บทที่ 49 คุณลุงซุน

“ฉัน… ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” เหอม่านชิงเสียงอ่อย

“แล้วคุณแม่คิดยังไงล่ะคะ” หลี่เฟยฮวากอดอก “ลำเอียงแบบนี้ ไม่คิดว่าหวงหมิงลู่จะเสียใจบ้างเหรอ?”

ซุนหลงเหยาที่ยืนฟังอยู่ พยักหน้าเห็นด้วยกับหลี่เฟยฮวา “จริงอย่างที่หลี่เฟยฮวาว่า เธอต้องให้ความสำคัญกับลูกทุกคนเท่าเทียมกันนะ”

.

เหอม่านชิงรู้สึกเสียหน้า ไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลยสักคน แล้วแบบนี้เธอจะทำอะไรได้อีก

หวงมี่มี่ที่ทนเห็นแม่ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้ จึงพูดเสียงดังอย่างโกรธเคือง “หลี่เฟยฮวา พูดแบบนี้มันไม่ยุติธรรมนะ! แม่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวมาตลอด อย่าลืมสิ ว่าแม่อุ้มท้องพี่หมิงลู่มาตั้งกี่เดือน เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่แบบนี้!”

หลี่เฟยฮวาตอบกลับอย่างเย็นชา “แล้วยังไง ถ้าคลอดเขาออกมาแล้วไม่ใส่ใจเลี้ยงดู จะมีความหมายอะไรกัน!”

หวงมี่มี่ไม่ยอมง่าย ๆ เธอยังคงพล่ามไม่หยุด “ดูพี่สะใภ้คนนี้พูดเข้าสิ! ไม่เห็นหัวแม่สามีบ้างเลย พี่หมิงลู่ก็ไม่เคยบ่นอะไรสักคำ ไม่รู้ว่าหลี่เฟยฮวาเอาอะไรให้กิน ถึงได้หลงเธอขนาดนี้”

“หวงมี่มี่!” หวงหมิงลู่รับไม่ได้กับพฤติกรรมของน้องสาว เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

หวงมี่มี่เห็นสายตาตำหนิของพี่ชาย เธอก็ได้แต่มองกลับไปอย่างตัดพ้อ

เหอม่านชิงเหลือบไปมองซุนหลงเหยา เห็นแววตาน่าเกรงขามของเขาที่มองหวงมี่มี่อย่างเฉียบขาด เธอก็กลัวว่าเรื่องราวจะบานปลายจนถึงขั้นถูกลงโทษ จึงรีบดึงแขนหวงมี่มี่ “พอแล้วลูก เรากลับกันเถอะ”

เธอสบถกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลากหวงมี่มี่กลับบ้านด้วยความโมโห

หวงมี่มี่ถูกเหอม่านชิงพาออกไปจากห้อง ไม่วายยังตะโกนไล่หลัง “เหอะ หลี่เฟยฮวา ครอบครัวเราต้องแตกแยกก็เพราะเธอ!”

หลี่เฟยฮวาไม่ได้คิดจะห้าม เธออยากให้แม่ลูกคู่นั้นกลับไปจะแย่อยู่แล้ว ยิ่งเร็วยิ่งดี!

เธอมองเหอม่านชิงที่เดินกระฟัดกระเฟียดจากไปด้วยความสะใจปนโล่งอก ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่ายังมีซุนหลงเหยายืนซึมซับบรรยากาศอยู่ข้าง ๆ

“เอ่อ… ท่านผู้บังคับการซุนคะ คือ… วันนี้ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้ท่านต้องมาเห็นเรื่องน่าขันแบบนี้ ฉัน…” หลี่เฟยฮวาพูดตะกุกตะกัก

เธอกัดฟันแน่น พยายามรวบรวมความกล้าพูดต่อ “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเองค่ะ เป็นเพราะฉันมีปัญหากับเหอม่านชิง ไม่เกี่ยวกับตัวหวงหมิงลู่เลย”

ผู้บังคับบัญชามาเห็นครอบครัวเขาในสภาพแบบนี้ แถมยังเป็นในโรงพยาบาลทหารอีก เธอกลัวว่ามันเขาจะพลาดโอกาสในหน้าที่การงานอีกครั้ง

หลังจากระเบิดอารมณ์เดือดพล่านใส่เหอม่านชิงไปแล้ว ตอนนี้หลี่เฟยฮวากลับรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ซุนหลงเหยามองหน้าเธอด้วยสายตาคมกริบ ราวกับพยายามจะมองทะลุเข้าไปในใจ

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นข้าง ๆ หู ทำเอาหลี่เฟยฮวาเงยหน้ามองด้วยความสงสัยปนประหลาดใจ

เขายกมือขึ้นตบไหล่หญิงสาวเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แต่ก่อนเธอยังเรียกฉันว่าลุงอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนมาเรียกฉันว่าท่านผู้บังคับการซุนได้ล่ะ?”

หลี่เฟยฮวามองหน้าซุนหลงเหยาอย่างงง ๆ นี่เธอเคยรู้จักกับคนคนนี้ด้วยเหรอ? ทำไมความทรงจำของร่างเดิมถึงไม่มีเรื่องนี้เลยสักนิด!

ในขณะที่เธอกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก ซุนหลงเหยาก็ยิ้มกว้างพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันสนิทกับพ่อของเธอมากนะ สมัยก่อนตอนเธอยังเป็นเด็กตัวน้อย ๆ ฉันเคยอุ้มเล่นบ่อย ๆ จำไม่ได้แล้วรึไง”

หลี่เฟยฮวาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้

ถึงแม้พ่อของเจ้าของร่างเดิมจะมีตำแหน่งหน้าที่ราชการไม่สูงส่งนัก แต่ก็ไม่ถึงขั้นอัตคัตขาดแคลน เงินเดือนที่ได้รับในแต่ละเดือนนั้นมากพอที่จะทำให้เจ้าของร่างเดิมใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาโดยตลอด

พ่อของเจ้าของร่างเดิมเคยสนิทกับคนคนนี้ เพราะเคยพึ่งพาอะไรเขาหรือเปล่า?

แต่เอาเถอะ! หลี่เฟยฮวาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มกว้างแทน ก่อนตอบด้วยน้ำแจ่มใส “นั่นสิคะ คุณลุงซุน!”

“เด็กดี!” ซุนหลงเหยาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

เขายิ้มบาง ๆ นึกถึงความหลังครั้งเก่า เขาและพ่อของหลี่เฟยฮวานั้นสนิทกันราวกับพี่น้อง แต่เพราะย้ายไปอยู่ไกลกันคนละจังหวัด เลยห่างหายกันไปพักใหญ่

เขาเองครองตัวเป็นโสด ตอนหลี่เฟยฮวายังเด็ก เขาก็รักและเอ็นดูราวกับลูกสาวแท้ ๆ แต่กาลเวลาผ่านมานานขนาดนี้ เด็กน้อยคนนั้นคงลืมเลือนเขาไปหมดแล้ว

ตอนที่ได้ยินเรื่องราวของหลี่เฟยฮวา เขาคิดว่าคงเข้ากับเธอยาก แต่พอหลานสาวพูดคำว่า ‘ลุงซุน’ หัวใจของเขาก็อุ่นวาบขึ้นมาทันที

“ตอนนั้นเธอยังเล็ก ลุงเข้าใจ ไม่แปลกหรอกที่จำไม่ได้ น่าเสียดายจริง ๆ ที่ลุงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อของเธอเป็นครั้งสุดท้าย” เขาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุงซุน พ่อของฉันจากไปอย่างสงบ ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว” หลี่เฟยฮวากล่าวปลอบใจ

ซุนหลงเหยาคุยกับเธอด้วยความเอ็นดูอีกสองสามประโยค ก่อนจะลากลับบ้าน พร้อมกับกำชับว่า “ถ้ามีปัญหาอะไรอีก ก็มาหาลุงได้ทุกเมื่อนะ เรื่องวันนี้เธอกับหวงหมิงลู่ทำได้ดีมากแล้ว ลูกที่ดีต้องกตัญญูก็จริง แต่ไม่ใช่กตัญญูแบบไร้เหตุผล จำไว้สิ”

หลี่เฟยฮวารู้สึกซาบซึ้งในความรักและหวังดีของซุนหลงเหยา จึงพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

ในใจก็นึกขมขื่น ถ้าเหอม่านชิงไม่ก่อเรื่องปั่นป่วน เงินทองแค่นี้ เธอไม่เสียดายเลยสักนิด

แต่ดูเหอม่านชิงทำสิ! อยากจะกอบโกยผลประโยชน์จากหวงหมิงลู่ให้มากที่สุด แถมได้คืบจะเอาศอก สุดท้ายก็เลยไม่มีอะไรติดมือกลับไปเลยสักอย่าง!

หลังจากส่งซุนหลงเหยากลับไปด้วยความโล่งอก หลี่เฟยฮวาก็ต้องมาเผชิญกับความจริงอันน่าเศร้า

อาหารเย็นที่เตรียมไว้ด้วยความตั้งใจกลายเป็นของเย็นชืดไปเสียแล้ว! แต่ไม่ทันได้เสียดายนาน สมองของเธอก็แล่นไปนึกถึงคำพูดของหวงหมิงลู่ที่บอกว่าเจ็บแผล เธอจึงรีบบอกให้หมอมาตรวจดูอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

โชคดีที่ผลการตรวจไม่พบอะไรผิดปกติ ทำให้หลี่เฟยฮวาถอนหายใจอย่างโล่งอก

บรรยากาศในห้องพักคนไข้ที่มีเพียงสองคนนั้นเงียบกริบจนได้ยินเสียงจากด้านนอก ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดอะไร ราวกับกำลังเล่นเกมใครพูดก่อนแพ้

ในที่สุด หวงหมิงลู่ก็ทนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยคำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใย “แม่ทำให้เธอลำบากที่บ้านหรือเปล่า?”

หลี่เฟยฮวาส่ายหน้าอย่างน่ารักน่าเอ็นดู พลางตอบด้วยท่าทางซื่อ ๆ “ไม่หรอก ขอแค่คุณไม่ถือสาที่ฉันรังแกแม่ของคุณก็พอแล้วล่ะ”

คำพูดของหญิงสาวทำเอาหวงหมิงลู่ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะกับความจริงใจของเธอ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“จริง ๆ แล้ว ฉันพอจะเดาได้ว่าแม่มาที่นี่ทำไม แค่ไม่คิดว่าท่านจะโลภมากขนาดนี้ ทำเอาเธอต้องลำบากใจไปด้วยเลย”

ทางด้านหลี่เฟยฮวากลับไม่ได้รู้สึกลำบากใจอย่างที่หวงหมิงลู่คิด

“ไม่เป็นไร พวกเขาทำอะไรฉันไม่ได้หรอก อย่างมากก็แค่เที่ยวไปพูดจาเสีย ๆ หาย ๆ ว่าฉันไม่ดี” เธอพูดอย่างมั่นใจ

“แต่ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจพูดเสียงดังขนาดนั้น แถมยังมีพี่อี้เฉินช่วยอีกแรง ฉันว่าคงไม่มีใครเชื่อคำพูดของท่านหรอก”

หลี่เฟยฮวากลับถึงบ้านในเวลาบ่ายคล้อยด้วยใจหวั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเหอม่านชิงกับหวงมี่มี่จะยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า เธอขี้เกียจต่อปากต่อคำให้เปลืองน้ำลาย แต่สุดท้ายก็พบว่าสองแม่ลูกกลับไปแล้วจริง ๆ

เธอตรวจดูตู้เสื้อผ้าอย่างละเอียด ลิ้นชักเก็บเอกสารสำคัญมีร่องรอยการรื้อค้น เสื้อโค้ทสีฟ้าอ่อนตัวโปรดก็หายไปด้วย คงเป็นฝีมือของหวงมี่มี่ไม่ผิดแน่!

ให้ตายสิ! ทำไมหวงมี่มี่ถึงได้ต่างจากหวงหมิงลู่ขนาดนี้กันนะ

หลี่เฟยฮวาได้แต่กุมขมับ ก่อนจะจัดแจงเอกสารให้เป็นระเบียบเรียบร้อยดังเดิม

เธอกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งในช่วงเย็น เพื่อนำอาหารที่จางอี้เฉินทำมาให้หวงหมิงลู่ พร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

หวงหมิงลู่นิ่งเงียบไปพักใหญ่ ทำเอาเธอคิดว่าเขาคงเสียใจที่น้องสาวทำเรื่องแบบนี้

แต่แล้วเขากลับเอ่ยขึ้นมาในเรื่องที่ตรงกันข้ามกับความคิดของเธอ