บทที่ 160 ผมเชื่อใจภรรยาของผม

หวงหมิงลู่นั่งอยู่ที่ปากถ้ำ ข้างนอกเริ่มมีฝนพรำตกลงมาแล้ว ดูท่าแล้วอีกไม่เกินสิบนาทีฝนจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ

หวังอวี่ชุนพูดจนปากแทบพัง แต่คนอื่นก็ไม่ฟัง จนเขาเริ่มหงุดหงิด

“สหายครับ เมื่อคืนพวกเราได้ขึ้นไปดูบนเขาแล้ว หมู่บ้านแทบไม่เหลืออะไรเลย… ผมโกหกคุณแล้วจะได้อะไรล่ะครับ” หวังอวี่ชุนกลืนน้ำลาย ตั้งแต่เมื่อวานน้ำก็หมดไปเกือบหมดแล้ว น้ำที่เหลือพวกเขาต้องเก็บไว้ให้เด็กและผู้หญิงดื่ม

“นอกจากนี้ หัวหน้าทีมของเราได้โทรศัพท์ติดต่อกับภายนอกแล้ว และมีผู้เชี่ยวชาญภายนอกกำลังคิดหาวิธีส่งเสบียงเข้ามาให้พวกเรา”

หวังอวี่ชุนทำหน้าจนปัญญา “ตอนนี้ผมจะบอกกับพวกคุณว่าเราจะออกไปได้ในเร็ว ๆ นี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกคุณไม่เชื่อหรอก แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่เชื่อเลย แต่ผู้เชี่ยวชาญของเราข้างนอกนั้นเก่งมาก พวกคุณรู้จักเครื่องบินไหม? ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นสามารถสร้างมันขึ้นมาได้! เมื่อถึงเวลา เธอจะขับเครื่องบินมาส่งเสบียงให้พวกเรา”

ความจริงแล้วหวังอวี่ชุนก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าโดรนที่น้องสะใภ้พูดถึงคืออะไร แต่มันมีคำว่า ‘เครื่อง’ อยู่ด้วย คงจะคล้าย ๆ กับเครื่องบินละมั้ง?

แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการโม้เพื่อทำให้กลุ่มคนเหล่านี้สงบลง ต้องรู้ไว้ว่าถ้ามีชาวบ้านแอบหนีออกไป นั่นจะเป็นหนทางสู่ความตายอย่างแน่นอน

หวังอวี่ชุนเน้นย้ำคำว่า ‘ผู้เชี่ยวชาญ’ อย่างหนักแน่น และแน่นอนว่าผู้ชายที่เดิมทีโกรธจัดก็สงบลงในทันที

แต่ไม่นาน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่อุ้มลูกอยู่พูดด้วยความสิ้นหวังว่า “แล้วเขาค้นคว้าสำเร็จหรือยัง?”

หวังอวี่ชุนอ้าปากค้าง คิดในใจว่าเขาจะรู้ได้ยังไงกัน

แต่เพื่อปลอบใจทุกคน เขาจึงพยักหน้า “ผู้เชี่ยวชาญสามารถคิดค้นเครื่องบินออกมาได้ การค้นคว้าเรื่องพวกนี้คงเป็นเรื่องเล็กน้อยแน่นอน”

อย่างไรก็ตาม แม้ผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่จะไม่เคยเรียนหนังสือ แต่เธอก็ฟังออกถึงความไม่มั่นใจในน้ำเสียงของหวังอวี่ชุน

“หมายความว่ายังค้นคว้าไม่สำเร็จใช่ไหม? แต่น้ำที่พวกเราเอามาก็ใกล้จะหมดแล้ว ถ้าไม่มีน้ำดื่มและอาหาร พวกเราก็ต้องตายอยู่ดี!”

พอได้ยินคำว่า ‘ตาย’ พื้นที่ที่เงียบสงบก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที

“พวกเราต้องกลับบ้าน!”

“ลงจากภูเขา!”

