บทที่ 99 นินทามา นินทากลับ

หยางห่าวพูดถึงแต่เรื่องความตายซึ่งตอนนี้เป็นสิ่งที่ลุงหยางไม่อยากจะฟังที่สุด

“งั้นวันนี้ฉันจะบอกให้รู้ ถึงฉันจะตายอยู่ในบ้านโดยไม่มีใครสนใจ ก็ไม่ต้องการให้ไอ้เศษสวะอย่างแกมาจัดการศพให้ฉัน!”

แน่นอนว่าลุงหยางไม่ได้โง่ แม้ว่าหยางห่าวเคยเอ่ยปากว่าจะดูแลยามแก่เฒ่าและจัดงานศพให้ แต่ความจริงหลายปีมานี้แทบไม่เคยกลับมาเยี่ยมเลย ทุกครั้งที่มาก็มาแต่ขอเงินหรือขอกิน ไม่ต่างอะไรกับพวกนักเลงในเมือง

เขาไม่ต้องการ!

หยางห่าวเบิกตากว้าง สุดท้ายก็โทษว่าเป็นความผิดของหวงหมิงลู่

“ไอ้หวงหมิงลู่ แกเอาอะไรลุงของฉันกิน ถึงได้ทำให้เชื่องขนาดนี้!”

หวงหมิงลู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้านายจริงใจกับลุงหยาง ปกติก็ควรกลับมาเยี่ยมบ้าง อยากได้ทรัพย์สมบัติโดยไม่ต้องทำอะไรเลย หวังมากไปหรือเปล่า?”

ปกติหวงหมิงลู่คงไม่พูดแบบนี้ แต่ตอนนี้หยางห่าวทำตัวไร้ยางอาย ทำให้เขาจำเป็นต้องพูดออกมา

หยางห่าวโกรธจนตาถลน “ฉันจะรอดูว่าแกจะแกล้งทำต่อไปได้นานแค่ไหน!”

พูดจบหยางห่าว ก็ตั้งท่าจะจากไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเอาเรื่อง แต่เพราะร่างกายของหวงหมิงลู่นั้นแข็งแกร่งเกินไป เขาไม่มีทางสู้ได้แน่

ตอนเด็กสู้ไม่ได้ โตขึ้นมาก็ยิ่งสู้ไม่ได้

แม้ในใจจะโกรธ แต่เพราะตั้งแต่เด็กไม่เคยถูกรังแก อยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง เขาจึงคิดว่าลุงหยางแค่โมโหและพูดไปอย่างนั้นเอง คนตายไปก็ต้องฝังในสุสานบรรพบุรุษอยู่ดี

‘เมื่อถึงเวลาร้อยปีผ่านไปก็ต้องรบกวนลูกหลานตัวเองอยู่ดีไม่ใช่หรือ?’ หยางห่าวคิดในใจ

“เดี๋ยวก่อน!”

ขณะที่เขากำลังจะจากไป จู่ ๆ หยางห่าว ก็ถูกมือเรียวบางคว้าปกเสื้อไว้

แม้เขาจะตัวสูง แต่ความจริงแล้วดื่มเหล้าทุกวันจนร่างกายอ่อนแอมาก ทำให้พอถูกจับปกเสื้อก็เกือบล้มลง

หยางห่าวหันกลับมาอย่างโกรธเคือง อยากรู้ว่าใครกล้าคว้าปกเสื้อเขา

แต่พอหันมาก็เห็นใบหน้างดงามจนบรรยายไม่ถูกของหลี่เฟยฮวา

หยางห่าวเคยได้ยินชาวบ้านพูดว่าภรรยาของหวงหมิงลู่สวยราวกับนางฟ้า

แน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็นสาวสวยมาก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้จัก ดังนั้นเมื่อเห็นหลี่เฟยฮวาที่กำลังหน้าบึ้ง หยางห่าวก็ถึงกับอึ้งไป

คนสวยทำหน้าแบบไหนก็สวยทั้งนั้น!

หยางห่าวกะพริบตาปริบ ๆ มองจนตาค้าง

“มี มีอะไร?”

หลี่เฟยฮวามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะหันไปมองถ้วยชามในลานบ้าน ที่ส่วนใหญ่แตกหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าหยางห่าวมานานแค่ไหน และไม่รู้ว่าทำไมต้องทุบถ้วยชามระบายอารมณ์ แต่ในเมื่อเขาทำให้พวกมันต้องเสียหายก็ต้องชดใช้

“ชดใช้เงิน”

“หา?” หยางห่าวแคะหูนึกว่าตัวเองได้ยินผิด “เธอว่าอะไรนะ?”

“ทุบของแตกแล้วจะเดินจากไปแบบนี้เลยเหรอ?”

