บทที่ 75 ฝันกลางวันอยู่หรือไง?

สวี่เฟิงหลินยืนนิ่งจ้องเขม็งใส่อีกฝ่าย เขาคิดว่าการกระทำแบบนี้จะทำให้เธอใจอ่อน เหมือนที่ผ่านมาที่แค่เขาทำหน้าบึ้ง เธอก็จะรีบมาง้อแล้ว แต่ครั้งนี้… เธอกลับออกปากไล่ตะเพิดเขาอย่างไม่ไว้หน้า

สวี่เฟิงหลินรู้สึกว่าโลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ

เมื่อสวี่เฟิงหลินรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะหล่นลงไปกองที่พื้น ความรู้สึกหวาดกลัวและสับสนทำให้เขาคว้าข้อมือเล็กบางของหลี่เฟยฮวาไว้โดยไม่ทันคิด

นิ้วเรียวแข็งของเขากำรอบข้อมือนุ่มนิ่มนั้นไว้แน่น

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ร่างบางก็เคลื่อนไหวราวกับสายน้ำ

หลี่เฟยฮวาก้าวเท้าขวาเข้ามาประชิด มือซ้ายของเธอพลิกขึ้นคว้าแขนที่กำข้อมือเธออยู่ ขณะที่สะโพกเล็ก ๆ หมุนเข้าหาลำตัวของอีกฝ่าย

“อ๊ะ!” เสียงอุทานแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปากสวี่เฟิงหลิน เมื่อรู้สึกว่าเท้าทั้งสองข้างลอยขึ้นจากพื้น

โลกรอบตัวพลันพลิกคว่ำ ร่างสูงใหญ่ของเขาถูกแรงหมุนและจังหวะการทุ่มที่แม่นยำของหญิงสาวเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ

พลั่ก!

เสียงกระแทกดังก้องไปทั่วลานกว้าง เมื่อร่างของสวี่เฟิงหลินฟาดลงบนพื้นอย่างจัง ความเจ็บปวดแล่นวาบไปทั่วร่าง

โดยเฉพาะที่ไหล่ซ้ายที่กระแทกพื้นก่อน เขาครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ลมหายใจติดขัดเพราะแรงกระแทก

“โอ้ย!”

หลี่เฟยฮวายืนมองร่างที่นอนแผ่อยู่บนพื้น ท่าทีสงบนิ่งราวกับไม่ได้ทำอะไรลงไป

การฝึกที่บ้านหวงหมิงลู่ได้ผลจริง ๆ ชายหนุ่มสอนเธอท่าป้องกันตัวง่าย ๆ แต่ได้ผล ให้เธอสามารถเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในสถานการณ์เผชิญหน้าหนึ่งต่อหนึ่ง

หลังจากเหตุการณ์ถูกจับวันนั้น เธอก็ไม่กล้าปล่อยตัวให้เผลออีกเลย เธอระวังตัวตลอด แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคงตื่นตัวอยู่ สัญชาตญาณในร่างของเธอตอบสนองโดยไม่ต้องรอคำสั่งจากสมอง

สวี่เฟิงหลินนอนจุกอยู่บนพื้น มองหลี่เฟยฮวาด้วยสายตาแค้นเคือง “หลี่เฟยฮวา! เธอทำร้ายฉัน!?” เขารีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

“นี่เธอ…”

เพียะ!

ยังไม่ทันที่สวี่หลินเฟิงจะพูดจบ ฝ่ามือของหลี่เฟยฮวาก็ประทับลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรงจนเสียงตบดังก้องไปทั่วบริเวณ

สวี่เฟิงหลินหน้าชาไปหมด คำพูดทั้งหมดติดอยู่ที่ปลายลิ้น เขาได้แต่นิ่งอึ้ง ส่วนหลี่เฟยฮวาก็ยืนล้วงกระเป๋าและทำท่าเฉยชา

การกระทำอันอุกอาจของหลี่เฟยฮวา ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหยุดยืนมุงดู แต่เธอก็ไม่สนใจและใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา

สวี่เฟิงหลินโมโหจนตัวสั่น “หลี่เฟยฮวา เธอเป็นบ้ารึไง!”