“อย่างมากก็ปีนออกไป ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี ฉันไม่อยากตายอย่างน่าอับอายแบบนี้”

คนเรามักจะกลัวตายเมื่อเจอสถานการณ์คับขัน และมักจะพยายามหาทางรอดเสมอ

แต่หวงหมิงลู่ไม่เห็นด้วย

“ทุกท่าน”

หวงหมิงลู่ที่นั่งอยู่ที่ปากถ้ำมาตลอดลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พวกเรามารับพวกคุณลงจากภูเขาเพราะบนภูเขามีร่องรอยของการถล่ม ระหว่างทางเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ใครจะไปคิดได้ ผมเข้าใจความกังวลในใจของทุกคน ผมไม่ปิดบังพวกคุณหรอก ผู้เชี่ยวชาญที่รองหัวหน้าหวังพูดถึงเมื่อกี้คือคนรักของผม เมื่อรู้ว่าผมเกิดเหตุเธอก็รีบมาทันที ใจผมก็กระวนกระวายเช่นกัน”

ถ้าเขาไม่ได้ออกไปในที่หลี่เฟยฮวาจะทำอย่างไร?

แม้เขาจะรู้ว่าอนาคตของหวังอวี่ชุนคงไม่แย่เกินไป แต่เขาก็ยังกังวลเกี่ยวกับภรรยาวัยยี่สิบปีของเขาอยู่ดี

“ผมเชื่อใจภรรยาของผม” เขาเชื่อว่าหลี่เฟยฮวาสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้

หวงหมิงลู่พูดพลางมองดูโคลนตมและฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ด้านนอก แล้วกล่าวว่า “พรุ่งนี้หลังฟ้าสาง ถ้าไม่มีใครพบพวกเรา เราจะลองออกไปข้างนอก”

พูดจบ หวงหมิงลู่มองชายคนหนึ่งที่ส่งเสียงดังที่สุดแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ตอนนี้ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากออกไปแล้วอาจจะเจอดินโคลนถล่มได้”

ชายคนนั้นเงียบกริบทันที

คำว่าดินโคลนถล่มทำให้พวกเขากลัวโดยอัตโนมัติแล้ว

ก่อนหน้านี้พวกเขาเองก็เคยเผชิญหน้ากับเหตุการณ์เฉียดตาย หากไม่ใช่เพราะการตอบสนองที่รวดเร็วของหวงหมิงลู่ พวกเขาอาจถูกฝังอยู่ใต้ดินโคลนไปแล้ว

“ดูนั่นสิ!”

เสียงตะโกนดังขึ้นจากชาวบ้านคนหนึ่ง ดึงดูดความสนใจของทุกคน พร้อมกับเสียงหึ่ง ๆ แหลมสูงที่ดังมาจากด้านนอก

ทุกคนเงยหน้ามองตามเสียงโดยไม่รู้ตัว และสิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเครื่องจักรสีดำสนิท รูปร่างแปลกประหลาดจนบรรยายไม่ถูก กำลังลอยวนอยู่บนท้องฟ้าอย่างน่าประหลาด

เสียงหึ่ง ๆ ดังชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับกำลังส่งสัญญาณบางอย่างให้พวกเขารับรู้

“หัวหน้า นี่มันเครื่องบินที่พี่สะใภ้พูดถึงใช่ไหม!”

หวังอวี่ชุนตอบสนองในทันที น้ำเสียงตื่นเต้น “ต้องใช่แน่นอน!”

ในขณะนั้น โดรนที่อยู่เหนือศีรษะก็ส่งเสียงออกมา “หวงหมิงลู่! หวงหมิงลู่ ได้ยินไหม”

บนท้องฟ้า โดรนสีดำสนิทลำหนึ่งบินวนเวียนอยู่เหนือศีรษะ เสียงเครื่องจักรเล็ก ๆ ดังขึ้น แม้จะฟังไม่ชัดเจนนัก แต่คนที่คุ้นเคยกับหลี่เฟยฮวาต่างก็รู้ว่านี่เป็นเสียงของเธอ

หวังอวี่ชุนเบิกตากว้าง มองสิ่งเล็ก ๆ ตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ

“หัวหน้า นั่นคือภรรยาน้อยครับ!”

สายตาสีดำสนิทของหวงหมิงลู่จ้องมองเครื่องบินโลหะบนท้องฟ้า จะเรียกว่าเครื่องบินก็ไม่เชิง มันเล็กกะทัดรัดมาก รอบ ๆ มีใบพัดเล็ก ๆ สี่อัน แม้จะเล็กแต่กลับส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“หลี่เฟยฮวา!” หวงหมิงลู่ตะโกนเรียกโดรน

เสียงของหวงหมิงลู่ถูกส่งกลับมายังค่ายด้านนอกอย่างแม่นยำ เมื่อได้ยินเสียงของคนอีกฝ่าย ดวงตาของหลี่เฟยฮวาก็แดงขึ้นทันที

“หวงหมิงลู่ นี่คือโดรนที่ฉันทำขึ้นมาชั่วคราว พวกคุณมีใครบาดเจ็บไหม?”

