หลังจากวิ่งหัวหมุนไปทั่วซากปรักหักพังจนหอบลิ้นห้อย ในที่สุดก็มองเห็นร่างของสี่พี่น้องจนได้

พวกเธอถูกพันธนาการอยู่ในห้องว่างเปล่าที่ทั้งหนาวเหน็บและอ้างว้างห้องหนึ่ง

ไม่รู้ว่าถูกทำให้หลับใหลหรือสลบไสลกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าอย่างน้อยที่สุดก็ยังคงมีลมหายใจอยู่

ตามเนื้อตัวก็ไม่มีบาดแผลภายนอกที่เห็นได้ชัดเจนอะไร ถึงจะถูกลักพาตัวมา แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ถูกทารุณกรรมอะไรมากมายนัก

แค่เห็นว่าพวกเธอยังปลอดภัยดีก็ค่อยโล่งอกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

“คุณเป็นใครกัน?”

มีเด็กสาวนางหนึ่งนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างที่ฝุ่นจับหนาเตอะ เหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์เวิ้งว้างข้างนอก

นอกจากสี่พี่น้องแล้ว ยังมีคนอื่นถูกจับตัวมาอีกอย่างนั้นรึ?

เส้นผมยาวสีแดงเพลิงที่ดูยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง กับผิวพรรณที่ซีดเซียวแลดูไม่แข็งแรงเอาเสียเลย

เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่นั้นดูเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน ขัดกับสภาพร่างกายที่เห็นอย่างสิ้นเชิง

ดูจากลักษณะภายนอกแล้ว คาดว่าอายุน่าจะประมาณ 12 ปีเห็นจะได้

“ฉันรึ? ฉันชื่อชิโร่ แต่ว่าเรื่องมันยาว”

“อย่างนั้นเองหรอกรึ ถ้าเช่นนั้นก็สามารถปฏิบัติภารกิจตามคำสั่งได้อย่างสบายใจแล้ว”

ทันใดนั้นเอง! เด็กสาวก็ชักมีดปอกผลไม้เล่มเล็กออกมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบ แล้วเริ่มเดินตรงดิ่งเข้ามาหา!

ฉันไม่เคยทำอะไรให้ใครต้องมาเจ็บแค้นเคืองโกรธเลยสักนิด!

ถ้าอย่างนั้นก็คงจะอนุมานได้เลยว่าเธอเองก็เป็นศัตรูเหมือนกัน!

ร่างเล็กๆ นั้นย่างสามขุมเข้ามาใกล้ทีละน้อย ทีละน้อย

ฉันเองก็ไม่อาจจะยืนนิ่งๆ เป็นเป้าให้โดนทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวได้ เลยชักอาวุธคู่กายออกมาตั้งท่าเตรียมพร้อม!

“ถ้าไม่ฆ่าคุณ ฉันเองก็จะต้องตาย เพราะฉะนั้น… ได้โปรดตายซะเถอะค่ะ”

ทันทีที่เห็นว่าฉันตั้งอาวุธเตรียมสู้ การเคลื่อนไหวของเธอก็พลันรวดเร็วขึ้นอย่างน่าตกใจ!

“ฉันไม่ยอมตายง่ายๆ เหมือนหมูเหมือนหมาแบบนั้นหรอกนะเฟ้ย!”

ถึงจะเป็นแค่มีดปอกผลไม้ธรรมดาๆ ที่ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการต่อสู้โดยเฉพาะ แต่กลับสามารถต่อกรกับมีดสั้นคู่ใจของฉันได้อย่างสูสีคู่คี่!

นี่มันคงจะเป็นความแตกต่างของประสิทธิภาพของผู้ใช้มากกว่าประสิทธิภาพของตัวอาวุธเองสินะ!

ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ทุ่มเทอัปสเตตัสมาซะมากมายก่ายกองขนาดนี้แล้ว แต่ยังสู้ได้แค่สูสีคู่คี่ แสดงว่าอีกฝ่ายก็ต้องแข็งแกร่งไม่ธรรมดาเลยทีเดียว!

