บทที่ 94 จ้าวชิงซงที่เมาหนักหลังจากการดื่มเหล้า เขาอยากนอนบนพื้น

คุณแม่ลี่ขมวดคิ้ว และอยากจะถามคำถามเพิ่มเติม ลี่เจียเจ๋อวิ่งเข้ามาขัดจังหวะ “คุณป้า ผมขอพาลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยออกไปเล่นข้างนอกได้ไหมครับ”

ใบหน้าของลี่เจียเจ๋อดูเหมือนแม่ของเขา แต่โครงร่างของเขาคล้ายกับคนตระกูลลี่ เขาเป็นคนที่กล้าหาญมากตั้งแต่อายุยังน้อย แม่ลี่บอกว่าในฐานะที่เป็นคนโต เขามีอารมณ์รุนแรงที่สุด และเปรียบเหมือนราชาแห่งขุนเขา

เมื่อมองไปที่ลี่หรงตอนนี้ ใบหน้าของเขามีความกังวลใจเล็กน้อย เพราะเขากลัวว่าลี่หรงจะไม่ปล่อยให้เขาพาเจ้าตัวน้อยออกไป

ลี่หรงยิ้ม “ได้สิ แต่อย่าให้เขากินอะไรอีกนะ”

ลี่เจียเจ๋อพยักหน้าอย่างแรง “ครับ”

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพาเจ้าตัวน้อยออกไปเดินเล่น และอวดน้องชายคนเล็กที่น่ารักของเขา

แม้ว่าอันอันจะเดินช้า แต่เขาก็ยังเดินได้อย่างมั่นคง ก่อนถูกลี่เจียเจ๋ออุ้มขึ้นอีกครั้ง

ลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ๆ ก็อยากเข้าร่วมด้วย มีเด็กหลายคนเดินไปตามถนน โดยมีเด็กตัวเล็ก ๆ รายล้อมอยู่

ลี่หรงแต่งงานกับคนในชนบท และเรื่องนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านนี้มานานแล้ว

ในตอนแรก ชีวิตแต่งงานของลูกสาวของตระกูลลี่กลายเป็นเรื่องซุบซิบมาสักระยะหนึ่งแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปครอบครัวลี่ก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีก

ต่อมาเมื่อการสอบเข้าวิทยาลัยกลับมาอีกครั้ง ทำให้ทุกคนได้ทราบข่าวเรื่องที่ยุวชนหลายคนที่ไปชนบทต่างกลับมา และลี่หรง ลูกสาวของตระกูลลี่สอบได้เป็นอันดับที่สองในมณฑล H

เมื่อได้ทราบเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ยิ่งสบายใจมาก ด้วยต้องการให้ลี่หรงกลับมาที่เมืองหลวง เพื่อไปเรียนมหาวิทยาลัย และต้องการให้หญิงสาวทิ้งชีวิตครอบครัวของเธอไป!

แค่รอเท่านั้น

ทว่าพวกเขาก็ได้แต่รออย่างมีความหวัง จนกระทั่ง… ลี่หรงกลับมาบ้านพร้อมกับสามีและลูก

ตอนนี้พอได้เห็นลูกชายของลี่หรงด้วยตาของตัวเองแล้ว ด้วยใบหน้าขาวและอ่อนโยนของเจ้าตัวน้อย เด็กชายถูกเลี้ยงมาดี ทั้งยังน่ารักน่าเอ็นดู ใครเห็นก็อยากจะให้ขนมหรือเงินเขาทั้งนั้น

ด้วยความสามารถในการเลี้ยงดูลูกได้ดีเช่นนี้ ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าคนที่ลี่หร่งแต่งงานด้วยนั้นไม่เลวทีเดียว

ลี่หรงเห็นว่าจ้าวชิงซงดื่มอย่างออกรสออกชาติกับพ่อตาและพี่เขยของเขา เธอก็ไม่ได้สนใจบทสนทนาของเหล่าผู้ชายในบ้าน หลังจากคุยกับแม่ลี่แล้ว จึงไปอาบน้ำแล้วกลับไปที่ห้อง

น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้เลย

ผ้าม่านลายดอก ตู้เสื้อผ้าไม้ โต๊ะทำงาน ชั้นวางหนังสือ และราวแขวนเสื้อผ้าตรงทางเข้า

หญิงสาวเอื้อมมือออกไปแตะผ้าห่ม และผ้าปูที่นอนบนเตียงที่มีกลิ่นจาง ๆ ลี่หรงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนอยู่ในใจ ทั้งหมดนี้น่าพึงพอใจยิ่งกว่าวันฤดูใบไม้ผลิเสียอีก

หลังจากอาบน้ำและรู้สึกสดชื่นแล้ว ลี่หรงก็ผล็อยหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ม่านลายดอกไม้ก็เต็มไปด้วยแสงสลัว

เธอหลับตาลงอีกครั้ง พลันรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมากที่ได้นอนหลับพักผ่อนเช่นนี้

ลี่หรงเอื้อมมือไปแตะนาฬิกา ตอนนี้เวลาประมาณห้าโมงเย็น

เธอสงสัยว่าลี่เจียเจ๋อได้พาเจ้าตัวเล็กกลับมาหรือยัง แล้วทำไมข้างนอกถึงเงียบขนาดนี้?

เธอลุกออกจากเตียง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองดันไปเหยียบเข้ากับบางสิ่งที่แข็งและร้อนบนพื้น เมื่อเห็นว่ามันคืออะไร เธอก็ดูหมดคำจะพูด

ทำไมจ้าวชิงซงถึงมานอนอยู่บนพื้นล่ะ?

ลี่หรงคุกเข่าลง และมองดูสามี ชายหนุ่มหน้าแดง หลับลึก และกรนออกมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย ไม่รู้ว่าเขาเมาหรือง่วงนอนกันแน่

เธอถอนหายใจ และตบหน้าของจ้าวชิงซงอย่างอ่อนโยน “คุณคะ!”

หลังจากเรียกหลายครั้ง จ้าวชิงซงก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา “หืม?”

“อย่านอนแบบนี้เลยค่ะ ขึ้นไปนอนบนเตียงดีกว่านะคะ” ลี่หรงกล่าว

ไม่รู้ว่าจ้าวชิงซงตื่นจริง ๆ หรือแค่ละเมอ เขาส่ายหน้าแล้วพูด “ไม่ครับ ผมยังไม่ได้อาบน้ำ เป็นสามีที่น่ารังเกียจ ภรรยาต้องรังเกียจผมแน่เลยครับ”

หลังจากพูดจบ เขาก็พลิกตัว และหลับไปอีกครั้ง

ลี่หรงรู้สึกขบขันคนตรงหน้าไม่น้อย และคิดว่าเธอจะกลับมาช่วยเขาอาบน้ำทีหลัง ตอนนี้หญิงสาวต้องออกไปดูว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงยังไม่กลับมาบ้านอีก

ในห้องนั่งเล่น มีพี่สะใภ้นั่งอยู่สองคน

หลังจากที่ลี่หรงกล่าวสวัสดี แล้วถามขึ้น “อ้าว ทุกคนไปไหนกันหมดแล้วล่ะคะ?”

พี่สะใภ้ลี่ทำหน้ามุ่ย “ผู้ชายพวกนั้นเมาหมดสติ และพากันหลับอยู่ในห้องน่ะ ตอนนี้แม่ก็กำลังออกไปหาหลานชายข้างนอก”

“ใกล้จะหกโมงแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะคะ?”

“ฉันเดาว่าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้แหละจ้ะ” พี่สะใภ้ลี่อีกคนพูด “ฉันกินอาหารกลางวันมากเกินไปหน่อย มื้อดึกขอทำแค่โจ๊กแทนได้ไหมจ๊ะ”

“ได้สิคะ” ลี่หรงยิ้ม

และแล้วแม่ลี่ก็กลับมาพร้อมกับหลาน ๆ ของเธอ

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?”

ลี่หรงพยักหน้า ประหลาดใจที่ชายร่างเล็กยังคงมีเรี่ยวมีแรง เมื่อเห็นลี่หรง เขาจึงอ้าแขนให้ผู้เป็นแม่กอด

ลี่หรงกอดเขา แล้วถาม “ไปเล่นอะไรกันมาเหรอจ๊ะอันอัน?”

อันอันเงยหน้าขึ้น ขณะครุ่นคิด พร้อมกับพูดหลาย ๆ อย่างให้ลี่หรงฟังเรื่องเป็นระยะ ๆ

ลี่หรงเช็ดเหงื่อออกจากศีรษะเขาด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก แล้วถาม “ลูกสนุกไหมจ๊ะ แล้วเหนื่อยไหม?”

“สนุกครับ” อันอันยิ้ม

เขาอารมณ์ดี ลี่หรงจึงปล่อยให้เขาเล่นในห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นว่าลูกสาวอย่างลี่หรงสามารถดูแลลูกน้อยได้อย่างชำนาญแค่ไหน แม่ลี่ก็รู้สึกภูมิใจ ลูกสาวคนสำคัญที่เธอรักและประคบประหงมมานานหลายปี ตอนนี้กลายเป็นแม่คนเสียแล้ว

แม่ลี่นึกอะไรบางอย่างได้ จึงถามลี่หรง “แล้วสามีของลูกล่ะ เขานอนบนพื้นใช่ไหม เห็นเขาหรือยัง?”

“เห็นแล้วค่ะ กะจะให้เขากลับไปนอนบนเตียงดี ๆ แต่เขาก็ไม่ยอม หนูเลยปล่อยให้เขานอนบนพื้นอยู่คนเดียวไปก่อนน่ะค่ะ ไว้ค่อยพูดทีหลังตอนเขาตื่น”

“เขาไม่ยอมนอนบนเตียงเลย เอาแต่พึมพำว่า ‘ภรรยาไม่ชอบผม’ แล้วล้มตัวลงนอนบนพื้นอีก แม่เดาว่าเขาคงกลัวลูกจะโกรธ ปกติเขาดื่มบ่อยหรือเปล่าล่ะ?” แม่ลี่ขมวดคิ้ว เธอไม่ค่อยชอบผู้ชายที่ดื่มบ่อยนัก

เมื่อเห็นว่าแม่ลี่กำลังเข้าใจผิด ลี่หรงจึงอธิบาย “ไม่เลยค่ะ เขาเคยเมาแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้นแหละ แต่เวลาเขามีกลิ่นเหล้า หนูจะไม่ให้เขาขึ้นเตียง ต้องล้างตัวเสียก่อน”

แม่ลี่ยังคงสงสัย “จริงเหรอ?”

“จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกค่ะ!”

สาว ๆ ตระกูลลี่ทำโจ๊กแล้วกินกับลูก ๆ พวกเธอ โดยไม่ได้ไปรบกวนคนเมาแต่อย่างใด เพียงอุ่นโจ๊กบนเตาถ่านทิ้งไว้ให้พวกเขากินเมื่อตื่นขึ้นมา

เป็นเวลาเกือบแปดโมงเช้าที่พวกผู้ชายตื่นขึ้นมาทีละคน

คนแรกที่ตื่นคือจ้าวชิงซง

ลี่หรงเตรียมโจ๊กให้เขา จ้าวชิงซงถามขณะกิน “แม่คุณโกรธหรือเปล่าครับ ทำไมผมรู้สึกว่าแม่มองผมแปลก ๆ”

“ใช่ค่ะ แม่โกรธที่คุณเมามาก” ลี่หรงตอบกลับ และถามอย่างจงใจ “บนพื้นนอนสบายหรือเปล่าคะ?”

“หยุดพูดเรื่องนั้นเถอะครับ ผมกังวลแทบแย่ พ่อกับพี่ชายของคุณดื่มกันไม่หยุด จะให้ทำยังไงล่ะครับ?” จ้าวชิงซงกินโจ๊กเสร็จ แล้วเอามือลูบหน้า “คนอื่นเป็นแม่สามี พอได้ดูแลลูกเขย ยิ่งดูยิ่งชอบ แต่แม่คุณยิ่งเห็นผมยิ่งรำคาญ ผมไม่ควรดื่มมากขนาดนั้นเลย ดันทำตัวไม่ได้เรื่องต่อหน้าพวกเขาซะแล้วครับ!”

“คุณไม่ต้องกังวลไปนะคะ” ลี่หรงให้คำแนะนำ “ตอนนี้อันอันยังไม่ได้อาบน้ำ ไว้ไปทำตัวดี ๆ ต่อหน้าแม่ยายของคุณเถอะค่ะ”

“ตกลงครับ” จ้าวชิงซงโน้มตัวไปจูบลี่หรงในขณะที่ไม่มีใครสนใจ

ลี่หรงไม่ชอบกลิ่นบนตัวชายหนุ่มตอนนี้เลย “มีแต่กลิ่นเหล้าหึ่งไปหมดเลยค่ะ”

จ้าวชิงซงยิ้มอย่างประจบประแจง “ผมจะไม่ดื่มแล้วครับ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ไปเอาน้ำร้อน แล้วพาเจ้าตัวน้อยไปอาบน้ำ

เป็นไปตามคาด เมื่อเขาช่วยอาบน้ำลูกชายตัวน้อยให้มีกลิ่นหอม สีหน้าของแม่ลี่ก็ดีขึ้นมากทีเดียว

พี่ชายคนโต และพี่ชายคนรองของตระกูลลี่แยกบ้านออกไปหลังจากแต่งงาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน แต่ก็อยู่ไม่ไกลกันนัก