บทที่ 137 อาการผิดปกติ

สุดท้ายแล้ว หลี่เฟยฮวาและลู่อันหยางก็ได้รับคะแนนเต็มตามที่คาดไว้

เมื่อหมดชั่วโมงเรียน หลี่เฟยฮวาเดินไปพบอาจารย์เหวินเทียนตามที่นัดหมายไว้

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญเหวินเทียนมองเห็นศักยภาพและแนวโน้มการพัฒนาเทคโนโลยีเรือดำน้ำในอนาคตได้อย่างชัดเจน เมื่อหลี่เฟยฮวามาถึงห้องอาจารย์ เขาจึงเอ่ยคำถามอย่างตรงไปตรงมา

“อนาคตของเรือดำน้ำที่เธอพัฒนาขึ้นมา มีศักยภาพและแนวโน้มที่จะพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน?”

หลี่เฟยฮวาไม่คาดคิดเลยว่าอาจารย์เหวินเทียนจะถามตรงไปตรงมาเช่นนี้

“ถ้าการวิจัยประสบความสำเร็จ ภายในสิบปีข้างหน้า เราจะมีเทคโนโลยีที่ไม่มีประเทศไหนตามทัน ส่วนแนวโน้มการพัฒนา…” เธอหยุดชั่วครู่ เพื่อเรียบเรียงคำตอบในใจ

ตามผลการวิจัยของเธอ เรือดำน้ำลำนี้ยังสามารถพัฒนาต่อได้อีกไกล ด้วยความรู้ที่ได้รับการสืบทอดจากชาติก่อน

“แนวโน้มการพัฒนานั้นน่าจับตามองมากค่ะ ตามการพัฒนาของยุคสมัย เทคโนโลยีด้านการกู้และการวางระบบเรือดำน้ำจะมีความสมบูรณ์มากขึ้น ระยะเวลาในการใช้งานก็จะยาวนานขึ้นกว่าเดิม ในอนาคต ไม่ว่าจะใช้งานในเชิงพาณิชย์หรือการทหาร ก็จะมีประสิทธิภาพและสะดวกสบายยิ่งขึ้น”

เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ทั้งหมดที่ฉันพูดถึง จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อมีการพัฒนาเทคโนโลยีอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องไปพร้อมกันค่ะ”

เหวินเทียนรับฟังด้วยความตั้งใจ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเข้าใจ

“ฉันจะนำเรือดำน้ำของเธอไปทดลอง ถ้ามันสามารถดำลงไปถึงตำแหน่งที่เธอคาดการณ์ไว้ ฉันจะทำข้อยกเว้นให้เธอได้เข้าไปทดลองเรือดำน้ำในโครงการต่อไป”

หลี่เฟยฮวาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาจะส่องประกายด้วยความดีใจ “ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์เหวินเทียน!”

เมื่อย้อนคิดถึงช่วงเวลาที่ได้พบกับเหวินเทียนครั้งแรก จากเพื่อนร่วมงานในการวิจัยเครื่องบินรบ จนกระทั่งเขากลายมาเป็นอาจารย์ผู้สนับสนุนเธอ หลี่เฟยฮวายิ่งรู้สึกซาบซึ้ง

เหวินเทียนยิ้มพลางหัวเราะเบา ๆ “อย่าเพิ่งดีใจเกินไปนัก วันนี้เธอแค่ทดลองในทะเลสาบจำลอง ซึ่งแรงดันน้ำยังไม่ใกล้เคียงกับระดับที่แท้จริง ถ้ากลับไปทดลองในสภาพแวดล้อมจริงแล้วล้มเหลว ก็อย่าหวังว่าจะสำเร็จได้ง่าย ๆ”

พูดจบ เขาก็ทำท่าจนปัญญา “เธอก็รู้ว่าประเทศของเราตอนนี้อยู่ในสภาพอะไร ทรัพยากรมีน้อย แม้แต่งบประมาณของสถาบันวิจัยก็แทบไม่พอ”

หลี่เฟยฮวาที่ก่อนหน้านี้ไม่รู้ แต่ตอนนี้เห็นชัดเจนแล้ว “ฉันเข้าใจค่ะ”

