าสามอย่างจริงจังเลย!”

ในฐานะที่เป็นสตรีเหมือนกัน นางจางก็พอจะเข้าใจความคิดของฉินเหยาอยู่บ้าง เจ้าสามผู้นี้ หากไม่ปรับปรุงตัวเสียก็จะกลายเป็นหลุมลึกที่ไม่มีวันถมเต็ม

“ช่างเถอะๆ ค่อยหาวิธีอื่นแทน” นางจางลูบหลังหลิวเหล่าฮั่นเบาๆ พร้อมถอนหายใจอย่างจนปัญญา

……

กลางดึกอยู่ๆ ก็เกิดลมพัดแรงขึ้น

เสียงลมหวีดหวิวฟังดูคล้ายเสียงทารกร้องไห้ ชวนให้ขนลุก

ฉินเหยาสะดุ้งตื่นจากฝัน เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

หลังคามุงด้วยหญ้าคาของบ้านถูกลมพัดจนหลุดลอยไปกลายเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่

ลมแรงยังคงพัดอย่างเกรี้ยวกราด คานไม้บนหลังคาที่บางและไม่มั่นคงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง

ฉินเหยาได้ยินเสียงเศษผนังหลุดร่วงลงมาอยู่ข้างหู บ้านทั้งหลังให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจะพังลงมา

ไม่ดีแล้ว!

บ้านนี่คงไม่ได้จะพังลงมาใช่หรือไม่

“ท่านแม่!” เสียงอุทานด้วยความตกใจของซื่อเหนียงดังมาจากห้องข้างๆ

ฉินเหยารีบสะกดกลั้นความตกใจเอาไว้ ลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว สวมรองเท้าแล้ววิ่งออกไป

“ต้าหลาง เอ้อร์หลาง ซานหลาง ซื่อเหนียง รีบออกมาเร็ว!”

นางผลักประตูเข้าไป เห็นเด็กทั้งสี่คนกอดกันแน่นอยู่บนเตียง มองดูหญ้าบนหลังคาที่ถูกลมพัดปลิวขึ้นทีละชิ้นด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ซื่อเหนียงกลัวจนร้องเรียกท่านแม่ไม่หยุด ต้าหลางฝืนทำใจกล้า กอดน้องชายและน้องสาวไว้ในอ้อมแขน

ฉินเหยารู้สึกแน่นในอก พวกเขายังไม่รู้อีกว่าต้องรีบหนี!

นางพุ่งไปข้างหน้า อุ้มซานหลางและซื่อเหนียงขึ้นมาแล้วตะโกนใส่ต้าหลางและเอ้อร์หลางว่า “รีบออกมาเร็ว! บ้านกำลังจะถล่มแล้ว!”

เด็กทั้งสี่คนตกใจสุดขีด ต้าหลางและเอ้อร์หลางกระโดดลงจากเตียงอย่างลุกลี้ลุกลน ไม่ทันได้สนใจรองเท้า วิ่งเท้าเปล่าตามฉินเหยาออกมาอย่างรวดเร็ว