บทที่ 7: เควสต์แรกมันต้องง่ายๆ แบบนี้แหละ

「เท่านี้การลงทะเบียนก็เรียบร้อยแล้วสินะ」

ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ จะได้มาลงทะเบียนเป็นนักผจญภัยจริงๆ

ถึงจะผิดจากเป้าหมายตอนแรกไปหน่อย แต่ก็คิดว่านี่ไม่ใช่ทางเลือกที่เลวร้ายอะไร

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือหลังจากนี้ต้องออกไปทำเควสต์แล้วต่างหาก

เมื่อวานจัดการสไลม์ไปได้อย่างง่ายดาย

แต่ถึงจะบอกว่าจัดการไปแล้ว มันก็เป็นแค่มอนสเตอร์ที่ว่ากันว่าแม้แต่เด็กก็ยังล่าได้

ถ้ามิร่าดันไปเตรียมมอนสเตอร์ที่ดูโหดๆ มาให้ล่ะก็ ฉันจะปฏิเสธเสียงแข็งเลย

ถึงจะดูน่าสมเพชในฐานะลูกผู้ชายก็เถอะ แต่ชีวิตมันสำคัญกว่านี่นา ช่วยไม่ได้จริงๆ

「เอาล่ะ ทีนี้ก็มาเลือกกันว่าจะรับเควสต์ไหนดี」

มิร่าเริ่มจ้องมองบอร์ดเควสต์ที่แปะกระดาษไว้เต็มไปหมดอย่างจริงจัง

พูดตามตรง ฉันดูไม่ออกหรอกว่าเควสต์ไหนดีไม่ดี เลยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมิร่าไป

ระหว่างนั้นฉันก็จัดการอัปค่าสเตตัสที่เหลือเฟือของตัวเองไปพลางๆ

「เอาอันนี้แหละ!」

มิร่าใช้เวลาสามนาทีในการตัดสินใจเลือกเควสต์

และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ฉันก็อัปสเตตัสเสร็จพอดี

ชื่อ: ฟุรุอิ ชิโร่

ฉายา: ก้าวแรกแห่งการเริ่มต้น

เงินที่มี: 1000G

สเตตัส

ความรู้: 50 (เต็ม: 50)

กีฬา: 85 (เต็ม: 100)

เสน่ห์: 50 (เต็ม: 50)

วาทศิลป์: 50 (เต็ม: 50)

โชค: 50 (เต็ม: 50)

สกิล: 【อ่านเกม】, 【ป้องกันตัวพื้นฐาน】, 【แถ】, 【จำวันเก่ง】, 【เก๊กหล่อ】

ฉันอัปค่าสเตตัสโดยรวมให้เป็น 50 ประมาณนี้แหละ

โดยเฉพาะค่าพลังกายที่ดูจะสำคัญเป็นพิเศษ ก็เลยเพิ่มค่าสูงสุดไปด้วยเลย

แล้วก็เอาพอยต์ที่เหลือ 135pt แบ่งมา 35pt อัปให้ค่าพลังกาย ส่วนอีก 100pt เก็บไว้ก่อน

ส่วนค่าเสน่ห์กับวาทศิลป์นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจำเป็นจริงๆ รึเปล่า แต่ถ้าใช้แค่ 1pt แล้วอัปได้ 1 หน่วย ก็น่าจะอัปไว้ไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง

นอกนั้นก็ลังเลอยู่ว่าจะเอาสกิลเพิ่มดีไหม แต่ในบรรดาสกิลที่น่าจะช่วยเพิ่มพลังกายได้แบบทวีคูณมันดันไม่มีอันไหนเข้าตาเลย ก็เลยปล่อยไว้ก่อน

แค่สกิลที่มีอยู่ตอนนี้น่าจะพอสู้ไหวอยู่หรอกน่า

「เลือกเควสต์ไหนมาเหรอ?」

「…เอ๊ะ!? อ๊ะ อ่า! อันนี้ไง อันนี้!」

เว้นช่วงไปนิดนึงแฮะ น่าสงสัย

มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นรึเปล่าหว่า

รู้สึกเหมือนหน้าเธอจะแดงๆ ด้วยนะ

หรือว่า… ผลจากการอัปสเตตัสของฉันมันเริ่มออกฤทธิ์แล้วงั้นเรอะ?