“แกเป็นใครกันแน่วะ!”

เผลอหลุดปากถามออกไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“ชื่อของฉันรึ นัมเบอร์วัน พวกนั้นเรียกฉันแบบนั้น”

“ถูกเรียกด้วยตัวเลขเนี่ยมันชีวิตแบบไหนของแกกันวะ!”

การต่อสู้ที่ยังคงคู่คี่สูสีกันนั้นไม่อาจจะยืดเยื้อต่อไปได้นานนัก

พลังที่อีกฝ่ายใส่เข้ามาในการโจมตีนั้นค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ การพ่ายแพ้ของผมก็คงจะเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น!

ผมตัดสินใจชักปืนออกมาจากซองที่เหน็บอยู่ที่เอวด้วยมือข้างเดียว แล้วลั่นไกยิงออกไปในระยะประชิดตัว!

ระยะแค่นี้! ไม่มีทางที่จะพลาดเป้าได้อย่างแน่นอน!

แรงถีบอันมหาศาลของปืนทำให้ร่างกายซีกซ้ายของผมถึงกับเซถลากระเด็นไปข้างหลังอย่างแรง!

แต่ว่า เท่านี้ชัยชนะก็ควรจะเป็นของผมแล้วสิ!

“การโจมตีของแกน่ะ ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“โกหกน่า! เป็นไปได้ยังไง!”

เผลอขยี้ตาตัวเองซ้ำๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น!

ระยะใกล้แค่นั้น! ไม่มีทางที่จะหลบพ้นได้อย่างแน่นอน!

ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแบบนั้น! แต่เธอกลับยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่รอยขีดข่วน!

ถ้าการโจมตีมันใช้ไม่ได้ผลเลยสักนิด มันก็เท่ากับว่าไม่มีทางที่จะเอาชนะได้แล้วสิ!

แต่ถึงจะคิดหนี มันก็ไม่มีทางที่จะพาสาวๆ ทั้งสี่คนหนีไปพร้อมกันได้แน่ๆ!

“แกมีร่างกายแบบไหนกันวะ ถึงได้โดนเข้าไปเต็มๆ ขนาดนั้นแล้วยังไม่เป็นอะไรเลยสักนิดน่ะหา!”

ทั้งลูกเตะ! ทั้งหมัด! ทั้งการโจมตีด้วยมีดสั้น!

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่โดนเข้าเป้าหมายอย่างจัง! แต่กลับไม่สามารถสร้างบาดแผลใดๆ ให้กับเธอได้เลยแม้แต่น้อยนิด!

ราวกับว่าเธอนั้นเป็นสไลม์! ที่ถึงแม้จะถูกฟันจนร่างขาดกระจุยแล้วก็ยังสามารถฟื้นฟูตัวเองกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ในทันที!

สำหรับผมที่มีสกิลโจมตีน้อยนิดติดตัวอยู่แค่นี้แล้ว สถานการณ์แบบนี้มันเข้าขั้นเลวร้ายสุดๆ ไปเลย!

“โครงการสร้างครึ่งคนครึ่งอสูรเทียม ตัวทดลองแรกสุดก็คือฉันนี่แหละ แม่ของฉันกับอสูรตนหนึ่งถูกนำมาใช้ในการทดลอง อสูรที่ใช้ก็คือสไลม์ที่สามารถจับมาได้อย่างง่ายดาย ฉันที่ถือกำเนิดขึ้นมาก็เลยกลายเป็นครึ่งคนครึ่งอสูร ที่มีพ่อแม่เป็นมนุษย์กับสไลม์ยังไงล่ะ”

“การทดลองที่มันไร้ซึ่งศีลธรรมความเป็นมนุษย์แบบนั้นมันจะได้รับอนุญาตให้ทำได้ยังไงกัน!”

“ไร้ศีลธรรมงั้นรึ? มันก็อาจจะใช่ก็ได้นะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นเลยนี่นา”

“แล้วมันดีแล้วรึไงหา! แกถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นอาวุธสังหารเท่านั้นนะโว้ย!”

“ฉันไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึกสุขหรือความรู้สึกเศร้าอะไรทั้งนั้น แค่ปฏิบัติตามคำสั่งที่ได้รับมาก็เพียงพอแล้ว เพราะงั้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ใครหนีไปจากที่นี่ได้แม้แต่คนเดียว!”

คราวนี้เธอโถมโจมตีเข้ามาโดยไม่คิดจะปิดบังพลังของสไลม์ที่ซ่อนอยู่อีกต่อไปแล้ว!

การโจมตีจากหลากหลายทิศทางถาโถมเข้ามาไม่หยุดยั้งจากแขนที่แตกตัวออกเป็นหลายเส้น!

แค่นี้ผมก็ต้องใช้สมาธิทั้งหมดในการป้องกันจนแทบจะกระอักเลือดแล้ว!

(จะทำยังไงดีวะเนี่ย! ไม่มีทางที่จะพลิกสถานการณ์กลับไปเป็นฝ่ายโจมตีจากสภาพการณ์แบบนี้ได้เลย! ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ร่างกายของฉันต้องรับไม่ไหวแน่ๆ!)

[ตรวจพบสถานการณ์ฉุกเฉิน! ด้วยอำนาจขององค์เทพธิดา! จะทำการปลดล็อกการเรียนรู้สกิลแห่งต่างโลก!]

[ทำการรวมสเตตัสพลังเวทเข้ากับสเตตัสความรู้!]

[เรียนรู้สกิล 【เพลงดาบ】, 【เวทมนตร์แสงสว่าง】, 【เวทมนตร์มืด】 สำเร็จแล้ว!]

[ด้วยอำนาจขององค์เทพธิดา! ทำการปลดล็อก Error Code: 001!]

ทันใดนั้นเอง! ก็มีข้อความมากมายไหลบ่าเข้ามาในหัวของผม!

ในนั้นมันเขียนเอาไว้ว่ามีการปลดล็อกสกิลแห่งต่างโลก!

ดูเหมือนว่าองค์เทพธิดาจะยังคงเข้าข้างผมอยู่สินะ!

ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้พบพักตร์กันมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ก็ขอขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจเลยจริงๆ!

เท่านี้ ฉันก็จะสามารถแข็งแกร่งขึ้นไปได้อีกขั้นแล้ว!

“ทำไมจู่ๆ ถึงได้กัน! แต่ว่านะ นี่มันเป็นโอกาสทองแล้ว! 【เพลงดาบ】 “สแลช”!”

หนวดระยางนับไม่ถ้วนถูกคมดาบตัดขาดกระจุยกระจายในชั่วพริบตา!

หนวดระยางของนัมเบอร์วันที่ขาดร่วงหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นก็ยังคงบิดตัวขยับไปมาอย่างต่อเนื่อง!

ไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่สามารถจัดการให้สิ้นซากได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว! นัมเบอร์วันแสดงสีหน้าลังเลสับสนออกมาเพียงแวบหนึ่ง!

ดูเหมือนว่าที่บอกว่าตัวเองไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรน่ะ จะเป็นเรื่องโกหกทั้งเพสินะ!

“พลาดไม่ได้… พลาดไม่ได้เด็ดขาด… ไม่ได้… ไม่ได้… ไม่ได้… ไม่ได้นะ…”

เธอเริ่มตัวสั่นเทิ้มราวกับลูกนก ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องราวอันแสนสะเทือนใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

เธอมีอดีตที่ขมขื่นแบบไหนกันแน่นะ

บางที เรื่องราวของเธออาจจะมีเหตุผลที่น่าเห็นอกเห็นใจซ่อนอยู่ก็ได้

แต่ว่า เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันเป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง!

ผมจะต้องช่วยสี่พี่น้องออกมาจากที่นี่ให้ได้!

ถ้าคิดจะมาขัดขวางล่ะก็ ต่อให้อีกฝ่ายจะมีอดีตที่น่าเศร้าเคล้าน้ำตามากแค่ไหนก็ตาม ผมก็ไม่ออมมือให้แน่!

