บทที่ 172 พี่สาว…ทำอะไรบ้าง?

ฟางซินถึงกับหน้าซีด เธอไม่กล้าสบตาหลี่เฟยฮวาแต่ก็ยังพยายามเถียง “แล้วมันสำคัญอะไรนัก? เด็กแค่นั้นจะรู้เรื่องอะไร…”

หวงหมิงลู่ที่ยืนเงียบมาตลอดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เด็กไม่เข้าใจ แต่ผู้ใหญ่ควรเข้าใจ คุณควรรู้ว่าคำพูดบางคำมีผลต่อคนอื่นแค่ไหน โดยเฉพาะกับเด็กที่คุณเรียกว่าไม่รู้เรื่อง”

ฟางซินสะอึก เธอเริ่มสับสนและไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

เฟิงจางหยงมองดูสถานการณ์ที่กำลังย่ำแย่ไปเรื่อย ๆ เขารู้ว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ชื่อเสียงของครอบครัวเขาคงย่ำแย่ไปอีกนาน เขาจึงกัดฟันแน่นแล้วหันไปพูดกับฟางซิน

“ฟางซิน ขอโทษพวกเขาซะ แล้วเรื่องจะได้จบตรงนี้”

“แต่ฉันไม่ได้…” ฟางซินพยายามพูดแย้ง แต่แววตากดดันของเฟิงจางหยงทำให้เธอต้องกลืนคำพูดลงไป

เธอหันไปมองหลี่เฟยฮวาและกู้ป๋อเหวินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอโทษค่ะ…”

กู้ป๋อเหวินจ้องมองฟางซินอย่างไม่ไว้วางใจ แต่เมื่อหลี่เฟยฮวาพยักหน้าเบา ๆ เด็กชายก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อืม ฉันให้อภัย แต่ห้ามพูดแบบนั้นอีกนะ!”

ฟางซินกัดฟันแน่นแต่ก็พยักหน้า

หลี่เฟยฮวาหันไปมองเฟิงจางหยงด้วยสายตานิ่งเฉียบ “ผู้กองเฟิงจางหยง ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และหวังว่าครอบครัวคุณจะระวังคำพูดให้มากกว่านี้”

เฟิงจางหยงพยักหน้ารับแบบขอไปที ก่อนที่หลี่เฟยฮวาและหวงหมิงลู่จะพากู้ป๋อเหวินเดินออกไปจากบ้านหลังนั้น

เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก กู้ป๋อเหวินมองหน้าหลี่เฟยฮวา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หลี่เฟยฮวา เก่ง!”

หลี่เฟยฮวาหัวเราะเบา ๆ พลางลูบหัวเด็กชาย “เธอเองก็เก่งเหมือนกันป๋อเหวิน พูดได้ดีมาก”

หวงหมิงลู่ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ แอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความอบอุ่นว่า “เข้าไปพักเถอะ เรื่องจบแล้ว ส่วนฉันต้องไปฝึกต่อ”

สิ้นคำพูด เขาก็ค่อย ๆ ย่อตัวลง ปล่อยกู้ป๋อเหวินลงจากอ้อมแขนอย่างนุ่มนวล

แม้กู้ป๋อเหวินจะยังรู้สึกไม่พอใจฟางซินอยู่บ้าง แต่ความอบอุ่นจากการสนับสนุนของหลี่เฟยฮวาและหวงหมิงลู่ก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามหลี่เฟยฮวาเข้าบ้านไป

หนึ่งสัปดาห์ที่กู้ป๋อเหวินอยู่ในหมู่บ้านครอบครัวทหาร ชีวิตในบ้านของหลี่เฟยฮวากับหวงหมิงลู่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หวงหมิงลู่ยกห้องนอนให้หลี่เฟยฮวากับเด็กชาย ส่วนตัวเองย้ายไปนอนในห้องหนังสือ

ทุกเช้าตรู่ หวงหมิงลู่จะตื่นมาเตรียมอาหารเช้าพร้อมเสมอ ทั้งโจ๊ก ขนมปัง ซาลาเปา และอาหารจานเล็ก ๆ ที่หลี่เฟยฮวาชอบ

วันนี้ก็เช่นกัน กู้ป๋อเหวินตื่นขึ้นมาแล้วเดินตามกลิ่นหอมจากครัวไป พบหวงหมิงลู่ในชุดลำลองทหาร กำลังพลิกหมั่นโถวในหม้อนึ่ง เขายืนจ้องภาพตรงหน้าอยู่นาน ก่อนจะถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“ลุง… หวงหมิงลู่…ทำ?”

เสียงใส ๆ ของกู้ป๋อเหวินทำให้หวงหมิงลู่หันกลับมามอง เด็กชายตัวเล็กในชุดนอนเดินเข้ามาใกล้ ยืนจ้องหมั่นโถวสีขาวอวบที่อยู่ในจาน

“ใช่ ฉันทำเอง” หวงหมิงลู่ตอบเรียบ ๆ ก่อนจะนึ่งหมั่นโถวต่อ

กู้ป๋อเหวินอ้าปากเล็กน้อย มองหมั่นโถวสีขาวอวบอ้วน พร้อมทั้งอาหารอีกสามสี่จาน ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา อาจเป็นเพราะไม่คิดว่าหวงหมิงลู่ที่หน้าดุดันจะทำอาหารเป็น

หลี่เฟยฮวาเดินตามเข้ามาในครัว เพิกเฉยต่อคำว่า ‘ลุง’ โดยอัตโนมัติ พยักหน้า “ใช่ เขาเป็นคนทำ”

กู้ป๋อเหวินยังคงยืนงง ใบหน้าแสดงความไม่อยากเชื่อ เขาเริ่มทบทวนความทรงจำของตัวเองย้อนหลัง ตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่

หลังจากลุงหวงหมิงลู่กลับมาจากซื้อของ เขาก็เริ่มทำอาหารให้กินทุกมื้อ แม้กระทั่งน้ำอาบของพี่สาวก็เป็นลุงหวงหมิงลู่ที่ต้มน้ำร้อนให้ วันนี้ก็ยังตื่นเช้ามาทำอาหารเต็มโต๊ะ

เด็กชายเหลือบมองหลี่เฟยฮวา ก่อนจะถามขึ้นอย่างจริงจัง “พี่สาว…ทำอะไรบ้าง?”

หลี่เฟยฮวา “…”

คำถามที่ดูไร้เดียงสานั้นกลับแทงใจหลี่เฟยฮวา เธอชะงักไปครู่หนึ่ง หันไปมองหวงหมิงลู่ที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว เธอนึกย้อนถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่กู้ป๋อเหวินมาเยี่ยม

คนที่ปลุกเธอตอนเช้าก็คือหวงหมิงลู่ คนที่ทำอาหารและล้างจานก็เขา บางวันยังรีบกลับจากหน่วยงานมาทำอาหารเที่ยงให้เธอและกู้ป๋อเหวิน

ตอนกลางคืนยังมีคนซักผ้าเตรียมไว้ให้ เธอได้แต่เขียนบทความ อ่านหนังสือ แล้วก็ช่วยเล่นกับกู้ป๋อเหวิน…

“ฉัน…”

ก่อนที่หลี่เฟยฮวาจะทันพูดจบ กู้ป๋อเหวินก็พยักหน้าขึ้นลงอย่างจริงจัง “เข้าใจแล้ว!”

“เธอเข้าใจอะไร?” หลี่เฟยฮวาถามอย่างสงสัย

“เป็นต้นไม้!”

“…” หลี่เฟยฮวาแทบสำลักอากาศ เธอมองเด็กชายที่พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจแบบไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“ไม่ต้องทำอะไร ลุงหวงหมิงลู่ รดน้ำให้ทุกวัน พี่สาวเป็นต้นไม้!”

