ตอนที่ 58 คลอดแล้ว!

“โอ๊ย! ฉันทนไม่ไหวแล้วค่ะ โอ๊ย! จ้าวชิงซง ฉันปวดมากเลย!”

เมื่อได้ยินดังนั้น สามีก็ยิ่งเป็นกังวลมากกว่าเดิม เขารู้สึกสงสารภรรยาขึ้นมาจับใจ แต่ก็ยังคงนึกถึงคำแนะนำของหมอ

เขาหยิบผลไม้ในจานมาป้อนให้ลี่หรง “ที่รัก คุณอย่าเพิ่งร้องเลยนะครับ ตอนนี้พยายามเก็บแรงไว้คลอดลูกก่อนดีกว่า ถ้าคุณเจ็บมากก็ตีหรือกัดผมก่อนก็ได้ มา อ้าม… กินแอปเปิลสักหน่อยนะครับ”

ลี่หรงเคี้ยวแอปเปิล ขณะเกร็งไปทั้งตัว แล้วกล่าวโทษจ้าวชิงซง “คุณต่างหากที่อยากมีลูก เด็กคนนี้ดื้อมากเกินไปแล้ว!”

จ้าวชิงซงเกลี้ยกล่อมให้ภรรยาใจเย็นลง “อย่าโกรธไปเลยครับ ถ้าเจ้าเด็กดื้อตัวน้อยนี้ออกมา ผมจะจัดการเขาให้เอง โทษฐานกล้าทรมานภรรยาของผมแบบนี้ เดี๋ยวจะได้เห็นดีกันแน่”

ลี่หรงยิ่งเศร้ากว่าเดิม ก่อนเบ้ปากพูดว่า “ไม่เอาค่ะ ฉันเจ็บปวดเพราะคลอดลูกขนาดนี้ คุณยังอยากจะตีลูกที่ฉันคลอดออกมาอีกเหรอคะ ฮือ ฮือ…”

“…” จ้าวชิงซงชะงัก ก่อนป้อนแอปเปิลชิ้นใหม่ให้ลี่หรง แล้วพูดว่า “ไม่ตีแล้วครับ ไม่ตีแล้ว ผมจะไม่ทำอะไรเขาทั้งนั้น”

หลังจากเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้าของจ้าวชิงซง ในที่สุดลี่หรงก็เข้าไปในห้องคลอดแล้ว

เขาไม่สามารถเข้าไปช่วยภรรยาคลอดลูกได้ ความรู้สึกของสามีราวแบกภูเขาไว้ในอก

การคลอดลูกนั้นช่างเจ็บปวด!

ลี่หรงเจ็บปวดแสนสาหัส เพราะการบีบตัวของมดลูก เธอคิดว่าเมื่อเข้าไปในห้องคลอด ก็คงถึงขั้นตอนที่คุณแม่จ้าวบอกว่าจะง่ายเหมือนกับการถ่ายอุจจาระ

คาดไม่ถึงว่าเมื่อเข้าไปแล้ว มันจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม

รู้สึกเหมือนช่องท้องส่วนล่างถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ สมองพลันสับสน ทั้งเจ็บปวดและอึดอัดในเวลาเดียวกัน

เธออดส่งเสียงร้องคร่ำครวญไม่ได้

จ้าวชิงซงกำลังเดินไปมาอยู่หน้าประตูห้องคลอด หลังจากได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญอันแสนเจ็บปวดของภรรยา เขาก็กังวลราวกับมดบนกระทะร้อน ก่อนพยายามเอนตัวนอนลงหน้าประตูห้องคลอด เพื่อมองลอดเข้าไปข้างในผ่านช่องใต้ประตู

แน่นอนว่าเขามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

แม่จ้าวปลอบใจเขา “แม่ทุกคนต้องผ่านเหตุการณ์นี้ไปให้ได้”

จ้าวชิงซงไม่ได้ยินสิ่งที่หมอพูด ได้ยินเพียงแต่เสียงร้องดังลั่นของภรรยาเท่านั้น ผ่านไปสักพัก เสียงร้องของลี่หรงก็เริ่มเบาลง เหลือเพียงเสียงครวญคราง

น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม

จ้าวชิงซงนอนอยู่บนพื้นหน้าประตู คิดอยากจะเปิดประตูเดินเข้าไปหาลี่หรงเดี๋ยวนี้

เขาไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป ยิ่งทำให้ใจลุ้นระทึกมากขึ้น จึงเคาะประตูเรียกหมอ

หลังจากนั้นไม่นาน นางพยาบาลก็มาเปิดประตู แล้วบอกให้ชายหนุ่มหยุดส่งเสียงรบกวนขณะทำคลอด

จ้าวชิงซงกัดปากตัวเองแน่น แม้ว่าเขาจะหยุดเคาะประตูแล้ว แต่ก็ยังคงจ้องมองประตูไม่วางตา

