ตอนที่ 44 ทีวีขาวดำในตัวเมืองต่างจังหวัด

ลี่หรงหน่ายกับท่าทางซาบซึ้งของพ่อที่เปี่ยมไปด้วยความรักลูกจึงพูดว่า “เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

จ้าวชิงซงคุกเข่าลงแล้วพูดว่า “ที่รัก ขึ้นมาสิครับ ผมจะแบกคุณกลับเองครับ”

ลี่หรงทอดถอนใจ ก่อนปีนขึ้นไปบนหลังชายหนุ่ม ไหล่กว้างของจ้าวชิงซงทำให้เธอรู้สึกสบายมาก

เธอใช้แขนโอบรอบคอสามี แล้วพูดว่า “เดินระวัง ๆ นะคะ ระวังหกล้มล่ะ”

“ได้ครับ”

เมื่อกลับมาบ้านตระกูลจ้าวก็บังเอิญเจอแม่จ้าวที่นอนไม่หลับลุกขึ้นมาดื่มน้ำกลางดึกพอดี เมื่อเห็นทั้งสองกลับมาจากข้างนอกตอนกลางคืน แม้จ้าวจึงเอ่ยถาม

จ้าวชิงซงไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกว่าปกติ “แม่ครับ! หรงหรงท้องแล้วครับ!”

“!!!” โอ้ แม่จ้าวตกตะลึงกับข่าวดี แล้วมองลี่หรงด้วยความไม่อยากเชื่อ “จริงเหรอ?”

สวรรค์รู้ว่าทั้งสองแต่งงานกันมาเกือบปีแล้ว แต่ยังไม่มีความคืบหน้าใด ๆ แม่จ้าวจึงเป็นกังวลในตอนแรก แต่แล้วตอนนี้จิตใจก็พลันผ่อนคลายลง

ยามค่ำคืนใบหน้าแดงเรื่อของหญิงสาวพลันถูกบดบัง เธอจึงตอบกลับไปว่า “อื้ม!” ด้วยเขินอายเกินกว่าจะมองแม่จ้าว

“ดี ดี ดี!” แม่จ้าวพูดสามครั้งติดต่อกันแล้วปรบมือ เมื่อเห็นว่าจ้าวชิงซงยังคงแบกลี่หรงอยู่ แม่จ้าวก็รีบพูด “รีบวางเธอลงเร็วเข้า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท้องถูกกดอยู่แบบนี้ อย่าทำให้หลานชายของแม่อึดอัดสิ”

ลี่หรงอยากจะบอกว่าตนระมัดระวังอยู่แล้ว จึงไม่ได้ให้ท้องกดทับกับหลังของอีกฝ่าย จ้าวชิงซงพลันรีบวางเธอลง ทั้งสองคนฟังแม่จ้าวพูดอีกสองสามคำ แล้วจึงกลับห้องไป

ลี่หรงนอนหงายแตะท้องตัวเอง ยังคงรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงอยู่สักหน่อย ตอนนี้มีชีวิตน้อย ๆ อยู่ข้างในตัวเธอแล้ว

จ้าวชิงซงยื่นมือออกไปแตะท้องของลี่หรง “คุณหิวไหมครับ ให้ผมหาอะไรให้คุณกินไหม?”

ถ้าเขาไม่ถามก็คงไม่หิว แต่ทันทีที่อีกฝ่ายถามลี่หรงก็รู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า “ค่ะ รู้สึกหิวนิดหน่อย”

จ้าวชิงซงเจอขนมในบ้าน จึงหยิบขนมอบรสพีชชิ้นหนึ่งมาให้ “คุณกินขนมรองท้องก่อน เดี๋ยวผมจะไปต้มไข่ให้”

ลี่หรงกล่าวว่า “ใส่น้ำตาลทรายแดงลงไปหน่อยนะคะ”

วันรุ่งขึ้น ทั้งครอบครัวจ้าวรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของลี่หรง

เมื่อคืนเธอกินไข่ต้มน้ำตาลทรายแดงที่จ้าวชิงซงทำ แล้วเช้านี้แม่จ้าวก็ทำไข่ต้มน้ำตาลทรายแดงให้กินอีกหนึ่งฟอง

ก่อนที่ลี่หรงจะมาที่นี่ ไข่และน้ำตาลทรายแดงเป็นสินค้าหายากในหมู่บ้านต้าเจียง เป็นที่รู้กันว่าสตรีมีครรภ์ควรกินวันละหนึ่งถึงสองฟอง

แม่จ้าวรู้ว่าลี่หรงถนัดเรื่องนี้ แต่เธอยังคงทำมาให้

ลี่หรงกินอย่างมีความสุข

จ้าวชิงซงลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง เพราะกลัวว่าลี่หรงจะหนาว พร้อมทั้งต้มน้ำร้อนให้ภรรยาใช้อาบ

ลี่หรงพูดไม่ออกเล็กน้อย “วันนี้อากาศร้อนมากนะคะ คุณอยากให้ฉันร้อนจนตายเหรอคะ?”