คำพูดนั้นทำให้หวงหมิงลู่ที่กำลังคีบหมั่นโถวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาวางจานลงบนโต๊ะแล้วเดินมาลูบหัวกู้ป๋อเหวินเบา ๆ

“เจ้าตัวเล็กนี่ฉลาดจริง ๆ”

หลี่เฟยฮวาทำได้แค่ถอนหายใจ ปล่อยให้ทั้งคู่หัวเราะกัน

ตอนกลางคืนกู้เจียอีมารับลูกมองเห็นแต่ไกลว่านอกจากลูกชายของตนจะจูงมือหลี่เฟยฮวายังจูงมทอคนอื่นมาอีกคน

ไม่ต้องเดาเลย กู้เจียอีรู้ว่าผู้ชายที่ลูกชายจูงมือมาด้วยนั้นคือสามีของหลี่เฟยฮวา

เขาไม่สามารถรวบรวมข้อมูลของเขตทหารได้ รู้แต่เพียงว่าสามีของหลี่เฟยฮวาเป็นคนหน้าตาดี อายุยังน้อยก็ได้เป็นผู้บังคับกองพันแล้ว

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ กู้เจียอีจึงได้เห็นหน้าตาของหวงหมิงลู่ชัดเจน

ความรู้สึกแรกของกู้เจียอีคือดูคล้ายกับคุณปู่ตอนยังหนุ่มมาก

แต่ยังไม่ทันคิดอะไรมาก ก็เห็นลูกชายของตนพุ่งเข้ามาหาเหมือนลูกปืนใหญ่

เจ้าตัวน้อยวิ่งมากอดขาของเขาแน่น พูดอย่างน่าสงสารว่า “คิดถึง พ่อ”

กู้ป๋อเหวินพูดค่อนข้างไม่ชัด แต่กู้เจียอีกลับได้ยินชัดเจนทุกคำ

ดวงตาของกู้เจียอีแดงก่ำทันที เขามองลูกชายของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หลี่เฟยฮวาพูดขึ้นจากด้านข้าง “ช่วงนี้ฉันคุยกับป๋อเหวินประจำ ความสามารถทางภาษาของเขาดีขึ้นกว่าครั้งที่แล้วมาก”

กู้เจียอีแน่นอนว่ารู้สึกได้

ไม่ใช่แค่ดีขึ้นมาก แต่เกินความคาดหมายมาก

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มีความคาดหวังอะไรมากกับกู้เจียอี แค่หวังว่าเมื่อตัวเองไม่อยู่แล้ว ลูกชายของเขาจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข

แต่ถึงบ้านจะร่ำรวยแค่ไหน เมื่อญาติพี่น้องไม่อยู่ ลูกชายของเขาก็เหมือนลูกแกะตัวน้อยที่ตกลงไปในรังหมาป่า ถูกรังแก ทว่าแต่ตอนนี้เขาเห็นความหวังแล้ว

หลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายวัน หลี่เฟยฮวาเข้าใจความหมายในคำพูดของกู้ป๋อเหวินบ้างแล้ว “กู้ป๋อเหวิน เธอต้องไปเรียนประถม ส่วนฉันต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย พวกเราไม่ได้อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันและไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน”

โดยที่หลี่เฟยฮวาไม่ต้องพูดต่อกู้ป๋อเหวินก็เข้าใจแล้ว

เจ้าตัวน้อยน้ำตาคลอ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจ

เขาคิดสักครู่ ตัวเองไม่สามารถให้หลี่นเฟยฮวามาเอาใจตัวเองได้ จึงต้องเป็นฝ่ายเอาใจหลี่เฟยฮวาแทน

“ฉันจะไปเรียนมหาวิทยาลัยกับหลี่เฟยฮวา”

หลี่เฟยฮวาพูดว่า “…งั้นเธอก็พยายามเรียนให้ดีนะ”

กู้ป๋อเหวินยังไม่เข้าใจว่าหลี่นเฟยฮวาหมายความว่าอย่างไร เขาคิดว่าแค่ตัวเองพยายามเรียนให้ดีก็จะได้อยู่กับหลี่เฟยฮวา ดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างจริงจัง