บทที่ 9: ถ้าฉันจะตาย แกก็ต้องตายด้วย

ไม่มีจังหวะให้โจมตีเลยสักนิด

ต่อให้อัปค่าพลังกายมาซะเต็มหลอด ก็ยังมองตามการเคลื่อนไหวของหมอนี่ไม่ทัน

ได้แต่พึ่งพาสัญชาตญาณดิบๆ ป้องกันการโจมตีอันบ้าคลั่งของอีกฝ่ายไปแบบฉิวเฉียด แต่ก็เห็นอนาคตอยู่รำไรว่าอีกไม่นานพลังกายของฉันคงหมดเกลี้ยงแล้วก็แพ้แหงๆ

ถ้าอัปสเตตัสเพิ่มตอนนี้ก็อาจจะมีลุ้นสู้ได้สูสีอยู่หรอกนะ แต่หมอนั่นมันคงไม่ใจดีปล่อยให้มีช่องว่างแบบนั้นหรอกมั้ง

「ว่าไงวะไอ้หนู? นี่เอาจริงแล้วเรอะ? หรือยังกั๊กไว้อีก?」

「ก็บอกไปแล้วไงเล่า! ว่าฉันมันก็นักผจญภัยแรงก์ F กระจอกๆ คนหนึ่งเฟ้ย! ไม่ได้มีของดีอะไรซ่อนไว้หรอก!」

ดาบเริ่มจะบิ่นแล้วว่ะ

อีกฝ่ายมันสู้ด้วยมือเปล่าแท้ๆ แต่ทำไมเหล็กมันถึงแพ้ได้วะเนี่ย!? นี่มันตรรกะอะไรของโลกนี้กันแน่ฟะ!?

「หรือว่าฉันจะตาฝาดไปเองวะ? เอาให้ถึงตายไปเลยสิวะ! ทำให้ฉันสนุกกว่านี้หน่อยเซ่!」

「…ถ้าคู่ต่อสู้เป็นแกแล้วจะให้สู้แบบแค่ ‘ถึงตาย’ น่ะ มันยังดูถูกกันไปหน่อยมั้ง」

「ห๊ะ? หมายความว่ายังไงของแกวะ? หรือว่าแกยังมีอะไรเด็ดกว่านั้นอีกเรอะ?」

ไอ้บ้าพลังการต่อสู้คนนี้ ถ้าเทียบเป็นแรงก์แล้วล่ะก็ น่าจะอยู่ระดับ A ไม่สิ เผลอๆ อาจจะทะลุไปถึง S เลยก็ได้

เจอคู่ต่อสู้ระดับพระกาฬขนาดนี้เข้าไป ต่อให้สู้แบบยอมพลีชีพมันก็ไม่มีทางชนะแหงๆ

เสียงหัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นส่ำ

ใช้สมาธิมากไปจนหัวแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว

เหนื่อยโว้ย… อยากจะทิ้งตัวลงไปนอนแผ่ซะเดี๋ยวนี้เลย

ทำไมฉันต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนสู้กับศัตรูที่เก่งเวอร์วังอลังการขนาดนี้ด้วยวะเนี่ย!?

เผ่นหนีไปซะก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ!?

ไม่สิ… มันไม่ใช่แบบนั้น!

ในเมื่อเกิดเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกแล้ว ถ้าเปิดฉากสู้แล้วก็ห้ามหนีโว้ย! ไม่มีคำว่าถอยในพจนานุกรม!

「ถ้าฉันจะม่องเท่ง งั้นแกก็ต้องไปสู่สุขคติด้วยกันนี่แหละ!」

ฉันชูนิ้วโป้งทิ่มลงพื้น เป็นสัญลักษณ์สากล

「ความบ้าดีเดือดแบบนั้น… ฉันไม่เกลียดเลยว่ะ! เผลอๆ จะชอบด้วยซ้ำ!」

ระหว่างที่กำลังพล่ามน้ำลายแตกฟองกันอยู่นี่ ในหัวฉันก็คิดคำนวณการอัปพอยต์ที่ดีที่สุดในสามโลกแล้วก็กดลงมือทำทันที!

ไอ้เวลาไม่กี่วินาทีทองคำที่ถ่วงมาได้นี่แหละโคตรจะสำคัญ!