หลี่เฟยฮวาตอบกลับเสียงเรียบ “หืม?”

สวี่เฟิงหลินถึงกับพูดไม่ออก เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของฉือซินอี๋ที่เคยบอกว่านิสัยของ หลี่เฟยฮวา เปลี่ยนไปมาก ตอนนั้นเขาไม่สนใจแต่มาตอนนี้…

สวี่เฟิงหลินมองหลี่เฟยฮวา ตั้งแต่หัวจรดเท้า ความโกรธเริ่มจางหายไป เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูอ่อนโยน

“หลี่เฟยฮวาใจเย็น ๆ ก่อน ฟังฉันอธิบายก่อน ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ไปหาเธอ มันผิดที่ฉันเอง ฉันตั้งใจมาพาเธอกลับไป เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันเถอะนะ”

หลี่เฟยฮวาถึงกับอึ้ง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ครึ่งปีก่อนตอนที่เธอแต่งงาน เขาก็มาพูดแบบนี้แล้วตอนนี้ยังจะมีหน้ามาพูดอีกเหรอ!

“ฉันไม่คิดเลยว่าคนเราจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว นายมาหาฉันแบบนี้หมายความว่าไง อยากให้ฉันหย่ารึไง? สวี่เฟิงหลินายรู้บ้างมั้ย ว่าการทำลายชีวิตคู่ของทหารมันจะมีบทลงโทษร้ายแรงแค่ไหน?”

คำพูดของหลี่เฟยฮวาเหมือนกับคมมีดกรีดแทงใจดำ ใบหน้าของสวีเฟิงหลินซีดเผือดลง เขาหันไปมองรอบ ๆ สายตาของผู้คนทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า

“หลี่เฟยฮวา เราไปคุยกันที่อื่นเถอะ”

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว” หลี่เฟยฮวามองเขาด้วยสายตาเหยียดหยัน “เรื่องที่นายทำไว้ คิดว่าฉันไม่รู้รึไง”

สวี่เฟิงหลินเริ่มหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริกพูดอะไรไม่ออก

หลี่เฟยฮวาเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเขา ก็ยิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่ฉือซินอี๋เล่ามาเป็นเรื่องจริงเมื่อครู่เธอแค่ลองใจดู แต่ดูเหมือนว่าสวี่เฟิงหลินจะเผยพิรุธออกมาซะแล้ว

“ว่าไงล่ะ ตอนนี้นายยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?”

สวี่เฟิงหลินรีบส่ายหน้า “เธอฟังฉันก่อนนะ เรื่องระหว่างฉันกับฉือซินอี๋ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงไปนอนกับเธอได้ แต่เราไม่ได้มีอะไรกันจริง ๆ สาบานได้! หลี่เฟยฮวากลับมาหาฉันนะ ฉันรักเธอจริง ๆ นะ แต่งงานกับเถอะ ฉันจะดูแลเธอเอง”

สวี่เฟิงหลินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่เสียงของเขาเบามากมีเพียงหลี่เฟยฮวาเท่านั้นที่ได้ยิน

แน่นอนว่าคำพูดของเขา ทำให้สีหน้าของหลี่เฟยฮวาเปลี่ยนไป ความทรงจำมากมายในอดีตไหลบ่าเข้ามาในหัวของเธอเหมือนเขื่อนแตก

เจ้าของร่างเดิมแม้จะตกลงแต่งงาน แต่ในใจก็ยังคงมีสวี่เฟิงหลินอยู่เสมอ เธอหลงรักพรสวรรค์ในตัวเขา หลงใหลในบทกวีและข้อเขียนที่เขาแต่งขึ้น หลงใหลในคำพูดหวาน ๆ ที่ใช่หลอกเธอ จนยอมทุ่มเททุกอย่างให้กับเขาโดยไม่รู้ตัว

แต่น่าเสียดายที่สวี่เฟิงหลินไม่ได้รักเธอจริง เขาเป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว ที่หวังจะใช้ประโยชน์จากเธอเท่านั้น

เจ้าของร่างเดิมโง่เขลาหลงเชื่อคำหวานจนยอมทุกอย่าง

และเพราะความไม่เด็ดขาดของเธอ ทำให้หวงหมิงลู่ต้องมาเป็นคนที่ทุกข์ใจที่สุด

หลี่เฟยฮวาจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ “สวี่เฟิงหลินนายมันหน้าไม่อาย! ฉันแต่งงานแล้ว เลิกมายุ่งกับฉันได้แล้ว! ใคร ๆ เขาก็มองว่านายกับฉันเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว เฮอะ นายจะดูแลฉัน? คนแบบนายจะมีปัญญาเลี้ยงฉันได้ยังไง?”

