บทที่ 173 เตรียมลงบทความในนิตยสารชื่อดัง

กู้เจียอีหาเวลาว่างมาเพื่อรับลูก หลังจากพูดคุยกันไม่กี่ประโยคก็จากไป

หลังจากกู้เจียอีจากไป หลี่เฟยฮวาถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมแนะนำหวงหมิงลู่ให้รู้จักกับกู้เจียอี

“พวกเรามีวาสนาที่ดีกับตระกูลกู้จริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกว่ากู้เจียอี คุ้นหน้ามาก พอเห็นพวกคุณเจอกันเมื่อกี้ ฉันจึงสังเกตว่าดวงตาของพวกคุณสองคนเหมือนกันมากเลย”

หวงหมิงลู่พยักหน้าเห็นด้วย “จริงด้วย พ่อของกู้ป๋อเหวินดูรักเด็กมาก”

หลี่เฟยฮวา “…”

หวงหมิงลู่ทำให้บทสนทนาจบลงอย่างสิ้นเชิง

หลังจากกู้ป๋อเหวินไปแล้ว หลี่เฟยฮวาก็ต้องเริ่มเตรียมของสำหรับเปิดเทอม

ก่อนออกจากมหาวิทยาลัย หลี่เฟยฮวาเก็บผ้าห่มทั้งหมดไว้ที่มหาวิทยาลัย พอถึงเวลาเปิดเทอม เธอแค่ต้องเอาเสื้อผ้าที่จะใส่ไปเท่านั้น

วันนี้ หลี่เฟยฮวารู้สึกว่าสัมภาระที่พกมาด้วยมากเกินไป เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่หอพักก่อน จากนั้นจึงตรงไปที่ห้องทำงานของอาจารย์

เมื่อมาถึง เธอเห็นอาจารย์ม่อชงอวี้กำลังจัดการเรื่องค่าเล่าเรียนอยู่พอดี

ค่าเล่าเรียนสำหรับเทอมแรกได้รับการยกเว้นทั้งหมด แต่สำหรับเทอมที่สอง มีการเก็บค่าเล่าเรียนในเชิงสัญลักษณ์เพียงสองหยวนห้าเหมา

ม่อชงอวี้นั่งอยู่ในห้องทำงาน ขณะที่หลี่เฟยฮวาเดินเข้ามา เขายังคงมีอาการไอไม่หยุด ใบหน้าซีดเซียวจนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง

หลี่เฟยฮวารู้ว่าอาจารย์ม่อชงอวี้เป็นโรคหัวใจ โดยเฉพาะในฤดูหนาว แค่เป็นหวัดก็ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะหาย

“อาจารย์ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

ม่อชงอวี้ยกมือขึ้นปิดปากขณะไอเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นหลี่เฟยฮวาเดินเข้ามา ดวงตาของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะล้อเลียน

“หลี่เฟยฮวา ในที่สุดเธอก็มา ฉันนึกว่าเธอจะไปสร้างเครื่องบินแล้วซะอีก”

หลี่เฟยฮวาได้ยินดังนั้นก็หัวเราะตาม รู้ดีว่าอาจารย์เพียงแค่หยอกเล่น “โห อาจารย์ หนังสือก็ยังต้องอ่านอยู่ดีค่ะ ต้องทำโจทย์เยอะกว่าก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก”

ม่อชงอวี้หัวเราะเบา ๆ ก่อนรับเงินไว้ด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ขณะที่หลี่เฟยฮวากำลังจะเดินออกไป เขาก็เอ่ยขึ้น “อาจารย์เหวินเทียนอยู่ในห้องทำงานข้าง ๆ เธอเตรียมบทความเสร็จหรือยัง?”

คำพูดของม่อชงอวี้ทำให้หลี่เฟยฮวาถึงกับชะงัก เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ พลางหัวเราะแห้ง ๆ “ฮ่า ๆ ไม่ใช่ว่าบอกให้หนูเตรียมหลังเปิดเทอมเหรอคะ?”

ม่อชงอวี้เลิกคิ้วด้วยความตกใจ “อะไรนะ? เธอยังไม่ได้เขียนเลยเหรอ?”

หลี่เฟยฮวาตอบเสียงแผ่ว “…เขียนแล้วค่ะ”

ม่อชงอวี้ขมวดคิ้ว “แล้วเขียนไปเท่าไหร่แล้ว?”