เพิ่งสร้างประเทศมาไม่กี่สิบปี สภาพแบบนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ในฐานะคนที่มาจากอนาคต หลี่เฟยฮวาพูดอย่างมั่นใจ “อาจารย์ค่ะ ในอนาคตประเทศจีนจะต้องลุกขึ้นยืนได้อย่างแน่นอน”

“ฉันเชื่อว่าวันนั้นจะต้องมาถึง” เหวินเทียนกล่าว

ทั้งสองคุยกันอีกสองสามประโยค เมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้ว อาจารย์เหวินเทียนก็ให้หลี่เฟยฮวาออกไปได้ ส่วนเขาก็ตรวจงานต่อพอเงยหน้าขึ้นมาอีก เขาก็ยังเจอเธอยืนอยู่ที่เดิม

อาจารย์เหวินเทียน “ยังไม่ไปอีกเหรอ?”

หลี่เฟยฮวาพูดว่า “เอ่อ… อาจารย์ค่ะ ฉันอยากถามว่า ถ้าการทดลองเรือดำน้ำของฉันสำเร็จ เงินที่ลงทุนไป…”

เหวินเทียนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเรือดำน้ำที่หลี่เฟยฮวาสร้างขึ้นมานั้นมีมูลค่าสูง ต่อไปเธอจะทำการทดลองโดยลงทุนเองตลอดไปไม่ได้

คิดสักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถึงเวลานั้นผมจะพูดกับทางมหาวิทยาลัยเอง ถ้าเรือดำน้ำของคุณได้รับการยอมรับจากผู้บังคับบัญชา เงินก็จะต้องไม่ขาดส่วนของคุณแน่นอน”

แต่หลี่เฟยฮวากลับส่ายหัว “อาจารย์เหวินเทียน ฉันไม่ได้อยากได้เงินนั้นค่ะ!”

“หืม?” คราวนี้หลี่เหวินเทียนรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมไม่เอาเงินล่ะ?”

ในยุคแบบนี้ มีใครบ้างที่ไม่ชอบเงิน?

เรือดำน้ำพลังงานใต้ทะเลลึกที่หลี่เฟยฮวาสร้างขึ้นนั้นน่าทึ่งมาก ถ้าการทดลองต่อไปไม่มีปัญหา เธอจะต้องโดดเด่นอย่างแน่นอน ถ้าเธอต้องการขายมันออกไป อนาคตทั้งชีวิตก็ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องอีกเลย

“อาจารย์คะ การทดลองของฉันทั้งหมดนี้ยืนอยู่บนบ่าของยักษ์*[1]ถึงได้สร้างขึ้นมาได้ การทดลองทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันจะบริจาคให้ประเทศฟรีเสมอ”

หลี่เฟยฮวาหยุดชั่วครู่ แล้วดูเหมือนจะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “แค่ฉันไม่ต้องเสียเงินเองก็พอแล้วค่ะ”

อาจารย์เหวินเทียนไม่รู้จะพูดอะไรดีชั่วขณะ “ไปได้แล้ว”

หลี่ฟเยฮวารู้ว่าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว จึงยิ้มออกมาทันที “เยี่ยม!”

เดินไปถึงประตูแล้วหยุดชั่วครู่ จู่ ๆ ก็พูดขึ้นอีกว่า “อาจารย์ค่ะฉันมีเรื่องหนึ่งอยากปรึกษา”

อาจารย์เหวินเทียนตรวจงานพลางพูดโดยไม่เงยหน้ามอง “…พูดมา”

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกคุณเกี่ยวกับคู่หูของฉัน ลู่อันหยางเขามีพรสวรรค์ในการวิจัยไม่น้อยไปกว่าฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้เขาเป็นคู่หูของฉันค่ะ”

อาจารย์เหวินเทียนมองไปที่หลี่เฟยฮวา ในการทดลองมีแต่กลุ่มทดลองเท่านั้น พูดตามตรงคู่หูในการทดลองมีน้อยมาก การที่หลี่เฟยฮวาพูดแบบนี้ แสดงว่าเธอและลู่อันหยางเข้ากันได้ดีมากแล้ว

แต่พวกเขาสองคนเพิ่งรู้จักกันไม่นานไม่ใช่เหรอ?

