บทที่ 77 กลับสถาบันวิจัย

หลี่เฟยฮวารู้สึกผิดที่ต้องมารับผิดชอบความผิดพลาดของเจ้าของร่าง

“หวงหมิงลู่ ฉันขอโทษ ฉันโง่เอง มองคนไม่ออก ระหว่างฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น เรื่องที่เกิดขึ้น… คุณให้โอกาสฉันแก้ตัวได้ไหม?”

แต่งงานแล้วยังหนีตามผู้ชายไปได้ คงมีแต่สมองของร่างเดิมเท่านั้นถึงทำแบบนั้นลง

หวงหมิงลู่นิ่งเงียบ ทำให้หลี่เฟยฮวายิ่งร้อนใจ

“หวงหมิงลู่ โกรธฉันใช่ไหม?”

หวงหมิงลู่ตอบตรงไปตรงมาว่า “ไม่เชิงโกรธ”

“หา?” หลี่เฟยฮวางง ไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด

อะไรคือไม่เชิงโกรธ? สรุปแล้วโกรธหรือไม่โกรธกันแน่?

หลี่เฟยฮวาสับสน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าสมองตัวเองช้าจัง

“ที่ผมไม่เชิงโกรธ เพราะผมรู้เรื่องทั้งหมด ตอนที่เธอไปกับสวีเฟิงหลิน … ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ชอบฉัน ไม่อยากแต่งงานกับฉัน ถ้าตอนนั้นเธอไป ฉันก็แค่ขอหย่า”

“แต่หลังจากนั้นเธอกลับมา ไม่พูดอะไรเลย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง และเธอก็คงไม่มีทางบอกฉันด้วย”

เขาหยุดพูด ดวงตาแดงระเรื่อ “แต่วันนี้เธอสารภาพกับฉันตรง ๆ ฉันดีใจมาก”

เขายังจำคำพูดของหลี่เฟยฮวาได้ดี ถ้าสามีภรรยามีเรื่องไม่เข้าใจกัน ไม่ว่าจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อได้หรือไม่ ก็ควรพูดออกมา

ความไม่เข้าใจกันระหว่างเขากับเธอ เกิดจากการไม่ยอมปริปากพูด

มีอะไรก็พูดกัน ตกลงกัน

ดังนั้นวันนี้ที่หลี่เฟยฮวายอมสารภาพเรื่องสวี่เฟิงหลิน เขาจึงไม่โกรธเลยแม้แต่นิด

เขาอายุมากกว่า เธอประสบการณ์และสิ่งที่พบเจอย่อมมากกว่า

เขาควรให้อภัยภรรยาของเขา

อยู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้หลี่เฟยฮวาถามขึ้นว่า “สวี่เฟิงหลินข่มขู่เธอหรือเปล่า?”

หลี่เฟยฮวาพยักหน้า “วันนี้ฉันเจอสวี่เฟิงหลินที่หน้าร้านสหกรณ์”

ถ้าเขาไม่โผล่มาแบบนั้น เธอคงลืมเขาไปแล้ว

“ถ้าเขาไปหาเธออีก ไม่ต้องสนใจ”

หลี่เฟยฮวาพยักหน้ารัว “ฉันไม่สนใจหรอก วันนี้ฉันซัดไปชุดใหญ่แล้ว”

หวงหมิงลู่ “…”

เขาปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

“ฉันจับเขาทุ้มลงกับพื้นเลยนะ!”

หวงหมิงลู่ “…”

สายตาของหวงหมิงลู่ชัดเจนเกินไป หลี่เฟยฮวายืดตัวตรงอย่างไม่รู้ตัว ถามอย่างไม่พอใจ “คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?”

“ไม่ใช่” หวงหมิงลู่ยิ้มมุมปาก แต่เห็นชัดว่ากำลังกลั้นขำ “ฉันแค่ไม่คิดว่า…”

หลี่เฟยฮวาเหมือนลูกแมวโดนขัดใจ “ทำไมล่ะ? ฉันใช้ท่าทุ่มข้ามไหล่ที่คุณสอนนั่นแหละ! พอเขาแตะตัวฉัน ฉันก็ออกแรงนิดหน่อย โยนเขาล้ม แล้วก็ตบหน้าเขาไปหนึ่งทีด้วย!”

