ถึงพวกเราจะหัวหมุนกับการรวบรวมข้อมูล แต่พูดกันตามตรง หลังจากนั้นก็คว้าน้ำเหลว ไม่ได้เบาะแสอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย

ไม่ใช่แค่แทบจะไม่มีใครเห็นเหตุการณ์เท่านั้น แต่ดันมีคนบอกว่าเห็นไฟลุกพรึ่บขึ้นมาเองทั้งๆ ที่ไม่มีคนอยู่แถวนั้นด้วยซ้ำ!

พอมาถึงจุดนี้แล้ว ชักจะงงไปหมดว่าตกลงเรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่

“มืดค่ำแล้ว กลับกันดีกว่าเพื่อน”

“เออว่ะ คืนนี้มีพวกอัศวินคอยเดินตรวจตราในเมืองอยู่แล้ว คงไม่น่ามีอะไรต้องห่วงหรอก”

“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”

ระหว่างเดินกลับ พวกเราก็สวนกับอัศวินสองสามนาย

แค่พยักหน้าทักทายกันเล็กน้อย พวกเขาก็พยักหน้าตอบ

เท่าที่สังเกตดูจากใบหน้าแล้ว คนที่มาเดินตรวจดูเหมือนจะเป็นพวกอัศวินหน้าใหม่ที่ยังประสบการณ์ไม่เท่าไหร่

ก็นะ ตอนประชุมพวกอัศวินก็ดูอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่เหมือนกัน นี่คงเป็นผลของการต่อรองล่ะมั้ง

ค่ำคืนนี้มันช่างเงียบสงัด… ผิดกับเมื่อวานราวฟ้ากับเหว

ดวงจันทร์ที่หลบอยู่หลังม่านเมฆบางๆ สาดแสงเรืองรองจางๆ ทำให้บรรยากาศรอบตัวมันดูมืดหม่น วังเวงพิกล

อีกแล้ว… ความรู้สึกเย็นวาบเหมือนตอนนั้นเปี๊ยบ

แต่ครั้งนี้… มันชัดเจนกว่าตอนที่ไฟไหม้ครั้งนั้นซะอีก

ในที่สุดก็ลากสังขารมาถึงปราสาทหลวงจนได้

วันนี้ขอนอนเอาแรงให้เต็มที่เลยแล้วกัน

อาจจะแค่เพลียๆ จากเรื่องเมื่อวานก็ได้ ใครจะไปรู้

หลังจากโบกมือลาฮิบิโนะ ผมก็ตั้งท่าจะเดินกลับไปยังห้องพักที่เขาจัดไว้ให้พวกนักเรียน

โครม!

เสียงเหมือนมีอะไรหนักๆ ล้มดังลั่น

หูผึ่งทันที! ได้ยินเสียงแบบนี้แล้วจะทำเป็นทองไม่รู้ร้อนก็กระไรอยู่ เลยรีบสาวเท้าไปยังทิศที่มาของเสียงทันที

“ถ้าจำไม่ผิด… แถวนี้มันห้องของเบอร์รี่นี่หว่า”

ถ้าของล้มทับแล้วเจ็บตัวขึ้นมาล่ะแย่เลย!

แต่จะพรวดพราดเปิดประตูเข้าไปเลยมันก็ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย เลยลองเคาะประตูดูเชิงก่อน

เงียบกริบ… แต่สัมผัสได้ถึงไอบางอย่างข้างใน เธอน่าจะยังอยู่ในห้องแน่ๆ

“เฮ้! เบอร์รี่! เป็นอะไรรึเปล่า!”

พลันก็ได้ยินเสียงตึงตังโครมครามเหมือนคนกำลังปล้ำสู้กันดังออกมา!

“ฉันเปิดเข้าไปแล้วนะ!”

ผมตะโกนเตือนพลางบิดลูกบิดประตูพรวดเข้าไป

“เป็นอะไรรึเปล่า… เฮ้ย! แกเป็นใครวะ! ทำบ้าอะไรน่ะ!”

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือชายลึกลับในชุดคลุมดำทะมึนทั้งตัวกำลังจัดการมัดมือมัดเท้าเบอร์รีสท์แล้วเตรียมจะอุ้มหนี!

“ถ้าไม่ดิ้นให้มันมากเรื่อง ป่านนี้เรื่องมันก็จบไปอย่างสวยๆ แล้วแท้ๆ แต่ช่างเถอะน่า ถึงจะมีคนมาเห็นเข้าสักคนสองคน แผนมันก็ไม่พังง่ายๆ หรอก”

“อื้อออ!! อ่อยอั๊นอ้วย!! (ปล่อยฉันด้วย!!)”

เบอร์รีสท์ดิ้นรนสุดชีวิต พยายามร้องขอความช่วยเหลือ

วินาทีที่เห็นภาพนั้น ร่างกายมันก็ขยับไปเองโดยอัตโนมัติ!