“หืม… คุณกำลังพูดอะไรครับ” จ้าวชิงซงพูด “น้ำในบ่อนี่เย็นเกินไปด้วยซ้ำ คุณต้องอาบน้ำอุ่นสิครับ”

หลังจากที่เขาทำทุกอย่างแล้ว ลี่หรงก็จำต้องอาบน้ำอุ่นอย่างไม่มีทางเลือก

ผู้หญิงในหมู่บ้านที่ตั้งครรภ์และมีท้องโต ยังสามารถทำงานในทุ่งนาได้ แต่ท้องลี่หรงยังไม่ได้โตขนาดนั้นเสียหน่อย เธอจึงวางแผนว่าจะพูดคุยกับจ้าวชิงซงให้ดีภายหลัง

รู้สึกราวสามีกำลังกังวลใจเป็นอย่างมากในตอนนี้

เดิมทีเขาวางแผนจะพาลี่หรงไปดูอาหารสัตว์ในตัวเมืองวันนี้ ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันไกลและยุ่งยากเกินไป จึงไม่คิดจะพาลี่หรงไปด้วย

ในที่สุดลี่หรงก็จะมีโอกาสได้เดินทางไปยังตัวเมืองของจังหวัด แน่นอนว่าเธอไม่ควรพลาด

เธอกล่าวว่า “บังเอิญว่าฉันต้องไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลในตัวเมืองของจังหวัดด้วยค่ะ”

จ้าวชิงซงคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วตอบตกลง

ทั้งสองนั่งรถบัสไปยังตัวเมือง

การนั่งรถสองชั่วโมงนั้นแสนน่าเบื่อ ลี่หรงรู้สึกคลื่นไส้ตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะการตั้งครรภ์หรืออาการเมารถกันแน่ แถมในรถยังรู้สึกอึดอัดมากเช่นกัน

ลงจากรถได้ก็ต้องอาเจียนออกมาใต้ต้นไม้ข้าง ๆ เป็นอาหารทั้งหมดที่กินไปเมื่อเช้า

จ้าวชิงซงเอาใจช่วยลี่หรงอย่างเต็มที่

หลังจากที่ลี่หรงอาเจียนเสร็จแล้ว จ้าวชิงซงก็หยิบถ้วยขึ้นมาเทน้ำให้เธอ “บ้วนปากก่อน แล้วค่อยจิบนะครับ”

ลี่หรงดื่มน้ำแล้วพูดว่า “ฉันยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย อยากกินไอติมค่ะ”

“มันเย็นเกินไปนะครับ” จ้าวชิงซงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่กินไอติมแต่กินลูกอมแทนไหมครับ ผมจะเอาลูกอมให้คุณอมไว้ในปากแทน”

ลี่หรงโบกมือ “งั้นไม่กินแล้วค่ะ”

เธอเสียใจมากที่จะไม่สามารถกินไอติมได้หลังจากตั้งครรภ์แล้ว

ในตัวเมืองของจังหวัดร้อนกว่าที่บ้านเสียด้วยซ้ำ

จ้าวชิงซงแกะห่อลูกอมออก แล้วยื่นไปที่ปากของลี่หรงพลางเกลี้ยกล่อมให้เธอกิน

ทั้งสองคนถามเส้นทางไปโรงพยาบาลจากผู้คนที่สัญจรไปมา

ทันใดนั้นลี่หรงก็พูดว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณไม่ให้ความสำคัญภรรยาเป็นคนแรกเมื่อเรามีลูกแล้ว คุณไม่ให้ฉันล้างหน้าด้วยน้ำบ่อในวันที่อากาศร้อน และตอนนี้ก็ไม่ยอมให้กินไอติมอีก ฉันร้อนจะแย่อยู่แล้ว ฮึ่ม! คุณไม่รักฉันอีกต่อไปแล้วเหรอคะ”

“พูดเหลวไหลอะไรครับเนี่ย?” จ้าวชิงซงใช้หนังสือพิมพ์บังแดดให้ลี่หรง เมื่อเขาได้ยินดังนั้น ก็ยืดตัวตรง “อย่าคิดถึงเรื่องพวกนั้นอีกเลยครับ ลูกเองก็อยู่ในท้อง คุณอย่าเพิ่งกินของพวกนั้นเลย ถ้าโตในท้องคนอื่น ผมก็คงไม่สนใจหรอกครับ!”

