บทที่ 14: การหายตัวไปและการทรยศ

เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่เช้ามืดที่ยังไม่ทันจะสร่างเมาขี้ตาดีเลยด้วยซ้ำ

เสียงฝีเท้าคนวิ่งกันให้วุ่น

บทสนทนาของพวกพ่อบ้านที่ดูตึงเครียด

พอคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะเนี่ยแล้วลองโผล่หน้าออกไปที่ทางเดิน ก็เห็นพวกเพื่อนร่วมห้องกำลังหน้าดำคร่ำเครียดตามหาอะไรบางอย่างกันอยู่

「เฮ้ย เร็นยะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ?」

บังเอิญเจอเร็นยะเดินผ่านมาพอดี เลยรีบดึงตัวไว้แล้วถามไถ่เรื่องราว

「แกเพิ่งตื่นรึไง? พวกมิยาเกะมันหายตัวไปแล้วโว้ย!」

มิยาเกะคือชื่อของไอ้เด็กเกเรที่มากระชากคอเสื้อฉันเมื่อวาน

ถ้าหมอนั่นหายตัวไปล่ะก็ ฉันเองก็คงจะไม่ใช่คนนอกแล้วล่ะนะ

「แต่แค่นั้นมันจะไปเอะอะโวยวายกันใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอวะ?」

「โธ่เอ๊ย! ถ้ามันมีแค่นั้นก็ดีสิวะ! ไอ้พวกนั้นมันดันไปฉกเครื่องมือเวทมนตร์โบราณที่เก็บรักษาไว้อย่างดีในปราสาทหลวงไปด้วยน่ะสิ!」

ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงได้แตกตื่นกันขนาดนี้

รู้สึกเหมือนเลือดในตัวมันเย็นเฉียบไปหมด

ถึงฉันจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็จริง แต่ถ้าจะให้พูดว่าเรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวเลยสักนิดมันก็คงจะเป็นเรื่องโกหก

เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงอาหารเมื่อวานมันต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ

หัวที่ยังเบลอๆ อยู่เมื่อกี๊ ตอนนี้ตื่นเต็มตาแล้ว

ข้าวเช้าที่ปกติจะตั้งตารอ วันนี้ก็ไม่ได้แตะต้อง รีบวิ่งออกจากปราสาทหลวงไปทันที

ถ้าไอ้พวกนั้นมันลงมือทันทีหลังจากเรื่องเมื่อวานล่ะก็ ป่านนี้คงจะไม่ได้อยู่ในปราสาทหลวงแล้ว

เผลอๆ อาจจะหนีออกไปจากเมืองแล้วด้วยซ้ำ

「ซวยชะมัดเลยว่ะ」

เวลาแบบนี้ ก่อนอื่นเลยควรจะไปตามหาที่ไหนดีวะ

ลองเสี่ยงดวงดูว่าพวกมันอาจจะยังไม่ได้ออกจากเมืองหลวง แล้วไปตามหาตามที่ที่น่าจะใช้หลบซ่อนตัวตอนกลางคืนดูดีไหม?

หรือว่าจะมีที่อื่นอีก

「อ้าว! ชิโร่นี่หว่า! ทำไมรีบร้อนขนาดนั้นล่ะ มีไรรึเปล่า?」

ขณะที่กำลังวิ่งพลางใช้สมองคิดอย่างหนักหน่วง ก็บังเอิญเจอกับมิร่าเข้าพอดี

แวบหนึ่งก็เกือบจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว แต่ยังไงซะเธอก็ไม่ใช่คนของปราสาทหลวง

ถ้าพูดอะไรไม่คิดออกไปมันอาจจะไม่ดีก็ได้

แต่ตอนนี้มันอารมณ์แบบจมน้ำคว้าฟางแล้วว่ะ

จะพอจะขอให้ช่วยอะไรได้บ้างไหมนะ

「เอ่อ คือว่านะ」

「ว่าไง? มีอะไรก็ถามมาได้เลย ฉันก็เหมือนรุ่นพี่ของชิโร่นั่นแหละ」

「สมมติว่านะ ถ้ามีคนไปขโมยของมีค่ามา แล้วไอ้หมอนั่นมันลงมือก่อเหตุตอนกลางคืน พอถึงเช้าแล้วเนี่ย แกคิดว่ามันจะหนีออกจากเมืองไปแล้วรึยังวะ?」

