บทที่ 54 ลูกน้อยจากไปแล้ว

ขณะเดียวกัน จ้าวชิงซงก็ตะโกนหาลี่หรงว่า “รออยู่ตรงนั้นนะครับ อย่าเข้ามา พื้นมันลื่นมาก”

รองเท้าผ้าใบทหารที่จ้าวชิงซงสวมนั้น มีปุ่มวงกลมยื่นออกมาที่พื้นรองเท้า แม้ว่าจะทรงตัวได้ไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็สามารถเดินได้อย่างมั่นคง

เขาเดินไปหาลี่หรงด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “พื้นน้ำแข็งลื่นมาก ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะครับ?”

ลี่หรงไม่สบายใจ เมื่อได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น จึงตอบกลับด้วยเสียงเบาหวิว “ฉันก็แค่ว่าง เลยอยากออกมาดูเฉย ๆ ทำไมคุณต้องดุขนาดนี้ด้วยล่ะคะ”

“ผมยอมคุณแล้วจริง ๆ” จ้าวชิงซงปวดหัว เมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า เขาก็ถอนหายใจ “จะไม่ให้ผมเป็นห่วงได้ยังไง ไม่ต้องเสียใจไปนะครับ ผมจะพาคุณไปดูเอง”

บางครั้งลี่หรงก็เจ้าอารมณ์ เธอหลบมือของจ้าวชิงซงที่ยื่นมาช่วยประคองเธอ “ฉันไม่อยากให้คุณมาช่วยประคอง ไม่ต้องมาแตะตัวฉันเลยค่ะ”

เมื่อครู่นี้จ้าวชิงซงรีบพูดไปหน่อย แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิอีกฝ่าย

เขารู้ว่าตอนนี้ภรรยามีความอ่อนไหวทางอารมณ์ จึงพูดยอมรับผิดด้วยเสียงแผ่วเบา ไม่กล้าแตะต้องเธออีกต่อไป เพียงแค่คอยระวังอยู่เคียงข้าง

พื้นน้ำแข็งลื่นมาก ถ้าไม่ใช่เพราะแผ่นน้ำแข็งหนา จ้าวชิงซงคงไม่กล้าปล่อยให้ภรรยาเดินลงไป

ทั้งสองเดินไปดูคนใช้อวนจับปลาต่อไป

เมื่อครู่นี้ที่ดึงขึ้นมา มีปลาขนาดกลางเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น

ตอนนี้พวกเขากำลังจะใช้อวนจับปลาบ่ออื่น

หลายคนรอดูว่าจะจับได้เยอะหรือไม่

คาดไม่ถึงว่าอวนนี้ จะสามารถจับปลาตัวใหญ่ได้หลายตัว

ชาวบ้านส่งเสียงโห่ร้องอยู่พักหนึ่ง ชายที่เป็นคนขุดหลุมน้ำแข็งเพื่อจับปลา มีท่าทางภาคภูมิใจขณะเทปลาออก แล้วโยนอวนเปล่ากลับลงไปอีกครั้ง

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นจ้าวชิงซง กำลังประคองหญิงสาวคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขน จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ซง นี่พี่สะใภ้เหรอครับ?”

จ้าวชิงซงพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ “อืม ใช่แล้ว”

“สวัสดีครับพี่สะใภ้”

คนหนุ่มสาวหลายคนที่กำลังจัดการอวนอยู่ใกล้ ๆ ก็มองมาทางนี้ แล้วตะโกนตามชายคนนั้นว่า “สวัสดีครับพี่สะใภ้”

ลี่หรงทำตัวไม่ถูกแล้ว โดยไม่คาดคิดว่าคนเหล่านี้จะสนิทสนมกับจ้าวชิงซงถึงขนาดนี้

เธอยิ้มด้วยความเขินอาย “เอ่อ… สวัสดีค่ะทุกคน”

จ้าวชิงซง “พวกนายไปจับปลาต่อเถอะ พี่สะใภ้ของพวกนายอายจะแย่แล้ว”

ลี่หรงยืนดูอยู่พักหนึ่ง ก่อนรู้สึกว่าที่นี่เริ่มน่าเบื่อเสียแล้ว หญิงสาวหาวหวอดอยู่หลายครั้งและรู้สึกหนาวขึ้นเล็กน้อย จึงดึงแขนเสื้อของสามี “ฉันอยากกลับแล้วค่ะ”

จ้าวชิงซงรีบพยุงลี่หรง “ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะครับ”

“เฮ้! พี่ซง จะไปแล้วเหรอครับ?” คนจับปลาเห็นว่าทั้งสองกำลังจะเดินออกไป จึงมาขวางไว้ ก่อนหยิบปลายื่นให้เขา

ปลาที่เขาหยิบมาให้ล้วนเป็นปลาตัวใหญ่สามสี่ตัว

แม้ทั้งหมดที่จับได้ ไม่ได้มีเยอะอะไรมากมาย

จ้าวชิงซงโบกมือ แล้วพูดว่า “พวกนายเก็บไว้กินกันเองเถอะ”