จะปล่อยให้มันเสียของไปเปล่าๆ ไม่ได้เด็ดขาด!

「ไอ้ลูกไม้ตื้นๆ ของแกน่ะ เสร็จรึยังวะ? หรือจะเอาอีกสักพัก?」

「รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังใจดีปล่อยให้ทำเนี่ย แกนี่มันใจกว้างเป็นแม่น้ำเหมือนกันนะเว้ย! ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบนี้!」

「ฉันก็แค่อยากจะปลดปล่อยพลังอาละวาดให้เต็มที่ตลอดเวลาเท่านั้นแหละ! 【หมัดทลายภพ】 “อิมแพ็ค โนวา”!!! รับไปซะ!!!」

หมอนั่นปล่อยท่าไม้ตายสุดอลังการดาวล้านดวงออกมาโดยไม่แคร์ฟ้าแคร์ดินเลยว่าตึกรามบ้านช่องรอบๆ จะพังพินาศแค่ไหน!

ถ้าโดนท่านี้เข้าไปเต็มๆ ล่ะก็ ต่อให้เป็นยอดมนุษย์เกราะเหล็กก็คงได้ไปเฝ้ายมบาลในหมัดเดียว ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด!

ฝุ่นควันตลบอบอวลไปทั่วบริเวณจากแรงกระแทกมหาศาล

ฉันหายวับไปจากสายตาของดัคมาซ

จากสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดขีดคลั่งแบบนี้ ใครๆ ก็คงคิดว่าการต่อสู้มันจบลงเร็วจนน่าใจหายแล้ว

「คุคุคุ! น่าสนใจดีนี่หว่า! ไม่เลวเลยนี่แก!」

「ฉันยังไม่เด๊ดสะมอเร่ง่ายๆ หรอกนะเฟ้ย! ยังอยู่โว้ย!」

ลึกลงไปในม่านฝุ่นควันหนาทึบ ร่างของฉันยังคงยืนหยัดท้าทายแรงโน้มถ่วงอยู่บนพื้น!

สกิล 【เจ็ดล้มแปดลุก】 เดิมทีมันเป็นสกิลที่ช่วยบัฟความแข็งแกร่งทางด้านจิตใจให้ทนทานเหมือนแมลงสาบ แต่ในคำอธิบายมันเขียนไว้แค่ว่า “ทนทายาดขึ้น” แค่นั้น!

ฉันก็เลยลองวัดใจเสี่ยงดวงดูว่ามันอาจจะช่วยให้ร่างกายมันถึกทนทายาดขึ้นเหมือนกันก็ได้!

อาจจะอยากจะบอกว่ามันเป็นการเดิมพันที่โคตรจะเสี่ยงตายสินะ แต่ถ้าไม่ชนะการเดิมพันที่เดิมพันด้วยชีวิตแค่นี้ ฉันก็ไม่มีแต้มต่อเหลือให้ชนะแล้วล่ะ!

「คุคุคุ! คะฮะฮะฮ่าาาา! มันต้องอย่างนี้สิวะ!」

「สติออนทัวร์ไปแล้วเรอะ? ไม่สิ แต่เดิมหมอนี่มันก็ดูไม่ค่อยจะเต็มเต็งอยู่แล้วนี่หว่า ไม่น่าแปลกใจ」

「เมื่อกี๊ฉันไม่ได้ออมแรงเลยนะเว้ย! ไม่ได้กั๊กแม้แต่นิดเดียว! แต่แกที่เป็นแค่แรงก์ F กระจอกงอกง่อยดันรับหมัดนั้นได้! ไอ้หมอนี่มันน่าสนใจจริงๆ! น่าสนใจจนขนลุกไปหมดแล้วโว้ย!」

ไอ้หมอนี่มันจะคลั่งไคล้การต่อสู้ไปถึงไหนของมันวะเนี่ย!?

ช่างหัวมันก่อน! อย่าเพิ่งการ์ดตกเด็ดขาด!

อีกฝ่ายมันยังมีแรงเหลือเฟือให้เล่นสนุกได้อีกเยอะ แต่ฉันไม่ใช่!

ต้องคิดอยู่ตลอดเวลาว่าสเต็ปต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น!