「ก็เป็นแค่เรื่องสมมติเฉยๆ…สินะ」

นี่มันตรงไหนที่เป็นการสมมติเล่นๆ วะเนี่ย

เธอคงจะพอเดาสถานการณ์ของฉันออกแล้วล่ะ

แต่ถึงจะเข้าใจ เธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้อยากจะซักไซ้ไล่เลียงอะไรให้มากความ

มีคู่หูที่รู้จักใส่ใจคนอื่นแบบนี้เนี่ย โชคดีจริงๆ เลยว่ะ

「อืมม ถ้าเป็นฉันล่ะก็คงหนีไปแล้วล่ะนะ แต่ถ้าสมมติว่าไอ้ที่ก่อเหตุเนี่ยมันคือเมืองหลวงล่ะก็ ต่อให้เป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดก็ยังต้องเดินตั้ง 3 ชั่วโมงแน่ะ คงจะรอจนถึงเวลารถม้าออกมากกว่ามั้ง~」

「ถ้างั้นก็ยังพอมีความเป็นไปได้ว่าพวกมันยังอยู่ในเมืองหลวงสินะ …ขอบใจมากนะมิร่า! บุญคุณครั้งนี้จะหาทางตอบแทนแน่ๆ!」

ถึงจะไม่รู้ว่ารถม้ามันจะออกกี่โมง แต่ถ้าเป็นตอนนี้ที่คนยังไม่ค่อยพลุกพล่านล่ะก็ อาจจะยังไม่ได้ออกไปก็ได้

ต้องรีบไปที่ท่ารถม้าให้เร็วที่สุด ห้ามหยุดพักแม้แต่วินาทีเดียว

ฉันจะต้องจับพวกมันด้วยมือของฉันเองให้ได้!

ด้วยค่าสเตตัสพลังกายที่อัปมาเต็มที่ ทำให้ฉันเร่งความเร็วขึ้นไปได้อีก

ผลก็คือ ไปถึงท่ารถม้าโดยใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ

ถึงจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้ก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มันก็หอบแฮ่กเลยว่ะ

ออกซิเจนมันไปเลี้ยงสมองไม่ทัน รู้สึกทรมานจนอยากจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ให้สบายตัวหน่อย แต่ตอนนี้มันไม่มีเวลามาทำอะไรแบบนั้นแล้ว

ฉันเดินไล่หาตามคอกม้าทีละคอกว่ามีคนขับรถม้าอยู่รึเปล่า

แล้วก็บังเอิญเจอคนขับรถม้าคนหนึ่งที่กำลังจะเอารถม้าออกไปพอดี

「เอ่อ ขอโทษนะครับ」

「โอ้ว! ว่าไงไอ้หนุ่ม!」

「รถม้าเที่ยวแรกของวันนี้ออกไปรึยังครับ?」

「รถม้าเที่ยวแรกรึ? ออกไปตั้งนานแล้วเฟ้ย ว่าแต่แกจะไปไหนรึไง? ป่านนี้ไปก็ไม่ทันแล้วล่ะ」

「ตอนนั้นมีพวกผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผมนั่งไปด้วยรึเปล่าครับ?」

「ไม่นี่หว่า ไม่ใช่แค่เที่ยวแรกนะ แต่วันนี้ยังไม่เห็นลูกค้าหน้าตาแบบนั้นเลยสักคน」

ดูเหมือนว่าไอ้พวกนั้นมันจะไม่ได้ใช้รถม้าหนีไปสินะ

ถ้างั้นก็คงจะหนีไปด้วยตัวเปล่า หรือไม่ก็ยังอยู่ในเมืองนี้

ไม่ว่าจะทางไหน ก็ยังพอจะมีความหวังที่จะจับพวกมันได้อยู่

「ขอบใจมากนะลุง!」

「ไม่ใช่ลุงเฟ้ย! ฉันเพิ่งจะ 32 เองโว้ย!」

ดันไปพูดจาเสียมารยาทใส่เขาตอนท้ายซะได้

เอาล่ะ จากนี้จะไปตามหาที่ไหนต่อดีวะเนี่ย

พวกอัศวินคงจะขี่ม้าออกไปตามหาแถวๆ ชานเมืองหลวงแล้วล่ะ

ถ้างั้น สิ่งที่ฉันพอจะทำได้ก็คงจะเป็นการตามหาให้ทั่วเมืองหลวงสินะ

「อัปค่าโชคไว้หน่อยก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อจะเฮง」

ฉันใช้พอยต์ไปตั้ง 100pt อัปค่าโชคจนเต็ม 100

อุตส่าห์ลงทุนไปขนาดนี้แล้ว ถ้ายังจับไม่ได้อีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะ

หลังจากนั้นก็ได้แต่ตามหาอย่างสุดชีวิต

ทั้งตรอกซอยเปลี่ยวๆ ที่มีแต่เงา ไม่มีวี่แววของคนอยู่เลยสักนิด หรือแม้แต่ในร้านค้าที่มีคนเดินกันขวักไขว่

แต่ตรงกันข้ามกับความตั้งใจ เวลาดันผ่านไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นตำแหน่งของดวงอาทิตย์นั่นแหละ

เรื่องเครื่องมือเวทมนตร์โบราณน่ะ ฉันเพิ่งจะอ่านเจอในหนังสือเมื่อวานนี้เอง มันเป็นเครื่องมือเวทมนตร์ที่สามารถสั่นคลอนสมดุลของโลกได้เลยนะ ถึงขนาดที่ว่ากันว่าความแข็งแกร่งของแต่ละประเทศนั้นวัดกันด้วยจำนวนเครื่องมือวิเศษที่ครอบครองอยู่เลยทีเดียว เป็นของที่น่ากลัวสุดๆ ทาทัลท์มีเครื่องมือเวทมนตร์โบราณอยู่ 3 ชิ้น ไม่รู้ว่าอันไหนมันหายไป หรือว่าพวกมันจะขนไปหมดเลยวะเนี่ย ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ต้องรีบเอากลับมาก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้

รอบข้างมืดสนิทไปหมดแล้ว

คงจะหาไม่เจอแล้วล่ะมั้ง หรือว่าจะยอมแพ้แล้วกลับปราสาทหลวงไปเลยดีวะ พอเริ่มจะลังเลใจอยู่นั้นเอง หางตาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มชายสี่คนที่สวมฮู้ดคลุมหัวมิดชิด

ถึงจะสวมฮู้ดอยู่เลยมองไม่เห็นหน้าชัดๆ แต่พวกเด็กเกเรมันก็มีกันสี่คนนี่หว่า

ฉันตัดสินใจตามกลุ่มชายสี่คนนั้นไปด้วยความหวังสุดท้าย

พยายามซ่อนตัวไม่ให้พวกมันรู้ตัว กลั้นหายใจแล้วค่อยๆ ย่องตามไปอย่างช้าๆ

พอพวกมันหยุดเดิน ฉันก็หยุดเดินตาม

แล้วในที่สุด พวกมันก็มาหยุดอยู่ที่โรงเหล้าแห่งหนึ่ง

ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในร้านโดยไม่มีท่าทีลังเลเลยสักนิด

ฉันเห็นแบบนั้นก็เลยเดินตามเข้าไปข้างใน

「พวกแกทำได้ดีมาก! เท่านี้พวกแกก็ได้เป็นพวกเดียวกับพวกเราแล้ว!」

「ขอบคุณมากครับ!」

ข้างในร้านนอกจากสี่คนนั้นแล้วก็มีคนอยู่แค่ไม่กี่คน

แล้วก็มีคนที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่คนหนึ่งด้วย

พอรู้ตัวว่าร้านมันอยู่ในสภาพเหมือนโดนเหมาไว้แล้วมันก็สายไปซะแล้ว

「กะจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าพวกแกจะโดนสะกดรอยตามมาว่ะ」

「มะ มึง! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ!?」

「เฮ้ยๆ รู้จักกับคนโปรดของฉันด้วยเรอะ?」

มีคนชักใยอยู่เบื้องหลังจริงๆ ด้วยสินะ

แถมยังเป็นคู่ต่อสู้ที่รับมือยากสุดๆ อีกต่างหาก

ก็อดคิลเลอร์… แถมยังเป็นดัคมาซอีกต่างหากเรอะ

「พวกแกทำอะไรลงไปรู้ตัวรึเปล่าวะ!?」

เพื่อไม่ให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้ ฉันเลยทำเป็นเมินการมีอยู่ของดัคมาซไปก่อน แล้วหันไปคุยกับพวกเด็กเกเรแทน

「ไม่เกี่ยวกับแกสักหน่อยโว้ย! ฉันจะไต่เต้าขึ้นไปอยู่ที่นี่แหละ!」

มันโชว์กุญแจดอกเล็กๆ ในมือให้ดู

นั่นสินะเครื่องมือเวทมนตร์โบราณ

เล็กกว่าที่คิดไว้เยอะเลยแฮะ

อยากจะรู้เหมือนกันนะว่ามันมีเอฟเฟกต์อะไรบ้าง แต่ก่อนอื่นเลยต้องหาวิธีเอามันกลับมาให้ได้ก่อน

 

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229