บทที่ 123 รู้ตัวคนร้าย

วันนี้เป็นวันศุกร์ หลังเลิกเรียนตอนบ่ายก็สามารถกลับบ้านได้

เมื่อคืนเธอขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเสี่ยวหลิวจึงรีบเข้านอนโดยไม่ได้เก็บกระเป๋า อีกอย่างเธอก็แค่กลับบ้านไปสองวัน ไม่ได้มีข้าวของอะไรมากมาย

ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลง หลี่เฟยฮวาจึงเก็บกระโปรงบาง ๆ กลับไปหลายตัว และตั้งใจจะหยิบเสื้อแขนยาวติดไม้ติดมือไปด้วย

หลังจากเก็บเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เตรียมตัวไปเรียน แต่ทว่าเธอเพิ่งเดินลงบันไดมาก็เห็นลู่อันหยางถือปิ่นโตเดินไปเดินมาอยู่หน้าหอพักหญิง

“ลู่อันหยาง?” หลี่เฟยฮวารีบเดินเข้าไปหา เอ่ยถามอย่างสงสัย “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ลู่อันหยางได้ยินเสียงเรียก ก็หันมามอง ก่อนจะยื่นปิ่นโตในมือให้ “เช้านี้ทนกินนี่ไปก่อนนะ คนที่ติดประกาศนั่นโดนจับได้แล้ว อาจารย์ม่อบอกว่าไม่ต้องเข้าเรียน ให้คุณไปที่ห้องพักอาจารย์ก่อน”

หลี่เฟยฮวาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “อืม เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาของก่อน”

พูดจบ เธอก็รีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องและหยิบปากกาลูกลื่นสีดำที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนออกมา

ระหว่างทาง ลู่อันหยางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้หลี่เฟยฮวาฟัง

“ช่วงนี้ผมกับเพื่อนร่วมห้องแทบไม่ได้นอนเลย คิดว่าคนที่ติดใบปลิวต้องออกมาเคลื่อนไหวแน่ ๆ แต่ก็เงียบหายไปหลายวัน แต่เดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น? เช้านี้คนที่ติดโปสเตอร์โผล่หัวออกมาจริง ๆ แถมยังเป็นคนที่เธอคาดไม่ถึงด้วย!”

พูดจบ ลู่อันหยางก็เอ่ยชื่อที่ไม่คุ้นหูออกมา“หยางอู๋เจี๋ย!”

หลี่เฟยฮวาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจ “ฉันไม่รู้จักคน ๆ นี้ แต่สงสัยว่าจะมีคนบงการอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ ”

ทว่า พูดจบเธอก็เห็นแววตาอึกอักของลู่อันหยาง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่อันตงหยางจึงพูดขึ้นอย่างยากลำบาก “หลี่เฟยฮวา ตอนนี้เธอรู้จักเพื่อนร่วมชั้นกี่คนแล้ว?”

“ฉันจำหน้าได้หมด แต่ชื่อยังไม่ค่อยแม่น”

เธอเป็นถึงกรรมการชั้นเรียนควรรู้จักชื่อเพื่อนร่วมชั้นทุกคนในเวลาอันสั้น แต่เพราะเรื่องโปสเตอร์ ทำให้ม่อชงอวี้กลัวว่าเธอจะได้รับผลกระทบ จึงมอบหมายงานที่ควรเป็นหน้าที่ของเธอให้ลู่อันหยางไปจัดการแทนชั่วคราว

พูดจบหลี่เฟยฮวาก็ถามขึ้นทันที “หยางอู๋เจี๋ยคนนี้ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเราเหรอ?”

ลู่อันหยางพยักหน้าอย่างจนใจ “ใช่ เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเรา แล้วที่เธอคาดไม่ถึงก็คือหยางอู๋เจี๋ยและคน ๆ นั้นเธอก็รู้จัก”

หลี่เฟยฮวาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เป็นชิงเหลียนหรือเสี่ยวหลิว?”