「แกน่ะ ชื่อแซ่เรียงเสียงใดวะ?」

「ชื่อ? …ชิโร่ แต่จะถามไปเพื่อ?」

ลังเลอยู่แวบหนึ่งว่าจะบอกชื่อให้มันรู้ดีไหม แต่แค่ชื่อคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เลยบอกไปตามนั้น

「ชิโร่เรอะ! ข้าจำชื่อแกไว้แล้ว! ส่วนข้าคือ “ก็อดคิลเลอร์” ดัคมาซ! ผู้นำแห่งแก๊ง “ปรโลกหรรษา” อันเลื่องชื่อ!」

「แล้วจะมาแนะนำตัวอะไรกันป่านนี้วะเนี่ย!? ตกลงจะสู้ต่อไหม!?」

「ข้าน่ะ เป็นพวกที่ชอบเก็บของอร่อยเหาะไว้ละเลียดกินทีหลังสุดไงล่ะ! ถ้าโซ้ยตั้งแต่แรกมันก็หมดความฟินสิใช่ไหมล่ะ? ดูท่าแล้วแกยังทำให้ข้าสนุกได้อีกเยอะเลย! วันนี้ข้าเลยตัดสินใจว่าจะยังไม่ส่งแกไปทัวร์นรกก็แล้วกัน! ยิ่งปล่อยให้รอนานเท่าไหร่ แกก็จะยิ่งทำให้ข้าสนุกสุดเหวี่ยงได้มากขึ้นเท่านั้นแหละ!」

「ดะ เดี๋ยวสิครับท่าน! ถ้าอย่างนั้นผมก็แย่สิครับ…」

ดัคมาซหันหลังกลับเงียบๆ แล้วเดินอาดๆ ไปหาผู้ชายคนเมื่อกี๊ที่ดันพูดแทรกขึ้นมา

「พระเจ้าอาจจะให้อภัยคนบาปได้สามครั้ง แต่เสียใจด้วยนะโว้ย! ข้าให้แค่สองครั้งเท่านั้นแหละ! ถ้าแกกล้าเปิดปากพูดต่อหน้าข้าอีกครั้งเดียวล่ะก็… ข้าจะบีบคอแกให้ตายคามือแน่!」

ดัคมาซที่พัดกระหน่ำความวุ่นวายโกลาหลเหมือนพายุไต้ฝุ่นถล่มเมือง จากไปโดยปล่อยให้ฉันรอดตายอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ!

ทันทีหลังจากนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายมันหายวับไปกับตา!

เพราะฝืนเค้นพลังทั้งหมดที่มีจนถึงขีดสุด พลังที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตมันก็เลยพลอยหมดเกลี้ยงไปด้วย!

「อา… แย่แล้วว่ะตู… สติจะหลุดแล้ว」

ณ สถานที่รกร้างว่างเปล่าที่ไม่มีใครเหลืออยู่ ฉันค่อยๆ หมดสติไปอย่างไม่อาจฝืนต้านทานได้

ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้คงจะสลักลึกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของความทรงจำฉันอย่างไม่มีวันลืมเลือนแน่ๆ

ทั้งความเจ็บใจ ความกลัว ความอยากจะเก่งขึ้นไปอีก และจิตวิญญาณนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้

ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพง… เอ๊ย! ประสบการณ์ที่ดีชิบเป๋งเลยล่ะนะ!

───

แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นสาดส่อง กับเสียงนกร้องเพลงประสานเสียงเจื้อยแจ้ว

แล้วก็… ทำไมก็ไม่รู้สิ เตียงนุ่มๆ ฟูๆ นี่มันปลุกให้ฉันตื่นเหมือนทุกทีไม่มีผิดเพี้ยนเลย

ทำไมฉันถึงมานอนแอ้งแม้งอยู่ที่ปราสาทได้วะเนี่ย!?

จำได้ลางๆ ว่าเมื่อวานแพ้ราบคาบให้กับดัคมาซแล้วก็สลบเหมือดอยู่บนพื้นตรงนั้นนี่หว่า!?

หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันวะเนี่ย!?

การที่มาตื่นลืมตาอยู่ที่นี่ได้ แสดงว่าต้องมีใครสักคนใจดีแบกฉันมาส่งแน่ๆ

แต่ใครมันจะมาเสียเวลาแบกฉันมาถึงที่นี่ได้วะ?