“รับไปเถอะครับพี่” คนข้าง ๆ ก็พูดเช่นกัน

คนอื่นที่มาดูต่างคิดอิจฉา ทำไมถึงไม่แจกปลาให้พวกเขาบ้างล่ะ

ชายคนนั้นยัดปลาลงในมือของจ้าวชิงซง แล้วพูดว่า “พี่ซงอย่าปฏิเสธเลยนะครับ นี่เอาไว้ให้พี่สะใภ้ของผมกิน จะได้บำรุงหลานชายในอนาคตไงครับ”

จ้าวชิงซงเลยยอมรับมา

หลังจากเดินออกไปไกลแล้ว ลี่หรงก็ถามว่า “พวกเขาเป็นใครเหรอคะ”

“ทุกคนเป็นพี่น้องที่ร่วมทำงานกับผมครับ”

ลี่หรงพยักหน้า “อ๋อ… แบบนี้นี่เอง”

เมื่อลี่หรงกลับถึงบ้าน ก็เห็นแม่จ้าวและป้าหลิวยืน รวมไปถึงผู้หญิงหลายคนมารวมตัวกันหน้าประตู เพื่อพูดคุยเรื่องบางอย่างกันอยู่

วันนี้อากาศหนาวเย็นมาก มีเรื่องด่วนอะไรต้องคุยกันนะ?

ป้าหลิวตาเป็นประกาย เมื่อเห็นจ้าวชิงซงถือปลาตัวใหญ่หลายตัวอยู่ในมือ “โอ้โห! เธอจับปลาได้จริง ๆ ด้วย แถมยังเป็นปลาตัวใหญ่อีกต่างหาก ไม่เลวเลย ๆ”

ป้าที่อยู่ข้าง ๆ ก็มองเขาด้วยความอิจฉาเช่นกัน

เหล่าจ้าวมีครอบครัวใหญ่ ทว่าเมื่อเทียบกับปลาในมือ นั่นก็ไม่ได้มากมายอะไร และยังมีพวกผู้หญิงอยู่ที่นี่หลายคนด้วย หากจะแบ่งก็คงจะไม่เพียงพอสำหรับทุกคน

จ้าวชิงซงไม่ได้โต้แย้ง หลังจากพูดทักทายสองสามคำ เขาก็เข้าไปเก็บปลาในบ้าน

ลี่หรงเห็นว่าพวกเธอกำลังพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้น หลังจากถามดูแล้ว ก็พบว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับยุวชน

พูดให้ถูกต้องคือมีเรื่องเกิดขึ้นกับหลัวปิง

เมื่อลี่หรงได้ยินดังนั้น ก็เลิกคิ้วขึ้นและเริ่มสนใจ “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

ลี่หรงเป็นยุวชนที่ย้ายมาใช้ชีวิตอยู่ในชนบท คุณป้าเหล่านั้นยิ่งพูดคุยถึงพริกถึงขิงมากขึ้น

“ยุวชนหลัวบอกว่าเจ้าตัวท้องกับยุวชนหยางไม่ใช่เหรอ เมื่อวานเธอถูกจับได้ ขณะนอนอยู่บนเตียงกับจ้าวเหนียน ลูกชายของหัวหน้า” คุณป้าคนนั้นเบ้ปาก “ได้ยินมาว่าเธอโดนภรรยาของจ้าวเหนียน จับถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเปล่า ภรรยาของจ้าวเหนียนโกรธจัด เลยลงมือทำร้ายยุวชนหลัวจนใบหน้าบวมปูดไปหมดแล้ว”

หลัวปิงไม่ได้เลิกกับหยางเต๋อเป่าแล้วหรอกเหรอ?

เธอจะท้องกับเขาได้อย่างไร?

ลี่หรงไม่เข้าใจเลย

เรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังก็ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้ของอีกฝ่ายให้มีมากขึ้น

หลัวปิงกำลังท้องกับหยางเต๋อเป่า แต่กลับไปยุ่งกับลูกชายของหัวหน้าอีก

ประเด็นสำคัญคือถูกภรรยาของเขาจับได้คาเตียง!

ลี่หรงไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อหลัวปิงอยู่แล้ว ตอนที่เพื่อนคนนี้กระจายข่าวลือในหมู่บ้าน ว่าลี่หรงไปหาผู้ชายในที่ว่าการอำเภอ ลี่หรงก็ยังไม่ให้ค่าเธอเลย

สวรรค์มีตาจริง ๆ

ลี่หรงอยากจะหัวเราะจริง ๆ แต่เธอก็เพียงแค่ยิ้มมุมปาก แล้วถามว่า “แล้วยังไงต่อเหรอคะ?”

