บทที่ 755 ทรายกลืนมนุษย์อะไร มันก็แค่นี้เท่านั้น!

ฝ่ายซางเจี้ยนซานได้ยินสิ่งที่ลู่เฉินพูดจากบนภูเขาก็พลันส่งยิ้มให้เขา “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรมากมายเลยนะ!”

ลู่เฉินมองหั่วเตาหลางแล้วพูดว่า “ข้าจะลงมือเอง”

หลังทุกคนเห็นว่าลู่เฉินกำลังจะลงมือด้วยตัวเอง พวกเขาก็พากันล้อเลียน “เจ้าหนู อย่าพยายามเลย ศิษย์พี่ของเราทรงพลังมาก”

“ใช่แล้ว ศิษย์พี่ของเราเก่งกาจเป็นอย่างยิ่ง”

“เจ้าหนู ข้าคิดว่าเจ้าควรยอมแพ้โดยเร็ว เพราะไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากในภายหลัง”

เสียงของเฉออู่ที่เอ่ยขึ้นมาร่วมกับผู้คนจำนวนหนึ่งที่กำลังตักเตือนเขา แต่ชายหนุ่มกลับพูดกับนางว่า “ข้าคิดว่าเจ้าควรขอให้ศิษย์พี่ของเจ้าหยุดแค่นี้จะดีกว่า ไม่เช่นนั้น เมื่อเกิดเรื่องน่าอายในภายหลังแล้วจะไม่ดี”

“หยุดคุยโอ้อวดได้แล้ว!”

ลู่เฉินคร้านจะสนใจนางแล้ว จึงเดินมาถึงด้านหน้าภูเขา แล้วหยิบธนูเงาออกมาพลางพูดว่า “อย่ายืนสูงเกินไป ระวังจะกลายเป็นเป้า!”

ครั้นทุกคนเห็นลู่เฉินคิดจะใช้ธนูเพื่อจัดการกับซางเจี้ยนซาน ทุกคนในสถานที่แห่งนั้นต่างหัวเราะออกมา เช่นเดียวกับซางเจี้ยนซานถึงกับหยอกล้อ

“เจ้าคิดว่าของแค่นั้นจะจัดการกับข้าได้หรือ?”

“ลองดูแล้วเจ้าก็จะรู้” หลังลู่เฉินพูดเช่นนั้นก็เล็งคันธนูขึ้นไป โดยเขาให้แมวมารมายาช่วยเหลือ จึงทำให้ลูกธนูที่ก่อตัวขึ้นทรงพลังอย่างมาก

แต่ซางเจี้ยนซานไม่ได้จริงจังกับมันเลย เขาโคจรโล่พลังวิญญาณสีน้ำตาลขึ้นมาพลางพูดว่า “ไอ้หนู ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเจ้าหรอกนะ แต่ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่สามารถทำลายเกราะป้องกันของข้าได้ด้วยซ้ำ”

เฉออู่ที่อยู่ที่นั่นก็พูดโจมตีลู่เฉินเช่นกัน “เจ้าหนู อย่าสร้างปัญหาให้ตัวเองเลย”

คนอื่น ๆ ต่างหัวเราะกันมากกว่าเดิม มีแต่เซี่ยอีฉานที่กังวลและกลัวว่าลู่เฉินจะไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้

แต่แล้วลูกธนูของลู่เฉินก็ถูกปล่อยออกมา

ฟิ้ว!

ลูกธนูกระทบกับ ‘โล่วิญญาณ’ อย่างแรง จากนั้น ‘โล่วิญญาณ’ นั้นก็แตกสลายทันที และพลังที่เหลือก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ซางเจี้ยนซาน ทว่าซางเจี้ยนซานมีเกราะอ่อนสำหรับป้องกันอยู่ ดังนั้นลูกธนูจึงถูกเกราะอ่อนสะกัดกั้นเอาไว้ได้

ทุกคนอุทานขึ้นมาทันที ส่วนเฉออู่ก็รีบถามอย่างรวดเร็วว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

แน่นอนว่าซางเจี้ยนซานสบายดี แต่เขาขมวดคิ้วเพราะเห็นว่าขั้นหลอมแก่นแท้อย่างลู่เฉินกลับทำลายโล่ป้องกันของตนได้ ตอนนี้เขาจึงรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

ดังนั้นสีหน้าของซางเจี้ยนซานจึงดูไม่ดีนัก ก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไร”

ลู่เฉินมองอีกฝ่ายและเอ่ยว่า “ถ้าไม่มีชุดเกราะอ่อนนั่น ลูกธนูเมื่อครู่คงฆ่าเจ้าไปแล้ว”

“ไอ้หนู อย่าอวดดีนัก!” หลังซางเจี้ยนซานพูดอย่างนั้น เขาก็ชี้ไปทางลู่เฉิน ต่อมาทรายจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ชายหนุ่ม และกลืนกินเขาเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ทุกคนต่างตกตะลึง และมีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างตะกุกตะกักว่า “มันคือทรายกลืนมนุษย์ใช่หรือไม่?”

