ชีคเถื่อนปล้นพรหมจรรย์ ชุด ทัณฑ์ทราย - ตอนที่ 38
เช้าวันต่อมา นัสรินกับหญิงรับใช้คนสนิทก็เร้นตัวออกไปยังจุดที่ลับตาคน เพื่อนัดพบกับใครบางคน
“เจ้าแน่ใจนะฮุสนาว่าพี่ชายของเจ้าจะมาตามนัดน่ะ”
“แน่ใจเจ้าค่ะคุณหนู” ฮุสนายืนยัน ก่อนจะชี้นิ้วไปยังร่างเล็กในชุดชาวเบดูอินที่ชอบเร่ร่อนกลางทะเลทรายที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “นั่นไงเจ้าคะ พี่ชายของฉัน”
นัสรินมองไปตามนิ้วมือของหญิงรับใช้คนสนิทและเมื่อเห็นอย่างที่ได้ยิน ใบหน้าก็เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
“เจ้ารีบกวักมือให้มันมาเร็วๆ สิ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าพอดี”
“เจ้าค่ะ”
ฮุสนากวักมือส่งสัญญาณให้พี่ชายเร่งฝีเท้า และไม่นาน ชายร่างเล็กก็มาหยุดตรงหน้าของนัสริน
“ได้ของหรือเปล่า พี่ซัลมา”
“ได้สิ นี่ไงล่ะ”
กล่องสี่เหลี่ยมสีทองขนาดเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า นัสรินรีบรับมาถือเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แกแน่ใจนะว่ามันจะได้ผลน่ะ”
“แน่ใจครับ”
นัสรินยิ้มพราย ความชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้า จากนั้นก็หยิบค่าจ้างให้กับชายตรงหน้า
“นี่ค่าจ้างของแก”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ฉันไม่เอาแกไว้แน่”
“ครับ คุณนัสริน”
“รีบไปสิพี่ซัลมา” ฮุสนาเอ่ยปากไล่พี่ชาย เพราะเกรงว่านัสรินจะเปลี่ยนใจฆ่าพี่ชายของตัวเองเพื่อปิดปากเสียก่อน
“ข้าไปละ เจ้าดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ” ซัลมาบอกน้องสาว ก่อนจะรีบวิ่งจากไป
นัสรินชูกล่องสีทองขึ้นตรงหน้า มองอย่างมีความสุข “คราวนี้แหละ นังมะลิ แกไม่รอดแน่”
“คุณหนูจะ… ให้ฉันลงมือเมื่อไหร่เจ้าคะ”
“เย็นนี้”
ฮุสนาก้มหน้ารับคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก เพราะตัวเองเป็นแค่บ่าว จึงขัดคำสั่งของนายไม่ได้
“เจ้าค่ะ”
นัสรินเดินกลับเข้าไปยังอาณาเขตโอเอซิสอีกครั้ง และก็เจอเข้ากับเจ้าชายเซรีมที่ออกมาเดินสูดอากาศยามเช้าเข้าพอดี หล่อนตกใจหน้าซีดมีพิรุธ
“ทำไมตื่นเช้านักล่ะ นัสริน”
“เอ่อ… เจ้าชายเซรีม!” มือเล็กรีบซ่อนกล่องสีทองเอาไว้ด้านหลัง
“เจ้าทำหน้าตาตื่นแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า
“เอ่อ ไม่มีอะไรเพคะ” นัสรินฝืนยิ้ม และมองตอบเจ้าชายเซรีมเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
“แล้วเจ้าซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลังหรือ”