“อ๊ะ! อย่าขยับเชียวนะ ถ้าไม่อยากให้แม่หนูนี่เป็นอะไรไปล่ะก็!”

ชายลึกลับตวัดมีดมาจ่อที่คอหยกๆ ของเบอร์รีสท์

การเคลื่อนไหวของผมชะงักกึก!

ถ้าขยับ… เบอร์รีสท์อาจจะม่องเท่ง!

แต่ถ้าไม่ช่วย… เธอก็จะถูกลากตัวไปแน่ๆ!

ให้ตายสิ! ต้องมายืนมองตาปริบๆ ทำอะไรไม่ได้แบบนี้มันน่าเจ็บใจชะมัด!

เพราะงั้น… ยังไงก็ต้องหยุดมันให้ได้ตรงนี้แหละวะ!

” “หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!” ”

ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาใช้สกิลตะโกนห้ามในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้!

“โห… สกิลสายสตันงั้นรึ? ของหายากเลยนะเนี่ย”

“นี่มันใช่เวลามาโอ้เอ้ชื่นชมกันอยู่รึไงหา!?”

ผมพุ่งพรวดเข้าไปหมายจะกระชากตัวเบอร์รีสท์กลับมาในเสี้ยววินาที!

แต่ว่า… อีกฝ่ายมันไวกว่าอยู่ก้าวหนึ่ง!

“โชคดีจริงๆ ที่กลไกมันปลดออกได้ง่ายๆ แค่โดนกระตุ้นแรงๆ”

ให้ตายเถอะ! มันดันมองทะลุปรุโปร่งถึงกลไกของสกิลที่แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้แจ้งเห็นจริงได้ในการโจมตีแค่ครั้งเดียว!

การปะทะอันดุเดือดเปิดฉากขึ้นทันทีที่เราทั้งคู่ต่างพุ่งเข้าใส่กัน!

การต่อสู้ในพื้นที่คับแคบอย่างห้องนอนนี่มันเสียเปรียบชะมัด!

แต่ดูเหมือนไอ้หมอนั่นจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด!

ชัดเลย! หมอนี่มันพวกมืออาชีพ!

ถ้าเผลอเมื่อไหร่ล่ะก็… ไม่ใช่แค่เบอร์รีสท์ แม้แต่ตัวผมเองก็คงจะไม่รอด!

“ฝีมือไม่เลวเลยนี่นา… อุตส่าห์ลดกำลังคุ้มกันของพวกอัศวินลงไปแล้วแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะมีตัวอันตรายซุ่มอยู่แบบนี้”

“แสดงว่าแกรู้เรื่องที่พวกอัศวินจะมาลาดตระเวนอยู่แล้วสินะ! บอกมานะว่าใครมันเป็นหนอนบ่อนไส้!”

“ไอ้โง่เอ๊ย! ถึงรู้ไปแล้วแกจะทำอะไรได้?”

“ไม่ใช่กงการอะไรของแก!”

มองเผินๆ อาจจะดูเหมือนเป็นการต่อสู้ที่คู่คี่สูสีกัน แต่ไอ้หมอนั่นเหงื่อยังไม่ออกสักหยด!

หมายความว่ามันยังออมมืออยู่อีกสินะ!

ถ้างั้นก็คงต้องบีบให้มันเอาจริงจนได้! แต่ในสถานการณ์ที่ความเป็นความตายของเบอร์รีสท์ยังแขวนอยู่บนเส้นด้ายแบบนี้…

ยังไงก็ต้องหาทางช่วยเธอให้ปลอดภัยก่อนเป็นอันดับแรก!

“อ๊ะ! ได้เวลาแล้วสิ ถ้าชักช้ากว่านี้แผนการได้พังครืนแน่”

“แล้วจะทำไมล่ะ! คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ รึไง!”

“อ่อนหัดสิ้นดี! ตอนนี้แกน่ะ… ช่องโหว่เต็มตัวไปหมด!”

ชายชุดดำล้วงหยิบบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ!

พอโดนทักว่ามีช่องโหว่ ร่างกายก็เกร็งเตรียมพร้อมรับมือโดยอัตโนมัติ!

แต่ว่า… นั่นมันก็เข้าทางตามแผนของมันอยู่แล้ว!

อีกฝ่ายไม่ได้โจมตี! แต่มันกลับปาระเบิดควันลงพื้นตูมใหญ่! ทัศนวิสัยถูกบดบังจนมองอะไรไม่เห็น!

เพราะมัวแต่พุ่งเข้าไปใกล้มันมากเกินไป ตอนนี้เลยมองไม่เห็นแล้วว่าประตูมันอยู่ทางไหน!

ประมาทเกินไปจริงๆ ให้ตายสิ!

“เดี๋ยวเราคงได้เจอกันอีกแน่… ไอ้หนู”

“อื้อออ!! อ่อยอั๊น!!”

“อย่าหนีนะโว้ยยย!!”

