บทที่ 3: คุยกับผู้หญิงแล้วจะเก่งขึ้นเนี่ยนะ จบเห่แล้วครับ

หลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหกตั้งแต่มาต่างโลก

พวกเราโดนจับให้เข้าร่วมฝึกกับกองทหารอัศวินของอาณาจักร เพื่อเรียนรู้พื้นฐานก่อนออกไปผจญภัยจริง

ดูเหมือนว่าเขาอยากให้เข้าร่วมกันทุกคน ไม่ว่าจะชายหญิงหรือพวกที่ไม่ใช่สายบู๊ก็ตาม

ก็แหงล่ะ ถ้าออกไปผจญภัยทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย แล้วดันม่องเท่งตั้งแต่ต้นเกมมันก็ไม่ไหวนะ

แต่สำหรับฉันที่ไม่ชอบออกกำลังกายเลย การฝึกนี่มันโคตรจะทรมาน

「ต่อไปจะให้พักเบรกสั้นๆ หลังจากนั้นเราจะออกไปนอกกำแพงเมืองเพื่อฝึกการล่ามอนสเตอร์จริงๆ กัน」

「เยส! การผจญภัยของฉันจะเริ่มขึ้นแล้วโว้ย!」

「เอ๋~ น่ากลัวจังเลย~」

นักเรียนแต่ละคนก็มีรีแอ็กชันต่างกันไป แต่ส่วนใหญ่ดูจะดีใจกันนะ

ถ้าการฝึกที่หนักกว่าคาบพละนี่มันจะจบลงซะที จะอะไรก็ยอมแล้วล่ะมั้ง

「แต่ถ้าจะมีปัญหาล่ะก็ มันก็คือไอ้สเตตัสนี่แหละ」

ดูเหมือนว่าจะเช็กสเตตัสของตัวเองได้ตลอดเวลา หลังฝึกเสร็จฉันเลยเช็กมันทุกวัน

แต่ มันไม่กระเตื้องขึ้นเลยสักนิด

เข้าใจนะ เข้าใจอยู่

ว่าสเตตัสส่วนใหญ่มันเกี่ยวกับความรัก มันเลยไม่เพิ่มขึ้นง่ายๆ น่ะ

ถึงอย่างนั้น ช่องค่าพลังกายมันน่าจะเพิ่มขึ้นบ้างไม่ใช่เรอะ หรือฉันคิดไปเองคนเดียววะ

ปัญหาคือสเตตัสไม่เพิ่มเลยสักนิด

ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องส่วนใหญ่ก็เก่งขึ้นเรื่อยๆ

แบบนี้คงต้องเริ่มแผนการใช้ชีวิตแบบเงียบๆ ในฐานะคนที่ไม่ใช่สายบู๊อย่างจริงจังซะแล้ว

ก่อนอื่นไปหาน้ำดื่มก่อนดีกว่า

ถ้าจำไม่ผิด ที่เดียวที่จะหาน้ำดื่มได้คือโรงอาหารสินะ

ถึงจะไกลไปหน่อย แต่ก็ได้เวลาพักเบรกมาพอสมควร คงไม่ไปสายหรอก

ออกจะรู้สึกว่าถ้าอ้างเหตุผลไปสายแล้วไม่ได้ไปฝึกจริงจะดีซะอีก

ขณะที่กำลังเดินไปตามทางเดินที่กว้างซะจนนึกว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐี ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่ตรงทางเดิน

ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวอยู่ที่นี่

ถึงฉันจะไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก แต่ร่างกายมันก็ขยับไปช่วยโดยอัตโนมัติ

「เฮ้ย เป็นอะไรรึเปล่า!? ยังมีสติอยู่ไหม?」

ฉันลองเขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อดูว่าจะมีเสียงตอบกลับมารึเปล่า แต่ก็เงียบกริบ