หน้าของนัสรินซีดเผือดไม่ต่างจากใบหน้าของฮุสนา “เอ่อ แค่… กล่องเครื่องสำอางของหม่อมฉันเพคะ”
นัสรินจำต้องชูกล่องสีทองที่ภายนอกมองว่าสวยงามแต่ภายในบรรจุยาพิษเอาไว้ขึ้นให้เจ้าชายเซรีมมอง
“หม่อมฉัน… ขอประทานอนุญาตกลับกระโจมก่อนนะเพคะ หม่อมฉันไม่ค่อยสบายน่ะเพคะ”
“เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ไม่… ไม่มากเพคะ…”
“งั้นก็ไปเถอะ”
นัสรินเดินจากมาพร้อมกับหญิงรับใช้คนสนิท เมื่อเดินผ่านเจ้าชาย เซรีมมาไกลแล้ว หญิงสาวก็เป่าปากแรง อย่างโล่งอก
“เกือบไปแล้ว”
“นั่นสิเจ้าคะ นี่ถ้าเจ้าชายเซรีมทราบว่ากล่องสีทองที่คุณหนูถืออยู่คือกล่องยาพิษ มีหวังต้องโทษแน่ๆ เลยเจ้าค่ะ”
“หุบปากเชียวนะ แล้วอย่าพูดถึงยาพิษอีก เข้าใจไหม” นัสรินตวาดใส่คนสนิทของตัวเองเสียงดุดัน
“เข้าใจเจ้าค่ะ คุณหนู”
นัสรินชักสีหน้าใส่คนของตัวเอง ก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับเข้าไปในกระโจมพัก เพื่อนัดแนะกับฮุสนาในการวางยาพิษในอาหารของเจ้าชายฮัสซัน
และแล้วช่วงเวลาแห่งความทุกข์ก็เดินทางมาเยือน หลังจากปล่อยให้มะลิอยู่ในห้วงแห่งความสุขกลางทะเลทรายได้เพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้น
เจ้าชายเซรีมออกไปขี่ม้ากับองครักษ์ยังไม่กลับ ในขณะที่หล่อนเพิ่งจะขึ้นจากแอ่งน้ำ และเตรียมตัวจะรับประทานอาหารค่ำที่เหล่านางกำนัลตระเตรียมเอาไว้ให้
นัสรินกับฮุสนาซุ่มรอจังหวะที่จะจัดการสับเปลี่ยนอาหารในจานของเจ้าชายฮัสซันอยู่ไม่ไกลนัก ในมือของฮุสนาถือจานอาหารที่หน้าตาเหมือนกับอาหารค่ำของเจ้าชายฮัสซันราวกับแกะเอาไว้
“เจ้าใส่ยาลงไปหมดหรือเปล่า” นัสรินกระซิบถามคนของตัวเอง
ฮุสนาหลบสายตาของเจ้านาย ก่อนจะตอบเบาๆ “หมด… หมดเจ้าค่ะ”
“หึ ดีมาก คราวนี้แหละ มันสองตัวได้ตายตกไปตามกันอย่างแน่นอน”
เสียงหัวเราะของนัสรินแผ่วเบาก็จริง แต่ก็อดที่จะทำให้ฮุสนาหวาดกลัวไม่ได้ นี่ถ้านัสรินรู้ว่าหล่อนใส่ยาไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น หล่อนคงถูกฆ่าตายแน่ๆ แต่หล่อนก็ไม่อาจจะฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นเหมือนกับ นัสรินและแถมคนๆ นั้นยังเป็นเด็กอีกด้วย
“ส่งจานอาหารมาให้ฉัน แล้วเจ้าก็ไปทำตามแผน”
ฮุสนาส่งจานอาหารให้กับเจ้านาย “เจ้าค่ะ คุณหนู”
นัสรินอมยิ้มร้ายกาจ ถือจานอาหารใส่ยาพิษเอาไว้ และมองฮุสนาที่กำลังเดินตรงไปยังกระโจมที่มีมะลิกับฮัสซันกำลังรับประทานอาหารค่ำกันอยู่
“พระสนมเพคะ… ช่วยด้วยเพคะ”
มะลิหันไปมองคนที่วิ่งกระหืดกระหอบฝ่าทหารยามเข้ามาหยุดปากกระโจม และก็จำได้ดีกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
“เธอมีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ”
“คือ… คุณนัสริน… ปวดหัวมากเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้นอนร้องอยู่ในกระโจม”
“แล้วเธอหายาให้เจ้านายกินหรือยังล่ะ”
“คุณนัสรินไม่ยอมกินเจ้าค่ะ หม่อมฉันก็เลยอยากจะมาขอร้องให้พระสนมช่วยไปดูหน่อยเพคะ”
“ฉันว่าเจ้านายของเธอน่าจะทรุดหนักมากกว่าถ้าเห็นหน้าของฉันน่ะ”
ฮุสนาทรุดตัวลงคุกเข่า “ได้โปรดเถอะเพคะพระสนม ได้โปรดเสด็จไปทอดพระเนตรคุณนัสรินหน่อยเพคะ”
มะลิรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่ามารยาร้อยเล่มเกวียนของนัสริน
“ก็ได้” หญิงสาวตอบรับอย่างรำคาญ ก่อนจะหันไปหาฮัสซันที่กำลังจะตักอาหารใส่ปาก “เดี๋ยวน้ามานะจ๊ะฮัสซัน”
“ผมรอกินพร้อมน้ามะลินะครับ”
“ฮัสซันหิวนี่นา กินไปก่อนเถอะจ้ะ น้าไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็มาแล้วจ้ะ”
“ครับ น้ามะลิ” เจ้าชายน้อยระบายยิ้มแก้มยุ้ย
มะลิมองเจ้าชายฮัสซันอย่างเอ็นดู เอียงหน้าไปจูบแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“เดี๋ยวน้ามานะจ๊ะคนเก่ง”
เจ้าชายน้อยมองน้าสาวที่เดินออกไปจากกระโจมจนลับตา ก่อนจะหันมามองอาหารของตัวเองด้วยความหิวกระหาย ช้อนสเตนเลสเงาวับตักอาหารใส่ปากคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย แต่จู่ๆ ร่างของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
“คุณนัสริน”
“ถวายบังคมเพคะ เจ้าชายฮัสซัน”
นัสรินทรุดตัวนั่งหน้าของเจ้าชายน้อย พร้อมกับยื่นถาดอาหารหน้าตาเดียวกันกับจานที่ฮัสซันกำลังกินอยู่
“เมื่อกี้หม่อมฉันเดินสวนทางกับพระสนมมะลิ แล้วพระสนมก็ให้หม่อมฉันนำอาหารจานนี้มาให้เจ้าชายเพคะ”
“แต่ผมมีแล้วนี่ครับ”
“แต่นี่เป็นพระประสงค์ของพระสนมมะลินะเพคะ ถ้าเจ้าชายไม่ทรงเสวย พระสนมกลับมาก็คงจะเสียพระทัยแย่” นัสรินคะยั้นคะยอเด็กน้อยไร้เดียงสาตรงหน้า
ฮัสซันยังอ่อนต่อโลก ทำให้ตามแผนการร้ายของคนเจ้าเล่ห์อย่าง นัสรินไม่ทัน
“ก็ได้ ผมจะกินครับ”
นัสรินหัวเราะลั่นในใจ ก่อนจะวางจานอาหารในมือของตัวเองตรงหน้าของเจ้าชายฮัสซัน และเลื่อนจานเก่าที่ถูกตักกินไปแล้วออกห่างไปจนไกล
“ทรงเสวยให้หมดเลยนะเพคะ”
“ครับ”
นัสรินเฝ้ามองเจ้าชายฮัสซันตักอาหารที่เจือปนไปด้วยยาพิษร้ายเข้าไปในปากคำแล้วคำเล่า และเพียงไม่นานยาพิษก็ออกฤทธิ์ หล่อนเห็นเจ้าชายน้อยกระตุกเกร็ง และล้มพับไปต่อหน้าต่อตา
“แกสมควรตายแล้วละ”
หล่อนลุกขึ้นยืน เดินออกไปนอกกระโจม แล้วก็จ่ายเงินให้กับนางกำนัลและทหารยามเป็นค่าปิดปาก เพื่อไม่ให้แพร่งพรายว่าหล่อนได้เข้ามาที่กระโจมแห่งนี้