ลี่หรงจ้องมองกลับอีกฝ่าย “กล้าดียังไงไปทำให้โตในท้องของคนอื่นล่ะคะ!”

เมื่อเห็นว่าลี่หรงกำลังจะโกรธ จ้าวชิงซงก็ตบปากตัวเองด้วยความกังวล “ปากนี้พูดไร้สาระจริงเชียว ภรรยาอย่าโกรธเลยครับ เป็นไปไม่ได้เลยครับที่ลูกจะโตในท้องของคนอื่น!”

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ทั้งสองก็ไปตรวจที่แผนกสูตินรีเวชทันที

หลังจากตรวจสุขภาพแล้วได้รับแจ้งว่าไม่มีอะไรผิดปกติ หมอก็บอกให้ดูแลทารกในครรภ์ให้ดี พร้อมอธิบายข้อควรระวังบางประการอีกครั้ง

แม้จะเสียเงินไป ทว่าทั้งสองกลับได้รับคำตอบเหมือนหมอที่ได้พบในตอนแรก

จากมุมมองของคนอื่น คงเป็นการเสียเงินโดยใช่เหตุ

แต่มันทำให้ลี่หรงสบายใจขึ้นมาก เธอยังอยากจะมาโรงพยาบาลใหญ่ เพื่อคลอดลูกด้วยซ้ำ

เด็กหลายคนในหมู่บ้านคลอดที่บ้าน มีเพียงไม่กี่คนที่ไปโรงพยาบาลประจำตำบล

แต่การเดินทางโดยรถยนต์ไปยังตัวเมืองของจังหวัดนั้นใช้เวลานาน ลี่หรงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เล็กน้อย ก่อนถอนหายใจ

จ้าวชิงซงคิดว่าเธอไม่สบายใจ จึงถามว่า “เป็นอะไรไปครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เขาหยุดเดินราวกับว่าหากภรรยารู้สึกไม่สบาย เขาจะได้รีบส่งเธอไปหาหมอทันที

“ไม่เป็นอะไรค่ะ” ลี่หรงเล่าความคิดของเธอ แล้วถามว่า “ฉันกังวลเรื่องลูกเกินไปหน่อยหรือเปล่าคะ?”

“เฮ้อ… ผมก็คิดว่ามีเรื่องอะไร” จ้าวชิงซงจับแขนของลี่หรง “งั้นเราก็มารอที่ตัวเมืองของจังหวัดล่วงหน้าสิครับ”

ลี่หรงพลันรู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา จ้าวชิงซงช่างเป็นคนดีเสียจริง เธอได้เจอคนที่เป็นคู่แท้แล้ว

ข้างนอกร้อนมากจนจ้าวชิงซงทนไม่ไหวที่จะให้เธอออกไปเดินด้วย เขาจึงหาสถานที่ที่มีพัดลมในห้องโถงของโรงพยาบาล เพื่อให้ลี่หรงนั่งรออยู่ที่นั่น ในขณะที่เขาออกไปดูอาหารสัตว์

ก่อนที่จ้าวชิงซงจะจากไป เขาได้ซื้ออาหารไว้ให้ลี่หรงรองท้อง ซึ่งทำให้เธอชื่นชมความเอาใจใส่ของเขาอีกครั้ง

ในห้องโถงของโรงพยาบาลมีทีวี นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่หรงได้เห็นทีวีที่นี่ แน่นอนว่าโรงพยาบาลในตัวเมืองนั้นแตกต่างออกไป

แม้ว่าทีวีจะเป็นทีวีขาวดำ แต่ก็ยังพอรับชมเพื่อฆ่าเวลาได้

ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ จนลี่หรงรู้สึกง่วงนอนขึ้นมา จนในที่สุดจ้าวชิงซงก็กลับมา

เขาลูบหัวของลี่หรงแล้วถามว่า “หลับแล้วเหรอครับ?”

ลี่หรงส่ายหน้า “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

“อืม! หิวไหมครับ?”

“ไม่หิวค่ะ” ลี่หรงยื่นของในมือให้ “ยังมีซาลาเปาเหลืออยู่หนึ่งลูก คุณอยากกินไหมคะ จะทิ้งไปคงน่าเสียดาย”

จ้าวชิงซงรับมันไป ก่อนกินหมดภายในสองสามคำ

เมื่อมาถึงตัวเมือง ลี่หรงก็อยากไปเดินซื้อของ จ้าวชิงซงเห็นว่ายังเช้าอยู่จึงคิดว่ายังสามารถไปเดินซื้อของได้ทันเวลา จึงพาเธอไปที่ร้านค้าในตัวเมือง

ร้านค้าในตัวเมืองมีขนาดใหญ่และคึกคักไม่น้อย

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ลี่หรงตื่นตาตื่นใจ