หลี่เฟยฮวาพูดจบก็รู้สึกเขินนิด ๆ แม้จะเป็นเรื่องจริง แต่ตอนทุ่มเธอก็เอวเคล็ด ตอนตบหน้ามือก็บวม

สรุปคือ ทำร้ายศัตรูพันแต่ตัวเองเสียหายเจ็ดร้อย

แต่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้เธอไม่อยากยอมรับ “คุณบอกมาสิ! เชื่อหรือไม่เชื่อ!”

หวงหมิงลู่เพิ่งเคยเห็น หลี่เฟยฮวาพูดแบบนี้เป็นครั้งแรก รู้สึกสนุกดี เลยพยักหน้าตอบอย่างจริงจัง “เมื่อกี้ไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้ว”

หลี่เฟยฮวา “…”

เธอก็พอรู้จักนิสัย หวงหมิงลู่ดีการจะให้เขาโกหกนั้นยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์

หลี่เฟยฮวายอมแพ้ “ไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ฉันจะบอกความจริงก็ได้ ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง แต่ฉันก็เคล็ดเอว มือก็บวมด้วย…”

หวงหมิงลู่พอเดาได้อยู่แล้ว “ปวดมากไหม?”

หลี่เฟยฮวาสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงอย่างจริงใจจากอีกฝ่าย เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เป็นไรมาก กลับมาก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว ต้องขอบคุณท่าทุ่มข้ามไหล่ที่คุณสอน ไม่งั้นวันนี้ฉันโดนไอ้บ้านั่นรังแกแน่”

หลี่เฟยฮวาพูดจบก็มองเขาอย่างจริงจัง “หวงหมิงลู่ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทรยศคุณอีก…ฉันจะทำดีต่อคุณ..จะเป็นภรรยาที่ดีของคุณ…ได้ไหม?”

ความเงียบปกคลุมห้อง หลี่เฟยฮวาเม้มปากแน่น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“ตกลง” เสียงใสของดังขึ้น ทำลายความเงียบในห้อง หลี่เฟยฮวาที่กำลังจะยอมแพ้ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ

หวงหมิงลู่จ้องมองเธอ ดวงตาสีอำพันคมกล้าราวกับนกอินทรี แฝงประกายความดีใจไว้ลึก ๆ “ต่อไปนี้เราจะเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ”

เขาเฝ้ารอคำพูดนี้จากเธอมานานแสนนาน หลังจากเอ่ยจบเขาก็จ้องมองและรอคอยปฏิกิริยาของเธอ

คืนนั้นเป็นคืนแรกนับตั้งแต่ที่หลี่เฟยฮวาข้ามเวลามาที่เธอหลับสนิท เธอปลดปล่อยความกังวลทั้งหมด เล่าทุกอย่างในใจให้หวงหมิงลู่ฟัง ยกเว้นเรื่องที่เธอข้ามเวลามา

แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านผ้าม่าน หลี่เฟยฮวาตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก เธอมองนาฬิกาข้อมือด้วยความตกใจ

“สิบเอ็ดโมงแล้ว!” เธออุทาน ลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียง

ตั้งแต่จำความได้ เธอก็ทำงานหาเลี้ยงตัวเองไปด้วย เรียนไปด้วย แม้กระทั่งตอนที่ได้เป็นลูกศิษย์อาจารย์ แม้จะไม่ขัดสนเรื่องเงินทอง แต่เธอก็ทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก

หลังจากข้ามเวลามา ทุกเช้าเธอจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงแตรรถ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้นอนหลับสนิทแบบนี้!