ใช้พอยต์ความรู้ที่มีอยู่ทั้งหมด 200 แต้ม อัปจนเต็มพิกัด 200!

ความรู้ที่ได้ซึมซับมาจากหนังสือมากมายที่วางเรียงรายอยู่ในห้องสมุดนั่น!

เหตุผลที่ทำให้ความรุนแรงของสกิลเวทมนตร์ประเภทเดียวกันมันถึงได้แตกต่างกันอย่างสุดขั้ว!

นั่นมันเป็นเพราะปริมาณของพลังเวทที่ถูกอัดแน่นใส่เข้าไปในการร่ายแต่ละครั้งนั่นเอง!

“ทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะจบลงด้วยสิ่งนี้แหละ!”

“ฉันยังไม่อยากตาย! ได้โปรดช่วยฉันด้วย!”

ผมทำได้เพียงแค่เบือนหน้าหนีจากภาพนั้นเท่านั้น

ถ้ายังคงเผลอไปฟังคำขอร้องอ้อนวอนของเธอต่อไป มีหวังคงได้เผลอใจอ่อนออมมือให้เธอจริงๆ เป็นแน่

“【เวทมนตร์แสงสว่าง】 “ฝนพิสุทธิ์ชำระล้าง – ไวท์เรน”!”

“กรี๊ดดดด!!!”

ลูกศรแห่งแสงสว่างจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าถล่มร่างของนัมเบอร์วันอย่างไม่ปรานี!

อานุภาพความรุนแรงนั้นสูงมากจนใครๆ ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน!

นั่นมันยิ่งแสดงให้เห็นว่าปริมาณพลังเวทของผมมันได้เพิ่มสูงมากขึ้นแล้วจริงๆ!

แต่ว่า ในใจกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยนิด

เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดทรมานของเด็กสาวคนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท

ผมเองก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไม่ต่างไปจากเธอเลยสักนิด

ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าเด็กคนนี้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งล่ะก็

ภาพที่ไม่น่าจะเป็นไปได้นั้นพลันผุดวาบขึ้นมาในห้วงความคิด

พอการโจมตีอันหนักหน่วงหยุดลง ร่างของเธอก็ทรุดลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น สลบไปแล้ว

แต่ว่า เธอยังคงมีลมหายใจอยู่

ในใจพลันเกิดความลังเลสับสนขึ้นมาอย่างหนัก

จะจัดการเธอให้สิ้นซากไปเลยดีไหม หรือว่าจะไม่ทำดี

“ไม่สิ เป้าหมายหลักของฉันคือการปกป้องสี่พี่น้องให้ปลอดภัย ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นก่อนเป็นอันดับแรก”

ผมพยายามหาข้ออ้างให้กับตัวเองแล้วก็หนีออกมาจากสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนนั้น

บางที ตอนที่เธอฟื้นคืนสติขึ้นมา เธออาจจะตามมาฆ่าผมก็ได้

แต่ว่านะ ถึงตอนนั้นค่อยหาทางรับมืออีกทีก็ยังไม่สาย

หัวใจของผม มันไม่ยอมให้ผมลงมือฆ่าเด็กคนนี้ได้ลงคอจริงๆ

เหตุผลมันก็มีเพียงแค่นั้นแหละ

ผมหันกลับไปมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การปลดปล่อยพันธนาการของสี่พี่น้องแล้วก็พยายามปลุกพวกเธอให้ตื่นขึ้นมา

ระหว่างนั้น รู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินเสียงโลหะแตกหักดังเป๊าะแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่บางทีผมอาจจะแค่หูแว่วคิดไปเองก็ได้กระมัง

หรือว่า อาจจะมีนักฆ่าคนใหม่กำลังย่องใกล้เข้ามาอีกแล้วก็เป็นได้!

ผมรีบพาตัวเองออกจากสถานที่อันตรายแห่งนั้นในทันที!

 

https://www.nekopost.net/editor/78229

https://www.facebook.com/gazcha/