หลี่เฟยฮวายิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะตอบอย่างอ้อมแอ้ม “ชื่อเรื่อง… กับอีกยี่สิบสี่ตัวอักษรค่ะ”

ตั้งแต่กู้ป๋อเหวินมาพักอยู่กับเธอ หลี่เฟยฮวาก็ละเลยเรื่องวิทยานิพนธ์ไปโดยไม่รู้ตัว เพราะทุกครั้งที่คิดถึงการเขียนบทความ

เพราะมันทรมานเกินไป เลยเลือกที่จะลืมมันไปซะ…

“งั้นก็ค่อย ๆ ทนไปเถอะ” ม่อชงอวี้ดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกนั้นดี

หลี่เฟยฮวาไม่รู้เลยว่าอาจารย์กำลังบ่นอยู่ในใจ

หลังจากลงทะเบียนเรียนเสร็จ หลี่เฟยฮวาก็ไปพบกับอาจารย์เหวินเทียน

ตารางเรียนปีนี้ยังไม่ออกมา แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา อาจารย์เหวินเทียนคงไม่ค่อยมาที่มหาวิทยาลัยบ่อยนัก

“อาจารย์เหวินเทียนคะ” หลี่เฟยฮวาเคาะประตูห้องทำงานเบา ๆ ก่อนจะเปิดเข้าไป

ในขณะนั้นเหวินเทียนกำลังจัดระเบียบโต๊ะทำงานอยู่ เมื่อหลี่เฟยฮวาเห็นดังนั้น เธอรีบเข้าไปช่วยทันที

“ไม่เป็นไร ๆ ฉันทำเองได้” เหวินเทียนพูดพลางยิ้ม แต่สายตาก็อดมองสำรวจหลี่เฟยฮวาไม่ได้

ตั้งแต่เหตุการณ์ที่หลี่เฟยฮวาหมดสติไปกะทันหันเมื่อก่อน เหวินเทียนก็ยังคงเป็นห่วง แม้ว่าวันนั้นหวงหมิงลู่จะยืนยันว่าเธอไม่เป็นไรแล้ว แต่ในฐานะอาจารย์ เขาก็อดกังวลไม่ได้

เมื่อเห็นว่าหลี่เฟยฮวาดูผอมลงอีก เหวินเทียนจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ร่างกายของเธอไม่มีปัญหาจริง ๆ ใช่ไหม?”

หลี่เฟยฮวาส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมยิ้มบาง “ร่างกายฟื้นตัวเกือบหมดแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

เหวินเทียนยังคงมีท่าทีไม่สบายใจนัก เขาหยุดจัดโต๊ะก่อนจะถามต่อ “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้มีโอกาสถามเธอเลย ทำไมเธอถึงเป็นลมหมดสติไปอย่างกะทันหันอย่างนั้นล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าในช่วงนั้น หวงหมิงลู่ถึงกับเฝ้าเธอจนไม่นอนเลย”

หลี่เฟยฮวาก็รู้ว่าการที่เธอหมดสติไปกะทันหันนั้นทำให้หวงหมิงลู่ตกใจมาก แต่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายกับอาจารย์เหวินเทียนอย่างไรดี

เพราะความฝันที่เธอฝันในช่วงที่หมดสตินั้น เธอก็ไม่อาจบอกใครได้

“อาจเป็นเพราะตอนนั้นหวงหมิงลู่เกิดเรื่อง ทำให้หนูเครียดมาก เลยนอนนานกว่าปกติหน่อย”

เหวินเทียนหัวเราะ “ไม่ใช่แค่นานกว่าปกติหน่อยหรอก ทางโรงพยาบาลบอกว่าไม่เคยเจอคนไข้ที่ตื่นขนาดนี้มาก่อน เกือบจะแนะนำให้กลับบ้านแล้ว แต่สามีของเธอไม่ยอม ทุกวันค่ารักษาพยาบาลไหลออกไปเหมือนน้ำ”

หลี่เฟยฮวาไม่รู้เรื่องพวกนี้จริง ๆ หลังจากที่ตื่นขึ้นมา เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องพวกนี้กับเธอเลย คงเป็นเพราะไม่อยากให้เธอเป็นกังวล

“เอาเถอะ ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว บทความเธอเขียนไปถึงไหนแล้ว”

หลี่เฟยฮวาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

บทความเรื่องโดรนของหลี่เฟยฮวาเป็นสิ่งที่สำคัญต่อประเทศชาติมาก เพเราะในระยะเพียงสั้น ๆ เธอกลับวิจัยจนสร้างมันสำเร็จ ซึ่งเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อมาก

แม้แต่เขาเอง เทคโนโลยีหนึ่งอย่างก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปี บางครั้งวิจัยครึ่งปีก็ยังไม่แน่ว่าจะได้อะไรออกมา