หวงหมิงลู่ตอบอย่างเฉียบขาด “ไม่มี”

“ไม่มีก็ดีแล้ว” หลี่เฟยฮวากล่าวอย่างใจเย็น “ตอนนี้ทีมกู้ภัยได้ทยอยเข้ามาแล้ว แต่เนื่องจากพื้นที่ดินถล่มกว้างมาก แม้จะขุดล้างทั้งหมดก็ต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน”

หลี่เฟยฮวารีบกล่าวต่อ ก่อนที่ชาวบ้านด้านล่างจะตื่นตระหนก “ต้องรบกวนพวกคุณลำบากครึ่งเดือน ภายในวันนี้พวกเราจะจัดส่งเสบียงบางส่วนเข้ามา ถ้าพวกคุณต้องการอะไรเร่งด่วนให้บอกฉัน พวกเราจะรีบส่งมาให้โดยเร็วที่สุด”

การกู้ภัยครั้งนี้เร่งด่วน นอกจากเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนปลอดภัยแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือปัจจัยด้านฤดูกาลและสภาพอากาศ ฝนตกในฤดูหนาวอาจทำให้คนตายเพราะความหนาวได้

แน่นอนว่าหวงหมิงลู่คิดออกอย่างรวดเร็วถึงสิ่งที่พวกเขาต้องการ ผ้าห่ม แหล่งน้ำ เสบียง และยา เมื่อวานหลายคนตากฝน วันนี้บางคนเริ่มมีไข้แล้ว

หวงหมิงลู่พูดจบ จู่ ๆก็นึกได้ว่าของสำหรับคนสี่ห้าร้อยคนนั้นมากเกินไป อาจไม่สามารถส่งเข้ามาได้

แต่หลี่เฟยฮวากลับพูดว่า “เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหา ภายในสามวัน เสบียงจะส่งถึงแน่นอน แค่วันนี้เสบียงไม่ค่อยมาก ต้องประหยัดหน่อย”

คำพูดของหลี่เฟยฮวาทำให้ทุกคนสบายใจทันที

แต่ทุกคนยังคงมีความสงสัยอยู่

“ภูเขาถล่มแล้ว จะส่งของเข้ามาได้อย่างไร?”

เสียงของชาวบ้านดังไม่น้อย หลี่เฟยฮวาเองก็ได้ยินอย่างชัดเจน

“เรื่องพวกนี้ไม่ต้องกังวล เมื่อพบพวกคุณแล้ว จะต้องช่วยพวกคุณออกมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”

หลี่เฟยฮวาพูดพลางหยุดชั่วครู่ “ขอให้พวกคุณมีความเชื่อมั่นในพวกเราสักหน่อย และมีความเชื่อมั่นในตัวเองด้วย”

ชีวิตสี่ห้าร้อยคน ไม่ว่าเมื่อไหร่พวกเขาก็ไม่มีทางยอมแพ้

ฝนข้างนอกตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ สภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่เอื้อต่อการบินของโดรน แต่คนในภูเขาไม่สามารถรอได้ หลี่เฟยฮวาจึงต้องเสี่ยงกับการที่โดรนอาจระเบิดเพื่อส่งเสบียงเข้าไปทีละน้อย

การพึ่งพาเธอคนเดียวคงไม่ได้แน่ แต่ตอนนี้มีโดรนแค่ไม่กี่ตัว เพื่อความปลอดภัย ซุนหลงเหยาจึงให้อาจารย์ด้านวิศวกรรมและฟิสิกส์ในท้องถิ่นมาควบคุม

อาจารย์หลายคนเคยได้ยินเรื่องโดรน แต่ตอนนี้ประเทศจีนยังผลิตไม่ได้ ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะได้ควบคุมโดรน จึงตอบตกลงโดยไม่ลังเลเลย

ระหว่างนั้นทุกคนต่างระมัดระวัง แม้ว่าใจอยากจะศึกษาจริง ๆ แต่พวกเขาก็แยกแยะได้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ถ้าทำพลาดเสียหายไปหนึ่งเครื่อง คนข้างในก็จะต้องลำบากมากขึ้น

สามวันต่อมา การส่งเสบียงพื้นฐานเสร็จสิ้นเกือบทั้งหมด โดรนเจ็ดตัวระเบิดไปสามตัว