หลี่เฟยฮวานั่งบนเตียงครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผู้อำนวยการเหวินเทียนจะให้คนมารับเธอในวันนี้ เธอจึงลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้

หลี่เฟยฮวาเดินเข้าไปในห้องน้ำต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ให้ เธอสัมผัสน้ำอุ่นในถัง ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้ม หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็เจอกับโน้ตที่หวงหมิงลู่เขียนทิ้งไว้

‘ฉันวางน้ำร้อนไว้ในห้องน้ำแล้ว อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ ถ้าไม่อร่อยก็ออกไปกินข้างนอกนะ อย่าลืมเอาหัวไชเท้าดองเปรี้ยวหวานผัดหมูไปด้วย’

หลี่เฟยฮวาเก็บโน้ตไว้อย่างดี มองอาหารบนโต๊ะที่ตอนนี้เย็นชืดแล้ว เธอหยิบเงินสิบหยวนที่สามีวางไว้ให้ ก่อนจะออกจากหมู่บ้านครอบครัวทหารไป

ช่วงเย็น เหวินเทียนยืนรออยู่หน้าประตูสถาบันวิจัย เมื่อเห็นหลี่เฟยฮวาลงจากรถพร้อมกระเป๋าเดินทางด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาก็รู้สึกประหลาดใจ

“ไม่สบายหรือเปล่า?” เขาเดินเข้าไปหา พร้อมกับเอ่ยถาม

ทันทีที่ได้ยินเสียง หลี่เฟยฮวาก็พุ่งไปที่ต้นไม้ข้างทางด้วยสีหน้าทรมาน มือซีดเซียวกำกิ่งไม้แน่น ก่อนจะอาเจียนออกมา

“แหวะ!”

หลังจากอาเจียน หลี่เฟยฮวารู้สึกโล่งท้องขึ้นมาก

“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ? หรือว่า…คุณท้องแล้ว?”

หลี่เฟยฮวา “…”

คำถามสุดท้ายทำเอาหลี่เฟยฮวาถึงกับชะงัก หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เธอเพิ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่เดือนเอง จะไปท้องได้ยังไง! แต่ที่เหนือความคาดหมายก็คือ…ใครจะไปคิดว่าผู้อำนวยการเหวินเทียนผู้เคร่งขรึมจะมีมุมตลกหน้าตายแบบนี้

หลี่เฟยฮวารีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ๆ แค่เมารถนิดหน่อย”

“อ่อ…”

จริง ๆ แล้วเธอไม่เคยเมารถแต่เพราะมื้อกลางวันเธออารมณ์ดี กินมากไปหน่อย บวกกับการนั่งรถนานหลายชั่วโมง ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ พอได้เอาออกมาก็ขึ้นเยอะ”เธอพูด

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรมากเหวินเทียนก็เบาใจ “งั้นวันนี้เธอพักผ่อนให้เต็มที่นะ”

“ค่ะ งั้นฉันขออนุญาตโทรบอกสามีก่อนนะคะว่าถึงที่สถาบันวิจัยแล้ว” หลี่เฟยฮวาเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ

เหวินเทียนเลิกคิ้วมองเธออย่างแปลกใจ “วันนี้คุณดูมีความสุขมากนะ”

“ค่ะ พอดีมีเรื่องน่ายินดีนิดหน่อย” เธอยิ้มตอบ ก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงานโดยลืมกระเป๋าเดินทางไว้ด้านนอกอย่างไม่รู้ตัว

มื่อเข้ามาในห้องสำนักงานของสถาบันวิจัย หลี่เฟยฮวาก็พบว่ามีโต๊ะทำงานเพิ่มขึ้นมาอีกตัว และที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือบนโต๊ะมีป้ายชื่อของเธอติดอยู่ด้วย เป็นของขวัญที่เหวินเทียนจัดให้เธอโดยไม่บอกล่วงหน้าแน่ ๆ

เห็นว่าในห้องทำงานเงียบไม่มีใครอยู่ หลี่เฟยฮวาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหวงหมิงลู่ที่ค่ายทหารทันที

เสียงของหวงหมิงลู่ดังขึ้นทันทีที่ปลายสาย “เธอถึงแล้วหรอ?”

หลี่เฟยฮวาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “วันนี้คุณรับสายเร็วนะ”

หวงหมิงลู่เหลือบมองเพื่อนร่วมทีมที่แอบฟังเขาคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “ฉันรอรับโทรศัพท์จากเธอตลอดเวลา”