คุณป้าเห็นว่าลี่หรงไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับยุวชน จึงพูดต่อไปว่า “ภรรยาของจ้าวเหนียนแรงเยอะมาก ตอนแรกจะให้ยุวชนหลัวออกไปตบกันข้างนอก แต่ไม่คิดว่ายุวชนหลัวจะล้มลงกับพื้นตอนลงจากเตียงเตา ทำให้ตกเลือด ช่างเป็นเวรเป็นกรรมจริง ๆ”

ลี่หรงขมวดคิ้ว “แล้วลูกในท้องล่ะคะ”

“คงจะจากไปแล้วล่ะ” คุณป้าพูด “เลือดออกเยอะมาก ได้ยินมาว่าถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว”

“ยุวชนหลัวคนนั้น ฉันมักจะเห็นว่าหน้าตาเธอดูเจ้าเล่ห์มาตลอด ดูไม่เหมือนคนสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเลย” ป้าหลิวถ่มน้ำลาย “นึกไม่ถึงเลยว่าขนาดท้องอยู่ ยังจะกล้าไปเป็นชู้กับสามีชาวบ้านได้”

ลี่หรงถามว่า “แล้วหยางเต๋อเป่าอยู่ไหนล่ะคะ?”

“เฮ้อ… ยุวชนหยางคนนั้นก็ใจร้ายใจดำเหมือนกัน เขาบอกว่าในเมื่อหลัวปิงกล้านอนกับจ้าวเหนียน ก็แสดงว่าฝ่ายหญิงอาจจะนอนกับคนอีกหลายคนด้วย เลยปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเด็กในท้องเป็นลูกของตัวเอง ก่อนบอกว่าตนไม่สนใจเรื่องเด็กเลยแม้แต่น้อย”

“แล้วตอนนี้ล่ะคะ?” ลี่หรงหยุดยิ้ม และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนา

เป็นสามีภรรยากันหนึ่งวัน แบ่งปันความทุกข์กันร่วมร้อยปี หยางเต๋อเป่าช่างโหดร้ายเหลือเกิน

“ไปหาหัวหน้ายุวชนแล้ว ตอนนี้หัวหน้ายุวชน เลขาประจำหมู่บ้านและหัวหน้าฝ่ายผลิต ต่างก็อยู่ที่โรงพยาบาลกันหมดแล้ว พวกเขายังไม่กลับมาเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้ว”

หลังจากที่ลี่หรงสนใจเรื่องนี้มามากพอแล้ว เธอก็ขอตัวก่อนเพราะรู้สึกเหนื่อย จากนั้นจึงเดินเข้าบ้านไป

ในฐานะยุวชนที่ถูกส่งมายังชนบท หากหลัวปิงทำงานได้ตามที่คาดหวังและไม่สร้างปัญหา เมื่อกลับเข้าเมืองไปก็ยังมีอนาคตที่สดใสรออยู่

แต่หลัวปิงรนหาเรื่องเดือดร้อนเอง

ลี่หรงไม่เข้าใจว่าทำไมหลัวปิงถึงกล้ามีสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ตั้งท้องลูกของหยางเต๋อเป่าอยู่

แถมยังไปยุ่งกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วด้วย

ยิ่งตอนนี้ไม่สามารถรักษาชีวิตลูกไว้ได้แล้ว หยางเต๋อเป่าคงจะไม่ต้องการเธอแน่นอน

เกรงว่าชื่อเสียงของหลัวปิงในหมู่บ้านจะยิ่งย่ำแย่มากขึ้นไปอีก

ลี่หรงไม่ใช่คนประเภทที่มีจิตใจเมตตาดั่งพระแม่มารีย์ เมื่อได้ยินเรื่องราวที่หลัวปิงต้องเผชิญ ตัวเธอกลับไม่รู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ลี่หรงยืนฟังเรื่องซุบซิบอยู่ที่ประตูบ้าน จ้าวชิงซงก็เตรียมปลาเสร็จแล้ว เมื่อเขาเห็นเธอกลับเข้ามาก็ถามว่า “จะเอาปลาไปทำอะไรกินกันดีครับ ทำซุปดีไหม?”

“กินได้หมดเลยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำซุปตัวหนึ่ง แล้วอีกตัวเอาไปทำปลาน้ำมันพริกก็แล้วกันครับ” จ้าวชิงซงกล่าว

ลี่หรงมองใบหน้าอีกฝ่าย พลันรู้สึกโล่งใจ

หลัวปิงจะทำร้ายเธอไม่ได้อีกต่อไป

หว่านพืชเช่นไร ก็ย่อมได้ผลเช่นนั้น

ทำไมเธอต้องสนใจเรื่องคนอื่นมากขนาดนี้?

เพียงเธอใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว

ตอนนี้ลี่หรงมีทั้งคนรักและลูกน้อยอยู่ในครรภ์ ความสุขในอนาคตกำลังกวักมือเรียกเธออยู่

ลี่หรงยิ้มแล้วตอบว่า “ได้ค่ะ”