คนที่แบกมาถึงนี่ได้ก็ต้องเป็นคนของปราสาท หรือไม่ก็เพื่อนร่วมห้องสักคน… หรือว่าจะเป็นผี!?

ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม ก็อยากจะกล่าวคำขอบคุณจากใจจริงที่อุตส่าห์ช่วยแบกมาส่งนะเฟ้ย!

「อรุณสวัสดิ์ ชิโร่! ทำหน้าเอ๋อเหวอเหมือนคนโดนผีอำอยู่ตรงนั้นทำไมวะ? ทุกคนเขากินข้าวเช้ากันจนพุงแตกไปแล้วนะโว้ย!」

「เอ๋อเหวออะไรของแกเล่า! ปากคอเราะรายจริง! ว่าแต่… เร็นยะ…」

「หืม? ว่าไงเพื่อน? มีอะไรให้รับใช้?」

「เปล่า… ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ」

คนที่แบกฉันมาไม่น่าจะใช่เร็นยะแหงๆ

ถ้าเป็นเร็นยะล่ะก็ ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาหมอนั่นต้องทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบแน่ๆ

ปกติก็ชอบกวนตีนหาเรื่องกันอยู่แบบนี้แหละ แต่หมอนั่นมันก็เป็นคนที่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดีอยู่หรอกน่า

คิดไปก็ยิ่งปวดกบาลเปล่าๆ เอาเป็นว่าไปหาอะไรอร่อยๆ ยัดลงท้องที่โรงอาหารก่อนดีกว่า

ถ้าไม่กินข้าวเช้าเติมพลังงานให้เต็มถังล่ะก็ วันนี้คงไม่มีแรงไปเข้าค่ายฝึกทหารโหดแน่ๆ

「ว่าแต่… เมื่อวานแกหายหัวไปทำอะไรมาเหรอวะเร็นยะ?」

「เมื่อวาน? อ๋อ… เมื่อวานฉันโดนท่านหัวหน้าอัศวินสุดโหดลากไปเข้าคอร์สฝึกพิเศษตัวต่อตัวมาน่ะสิ แทบรากเลือด!」

「วันหยุดก็ยังจะขยันฝึกอีกนะ! โคตรจะบ้าพลังเลยว่ะ! ปกติคนเรามันก็ต้องหาวิธีเทพแบบทางลัดโกงๆ กันไม่ใช่เรอะ!?」

「มันไม่มีทางลัดไปสู่ความเทพทรูหรอกน่า! ต่อให้มีฉันก็คงหาไม่เจออยู่ดีนั่นแหละ! เพราะงั้นการพยายามถึกทนไปเรื่อยๆ แบบนี้น่ะดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว!」

ไอ้หมอนี่มันไม่มีจุดอ่อนให้โจมตีเลยรึไงวะเนี่ย!?

แถมยังมีความมุ่งมั่นตั้งใจแบบทะลุปรอทอีกต่างหาก!

พระเจ้าตอนที่ปั้นเร็นยะขึ้นมานี่คงจะใส่สเป็กเทพบุตรในอุดมคติของตัวเองลงไปจนหมดแม็กซ์เลยสินะ!

「มองหน้าหาเรื่องอะไรของแกนักหนาเนี่ย!? หรือว่าเมื่อคืนกินอะไรผิดสำแดงมารึไงวะ!?」

เออ… มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งจนได้

ไม่รู้ทำไมกับฉันคนเดียวหมอนี่มันถึงได้ปากจัดเป็นพิเศษนักก็ไม่รู้

ถึงมันจะเป็นเครื่องหมายแสดงว่าเราสนิทกันก็เถอะนะ แต่บางทีก็น่าจะทำดีกับฉันเหมือนที่ทำกับคนอื่นบ้างก็ได้นะเฟ้ย!

…เอ่อ ไม่สิ ลองจินตนาการภาพนั้นดูแล้ว… ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็คงจะกระอักกระอ่วนพิลึกพิลั่นน่าดูชม

เร็นยะเป็นเร็นยะแบบนี้แหละดีแล้วล่ะมั้ง… มั้งนะ

ฉันคิดแบบนั้นพลางเริ่มลงมือโซ้ยข้าวเช้าอย่างเอร็ดอร่อย

 

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229