ดูเหมือนหลี่เฟยฮวาจะรู้ว่าอาจารย์กำลังคิดอะไร เธอจึงอธิบายว่า “พวกเราสองคนเข้ากันได้ดีมากในห้องทดลอง อาจารย์ก็เห็นผลงานของลู่อันหยางแล้ว ชิ้นส่วนภายนอกและแบบจำลองของเรือดำน้ำลึกเมื่อกี้ส่วนใหญ่เขาเป็นคนทำ ฉันคิดว่ามันยอดเยี่ยมมาก ลู่อันหยางเกิดมาเพื่อเป็นนักวิทยาศาสตร์”

ก่อนหน้านี้เธอยังกังวลว่าลู่อันหยางจะปรับตัวไม่ได้ แต่การทดลองสองสัปดาห์นี้ทำให้เธอมั่นใจอย่างยิ่งว่าลู่อันหยางควรอยู่ในวงการวิทยาศาสตร์ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม

เส้นทางนี้เธอจะเลือกแทนลู่อันหยางเอง!

ในที่สุดอาจารย์เหวินเทียนก็ตกลง

หลี่เฟยฮวาเพิ่งออกจาก ทันใดนั้นก็รู้สึกหิวเธอจึงลูบท้องและตัดสินใจไปกินผัดหมี่ซั่ว

คิดดูแล้วเธอไม่ได้กลับบ้านมาสามสัปดาห์แล้ว ดังนั้นวันนี้หลังเลิกเรียนตอนบ่าย เธอจึงตั้งใจจะกลับบ้าน

หลี่เฟยฮวาคิดแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินแบบเบาหวิวไปหน่อย

หลังจากกินข้าวเสร็จ หลี่เฟยฮวากลับไปที่หอพักและงีบหลับไปสักพัก

การเรียนในมหาวิทยาลัยถือว่าหนักมา ปกติตอนบ่ายที่มีเรียน พวกเธอแทบไม่มีเวลาพักเลย แต่สองสัปดาห์นี้เพื่อเร่งความคืบหน้า บางครั้งต้องทำการทดลองและเรียนทั้งคืน เฉลี่ยแล้วนอนแค่วันละสองสามชั่วโมง

หลี่เฟยฮวารู้ว่าร่างกายของเธอแย่มาก บางครั้งตอนกลางดึกเธอถึงกับได้ยินเสียงหลอนบางอย่าง ดังนั้นเธอจึงรีบกินข้าวให้เสร็จเพื่อจะได้งีบหลับสักหน่อย

เมื่อกลับถึงห้องพัก หลี่เฟยฮวาไม่พูดอะไรสักคำ เธอถอดรองเท้าอย่างอ่อนล้า ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวและล้มตัวลงนอนทันที

แต่เธอก็ไม่ได้พักนานนัก เพียงแค่ยี่สิบนาที ลู่ซือเจี้ยก็เข้ามาปลุกให้ไปเรียน

หลี่เฟยฮวาค่อย ๆ ยกมือขึ้นดูนาฬิกา แล้วถอนหายใจเบา ๆ แม้เวลานอนจะน้อยนิด แต่เมื่อเทียบกับสภาพเหนื่อยล้าจากช่วงเช้า ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

ลู่ซือเจี้ยตอนแรกไม่ได้สังเกตอะไรเป็นพิเศษ แต่เมื่อเห็นหลี่เฟยฮวานั่งขึ้นมาด้วยสีหน้าเหม่อลอย ก็อดตกใจไม่ได้

“หลี่เฟยฮวา! เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ลู่ซือเจี้ยถามอย่างร้อนรน

หลี่เฟยฮวาที่เพิ่งตื่นนอน ยังมีอาการง่วงงุนและสมองทำงานช้ากว่าปกติ เธอหันไปมองลู่ซือเจี้ยด้วยสายตาเลื่อนลอยและท่าทางงุนงง ราวกับยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ลู่ซือเจี้ยรีบหยิบลูกอมจากกระเป๋าของตัวเองยัดเข้าปากหลี่เฟยฮวา พลางพูดอย่างตื่นตระหนก “วันนี้ตอนเที่ยงเธอ กินข้าวหรือยัง?”

สมองของหลี่เฟยฮวา เหมือนนาฬิกาปลุกที่เป็นสนิม พอได้ยินก็ตอบรับเบา ๆ “กินผัดหมี่ซั่วแล้ว”

ลู่ซือเจี้ย “เธอ…”

สุดท้ายก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้ว่าหลี่เฟยฮวาชอบกินอะไรก็จะไปกินบ่อยๆ พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์