นี่มันเรื่องใหญ่แล้วไม่ใช่เรอะ ฉันรีบวัดชีพจรดู ปรากฏว่ายังเต้นอยู่

「ยัง… ยังมีชีวิตอยู่สินะ?」

ขณะที่กำลังงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กผู้หญิงที่นอนสลบอยู่ก็เริ่มขยับตัว

「อืม~? เอ๊ะ? คุณเป็นใครเหรอคะ?」

「เอ๊ะ? อ้อ ฉันชื่อชิโร่ เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่เพิ่งถูกเรียกตัวมาเมื่อเร็วๆ นี้น่ะ」

「ฟี้~ ง่วงอีกแล้ว~」

ให้คนอื่นแนะนำตัวเสร็จแล้วมาหาวเนี่ยนะ เสียมารยาทชะมัด

แต่ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงพอสมควรเลย

ถ้าเป็นลูกสาวพระราชาขึ้นมาจะซวยเอา อย่าไปพูดอะไรเลยดีกว่า

「นอนอยู่ตรงนี้มันอันตรายนะ ปราสาทออกจะกว้างขนาดนี้ ไปนอนในห้องนอนตัวเองสิ」

「มู~ เบอร์รีสท์ ทาทัลท์ เป็นองค์หญิงสาม จะนอนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ」

เป็นลูกสาวจริงๆ ด้วยแฮะ เกือบไปแล้ว

รู้สึกเหมือนรอดตายหวุดหวิด

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจที่ฉันไปขัดจังหวะการนอน เลยทำแก้มป่องแล้วจ้องมาทางนี้

แต่ถึงจะโดนเด็กตัวเล็กๆ ที่หน้าตาน่ารักไม่เหมือนพระราชาคนนั้นจ้องเขม็ง ฉันก็ไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด

「อ๊ะ! ใช่แล้ว!」

องค์หญิงสามผู้มีอารมณ์หลากหลายคนนี้มองมาที่ฉันแล้วเหมือนจะนึกอะไรออก เธอทำท่าทางคลาสสิกเอามือสองข้างมาประกบกันเป็นรูปหลอดไฟ

ดูท่าแล้วสังหรณ์ใจไม่ดีเลยว่ะ

ฉันแค่อยากจะมาหาน้ำดื่มเท่านั้นเอง รีบเผ่นออกจากตรงนี้ดีกว่า

「งั้น ในเมื่อดูเหมือนจะยังไม่ตาย ฉันขอตัวก่อนล่ะนะ~」

「เดี๋ยวก่อนสิ~ เบอร์รี่ได้เจอคุณที่นี่มันก็เป็นพรหมลิขิตนะ ช่วยอุ้มไปส่งที่ห้องหน่อยไม่ได้เหรอ?」

คราวนี้เธอเปลี่ยนจากหน้าบึ้งตึงเป็นทำตาปริบๆ อ้อนวอนด้วยสายตาที่ใช้ประโยชน์จากความเป็นเด็กผู้หญิงได้อย่างเต็มที่

ช่างเป็นเด็กที่แสดงออกทางสีหน้าได้หลากหลายจริงๆ น่าทึ่งชะมัด

แต่ถึงจะเป็นสาวน้อยน่ารักที่เทียบชั้นกับตัวละครสองมิติได้ ฉันก็ไม่คิดจะตามใจเธอหรอกนะ

มีขาสองข้างเดินได้ก็ควรจะกลับห้องเองสิ

เอาล่ะ ต้องพูดออกไปให้ชัดเจน

「เอ่อ ก็ได้ ช่วยไม่ได้นี่นะ」

ดูเหมือนว่าสมองกับปากของฉันมันจะไม่ทำงานประสานกันเลยว่ะ

สิ่งที่พูดออกมามันตรงข้ามกับที่คิดไว้เลย

แต่แปลกแฮะ ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลย

「งั้น ฝากด้วยนะค้า~！」

องค์หญิงสามยื่นแขนทั้งสองข้างออกมาเหมือนอยากจะให้อุ้มท่าเจ้าหญิง

แต่แบบนั้นมันไม่ไหวแน่ ฉันเลยหันหลังให้แล้วบอกให้เธอขี่หลังแทน

「เชอะ~ ชิโร่ขี้งก」

「ถ้าเช่นนั้น ขอให้องค์หญิงเบอร์รีสท์เพลิดเพลินกับการเดินทางสู่ความฝันอันแสนสบายบนพื้นแข็งๆ นะครับ」

「ว้าย ว้าย~! ล้อเล่นน่า ล้อเล่น!」

พอเห็นท่าทางร้อนรนของเธอก็พอใจแล้ว ฉันเลยให้เธอขี่หลังแล้วเดินตามทางที่เธอบอกไปส่งที่ห้อง

ถึงจะไม่พูดออกมาว่าอะไร แต่ฉันเองก็ได้อะไรดีๆ มาเหมือนกัน ถือซะว่าเป็นค่าโดยสารก็แล้วกัน

พอถึงห้อง ฉันเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับห้องที่ตกแต่งได้น่ารักสมกับเป็นผู้หญิง ข้างในมีเตียงที่ใหญ่เกินตัวเบอร์รี่ไปมากวางอยู่

ดูแล้วน่าจะแพงน่าดู ฉันเลยค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง เท่านี้หน้าที่ของฉันก็จบแล้ว

「งั้นก็นอนให้สบายล่ะ」

「ขอบคุณนะชิโร่! คราวหน้ามาคุยกันนานๆ นะ!」

「อืม ถ้าได้เจอกันอีกนะ… เฮ้ย หลับไปแล้วเรอะ」

จะอยากนอนอะไรขนาดนั้นเนี่ย เจ้าหญิงคนนี้

ว่าแต่ นี่มันเลยเวลาที่ต้องกลับไปแล้วไม่ใช่เรอะ

อดกินน้ำเลยตู

[เพิ่มโปรไฟล์ของ “เบอร์รีสท์ ทาทัลท์” ในรายชื่อผู้ติดต่อแล้ว หลังจากนี้ข้อมูลที่ได้รับเกี่ยวกับ “เบอร์รีสท์ ทาทัลท์” สามารถตรวจสอบได้จากรายชื่อผู้ติดต่อ]

[ยืนยันการสนทนาครั้งแรกกับเพศตรงข้าม มอบ 100pt สามารถใช้พอยต์ได้จากรายการที่ได้รับ]

[ยืนยันการสนทนากับเพศตรงข้ามเป็นเวลา 10 นาที มอบ 10pt]

[ได้รับฉายา: ก้าวแรกแห่งการเริ่มต้น สามารถเปลี่ยนฉายาได้จากหน้าต่างฉายา]

「อะไรวะเนี่ย!」

ฉันตกใจกับหน้าต่างล็อกที่โผล่ขึ้นมาพรึ่บพรั่บ

พอตั้งสติแล้วลองอ่านดู ก็เห็นแต่เรื่องดีๆ ทั้งนั้นเลยนี่หว่า

โดยเฉพาะเรื่องพอยต์นี่ ถ้าเอาไปอัปอะไรดีๆ ได้ ชีวิตต่างโลกของฉันอาจจะเปลี่ยนไปเลยก็ได้

ดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น แต่ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงโดนมองว่าเป็นคนประหลาดแน่ๆ เลยได้แต่ดีใจอยู่ในใจ

「…เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ」

ณ จุดนี้ ฉันก็ตระหนักถึงความจริงอันน่าเศร้าสองอย่าง

「ฉันมาต่างโลกได้หลายวันแล้ว เพิ่งจะได้คุยกับผู้หญิงวันนี้เป็นวันแรกเนี่ยนะ แถมถ้าไม่ได้คุยกับผู้หญิงสเตตัสก็อัปไม่ได้อีก? ถึงจะแอบหวังอยู่บ้าง แต่ชีวิตต่างโลกของฉันมันจบสิ้นแล้วจริงๆ สินะ」

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229