กังวลแทบแย่

…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด ลี่หรงที่เจ็บปวดจนชาชิน เธอทำได้เพียงฟังคำแนะนำของหมอ ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้น แล้วออกแรงเบ่งสุดแรง

หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาเจ็บปวดแสนสาหัส ท้องของเธอก็พลันว่างเปล่า

ราวกับบางอย่างหลุดออกมา ทำให้รู้สึกเบาตัวขึ้นมาก

หญิงสาวได้ยินเสียงร้องแหลมเล็ก จึงได้รู้ตัวว่าเธอคลอดทารกออกมาแล้ว

สุดท้ายก็ตระหนักได้ว่า การคลอดลูกเป็นสิ่งเจ็บปวดทรมานที่สุดในโลก!

ที่บอกว่าง่ายเหมือนถ่ายอุจจาระ ล้วนแต่เป็นคำโกหก

ลี่หรงไม่อาจเหลือแรงมองหน้าทารกน้อย ก่อนเป็นลมหมดสติไป

เมื่อคุณแม่จ้าวได้ยินเสียงร้องของทารก เธอรีบวิ่งมาหน้าห้องคลอด ใบหน้าสดใสขึ้นทันทีขณะปรบมือ “คลอดแล้ว!”

จ้าวชิงซงยังคงไม่หายกังวล เขาไม่ได้ยินเสียงของลี่หรงเลย ร่างกายจึงเกิดความตึงเครียดไปทั้งตัว สถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้ ผุดขึ้นในใจของเขาทันที

ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีก?

ทำไมถึงได้ยินแต่เสียงลูกร้อง?

เกิดอะไรขึ้นกับลี่หรงหรือเปล่า?

จ้าวชิงซงหายใจไม่ทั่วท้อง

ในที่สุดประตูห้องคลอดก็เปิดออก

นางพยาบาลอุ้มทารกออกมา เด็กน้อยยังคงร้องไห้ “ครอบครัวของคุณลี่หรงอยู่ไหนคะ?”

จ้าวชิงซงตกตะลึง เดินผ่านนางพยาบาลแล้วมองเข้าไปข้างใน มีเพียงกลิ่นคาวเลือดโชยเข้าจมูกเท่านั้น

ตอนนี้ชายร่างสูงดูอ่อนแอลงมาก ดวงตาของเขาแดงก่ำ

แม่จ้าวเห็นว่าจ้าวชิงซงไม่สนใจลูกเลย เธอจึงเดินไปหาพยาบาล แล้วพูดว่า “ฉันเป็นย่าของเด็กเองค่ะ ให้ฉันอุ้มนะคะ”

พยาบาลยื่นเด็กในห่อผ้าให้คุณแม่จ้าว แล้วประกาศข่าวดีว่า “น้ำหนักเด็กอยู่ที่สองกิโลกรัมกว่า ๆ เป็นเด็กผู้ชายค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณคุณหมอด้วยค่ะ”

แม่จ้าวอุ้มหลานชายที่กำลังหลับตาร้องได้สุดเสียง พร้อมน้ำตาไหลอาบหน้า ในที่สุดลูกชายคนรองของเธอก็ได้เป็นพ่อคนแล้ว!

เมื่อพยาบาลเห็นจ้าวชิงซงที่หน้าซีดเผือด เธอก็รีบเข้าไปในห้องคลอด แล้วดึงเขาออกมา “เอ่อ ญาติคนท้องเข้าไปไม่ได้นะคะ ยังมีขั้นตอนที่ต้องทำอีกค่ะ”

“ภรรยาของผม… ภรรยาของผมปลอดภัยไหมครับ?” จ้าวชิงซงละล่ำละลักถาม

พยาบาลยิ้มอย่างใจเย็น “ปลอดภัยค่ะ แค่เหนื่อยจนหลับไป เมื่อถูกส่งกลับที่พัก ผู้ป่วยก็จะฟื้นเองค่ะ”

จ้าวชิงซงกลืนน้ำลาย ราวกับว่าภาระอันหนักหน่วงถูกยกออกจากตัวของเขา ขาของเขาอ่อนยวบลง ทำได้เพียงเกาะประตูให้ตัวเองยืนให้มั่นคงเท่านั้น

สายตาของเขายังคงมองเข้าไปในห้องคลอด

น่าเสียดายที่นางพยาบาลปิดประตู

จ้าวชิงซงรอเพียงอึดใจ แล้วห้องคลอดก็เปิดขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็ได้เจอลี่หรงแล้ว

ริมฝีปากของลี่หรงซีดขาว ใบหน้าเล็ก ๆ เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หญิงสาวหลับลึกมาก ได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติง

จ้าวชิงซงเห็นแล้วก็มีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิม เขาไม่สนใจว่ามีคนอยู่รอบตัว ก่อนรีบก้าวเข้าไปจับมือของลี่หรง มืออันอ่อนนุ่มของภรรยาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