แหม… คิดไปเองล่ะมั้ง

「ออร์คเจเนรัล? ไอ้ตัวนี้มันต้องโคตรเทพแน่ๆ ไม่เอาโว้ย ปฏิเสธ!」

「เอ๋~ มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน สบายบรื๋ออยู่แล้วน่า」

「ฉันต่างหากที่ไม่ไหว! มองเห็นอนาคตตัวเองโดนบดเป็นผุยผงอยู่รำไรเลยเฟ้ย!」

「เชอะ~ ขี้งกเอ๊ย」

บทพูดนี้มันคุ้นๆ เหมือนเดจาวูเลยแฮะ

ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ใช่คนขี้งกเฟ้ย

ฉันแคดำเนินชีวิตตามแผน “ชีวิตข้าใครอย่าแตะ” เท่านั้นเอง

นี่เป็นเรื่องสำคัญสุดๆ ในการเอาชีวิตรอดในต่างโลกเลยนะ จดจำไว้ให้ดีล่ะ

「อุตส่าห์เลือกให้แล้วยังจะปฏิเสธอีก ใจร้ายชะมัด」

「เออๆ รู้แล้วๆ เดี๋ยวฉันช่วยเลือกด้วยก็ได้」

การเอาแต่บ่นมันก็เสียมารยาทจริงๆ นั่นแหละ ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้มิร่าแล้วช่วยเธอเลือกเควสต์

「ชะ ชิดไปแล้ว! ไปหาดูตรงนู้นไปเลยไป!」

เฮ้ยๆ ไม่เห็นจะต้องผลักไสกันขนาดนั้นเลยนี่หว่า

ฉันก็เป็นคนนะเว้ย โดนปฏิเสธขนาดนี้มันก็เสียเซลฟ์เหมือนกันนะ

เพิ่งจะคิดว่าเริ่มคุยกับผู้หญิงในชีวิตจริงได้คล่องขึ้นมาบ้างแล้วแท้ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นความเข้าใจผิดของฉันเองสินะ

การคุยกับผู้หญิงนี่มันยากจริงๆ เลยว่ะ

「เอ่อ… อันไหนมันจะดีที่สุดวะเนี่ย」

สำหรับฉันที่เพิ่งจะล้มสไลม์ได้เป็นครั้งแรกเมื่อวาน ไม่ว่าเควสต์ไหนมันก็ดูยากไปหมด

แต่ถ้าที่พอจะคิดว่าน่าจะเคลียร์ไหวแบบเฉียดฉิว ก็น่าจะเป็นเควสต์ “ล่ารวดเร็วกระต่าย 10 ตัว” ที่แปะอยู่ตรงมุมบอร์ดนั่นแหละมั้ง

ดูจากชื่อแล้วก็น่าจะเป็นแค่กระต่ายไวๆ ธรรมดา ไม่น่าจะถึงตายหรอกน่า

「อันนี้เป็นไงบ้าง?」

「อ้อ แรพิดแรบบิทเหรอ ก็ดีนะ ได้เงินเยอะดีด้วย」

จริงด้วยแฮะ ในใบแจ้งเควสต์เขียนไว้ว่าตัวละ 2000G

แค่เคลียร์เควสต์ก็ได้เงินแน่ๆ แล้ว 20,000G

ต่อให้แบ่งกันสองคนก็ได้คนละตั้ง 10,000G ฉันนี่มันเลือกเควสต์ได้กำลังดีจริงๆ เลยว่ะ