“นี่เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย!” ลู่อันหยางตั้งใจจะโชว์ผลงานการจับคนร้ายเมื่อวานนี้ และอวดว่าตัวเองสืบหาเบาะแสมาได้อย่างไร แต่กลับถูกหลี่เฟยฮวาทำลายแผนการทั้งหมด

“ก็ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่า ฉันมีเรื่องบาดหมางชิงเหลียนกับเสี่ยวหลิว แล้วเมื่อวาน…”

หลี่เฟยฮวาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเสี่ยวหลิวและหวงหมิงลู่ให้ลู่อันหยางฟังอย่างละเอียด

ลู่อันหยางฟังจบก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ไม่จริงน่า ตอนนั้นพวกเขายังไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างเธอกับหวงหมิงลู่ก็แต่งงานกันมานานแล้ว เสี่ยวหลิวจะไม่พอใจอะไรอีก”

หลี่เฟยฮวายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจะไปรู้ใจคนพวกนั้นได้ยังไง แต่เดาว่าคงเป็นเพราะคำพูดของฉันเมื่อวาน ทำให้พวกเธอไม่พอใจ เลยรีบร้อนให้คนมาติดโปสเตอร์แต่เช้า”

ระหว่างที่คุยกัน หมั่นโถวในมือของหลี่เฟยฮวาก็หมดลงพอดี

ลู่อันหยางเป็นคนเห็นเหตุการณ์ตอนจับกุมคนร้าย เขาจึงไปขออนุญาตอาจารย์ที่กำลังจะเข้าสอน ก่อนจะวิ่งแจ้นไปที่ห้องทำงาน พร้อมกับเรียกตัวเสี่ยวหลิวที่กำลังเดินเข้ามาพอดี

เมื่อคืนเสี่ยวหลิวกับชงเหรียนไม่ได้กลับไปนอนที่หอพัก เช้านี้มีเรียนแต่เช้า ทั้งคู่จึงมาถึงมหาวิทยาลัยค่อนข้างเร็ว

ทันทีที่เสี่ยวหลิวมาถึง เธอก็มองหากระดานข่าวเป็นอันดับแรก เมื่อไม่พบเห็นโปสเตอร์ เธอก็เดาว่าคงถูกคนฉีกทิ้งไปแล้ว จึงไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก

ทว่า พอลู่อันหยางเดินเข้ามา บอกให้เธอกับชิงเหลียนไปพบที่ห้องทำงานอาจารย์ หัวใจของเธอก็กระตุกวูบและความรู้สึกไม่ดีผุดขึ้นมาในใจ

เสี่ยวหลิวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก มองลู่อันหยางด้วยแววตาสงสัย “อาจารย์ม่อ เรียกฉันไปทำอะไรที่ห้องเหรอ?”

ลู่อันหยางไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับพูดว่า “ไปแล้วก็รู้เอง”

ลู่อันหยางปิดปากเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา ชิงเหลียนกับเสี่ยวหลิวสบตากัน ก่อนจะลากขาเดินตามไปที่ห้องทำงานอย่างเสียไม่ได้

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเสี่ยวหลิวก็เห็นหลี่เฟยฮวาและหยางอู๋เจี๋ย

ในชั่วขณะนั้น เสี่ยวหลิวรู้สึกราวกับโลกหยุดหมุน สมองขาวโพลนไปหมด แม้จะมีเสียงดังอยู่ข้างหู แต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลย

ชิงเหลียนยืนอยู่ที่ประตูไม่กล้าก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เธอเอ่ยถามเสียงเบา “เสี่ยวหลิว ตอนนี้เราจะทำยังไงดี”

เสี่ยวหลิวกัดริมฝีปากแน่น ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ลู่อันหยางที่ยืนอยู่ด้านหลังเอ่ยเร่ง “เข้ามาสิ ทำไมไม่เข้ามา”

ทั้งสองคนจึงจำใจเดินเข้าไปในห้องทำงานอย่างไม่มีทางเลือก

ม่อชงอวี้สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลง ทุกคนยังคงใส่เสื้อแขนสั้น มีเพียงเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงขายาว สีหน้าดูซีดเซียว ริมฝีปากซีดเผือด มีเพียงดวงตาคมกริบที่ฉายแววเกรี้ยวกราด

“เสี่ยวหลิว รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเรียกเธอมาที่นี่” ม่อชงอวี้ถามเสียงเรียบ ไม่ได้ทักทายอะไรให้มากความ

จริง ๆ แล้วอายุของม่อชงอวี้ก็ไม่ได้ห่างจากพวกเธอมากนัก แต่อาจเป็นเพราะอำนาจของตำแหน่งอาจารย์ ทำให้เสี่ยวหลิวรู้สึกเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้

“พูด!”