ผมพยายามยื่นมือคว้าไปในทิศทางที่ได้ยินเสียงเป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้าย!

มีเพียงสัมผัสที่เหมือนคว้าได้อะไรบางอย่างติดมือกลับมาเท่านั้น…

เหลือทิ้งไว้เพียงความจริงอันโหดร้ายที่ว่าผมไม่สามารถช่วยเบอร์รีสท์ได้… ทั้งๆ ที่เธออยู่แค่ตรงหน้าแท้ๆ!

ความเจ็บใจ… ความร้อนรน… ความโกรธแค้น…

ทุกอย่างมันถาโถมปั่นป่วนอยู่ในอกจนแทบจะระเบิดออกมา!

ค่อยๆ ใช้มืองมคลำกำแพงเดินไปจนถึงประตู แล้วก็โผล่ออกไปที่โถงทางเดิน

ควันที่เคยคลุ้งตลบอบอวลอยู่ในห้องเริ่มจางออกไป ในที่สุดก็พอมองเห็นอะไรได้ชัดเจนขึ้นบ้าง

อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด… ไอ้ชายคนนั้นมันหายตัวไปแล้ว!

ผมรีบเผ่นไปยังกองอัศวินเพื่อแจ้งข่าวร้ายนี้ทันที!

“แย่แล้วครับ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

“มีอะไร!? ทางนี้เองก็กำลังหัวปั่นอยู่เหมือนกันนะเฟ้ย!”

“เบอร์รีสท์… ท่านเบอร์รีสท์ถูกลักพาตัวไปครับ! คนร้ายเป็นชายในชุดคลุมสีดำ!”

“ว่าไงนะ! ท่านเบอร์รีสท์ก็ด้วยเรอะ!”

“ก็ด้วย” หมายความว่ายังไงครับ… หรือว่า…”

“อืม… เพิ่งจะได้รับแจ้งมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อกี้นี้เองว่าท่านลาซูลี ท่านฟราน แล้วก็ท่านอัลอัปก็ถูกลักพาตัวไปเหมือนกันหมด”

สี่พี่น้อง… ถูกลักพาตัวไปทั้งหมดเลยงั้นเรอะ!?

หรือว่า… ไอ้ความเคลื่อนไหวแปลกๆ ที่ไม่ชอบมาพากลทั้งหมดที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้… มันเป็นแค่การจัดฉากปูทางเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยงั้นรึ!?

ตอนนี้เรื่องเป้าหมายของคนร้ายมันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันปะไร!

แค่ไม่อาจให้อภัยมันได้เท่านั้นเอง!

ไอ้พวกสารเลวที่กล้าก่อเรื่องใหญ่โตจนทำให้คนมากมายต้องเดือดร้อน และยังสั่นคลอนไปทั้งประเทศแบบนี้!

“ตอนนี้คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องระดมคนค้นหาทั่วทั้งเมือง!”

“เดี๋ยวก่อน! ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ที่อยู่ของคนร้ายน่ะ… เรารู้ได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว”

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นได้ล่ะครับ!?”

“ก็เผื่อกรณีฉุกเฉินแบบนี้ไว้แล้วยังไงล่ะ พวกเธอทุกคนน่ะ มีเครื่องมือเวทที่คอยแจ้งตำแหน่งติดตัวอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว”

เกือบจะหลุดปากถามไปแล้วว่าถ้าทำได้ถึงขนาดนั้น ทำไมไม่หาวิธีป้องกันพวกเธอให้มันรัดกุมกว่านี้ตั้งแต่แรกล่ะ!

แต่ก็ต้องรีบกลืนคำพูดนั้นกลับลงคอไป…

เรื่องในครั้งนี้มันเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาดหลายอย่างที่ซับซ้อนเกินกว่าจะคาดเดาได้

การที่จะไปโวยวายตามอารมณ์มันก็ไม่ถูกเรื่องเลยสักนิด…

“คงต้อง… ไปแล้วสินะครับ”

“กำลังรบของอีกฝ่ายยังไม่ทราบแน่ชัด การต่อสู้หลังจากนี้… จะหนักหนาสาหัสกว่าที่คิดไว้นักนะ”

“ถึงอย่างนั้น… ถึงอย่างนั้นก็ต้องไปครับ!”

“ถ้างั้นก็ตามมา! อย่ามัวโอ้เอ้ล่ะ!”

ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตจากหัวหน้าอัศวินให้เข้าร่วมการต่อสู้จนได้

ถึงจะไม่ได้อนุญาตก็ตั้งใจจะแอบตามไปอยู่แล้วล่ะนะ แต่แบบนี้ก็คงจะสู้ได้อย่างสบายใจขึ้นเยอะเลย

เตรียมทุกอย่างให้พร้อม… แล้วก็เตรียมตัวสำหรับศึกใหญ่ที่กำลังจะอุบัติขึ้น!

 

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229