「เอาอันนี้แหละค่ะ」

มิร่ายื่นเรื่องขอรับเควสต์กับพี่สาวตรงเคาน์เตอร์ด้วยท่าทางคุ้นเคย

พี่สาวที่รับใบแจ้งเควสต์ไปเหลือบมองมาทางฉันแวบนึงแล้วทำหน้าเหมือนไม่ค่อยสบายใจ

「เอ่อ… นี่เป็นเควสต์ล่าแรพิดแรบบิทนะคะ ไม่เป็นไรแน่นะคะ? คุณคนข้างหลังนั่นเพิ่งจะลงทะเบียนเมื่อกี๊เองไม่ใช่เหรอคะ」

「อ่า~ ไม่เป็นไรๆ! ฉันอยู่ด้วยทั้งคน แล้วอีกอย่าง แรงก์คู่หูของเรามันก็ C แล้วไม่ใช่เหรอไง ไม่มีปัญหาหรอกน่า?」

「นั่นก็ใช่ค่ะ แต่ที่แรงก์เป็นแบบนั้นมันก็เพราะแรงก์นักผจญภัยของคุณมิร่าสูงไม่ใช่เหรอคะ…」

「โธ่~ ขี้กังวลจังเลยน่า ไม่ได้คิดจะพามือใหม่ไปตายสักหน่อย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทำเรื่องให้ด้วยนะคะ」

ดูเหมือนจะเถียงกันอยู่แป๊บนึง แต่สุดท้ายพี่สาวก็ยอมแพ้ลูกตื๊อของมิร่าแล้วทำเรื่องให้

แค่กระต่ายไวๆ แค่นั้นเอง ทำไมต้องทำหน้าเป็นห่วงขนาดนั้นด้วยวะ

ต่อให้เป็นนักผจญภัยมือใหม่หัดขับแค่นั้นก็น่าจะพอจัดการได้อยู่หรอกน่า

「นี่ๆ ทำไมพี่สาวคนนั้นต้องมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงขนาดนั้นด้วยวะ?」

「เอ๋~? อืมมม~ ทำไมกันน้า~ ฉันไม่รู้หรอก~」

เฮ้ย! ยัยนี่มันต้องรู้อะไรแน่ๆ เลยว่ะ

「เอาน่า รีบๆ เตรียมตัวแล้วไปกันเถอะน่า! ฉันอยู่ด้วยทั้งคน ไม่ต้องห่วงหรอกน่า」

ถึงจะไม่ตาย แต่ก็ไม่อยากเจ็บตัวเหมือนกันนะเฟ้ย

ขอร้องล่ะ ขอให้เป็นเควสต์ง่ายๆ ทีเถอะ

ฉันซื้อยาฟื้นพลังกับอาวุธพื้นฐานง่ายๆ ที่กิลด์ตามคำแนะนำของมิร่า

รวมทั้งหมดก็ 1000G พอดีเป๊ะ

เงินที่มีอยู่เกลี้ยงกระเป๋าไปเลย แต่เดี๋ยวทำเควสต์ก็ได้เพิ่มเองแหละ ไม่มีปัญหาหรอก

อาวุธชิ้นแรกที่เป็นของฉันเอง

อาวุธที่ใช้เพื่อพรากชีวิตของสิ่งมีชีวิตอื่น

ในมุมหนึ่งของความรู้สึกเท่ระเบิด มันก็มีความรู้สึกกลัวเล็กๆ ปนอยู่ด้วย

ความรู้สึกนั้นมันชัดเจนยิ่งกว่าตอนที่ล้มสไลม์เมื่อวานเสียอีก

ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพราะเริ่มจะชินชากับมันแล้ว หรือเป็นเพราะยังไม่ชินกันแน่

ไม่ว่าจะทางไหน การแลกเปลี่ยนชีวิตมันได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนที่ล้มสไลม์ตัวนั้นแล้ว เพิ่งจะมาตระหนักได้ก็ตอนที่ผ่านไปแล้ววันหนึ่งนี่เอง

 

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229