จ้าวชิงซงคว้าขึ้นมาจูบ “ขอบคุณที่ลำบากนะครับ คุณภรรยา”

พยาบาลบอกว่าไม่นานหลังจากที่ถูกส่งออกจากห้องคลอด ลี่หรงก็จะตื่นขึ้นมา ทว่าหญิงสาวก็ไม่ฟื้นขึ้นจนกระทั่งฟ้ามืดสนิท

เมื่อลี่หรงลืมตาขึ้น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ โดยไม่รู้ว่าเลยว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว

ห้องผู้ป่วยเงียบสงบ มีเพียงแค่เธอ เมื่อขยับตัวเบา ๆ พลันรู้สึกเจ็บแปลบหน้าท้องส่วนล่าง จึงตระหนักได้ว่าตัวเองเพิ่งคลอดลูกเมื่อกี้นี้

แต่บริเวณโดยรอบเงียบสงัด

ลูกอยู่ที่ไหนกันนะ?

แล้วสามีของเธอล่ะ?

การคลอดลูกนั้นช่างน่ากลัว!

ลี่หรงยังคงรู้สึกเจ็บปวด

จ้าวชิงซงเดินถือกาต้มน้ำเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเห็นว่าลี่หรงฟื้นแล้ว เขาก็ยิ้มกว้าง แล้วรีบเดินไปหา “ตื่นแล้วเหรอครับ?”

ลี่หรงเจ็บปวดมากจนไม่อยากพูด ทำได้แค่พยักหน้า

จ้าวชิงซงเทน้ำอุ่นใส่แก้ว ก่อนช่วยพยุงหญิงสาวให้นั่งบนเตียง แล้วป้อนน้ำให้เธอดื่ม พลางปาดเหงื่อออกจากใบหน้าภรรยาด้วยความเห็นใจ ก่อนจะถามว่า “หิวไหมครับ อยากกินอะไรหรือเปล่า?”

ลี่หรงส่ายหน้า “ไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ”

“ไม่กินไม่ได้นะครับ ผมขอให้คุณกินโจ๊กเนื้อไม่ติดมันหน่อยได้ไหมครับ?”

ลี่หรงเสียแรงไปมากจากการคลอดลูก ตอนนี้จึงรู้สึกหิวอยู่หน่อย ๆ เธอจึงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก “กินสักหน่อยก็ได้ค่ะ”

“ได้เลยครับ คุณรอก่อน ผมจะรีบไปซื้อให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ทันทีที่จ้าวชิงซงจากไป ลี่หรงดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้

เธอมาที่นี่เพื่อคลอดลูกไม่ใช่เหรอ?

แล้วลูกอยู่ที่ไหนล่ะ?

เธอขยับตัวไม่ได้ ดังนั้นเธอต้องรอจนกว่าจ้าวชิงซงจะกลับมา แล้วค่อยถามเขาอีกครั้ง

จากนั้นเธอก็นอนลงเพื่อพักสายตา

แต่แล้วก็หลับไปอีกคราด้วยความเหนื่อยล้า

จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องของเด็กทารก ลี่หรงจึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

แม่จ้าวอุ้มทารกน้อยที่มีผ้าห่อตัวอยู่ข้างเธอ พลางกล่อมอย่างสบายอารมณ์

ผ้าห่อตัวทารกน้อยไว้แน่น ลี่หรงจำได้ว่ามันเป็นถุงผ้าที่เธอทำให้ลูกเอง แต่กลับมองไม่เห็นเด็กน้อยที่อยู่ข้างใน

เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเป็นระยะ หัวใจของลี่หรงก็เต้นแรงขึ้น เธอร้องเรียกด้วยเสียงแหบพร่า “แม่คะ…”

คุณแม่จ้าวจึงรู้ว่าลี่หรงตื่นแล้ว พลางลูบทารกน้อยเบา ๆ “หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ แม่ของหนูตื่นแล้ว”

ลี่หรงคลี่ยิ้ม แม้จ้าวชิงซงจะไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อช่วยพยุงตัว แต่เธอไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น จึงทนต่อความเจ็บปวดที่ท้องส่วนล่าง แล้วพยุงตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

“ขอหนูดูหน่อยนะคะ”

แม่จ้าวส่งลูกให้เธอ “ถ้าเด็กกดทับท้อง ก็บอกแม่นะ อย่าฝืนล่ะ”

เผยให้เห็นหน้าทารกในห่อผ้า ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเป็นสีแดงไม่ใหญ่ไปกว่าฝ่ามือของหญิงสาว ปากน้อย ๆ ขยับขณะส่งเสียงร้องไห้ ผิวของเขาแดงและมีรอยย่น ตาก็ยังไม่เปิด ทำได้เพียงร้องไห้จ้าอย่างไร้เดียงสาอยู่อย่างนั้น