บทที่ 169 คนไม่ดี!

หวงหมิงลู่ยังยืนกรานคำเดิม น้ำเสียงหนักแน่นว่า“ภรรยา-ของ-ฉัน” เน้นทุกคำราวกับต้องการประกาศให้ทั้งบ้านและเด็กชายตัวน้อยรู้

หลี่เฟยฮวาที่นั่งมองสถานการณ์ตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เคยคิดว่าชายผู้เคร่งขรึมอย่างหวงหมิงลู่จะมีมุมที่จริงจังกับการทะเลาะกับเด็กแบบนี้

“คุณกำลังทะเลาะกับเด็กอยู่นะ” เธอเอ่ยพลางหัวเราะเบา ๆ

หวงหมิงลู่นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ดวงตาคมดุหันมามองหลี่เฟยฮวา ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วหันไปจัดการกับอาหารเช้าที่เขาเพิ่งไปซื้อมาจากโรงอาหาร

หลี่เฟยฮวายิ้มกับท่าทางของสองคนนี้ก่อนจะหันไปพูดกับกู้ป๋อเหวินว่า “ป๋อเหวิน นี่สามีของฉันนะ ชื่อหวงหมิงลู่”

กู้ป๋อเหวินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า *สามี* สายตาของเขาเหลือบมองหวงหมิงลู่เล็กน้อย แล้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย

หวงหมิงลู่หันกลับมามองเด็กชายพร้อมรอยยิ้มภาคภูมิใจ ในใจพลางคิดว่า ฉันเป็นสามี ส่วนพ่อของนายนะอย่าหวังเลย!

หลี่เฟยฮวาที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศในบ้าน ไม่รู้เลยว่าหวงหมิงลู่ตอนนี้คิดไปไกลแค่ไหน ส่วนกู้ป๋อเหวินก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว หันกลับไปสนใจโมเดลรถไฟแม่เหล็กลอยตัวของเขาต่อ

“ป๋อเหวิน” หลี่เฟยฮวาเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ตอนนี้เธออยู่ในบ้านของหวงหมิงลู่นะ ถ้าเธออยากอยู่กับฉัน เธอต้องทักทายเขาก่อนสิ”

กู้ป๋อเหวินชะงักเล็กน้อยเหมือนกำลังทบทวน ก่อนจะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “สวัสดี หวงหมิงลู่”

หวงหมิงลู่เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ แล้วก็ถอนหายใจยาว เขาจะมาทะเลาะกับเด็กทำไมคิดพลางหันกลับไปเตรียมอาหารเช้าต่อ

เนื่องจากไม่รู้มาก่อนว่ามีแขกมา หวงหมิงลู่จึงซื้ออาหารเช้ามาไม่เยอะ เขาคิดในใจว่าค่ำนี้คงต้องออกไปซื้อของสดมาตุนไว้ทำอาหารให้ทั้งสองคนเพิ่ม

เมื่อจัดจานอาหารเช้าเสร็จ หวงหมิงลู่ก็เรียกหลี่เฟยฮวาที่นั่งเล่นกับกู้ป๋อเหวินอยู่ให้มากินข้าว

“เดี๋ยวตอนเที่ยง พวกเธอก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารน่ะ” เขาบอก

หลี่เฟยฮวาพยักหน้าแล้วหันไปพูดกับกู้ป๋อเหวิน “รอที่โต๊ะอาหารก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

จากนั้นหลี่เฟยฮวาก็เดินออกไปคุยกับหวงหมิงลู่ที่ยืนอยู่ข้างนอก

“ฉันลืมบอกคุณไปเมื่อคืน…” เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเจือความรู้สึกผิดเล็กน้อย “กู้ป๋อเหวินจะมานอนที่บ้านคืนหนึ่ง ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ฉันมัวแต่จดจ่อกับบทความจนลืมไปเลย”

หวงหมิงลู่เงยหน้ามองเธอเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าเรียบนิ่งของเขาแฝงไปด้วยความเข้าใจ “ไม่เป็นไร” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “อะไรก็ตามที่เธอทำ ฉันสนับสนุนเสมอ”