“ทรายที่ทำให้คนเป็น ๆ กลายเป็นกระดูกได้น่ะหรือ?”

“ถูกต้อง มันมีแมลงกินคนอยู่บนพื้นทราย น่ากลัวยิ่งนัก”

สีหน้าของเซี่ยอีฉานเปลี่ยนไปอย่างมหันต์ แต่หั่วเตาหลางเพียงพูดว่า “นายท่านไม่เป็นไรหรอก”

“จริงหรือ?”

หั่วเตาหลางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมองโลกในแง่ดี ขณะที่เซี่ยอีฉานยังคงรักษาความเคร่งขรึมไว้ไม่เปลี่ยน ส่วนเฉออู่ถึงกับหน้าถอดสี เพราะนางไม่อยากให้ลู่เฉินตาย

หญิงสาวเอ่ยเสียงตื่นตระหนกว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ ข้า… ข้าไม่อยากให้เขาตาย”

“ไม่อยากให้เขาตายงั้นหรือ?”

“ข้ามีคำถามมากมายที่จะถามเขา” เฉออู่เอ่ยอย่างกังวล

แต่ซางเจี้ยนซานพูดอย่างจนใจ “ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่บอกเราก่อนหน้านี้เล่า ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว!”

ทุกคนนึกรู้ด้วยว่าลู่เฉินคงตายไปแล้ว

ทว่าทรายนั้นพลันกระจายออกไปทีละน้อยอย่างไม่มีใครคาดคิด จากนั้นก็ส่งเสียงราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดออก

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจมากที่สุดก็คือ…ลู่เฉินยังคงสบายดี แต่กลับเป็นทรายที่มีเลือดไหลรินออกมา

ไม่เพียงแค่นั้น ทว่ายังเห็นแมลงตัวเล็ก ๆ จำนวนมาก ภายในนั้นมีเลือดหลั่งอีกด้วย จนทุกคนต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

บางคนพยายามเพ่งสายตามอง ส่วนบางคนก็เอ่ยขึ้นอย่างลังเล

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าแมลงในทรายถูกฆ่าตายแล้ว?”

“คงจะเป็นเช่นนั้นแล้ว!”

ด้านเฉออู่ นางมองลู่เฉินอย่างประหลาดใจ “เจ้า…”

“ข้าอะไรงั้นหรือ?” ลู่เฉินย้อนถามเฉออู่ แต่นางกลับจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด “เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดจริง ๆ”

ซางเจี้ยนซานไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เขาจ้องมองลู่เฉินแล้วพูดว่า “เจ้ากล้าฆ่าแมลงของข้างั้นหรือ?”

“หากเจ้ายังมีทักษะอยู่ก็แสดงให้พวกเขาเห็น ไม่อย่างนั้นในภายหลังเจ้าจะไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว”

คำพูดของลู่เฉินนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาโอหังเกินไปแล้ว รวมถึงซางเจี้ยนซีที่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบและไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“เอาละ ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน!”

เพียงชั่วพริบตา ความคิดของซางเจี้ยนซานก็พลันไหววูบขึ้นมาอย่างฉับพลัน กระบี่หินนับไม่ถ้วนทะยานออกจากภูเขา ก่อนจะลอยมารวมกันรอบร่างของลู่เฉินและก่อตัวเป็นรูปกระบี่หิน

“ค่ายกลกระบี่หิน!” มีคนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ

เซี่ยอีฉานยิ่งกังวลมากกว่าเดิม เขาส่งเสียงทางจิตถึงลู่เฉินว่า ‘นายท่านโปรดระวังด้วย กระบี่หินเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อโจมตีดวงวิญญาณเป็นพิเศษ’

เมื่อลู่เฉินได้ยินว่ามันมีไว้โจมตีวิญญาณโดยเฉพาะ เขาก็ไม่ได้จริงจังกับมันเลย แต่ซางเจี้ยนซานพลันพูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้หนู ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาสยอมแพ้ ไม่เช่นนั้นเมื่อกระบี่เหล่านี้โจมตี… วิญญาณของเจ้าจะถูกทำลาย!”

ไม่เพียงซางเจี้ยนซานเท่านั้น แต่เฉออู่ยังพูดกับลู่เฉินด้วยว่า “เจ้าควรยอมแพ้โดยเร็วเสีย ไม่เช่นนั้นกระบี่เหล่านี้จะฆ่าเจ้า!”

แต่ลู่เฉินกลับพูดออกมาแค่สองคำ “แค่ขยะ!”