ลุงหยางและป้าจูไม่มีเงินมากนัก แม้แต่การซื้อชุดชามและตะเกียบใหม่ก็เป็นภาระสำหรับพวกเขา

หยางห่าวไม่เคยคิดว่าการกระทำของเขาจะส่งผลกระทบต่อผู้อื่นอย่างไร

“นายต้องชดใช้เงิน” หลี่เฟยฮวาพูดอีกครั้ง

หยางห่าวจะชดใช้เงินได้ยังไง เขามาวันนี้ตั้งใจจะมาขอเงินด้วยซ้ำ!

จึงพูดทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น หวงหมิงลู่ก็เดินเข้าไปจับตัวหยางห่าวทันที

หยางห่าวตกใจหน้าซีดเผือด “นาย นายจะทำอะไร!”

สภาพร่างกายทรุดโทรมจากการดื่มเหล้าและเที่ยวเตร่มานาน เมื่อเทียบกับหวงหมิงลู่แล้วเทียบกันไม่ได้เลย

“ชดใช้เงินหรือไม่ก็เอาชามและตะเกียบจากบ้านนายมา” หวงหมิงลู่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พลางทำเสียงต่ำลงอย่างจงใจ บรรยากาศที่ดูอันตรายนี้ทำให้หยางห่าวขนลุกชัน

ตอนนี้ ชายร่างกายผอมแห้งไม่กล้าดื้อดึงอีกต่อไป จึงรีบพูดว่า “ฉันจะชดใช้ ชดใช้!”

หวงหมิงลู่ยืนอยู่ด้านหลังจับคอเสื้อของหยางห่าวไว้ไม่ขยับเขยื้อน

หยางห่าวเกือบจะร้องไห้ด้วยความกลัว “พี่หวงหมิงลู่ ผมพูดจริง ๆ นะ พี่เชื่อผมสิ!”

หวงหมิงลู่ไม่พูดอะไรออกมา

ต่างกับหยางห่าวที่กลัวจนขาสั่น เขามองไปที่ลุงกับป้า “ลุง ช่วยผมด้วย! หรือว่าลุงอยากเห็นผมถูกหวงหมิงลู่ตีตายจริง ๆ”

อย่างไรก็ตาม ลุงหยางฟังแล้วสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจหลานชายอีกต่อไป

“ตีให้ตายไปเถอะ”

“…ลุง ผมเป็นหลานชายแท้ ๆ ของลุงนะ!”

ลุงหยางแค่นเสียงอย่างเย็นชา

ตอนนี้ หยางห่าวยอมแพ้อย่างสิ้นเชิง

ในที่สุด หวงหมิงลู่ก็พูดขึ้น “ให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง ทำลายเท่าไหร่ชดใช้เท่านั้น ถ้าไม่ชดใช้เงิน ต่อไปฉันจะตีนายทุกครั้งที่เจอ!”

หยางห่าวตอนเด็กมักถูกหวงหมิงลู่ตีเป็นประจำ อาจกล่าวได้ว่าเขากลัวการถูกชายคนนี้ตีมาตั้งแต่เล็ก

เขากลัวว่าหวงหมิงลู่จะทำตามที่พูด จึงรีบพยักหน้า “ฉัน ฉันจะกลับบ้านไปเอามาให้”

วินาทีถัดมาหวงหมิงลู่ก็ปล่อยมือทันที หยางห่าวเซเกือบล้ม แต่เขาไม่กล้าชักช้ารีบกลับบ้านไปขโมยชามเพื่อนำมาคืน

หวงหมิงลู่เห็นเงาร่างของหยางห่าวที่เดินจากไป และไม่กังวลว่าเขาจะไม่กลับมา

ชายหนุ่มยกไม้กวาดออกมาจากบ้าน เพื่อกวาดเศษชามที่แตกบนพื้น หม้อ ชาม และอุปกรณ์ทำครัวหายไปหมด และทำอาหารไม่ได้แน่นอน

โชคดีที่หยางห่าวกลัวหวงหมิงลู่จริง ๆ ไม่นานนักเขาก็นำชามและตะเกียบมาส่ง

หยางห่าวไม่กล้าเข้าบ้าน เขาวางของไว้ที่หน้าประตูแล้วรีบวิ่งหนีไป

ส่วนพวกเขาที่ก็กินอาหารมื้อง่าย ๆ เสร็จ ก็เหนื่อยมากแล้วจึงนอนพักผ่อนบนเตียงตลอดช่วงบ่าย

…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงวันแต่งงานของหวงหมิงเจ๋อกับหลินเซียวอี้

ช่วงนี้คนในตระกูลหวงมาขอให้ทั้งสองกลับไปอยู่บ้าน แต่หวงหมิงลู่ไม่ยอมตกลงไม่ว่าจะพูดยังไง

วันก่อนงานแต่งงาน หวงหมิงเจ๋อก็มาหาพี่ชายอย่างกะทันหัน บอกว่าพวกเขาได้จัดห้องของหวงมี่มี่ให้ทั้งสองอยู่

น้ำเสียงของหวงหมิงเจ๋อดูจริงใจมาก ราวกับว่าเขาต้องการเชิญพวกเขากลับไปจริง ๆ

จนกระทั่ง หลี่เฟยฮวาแกล้งทำเป็นยอมอ่อนข้อ หวงหมิงเจ๋อถึงได้เผยธาตุแท้ออกมา

ตอนกลับบ้านหวงหมิงลู่ซื้อลูกอมและขนมเปี๊ยมาให้เขามากมาย แถมยังมีนมผงติดไม้ติดมือกลับมาอีก

เมื่อหลินเซียวอี้รู้เข้าก็อยากเลียนแบบสาวในเมือง ทำของขวัญแจกวันแต่งงาน ตอนนั้นคงจะดูมีหน้ามีตามาก

หลี่เฟยฮวาเห็นน้องสามีเผยจุดประสงค์ออกมา จึงหัวเราะเยาะ “แล้วนายจะให้เงินฉันเท่าไหร่ล่ะ?”

หวงหมิงเจ๋ออึ้งไป ไม่คิดว่าหลี่เฟยฮวาจะขอเงินจากเขา

“พี่สะใภ้รอง พวกเราเป็นญาติกัน ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องพวกนี้มากนักหรอก อีกอย่าง ผมกับเซียวอี้กำลังจะแต่งงานกันแล้ว คุณก็ช่วยให้เธอมีความสุขหน่อยสิครับ?”

หลี่เฟยฮวาหัวเราะเยาะ “เหมือนกับว่าฉันเป็นคนแต่งงานเองเลยนะ?”

“ทุกคนล้วนเป็นญาติกัน……”

“ใช่แล้ว ทุกคนล้วนเป็นญาติกัน แต่ทำไมต้องมาจับฉันกับหวงหมิงลู่เป็นแกะให้ตัดขนด้วยล่ะ? ถึงลูกอมกับขนมเปี๊ยะจะไม่แพง แต่ถึงจะเป็นพี่น้องแท้ ๆ ก็ยังต้องคิดบัญชี! อยากได้ฟรี ๆ โดยไม่จ่ายเงินเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

หวงหมิงเจ๋อถูกด่าจนหน้าแดง สุดท้ายก็โกรธจัดจนเดินจากไป

ต่อมาเหอม่านชิงก็มาอีก ครั้งนี้พลังในการต่อสู้นั้นสูงกว่าหลี่เฟยฮวามากนัก แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ และด่ากลับไปอีกครั้ง

ระหว่างทางกลับบ้าน เหอม่านชิงก็พูดถึงลูกสะใภ้คนรองในแง่ลบต่าง ๆ นานา

ป้าจูที่รู้เรื่องเข้า อดไม่ได้ที่จะรำพึงว่า “หวงหมิงลู่ก็เป็นลูกของพวกเขานะ ทำไมถึงได้ปฏิบัติต่อกันแตกต่างกันขนาดนี้!”

หลี่เฟยฮวาก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครรังแกง่าย ๆ ในเมื่อเหอม่านชิงไปนินทาเธอกับเพื่อนสนิท เธอก็ไปนั่งคุยกับชาวบ้านที่ปากทางเข้าหมู่บ้านซะเลย

“เฮ้อ! ป้า อย่าเห็นว่าฉันกับหวงหมิงลู่หาเงินมาได้เลย กว่าจะได้มาแต่ละหยวนมันยากลำบากมากเลยนะ!”

“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ? แม่สามีเธอไม่ได้พูดเองเลยนะว่างานสบายมาก”

“จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ลำบากมากขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ครั้งก่อน หวงหมิงลู่ไปทำภารกิจแล้วได้รับบาดเจ็บ บาดแผลค่อนข้างรุนแรง ต้องนอนโรงพยาบาลตั้งครึ่งเดือน!”

“ตอนนั้นแม่กับหวงมี่มี่มาเยี่ยม ฉันดูแลไม่ทั่วถึง กลัวว่าจะทำให้แม่กับน้องสาวสามีไม่พอใจ เลยให้เงิน 80 หยวนให้พวกเขาไปซื้อเสื้อผ้า พวกคุณไม่เห็นหรอกเหรอ เสื้อผ้าที่แม่ใส่เมื่อไม่กี่วันก่อน ตัวนั้นน่ะราคา 10 เชียวนะ!”