คำพูดที่เรียบง่ายแต่จริงใจทำให้หลี่เฟยฮวายิ้มออกมา ความรู้สึกผิดในใจเริ่มจางหายไป เธอรู้ดีว่าหวงหมิงลู่มักจะยืนเคียงข้างเธอในทุกสถานการณ์

“แต่ตอนเย็นฉันจะไปซื้อของสดมาไว้ทำอาหารพรุ่งนี้เช้า” หวงหมิงลู่พูดเสริม

หลี่เฟยฮวายิ้มกว้างขึ้น “ได้เลย ตอนเที่ยงฉันก็จะพากู้ป๋อเหวินไปกินข้าวที่โรงอาหาร”

หวงหมิงลู่พยักหน้า หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ทั้งสองคนก็แยกย้ายกัน หลี่เฟยฮวากลับเข้าไปในบ้าน

เธอเห็นกู้ป๋อเหวินนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยท่าทีเป็นระเบียบเรียบร้อย อาหารเช้าบนโต๊ะไม่ได้หรูหราอะไร มีเพียงโจ๊กข้าวฟ่างกับซาลาเปา เนื่องจากหวงหมิงลู่ไม่รู้ว่ากู้ป๋อเหวินจะมา เขาจึงซื้อมาตามปกติเป็นอาหารที่หลี่เฟยฮวากินสำหรับทั้งมื้อเช้าและเที่ยง

หลี่เฟยฮวาจึงเลื่อนชามโจ๊กข้าวฟ่างไปให้เด็กชาย ส่วนตัวเองหยิบซาลาเปามากินแทน

“ป๋อเหวิน เดี๋ยวตอนเที่ยงฉันจะพาเธอไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ” หลี่เฟยฮวาพูดด้วยรอยยิ้ม

กู้ป๋อเหวินที่กำลังตักโจ๊กคำใหญ่ขึ้นมากิน เงยหน้าขึ้นมองหลี่เฟยฮวาแล้วพยักหน้ารับด้วยความดีใจ

บรรยากาศในบ้านเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะมีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคนชั่วคราว แต่ทุกอย่างกลับลงตัวและมีชีวิตชีวามากกว่าที่เคย

หลังจากอาหารเช้า หลี่เฟยฮวากับกู้ป๋อเหวินนั่งเล่นโมเดลรถไฟแม่เหล็กเหนี่ยวนำกันต่อ เด็กชายดูตั้งอกตั้งใจถอดชิ้นส่วนรถไฟออกเป็นชิ้น ๆ และพยายามประกอบกลับเข้าไปใหม่ด้วยความสนุกสนาน หลี่เฟยฮวานั่งข้าง ๆ คอยช่วยประกอบในส่วนที่ยาก พร้อมอธิบายหลักการทำงานของรถไฟไปด้วย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งถึงเที่ยง หลี่เฟยฮวาลุกขึ้นยืนพร้อมกับจูงมือกู้ป๋อเหวิน “ไปโรงอาหารกันเถอะ ป๋อเหวิน เธอต้องชอบอาหารที่นี่แน่ ๆ”

กู้ป๋อเหวินพยักหน้ารับด้วยความตื่นเต้น พลางจูงมือหลี่เฟยฮวาเดินตามไปอย่างว่าง่าย

เมื่อทั้งสองมาถึงโรงอาหาร ความเป็นจุดสนใจเกิดขึ้นทันที ภาพหลี่เฟยฮวาจูงมือเด็กชายตัวน้อยกลายเป็นเป้าสายตาของเหล่าภรรยานายทหารที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ พวกเธอกระซิบกระซาบกันอย่างสนุกปาก สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นั่นเด็กที่ไหนน่ะ? ทำไมถึงมาด้วยกันกับสหายหลี่?”