ขยะงั้นหรือ?

ทุกคนตะลึงงันกับน้ำเสียงของลู่เฉิน ขณะที่ซางเจี้ยนซานขมวดคิ้วแน่น “เจ้าหนู ข้าให้โอกาสเจ้าแล้วนะ แต่เจ้ากลับไม่ทะนุถนอมมัน เช่นนั้นก็อย่ามาตำหนิข้า!”

หลังจากพูดอย่างนั้น กระบี่เหล่านี้ก็พุ่งไปหาลู่เฉินทีละเล่ม

เฉออู่รู้สึกประหม่าเป็นอย่างยิ่ง นางไม่คาดว่าซางเจี้ยนซานจะลงมือจริง ๆ

แต่ทุกคนพลันเห็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจ นั่นก็คือยามกระบี่เหล่านี้ทะลุผ่านร่างของลู่เฉิน พวกมันก็ไม่มีผลต่อชายหนุ่มเลย ในทางกลับกัน ลู่เฉินเพียงโบกมือ กระบี่ทั้งหมดพลันปักลงบนพื้นแล้วแน่นิ่งไป

“นี่!…” มีบางคนอุทานขึ้นอย่างตกตะลึง ส่วนคนอื่น ๆ ต่างก็ตั้งคำถาม

“มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“เมื่อครู่กระบี่เหล่านี้ได้โจมตีเขาหรือเปล่า?” บางคนถึงกับสงสัยสายตาของตัวเอง

แม้แต่เฉออู่ยังพูดอย่างสับสนว่า “เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

ผู้เฒ่าเซี่ยซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งตกใจกลัว แล้วพูดว่า “เจ้าหนูขั้นหลอมแก่นแท้คนนั้นช่างน่ากลัวนัก”

ขณะนี้ซางเจี้ยนซานไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป เขาจ้องลู่เฉินสักพักหนึ่ง แล้วพูดว่า “ดูเหมือนข้าจะต้องแสดงทักษะที่แท้จริงของตัวเองแล้ว!”

หลังซางเจี้ยนซานพูดจบ เขาก็มาถึงด้านหลังของลู่เฉิน และโจมตีด้านหลังของชายหนุ่มด้วยฝ่ามือ แต่ลู่เฉินหลบเลี่ยงการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้

“เร็วมาก!” ทุกคนไม่คาดว่าลู่เฉินจะเร็วได้ถึงขนาดนี้

ไม่เพียงเท่านั้น เพียงชั่วพริบตาเดียวลู่เฉินก็มายืนอยู่ด้านหลังซางเจี้ยนซานแทน และฟันใส่เขาด้วยกระบี่สยบเก้าทิศ ซึ่งชุดเกราะอ่อนบนร่างของคู่ต่อสู้ ก่อตัวเป็นแสงสีน้ำตาลเพื่อปกป้องอีกฝ่ายไว้ทันที

ซางเจี้ยนซานลอบตกใจ แต่เขาก็ยังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พลางหยิบทรายออกมาจากถุงบนร่าง ก่อนจะเขย่าอย่างแรง สภาพแวดล้อมรอบตัวลู่เฉินกลายเป็นทะเลทรายไปอีกครั้ง แต่แล้วทุกคนก็เห็นว่าทรายค่อย ๆ กลายเป็นวัตถุขนาดใหญ่ทีละน้อย

“มีแมลงตัวใหญ่ขนาดนั้นด้วยหรือ?” บางคนอดไม่ได้ที่จะร้องขึ้น

เพราะขณะมองแมลงพวกนี้ และพบว่าตอนที่พวกมันลุกขึ้น แต่ละตัวสูงกว่าคนเสียอีก โดยตัวของพวกมันล้วนถูกปกคลุมไปด้วยทราย

“เจ้าหนู เจ้ากลัวหรือยัง?” ซางเจี้ยนซานมองลู่เฉินด้วยรอยยิ้ม โดยคิดว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังนึกหวาดกลัวเป็นแน่

เฉออู่มองลู่เฉินและเกลี้ยกล่อมเขาว่า “ยอมแพ้ซะเถอะ แมลงพวกนี้ทรงพลังมาก!”

ลู่เฉินมองเฉออู่ “เจ้าไม่ได้อยากเห็นข้าพ่ายแพ้งั้นหรือ?”

“ข้าต้องการเห็นเจ้าพ่ายแพ้ แต่เมื่อแมลงเหล่านี้ทำร้ายใครบางคน พวกมันจะวางยาพิษและทำให้ทั้งร่างกายคู่ต่อสู้เน่าเปื่อย!”

ความตั้งใจดั้งเดิมของเฉออู่คือการจับตัวลู่เฉิน ไม่ใช่ฆ่าเขา ดังนั้นนางจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว