บทที่ 59 กลับหมู่บ้าน ยุวชนมาเยี่ยม ไข้ขึ้นสูงกะทันหัน

ทารกน้อยคล้ายกับรู้สึกถึงแม่ที่อยู่ข้างกาย จึงค่อย ๆ เคลื่อนไหวน้อยลง ก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงเล็กครวญคราง

“โอ้! เดาว่าเจ้าตัวน้อยคงรู้ว่าเป็นเธอสินะ เขาไม่งอแงแล้ว”

ลี่หรงหัวเราะเบา ๆ ก็ใช่น่ะสิ นี่เป็นทารกที่เธอทุ่มเทอุ้มท้องมาเลยนะ อดทนต่อความเจ็บปวดราวตนกำลังฝ่าประตูนรกเพื่อคลอดออกมา

เมื่อมองเจ้าตัวน้อยดูดปากเล็ก ๆ ของตัวเอง ความรักของแม่พลันเปี่ยมล้นด้วยรู้สึกว่าสิ่งที่ผ่านมาก่อนหน้านี้คุ้มค่าแล้ว

จ้าวชิงซงกลับมาพร้อมโจ๊กในมือ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ในบ้านก็อยู่กันครบ เขาจึงเผยรอยยิ้มเปี่ยมสุขออกมา

แล้วเดินเข้ามาเทโจ๊กในกล่องข้าวออกมา ปล่อยให้เย็นลงค่อยให้ลี่หรงกินภายหลัง

เมื่อเห็นภรรยาอุ้มลูกอย่างปลอดภัย จ้าวชิงซงก็พลันรู้สึกสบายใจในที่สุด

ลี่หรงเงยหน้าเห็นจ้าวชิงซงที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม ก็อดยิ้มไม่ได้ราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ “เด็กผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะคะ?”

จ้าวชิงซงชะงัก ไม่ได้ตอบ

หญิงสาวปรายตามองอีกฝ่ายอย่างงุนงง แล้วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “ลูกตัวเองเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่รู้เหรอคะ?”

“อะ… อ้อ!” จ้าวชิงซงเหงื่อตก เหลือบมองไปในถุงผ้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ว่าง่ายขนาดนี้ ต้องเป็นลูกสาวอยู่แล้ว”

แม่จ้าวที่อยู่ข้างกายอดมันเขี้ยวลูกชายตัวดีของเธอไม่ได้ จึงบีบแขนของจ้าวชิงซง ก่อนบอก “ช่างเขาเถอะ เป็นพ่อที่ไม่ใส่ใจเลย นั่นน่ะเป็นเด็กผู้ชายตัวจ้ำม่ำ”

คนในห้องพักผู้ป่วยเดียวกันหัวเราะลั่นเพราะ ‘ความไม่ได้เรื่อง’ ของจ้าวชิงซง

จ้าวชิงซงเกาหัวพลางหัวเราะ ‘แหะ ๆ ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไรนี่’

ลี่หรงกลอกตาใส่เขา เจ้าตัวน้อยในอ้อมอกคล้ายรู้สึกได้ว่าถูกละเลย จึงพลันแผดเสียงร้องไห้อีกครั้ง

ปากเล็กเริ่มยู่เข้าหากัน ก่อนจะอ้ากว้างในทันที จนผู้เป็นแม่สามารถมองเห็นเหงือกสีชมพูอ่อนแสนนุ่มนิ่มด้านในได้เลย

แม่มือใหม่พลันร้อนใจจึงอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นโดยทำอะไรไม่ถูก คล้ายกับจะขอความช่วยเหลือจากแม่จ้าว “เกิดอะไรขึ้นคะแม่”

เจ้าตัวน้อยดิ้นขลุกขลัก ทำให้ลี่หรงรู้สึกไม่สบายท้อง ใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย

แม่จ้าวรีบเดินไปอุ้มคนตัวเล็ก “โธ่เอ๊ย! หลานรักของย่า หิวแล้วสินะ คงไม่ได้ปวดฉี่ใช่ไหม?”

พูดพลางลูบผ้าอ้อมของเจ้าตัวน้อย

“อุ๊ย! ฉี่จริงด้วย เดี๋ยวแม่จะไปเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาก่อน ลูกให้หรงหรงกินอะไรหน่อยเถอะ จะได้มีแรงให้นม”

ลี่หรงเอาแต่เป็นห่วงเจ้าตัวน้อยจึงซดโจ๊กคำใหญ่ ด้วยกลัวว่าอีกเดี๋ยวตัวเล็กจะหิว

ลี่หรงคิดว่าความเจ็บปวดในการคลอดลูกผ่านพ้นไปแล้ว

นึกไม่ถึงว่าให้นมลูกจะเจ็บเช่นกัน

เพื่อให้เจ้าตัวน้อยได้ดื่มนมแม่ เนื่องจากหัวนมแข็งต้องใช้เครื่องปั๊มนมอยู่นาน กว่าน้ำนมจะเริ่มไหล

เจ้าตัวน้อยแรงเยอะมาก ทั้งดูดทั้งกัด

ลี่หรงก็ทั้งเจ็บ ทว่าก็หยุดให้นมลูกไม่ได้

จึงอดทนต่อความเจ็บปวด ให้นมเจ้าตัวน้อย

เจ้าตัวน้อยส่งเสียงอึก ๆ เขารู้จักดื่มนมโดยไม่แม้แต่จะลืมตาด้วยซ้ำ

ปากเล็กดูดดึง เห็นแล้วลี่หรงก็อดใจอ่อนยวบไม่ได้

จ้าวชิงซงนั่งอยู่อีกด้าน มองอย่างไม่รู้จักอาย รอยยิ้มไร้เดียงสายังประดับอยู่บนใบหน้าชายหนุ่ม

ยังมีคนอื่นอยู่ในห้องพักผู้ป่วยรวม ลี่หรงที่ถูกจ้าวชิงซงมองจนรู้สึกเขิน จึงใช้ให้เขาออกไปซื้อของ

วันรุ่งขึ้น พยาบาลเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เพื่อนวดท้องหลังคลอดให้ลี่หรง

เมื่อพยาบาลขยับมือ ลี่หรงก็ร้องขึ้นมาอีกครั้ง

เจ็บเกินไปแล้ว!

คลอดลูกทำไมต้องเจอความเจ็บปวดมากขนาดนี้เนี่ย?

เจ้าตัวน้อยได้ยินแม่ร้องก็เปล่งเสียงร้องตามเช่นกัน

ทั้งคนตัวโตและตัวเล็กต่างกำลังร้องไห้

จ้าวชิงซงปวดใจขึ้นมาทันที แล้วอุ้มเด็กน้อยออกห่าง ด้วยกลัวว่าจะไปรบกวนภรรยา

ชื่อของเจ้าตัวน้อยที่จะจดทะเบียน ลี่หรงคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

ชื่อว่าจ้าวเยี่ยน

เพราะว่าเป็นลูกชาย แม่จ้าวจึงคิดว่าเรียกซานหนิวตามพวกต้าหนิวก็ได้

เมื่อลี่หรงได้ยินดังนั้นจึงรีบปฏิเสธตัวโก่ง แล้วพูดว่าเธอกับจ้าวชิงซงตัดสินใจเรื่องชื่อลูกไว้นานแล้วว่าให้ทารกชื่ออันอัน

แม้จะฟังดูชื่อโหลไปหน่อย ทว่าชื่อนี้ได้รวมคำอธิษฐานของลี่หรงที่มีต่อเจ้าตัวน้อยเข้าไปด้วย

อันอัน ปลอดภัยในทุกวัน

อีกอย่างลี่หรงก็เชื่อมั่นว่าในหมู่บ้านมีไม่กี่คนที่จะมีชื่อแบบนี้

ลี่หรงอยู่เดือนหลังคลอดจึงอาบน้ำไม่ได้ หลังจากอดทนอยู่หนึ่งสัปดาห์กว่า ในที่สุดก็ได้กลับบ้าน

แม่จ้าวเห็นลี่หรงอดทนจนไม่สบายตัว จึงไปตัดสมุนไพรส่วนหนึ่งกลับมา แล้วต้มน้ำให้ลูกสะใภ้อาบ

น้ำสมุนไพรที่ต้มออกมาร้อนมาก แถมยังมีกลิ่นยาแรง ทว่าก็ดีกว่าอาบไม่ได้

ประตูหน้าต่างในบ้านปิดมิดชิด จ้าวชิงซงคอยช่วยลี่หรงขัดถูตัวอยู่ในบ้าน หลังจากประสบปัญหามากมาย ในที่สุดความเหนียวเหนอะหนะบนร่างกายของลี่หรงก็บรรเทาลงไปไม่น้อย

รู้สึกสบายไปทั้งตัว

เมื่อลี่หรงกลับหมู่บ้าน ทั้งหมู่บ้านต่างก็รู้ว่ายุวชนลี่คลอดลูกชาย

นึกไม่ถึงว่าวันต่อมา หัวหน้ากลุ่มยุวชนหูเสวียป๋อก็จะมาด้วย

บอกว่าต้องการมาเยี่ยมลี่หรงแทนหน่วยยุวชน

ลี่หรงไม่รู้ว่ายุวชนคนอื่นที่แต่งงานในชนบทก่อนหน้านี้เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้หรือไม่ ทว่าเขาก็ใจดีมาเยี่ยมเยียน จะให้เธอปฏิเสธคนที่เดินทางมาไกลไม่ได้

ยังดีที่ตอนนี้ลี่หรงอยู่เดือนหลังคลอด ตามธรรมเนียมไม่เหมาะที่จะพบคนนอก

จ้าวชิงซงจึงถือโอกาสต้อนรับอีกฝ่ายอยู่ข้างนอก

หลังจากคนมาเยี่ยมจากไป จ้าวชิงซงก็ถือบางอย่างเข้ามา หูเสวียป๋อนำนมผงกระป๋อง และนมมอลต์กระป๋องหนึ่งมาให้

ล้วนเป็นของมีค่าทั้งนั้น

หูเสวียป๋อบอกว่ามาเยี่ยมแทนหน่วยยุวชน แสดงว่าเขาต้องไม่ได้ควักเงินจ่ายของพวกนี้เพียงคนเดียวแน่

ทว่าลี่หรงก็ไม่ได้รับมาอย่างสบายใจ เธอถามจ้าวชิงซง “หัวหน้ายุวชนหูมา นอกจากมอบของพวกนี้ให้แล้ว เขาพูดเรื่องอะไรอีกไหมคะ?”

จ้าวชิงซงอุ้มอันอันพร้อมโยกตัว เมื่อได้ยินก็ส่ายหน้า “ไม่ได้พูดอะไรนะครับ แค่บอกว่าตั้งใจมาเยี่ยม บอกให้คุณพักผ่อนให้ดีด้วยครับ”

ในใจลี่หรงคล้ายแปลกใจ โดยไม่รอให้หญิงสาวได้กระจ่าง เด็กน้อยก็เปล่งเสียงร้องไห้ขึ้นมา

จ้าวชิงซงกล่อมลูกชาย แต่เสียงร้องไห้ของอันอันก็ยิ่งดังขึ้น ผ้าอ้อมก็แห้งอยู่ จึงรู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าคงกำลังหิวแล้ว

“มามะ… ให้แม่อุ้มมา” ลี่หรงอุ้มอันอัน ก่อนดึงเสื้อออก แล้วให้นมลูกน้อย

ก่อนอันอันจะออกจากโรงพยาบาล หนึ่งวันเขาก็ลืมตาแล้ว

ตอนนี้ทารกดูดนมเต็มแรง ดูดกัดจนลี่หรงรู้สึกเจ็บ เมื่อก้มหน้าเห็นอันอันออกแรงดูด พลางจ้องมองเธอด้วยตากลมสดใสเหมือนองุ่น เธอก็ดุเขาไม่ลง

เธอส่งเสียง ‘โอย …’ แล้วตบผ้าอ้อมเจ้าตัวน้อยเบา ๆ “อันอันเบาหน่อยลูก แม่เจ็บ”

จ้าวชิงซงเขยิบเข้ามาดู ปลายนิ้วที่หยาบกร้านสัมผัสใบหน้าของอันอัน “ห้ามกัดแม่นะ กัดอีกจะตีให้!”

อันอันคายหัวนมออก แล้วร้องไห้ ‘อุแว้’ หนึ่งเสียง

ลี่หรงตีจ้าวชิงซง “ทำอะไรของคุณคะเนี่ย”

“เจ้าตัวเล็กฟังออกที่ไหนล่ะคะ”

“งั้นเขาร้องไห้ทำไมครับ?”

ลี่หรงกลอกตามองเขา

“กินข้างนี้เสร็จแล้วหรือเปล่า?” จ้าวชิงซงถามลองเชิงอย่างเก้อเขิน “ลองเปลี่ยนข้างดูไหม?”

เจ้าตัวน้อยเปล่งเสียงร้องจ้า ลี่หรงตบที่อกของเขาเบา ๆ พร้อมกล่อม “ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวแม่จะให้ลูกกินนะ ๆ”

เมื่อเปลี่ยนข้าง เจ้าตัวน้อยก็ดูดนมพร้อมครวญคราง เสียงกลืนดังอึก ๆ เข้าแทนที่เสียงร้อง

จ้าวชิงซงทำเสียงฮึดฮัด “ดูสิ รู้จักแต่กิน”

“เขายังเด็กจะไปเข้าใจอะไร โอ๊ย! เบาหน่อยอันอัน” ลี่หรงหยิกจ้าวชิงซงด้วยความโกรธ “ลูกชายคุณนี่แรงดีจริง ๆ เลยนะคะ”

จ้าวชิงซงหัวเราะหึ แล้วพูดราวกับรู้สึกเป็นเกียรติ “มันแน่อยู่แล้วครับ ดูซะก่อนว่าลูกชายใคร ดูปากเล็ก ๆ นี่สิครับ”

วันรุ่งขึ้น ไม่รู้ทำไมหลัวปิงจึงมาหาลี่หรงถึงที่บ้าน

เธอยังอยากเข้าบ้านไปเจอลี่หรง แต่ถูกจ้าวชิงซงไล่ตะเพิด

หลัวปิงมามือเปล่า หลังจากถูกจ้าวชิงซงไล่ตะเพิดก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าประตูบ้านตระกูลจ้าว แล้วจากไปพร้อมเสียงด่าพึมพำ

ลี่หรงได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้ม เธอหวังว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคงต้องสิ้นสุดลงตรงนี้

อีกไม่กี่วันก็สิ้นสุดอยู่เดือนหลังคลอดแล้ว ลี่หรงกำลังจะคร่ำครวญว่าอยู่เดือนหลังคลอดไม่ง่ายเลยจริง ๆ

ทว่าเรื่องที่ยากกว่าก็บังเกิด

วันนี้เจ้าตัวน้อยกินนมแล้วเกิดอ่อนเพลีย เมื่อกินนมเสร็จก็อาเจียนออกมา อุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้นไม่หยุด

ตอนที่เจ้าตัวน้อยเพิ่งจะเกิด ปอดของเขาก็มีปัญหาเล็กน้อยอยู่แล้ว จึงต้องดูแลเป็นอย่างดี ทว่าพอตัวร้อนขึ้นมาอย่างนี้ พวกผู้ใหญ่ที่รู้ว่ามันอาจร้ายแรงแค่ไหนต่างก็ร้อนใจ