“หน้าตาน่ารักจริง ๆ…”

หลี่เฟยฮวาไม่ได้สนใจสายตาเหล่านั้น เธอจูงกู้ป๋อเหวินไปนั่งที่โต๊ะว่างซึ่งอยู่ห่างจากกลุ่มคนเหล่านั้นพอสมควร แล้วพูดกับเด็กชายอย่างนุ่มนวล

“รอที่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปซื้ออาหารให้”

กู้ป๋อเหวินพยักหน้าอย่างว่าง่าย หยิบของเล่นที่พกมาด้วยขึ้นมาเล่นระหว่างรอ

ทันทีที่หลี่เฟยฮวาเดินห่างออกไป เหล่าภรรยาทหารบางคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เริ่มขยับตัวเดินมาหากู้ป๋อเหวิน พวกเธอทำทีเป็นสนใจเด็กชาย

“น่ารักจังเลย”

“หนูชื่ออะไรเหรอ?”

กู้ป๋อเหวินเงยหน้าขึ้นมองพวกเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจของเล่นต่อโดยไม่ได้ตอบอะไร

“อ้าว ไม่พูดด้วยล่ะ?” หนึ่งในนั้นหัวเราะเบา ๆ

อีกคนหลุดปากพูดด้วยน้ำเสียงเจือความสงสัย “อย่าบอกนะว่า…ลูกนอกสมรสของสหายหลี่?”

เสียงกระซิบดังขึ้นทันที “อาจเป็นไปได้นะ เพราะก่อนหน้านี้เธอก็หนีไปกับแฟนหนุ่มไม่ใช่เหรอ?”

เด็กชายตัวน้อยที่ไม่ได้เข้าใจคำพูดทั้งหมด ขมวดคิ้วงงงวยเมื่อถูกรุมล้อม แต่เริ่มสังเกตได้ว่าพวกป้ากลุ่มนี้อาจไม่ได้มีเจตนาดีกับหลี่เฟยฮวา

“เฮอะ ฉันว่าใช่แน่! หน้าตาก็เหมือนอยู่นะ นี่อย่าบอกนะว่าจะเอามาเลี้ยงจริง ๆ แบบนี้สหายหวงหมิงลู่ก็ต้องเลี้ยงลูกของผู้ชายคนอื่นน่ะสิ หลี่เฟยฮวาชอบสร้างภาระให้คนอื่นจริง ๆ”

คำพูดนั้นทำให้กู้ป๋อเหวินชะงัก สีหน้าเริ่มแสดงความไม่พอใจ

แม้เขาจะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้ว่าพวกผู้หญิงพวกนี้กำลังพูดไม่ดีเกี่ยวกับหลี่เฟยฮวา และยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอยังพูดถึงหวงหมิงลู่อย่างไม่เหมาะสมอีกด้วย

เด็กชายแก้มป่องด้วยความโกรธทันที ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยเสียงใสแหลม “คนไม่ดี! คนไม่สวย! คนไม่ดี!”

นิ้วเล็ก ๆ ของกู้ป๋อเหวินชี้ไปที่ภรรยาทหารคนล่าสุดที่พูดคำดูถูกอย่างไม่เกรงใจ

หญิงที่ถูกเด็กชายด่าถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เธอโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ไอ้เด็กนี่!”

คราวนี้กู้ป๋อเหวินยิ่งโกรธ เขากำหมัดแน่น ชี้นิ้วใส่หน้าอีกครั้งแล้วตะโกนดังลั่น

“คนนิสัยไม่ดี! ห้ามว่าหลี่เฟยฮวา! ห้ามว่าหวงหมิงลู่!”

ทันใดนั้น เสียงสะกิดเบา ๆ จากภรรยาทหารคนหนึ่งก็ดังขึ้น “หลี่เฟยฮวากลับมาแล้ว!”

ทั้งกลุ่มรีบลุกขึ้นแยกย้ายกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเองอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลี่เฟยฮวากลับมาพร้อมอาหาร เห็นกู้ป๋อเหวินนั่งอยู่ตามลำพังเหมือนเดิม เธอยิ้มบาง ๆ ขณะวางจานอาหารลงบนโต๊ะ

“ป๋อเหวิน รอไม่นานใช่ไหม?” เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

กู้ป๋อเหวินส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นทันที “พวกเขาไม่ดี!”

หลี่เฟยฮวาชะงัก ก่อนจะก้มลงถามเด็กชาย “หมายถึงใครเหรอ?”