ม่อชงอวี้ตวาดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวหลิวกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะตอบอย่างลนลาน “อาจารย์ม่อคะ ฉันไม่รู้ว่าอาจารย์กำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“ไม่รู้เหรอ?” ม่อชงอวี้ทำท่าทางประหลาดใจกับคำตอบของเสี่ยวหลิว ก่อนจะตบโปสเตอร์แผ่นใหญ่ในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง “งั้นเธอลองดูซิว่านี่มันอะไร!”

เสี่ยวหลิวยังไม่ทันได้ขยับ ชิงเหลียนที่ยืนอยู่ด้านข้างเหลือบไปเห็นข้อความบนใบปลิวเข้า สีหน้าก็ซีดเผือดลงทันที

ม่อชงอวี้มองทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ชิงเหลียน ถ้าฉันจำไม่ผิด ลายมือบนใบปลิวนี่น่าจะเป็นของเธอใช่ไหม”

ชิงเหลียน “…”

“ฉัน ฉัน…” ชิงเหลียนไม่มีจิตใจเข้มแข็งเท่ากับเสี่ยวหลิว ตอนนี้เธอเริ่มสติแตกทันทีที่ถูกซักถาม

“อาจารย์ม่อชงอวี้ ฉันไม่ได้…”

ม่อชงอวี้จ้องมองทั้งสองคนด้วยแววตาดำมืด น้ำเสียงเย็นยะเยือก “เช้านี้ตอนที่หยางอู๋เจี๋ยกำลังติดโปสเตอร์แผ่นนี้ มีนักศึกษาและอาจารย์เห็นเหตุการณ์หลายคน รวมถึงตัวฉันด้วย”

“อะ อะไรนะ!” คราวนี้เสี่ยวหลิวทนไม่ไหวอีกต่อไป

เธอเดาว่าคนที่จับหยางอู๋เจี๋ยได้น่าจะเป็นลู่อันหยาง แต่คำพูดของม่อชงอวี้มันหมายความว่ายังไง?

มีอาจารย์อยู่ในเหตุการณ์ด้วยอย่างนั้นเหรอ?

“ตั้งแต่วันจันทร์ที่ผ่านมา นักศึกษาหลี่เฟยฮวาได้รายงานเรื่องนี้กับทางมหาวิทยาลัยแล้ว อาจารย์ในมหาวิทยาลัยทุกคนต่างจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเธออยู่ตลอดทั้งสัปดาห์”

เสี่ยวหลิวรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบดับวูบ เธอพยายามจะอ้าปากปฏิเสธ แต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดออกมาจากลำคอ

ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ความคิดที่ว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว

ม่อชงอวี้พูดต่อ “หยางอู๋เจี๋ยบอกว่า โปสเตอร์แผ่นนี้เป็นฝีมือของฉันเปรียบเทียบลายมือแล้ว พบว่าตรงกันจริง ๆ เขายังบอกอีกว่า เธอเป็นคนสั่งให้เขาทำแบบนี้ หยางอู๋เจี๋ยก็อยู่ที่นี่ ถ้าเขาพูดโกหก เธอสามารถแย้งได้”

น้ำเสียงของม่อชงอวี้ราบเรียบ แต่กลับสร้างแรงกดดันมหาศาลให้กับเสี่ยวหลิว

ในชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกหายใจไม่ออก

เธอหันไปมองหยางอู๋เจี๋ย หวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาบ้าง แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ เขากลับก้มหน้าเงียบและไม่ปริปากพูดอะไรเลย