เธอเดินเข้าใกล้เขาแล้วตะโกนใส่หน้าสวี่เฟิงหลิน “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”

สวี่เฟิงหลินโกรธจนหน้าเขียว เขาไม่รู้หรอกว่า ‘เฮงซวย’ มันแปลว่าอะไร แต่รู้ว่ามันคงไม่ใช่คำชมแน่ ๆ

สวี่เฟิงหลินยังคงไม่หยุด “อยากให้ฉันไปบอกสามีเธอ เรื่องที่เธอทำไว้รึไง!”

หลี่เฟยฮวาหยุดชะงัก สวี่เฟิงหลินเห็นท่าทีอีกฝ่ายก็คิดว่าตนเองแทงใจดำหญิงสาวได้สำเร็จ “ว่าไง กลัวแล้วล่ะสิ!”

“เฮอะ ไร้สาระสิ้นดี นายอยากจะบอกอะไรกับสามีฉัน? บอกว่าฉันกับนายมีอะไรกันงั้นเหรอ?” ทว่าหลี่เฟยฮวาโต้กลับด้วยคำพูดที่รุนแรง ทำเอาอีกฝ่ายพูดไม่ออก

หลี่เฟยฮวาเกือบหลุดขำ “นายคงยังไม่รู้สินะ ว่าฉันเป็นคนยังไงในหมู่บ้านครอบครัวทหาร พวกเมียทหารคนอื่นเขานินทาฉันว่าไงบ้าง นายรู้มั้ย?”

สวี่เฟิงหลินได้แต่อ้าปากค้าง

หลี่เฟยฮวาพูดต่อ “แต่งงานมาสี่เดือน ฉันตีกับเมียทหารไปสิบสองคน ทะเลาะอีกแปด ด่าสามีมาแล้วสี่เดือน คนที่นินทาลับหลังฉันอีกไม่รู้เท่าไหร่ นายคิดว่าสามีฉันจะไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยเหรอ? สวี่เฟิงหลินนายนี่มันฝันกลางวันชัด ๆ ”

สีหน้าสวี่เฟิงหลินซีดเผือด แม้จะฟังดูเหลือเชื่อแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

“งั้นฉันก็จะไปบอกเขาเองว่า ผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยเป็นคนยังไง! ถ้าเขาอยากจะหย่ากับเธอ อย่ามาเสียน้ำตากับฉันก็แล้วกัน!” สวี่เฟิงหลินเถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย

“นายนี่มันโง่จริง ๆ บอกแล้วไงว่านายมันฝันกลางวัน!” หลี่เฟยฮวา ส่ายหัว

“หนึ่ง ฉันไม่ยากได้เงินเดือนกระจอก ๆ ของนาย สอง… รู้อยู่แล้วว่าฉันแต่งงานกับทหารยังจะมาอ่อย ซ้ำยังจะข่มขู่ภรรยาทหารอีก ความผิดหลายกระทงขนาดนี้ ออกจากคุกมานายคิดว่าตัวเองจะอายุเท่าไหร่?”

สวี่เฟินหลินถอยกรูด ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตระหนก เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลี่เฟยฮวาไม่ได้ล้อเล่น!

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ก็ยังปากแข็ง

“รอดูก็แล้วกัน!”

“ยินดี!” หลี่เฟยฮวาตอบกลับหน้าตาย “รอวันที่นายออกจากคุก ฉันกับสามีจะไปต้อนรับถึงหน้าคุกเลย”

สวี่เฟินหลินรีบเผ่นแนบ แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายข่มขู่ไว้