แต่หลี่เฟยฮวากลับทำได้

แม้แต่ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอก็เพียงพอที่จะสร้างประวัติศาสตร์ได้

ดังนั้นเมื่อเห็นว่าหลี่เฟยฮวามีท่าทางชัดเจนว่าไม่ได้เขียน เหวินเทียนจึงรู้สึกตกใจมาก

“เอ่อ…ไม่ใช่ว่าไม่ได้เขียนค่ะ” หลี่เฟยฮวารู้สึกเขินที่จะบอกว่าตัวเองเขียนแค่หัวข้อและยี่สิบสี่ตัวอักษรเท่านั้น

เหวินเทียนเองดูเหมือนจะเข้าใจบ้างแล้ว “เป็นเพราะไม่รู้วิธีเขียนบทความใช่ไหม ไม่เป็นไร เมื่อเธอเขียนเสร็จ ฉันจะช่วยขัดเกลาให้ ฉันอยากส่งบทความเกี่ยวกับโดรนของเธอไปลงในคอลัมน์ของนิตยสาร ‘วิทยาศาสตร์’ ต่างประเทศ”

หลี่เฟยฮวาได้ยินชื่อนิตยาสาร ‘วิทยาศาสตร์’ แล้วสีหน้าเคร่งขรึมทันที

‘วิทยาศาสตร์’ เป็นนิตยสารสื่อที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลกปัจจุบัน สิ่งสำคัญคือไม่ใช่ใครก็สามารถส่งบทความไปตีพิมพ์ได้

ก่อนหน้านี้ หลี่เฟยฮวาเคยเขียนบทความวิชาการมามากมาย และถือว่าเป็นแขกประจำของ ‘วิทยาศาสตร์’ แต่สำหรับนักศึกษาปีหนึ่งอย่างเธอแล้ว มันเป็นเรื่องที่ยากเกินเอื้อมจริง ๆ

หลี่เฟยฮวาแสดงสีหน้าตื่นเต้น ลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองเพิ่งเขียนบทความวิชาการไปแค่ยี่สิบสี่ตัวอักษร

“จริงหรอคะ อาจารย์ตั้งใจจะส่งฉบับไหนคะ”

เหวินเทียนยิ้มขำ “จะฉบับไหนได้ล่ะ ดีที่สุดคือเธอเขียนให้เสร็จภายในสองฉบับล่าสุดนี่แหละ”

หลี่เฟยฮวายิ้มไม่ออกแล้ว เธอพูดว่า “อาจารย์เหวินเทียน ตอนนี้มีเรื่องค่อนข้างยากอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ”

เหวินเทียนขมวดคิ้วสงสัย “เรื่องยาก?”

หลี่เฟยฮวาตอบกลับด้วยนย้ำเสียงจริงจัง “ฉันเขียนไม่ออกค่ะ”

ในฐานะอัจฉริยะตัวจริงเหวินเทียนไม่เข้าใจคำพูดของหลี่เฟยฮวาเลย

หวินเทียนผู้ปกติอ่อนโยนถึงกับตาถลน “หลี่เฟยฮวา เธอรีบกลับไปเขียนให้ได้สองบทก่อน ถ้าอีกหนึ่งสัปดาห์เขียนไม่ออก เธอก็ไม่ต้องเข้าเรียนแล้ว มาที่ห้องอาจารย์ทุกวัน ฉันจะคอยดูเธอเขียน”

หลี่เฟยฮวา “…”

หลี่เฟยฮวารู้สึกเศร้าสุด ๆ

สุดท้าย เธอก็ได้แต่เดินกลับหอพักอย่างหมดเรี่ยวแรง เหมือนไก่ตกน้ำ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ วางสมุดไว้ตรงหน้า ท่าทางเหมือนคนที่กำลังเสียใจสุด ๆ

เมื่อลู่ซือเจี้ยและตู้เจียวเหม่ยเห็นเข้า ก็รีบเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ถ้าไม่ถามก็ยังดี พอถามหลี่เฟยฮวาก็ซุกหน้าลงบนโต๊ะทันที

หลี่เฟยฮวามองพื้นปูนแล้วคิดในใจ โอ้สวรรค์ ขอให้ฉันพินาศไปพร้อมกับบทความเถอะ!

ลู่ซือเจี้ยพูดขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น “หลี่เฟยฮวา เธอเคยเจอเพื่อนร่วมห้องคนใหม่หรือยัง?”

หลี่เฟยฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ “ยังไม่เคยเจอเลย”

เนื่องจากห้องพักของพวกเธอเหลือกันเพียงแค่สามคน วันนี้จึงมีนักศึกษาใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วย